सकाळचे नऊ वाजायला आले होते. खिडकीतून सूर्यकिरण आत येऊन निकीताची झोपमोड करत होते. निकीता बेडवर निवांत झोपली होती. तिने तोंडावरून चादर ओढली आणि तिला परत काही वेळासाठी झोप लागली. अचानक तिच्या तोंडावरून चादर ओढल्या गेली! दिवसाची सुरूवात झाली होती. आई तिला जागवायला आली. रोजचं टेपरेकॉर्डर सुरू झाला.
“चला उठा मॅडम. सूर्य डोक्यावर येऊन खाली उतरायला लागला आहे.”
“उममम… काय हे आई रोजचं तुझं… झोपू दे ना.”
“अजिबात नाही हं. या लॉकडाऊनची वाईट सवय लागली आहे. रात्रभर तो मोबाईल बघायचा आणि रात्री उशीरा उठायचं.”
“माझे क्लास नाही. मी बाहेर जात नाही. तर काय करू उठून?”
“स्वयंपाक शिक. मदत कर मला. ते जाऊदे. पटकन तयार हो. मला काम आहे. काहीतरी सांगायचंय.”
आईचा उत्साह बघून निकीताला जरा शंका आली. कितीही विचारलं तरी आई आवरल्यावरच सांगेल हे माहीत असल्याने ती गपगुमानं बाथरूमला गेली. पायजमा आणि चड्डी खाली करून कमोडवर बसली. आरामात तिने ‘सु’ची धार सोडली. तिला हलकं वाटलं. पुढचे दोन चार मिनिटे तिने फेसबुक, इंस्टाग्राम चाळून घेतलं. पटकन तयार होऊन ती किचनमध्ये गेली. आईने चहा दिला.
“हं तर आज सकाळीच नंदा आजीचा फोन आला होता.”
“नंदा आजी म्हणजे तुझी मामी ना गं?”
“हो, अगं तिचा मुलीचं लग्न जुळलं म्हणे. पुढच्या महिन्यात लग्न आहे. आपल्याला खास फोन करून बोलावलं आहे! मला तर इतकं कसतरी झालं ना! काय करू काय नाही असं. एकतर या लॉकडाऊनमुळे वर्षभर मी कुठे गेली नाही. सारखं तुमचं रांधा वाढा आणि उष्टी काढा चालू आहे! आता आठवडाभर मस्त गावी राहून येऊ. मजा करू लग्नात.”
“एक मिनिट, येऊ करू म्हणजे?”
“म्हणजे तू आणि मी. आ पण दोघी. तुझ्या खडूस बाबांनी तर नकार दिला.”
“तो माझा पण आहे. मी काही तुझ्यासोबत सातार्यात येणार नाही.”
“हम्म. वाटलंच होतं मला. बाप तशी बेटी! काय होते आलीस तर? सारखं ती बेडरूम आणि तो मोबाईल. घर कोंबडी कुठली! सगळं घर तुला सांभाळावे लागेल. दोन वेळचा स्वयंपाक, चहा, नाश्ता.”
“येते! येते! पटलं मला. येते मी.”
“हा. आत्ता कसं? तुला आवडेल गं. वाडा आहे गोठा आहे, शेत आहे. लहान असताना तू आली होतीस एकदा. रूपेश मामा आठवतो का? त्याचा सोबत हिंडायची गावभर आणि खेळायची काय! अगदी रात्रभर तुमची भातुकली चालायची. तिथेच खेळणं आणि तिथेच झोपणं. त्याच्या लग्नाला पण जाता आलं नाही मला. पण आता हे लग्न नक्की एन्जॉय करेल!”
निकिता चहा संपवून परत तिच्या खोलीत गेली. रूपेश मामाचं नाव ऐकून तिचं अंग शहारलं होतं. लहानपणीच्या त्या आठवणी ताज्या झाल्या.
निकिताला पुसटसं आठवत होतं. ती लहान असताना म्हणजे सहा सात वर्षांची असताना आईसोबत नंदा आजीकडे गेली होती. तिथे ती फार रमली. सोबतीला रूपेश आणि सीमा ही आजीची मुले होती. सीमा तिच्यापेक्षा दोन वर्षे मोठी तर रूपेश तेव्हा चौदा वर्षाचा असावा.
त्यांचासोबत दिवस कसा जायचा कधी कळायचं नाही. पण रूपेश मामा तिचे खूप लाड करायचा. ते भातुकली खेळत असताना तो नेहमी निकीताचा नवरा व्हायचा. सिमा रडायची कारण तिला बायको व्हायचं असतं. पण रूपेश मामा तिला समजवायचा की तू माझी बहीण आहे. इथेच खरी मजा होती!
नवरा बायको म्हणून रूपेश कोपर्यात नेऊन झोपवायचा आणि नको तिथे हात लावायचा. गालावर, ओठांवर पप्पी द्यायचा. निकीता हे सगळं खेळ समजायची. तो म्हणायचा, “हे सगळे नवरा बायको करतात आणि कोणाला बाहेर सांगत नाही. तू पण नको सांगू हं.”
निकीता निरागसपणे हो म्हणायची. रूपेश मामा अंगावर चढून जबरदस्तीने पप्पी द्यायचा आणि झटके द्यायचा. निकीता गप्प राहायची.
वयानुसार ती हे सगळं विसरली होती. त्यानंतर कधीतरी एकदा पॉर्न बघताना तिला हे सगळं आठवलं. तिने त्या नंतर कधीच रूपेश मामाला बघितलं नव्हते. पण तिच्या मनात कुतुहल जागं झालं की तो आता कसा असेल.
आईने जेव्हा सांगितलं की त्याचं लग्न झालंय तेव्हा निकीता जरा हिरमुसली. ती उठली आणि बाथरूममध्ये गेली. आरशासमोर उभी राहून ती नागडी झाली. आपला स्त्री देह ती बघू लागली.
तिला अजून एक गुपित आठवलं. रूपेश मामाने तिला शेतात नेले होते. तिथे एक खोली होती. मी तुझा नवरा आहे, चॉकलेट देतो म्हणत त्याने निकीताचा झगा वर केला आणि चड्डी खाली केली. तिच्या कच्चा पुच्चिवर तो जीभ फिरवत होता. नंतर तिला डोळे बंद करायला लावले आणि तिथे काहीतरी दबल्याचे तिला जाणवलं.
तिला त्रास झाला तशी तो जोरात ओरडली होती. तेव्हा मामा घाबरला आणि रडवेला झाला. मग आपलं हे गुपित मी कोणाला सांगणार नाही म्हणल्यावर तो शांत झाला होता.
