दिवस प्रहरभर वर आला आणि बाळासाहेबांचा घोडा दौडतच वाड्याच्या आवारात येऊन उभा राहिला. बाळासाहेबांची स्वारी येताच देवडीवरील पहारेकऱ्याने लगबगीने पुढे होत घोड्याचा लगाम हातात घेतला व पाठोपाठ बाळासाहेबांनी घोड्यावरून खाली उडी मारली.
घोड्याच्या टापांचा आवाज ऐकताच राणूबाईने सेवकांच्या हाती जलपानाचे साहित्य वाड्याच्या सदरेवर पाठवून दिले होते. परंतु आज सदरेवर न बसता स्वारी थेट अंतःपुरात प्रवेशली व दासीच्या हातून राणूबाईंना सेवेस येण्याचा हुकूम धाडला.
दासी पळतच राणूबाईकडे धावत गेली व धापा टाकीत म्हणाली, “बाईसाब. मालक तुमाला बोलवत्यात.”
गेल्या कित्येक दिवसांत असा प्रसंग न आल्याने राणू जागच्याजागी मोहरून गेली. अखेर आज. पण मनातील विचार, उत्तेजना दाबत ती न बोलताच पट्कन उठली व लगबगीने बाळासाहेबांच्या खोलीकडे निघाली. तशी उगीचच खाकरत दासी म्हणाली, “नवं. बाईसब. तुमी जाशीला. पन आम्हाला काही बक्षिशी आहे.कि.” फुललेल्या चेहऱ्याने मागे वळून राणूबाईने पाहताच दासीचे बोलणे जागच्या जागी जिरले. तशी राणू परत फिरून मालकाच्या खोलीकडे निघून गेली.
हा सगळा प्रकार बघत लांब कोपऱ्यात उभा असलेला रामा दासीच्या जवळ आला व म्हणला, “गुणे. दिस लय वायट आलेती… आन त्वा त्या आगीत त्याल ओत्तीयास.”
“आत्ता आणि. म्या काय केल रे मुडद्या?” गुणीने नाक मुरडत रामाकडे बघत म्हटले.
“आगं. बक्षिशी पोर झाल्यावर नायतर आनंदाच्या येळेला माग्तेती. तू तर.”
“काय मी तर.” गुणी मुद्दाम वेड पांघरून बोलू लागली. तिला माहिती होते कि असा काही विषय निघाला कि म्हातारा रामा तरण्या पोरालाही लाजवेल असा हिरवट होतो. शिवाय वाड्यात पहाऱ्याला असल्याने मालकिणीच्या लुगड्यात याची नजर सारखी गुंतलेली असते. खासकरून तिच्या कासोट्यात. तिने अनेकदा रामाला राणूबाईच्या नितंबाकडे आशाळभूत नजरेने बघताना पाहिले होते. त्यामुळे ती मुद्दाम राणूबाईच्या मुद्द्यावरून त्याला बोलत करायला भाग पाडायची.
त्यात तिचाही छुपा हेतू होता. रामाला चढवून काहीतरी करायला भाग पडून त्याला नोकरीवरून हटवायचे होते. तो हटला कि मग तिचा राघू त्याच्या जागी येणारा होता. मग काय. मालक वाड्यात नसल्यावर दिवसभर धिंगाणा घालायला दोघे मोकळे होणार होते. सध्या राघू मालकाच्या खास पागेत त्यांचा अंगरक्षक म्हणून काम करत होता.
तसे पाहिले तर गुणी काय एकट्या राघुलाच लागू होती अशातला भाग नाही. बाळासाहेबांनी एके रात्री जबरीने तिच्या तारूण्याचा आस्वाद घेतला होता. तेव्हापासून ती अधूनमधून बाळासाहेबांच्या बिछान्यातही असायची. कधी कधी दासिंचा घोळका बसला म्हणजे यावरून त्या तिला टोमणेही मारायच्या पण.”मालकिणीपेक्षा मीच मालकासोबत जास्त झोपलेय.” असे म्हणून ती शेंडा मारायची.
काही चुगल्या करणाऱ्या बायका राणूबाईला हि गोष्ट सांगायच्यापण गुणी वरील बाळासाहेबांची मर्जी तिला माहिती असल्याने तिचाही नाईलाज झाला होता.
तर अशी हि गुणी रामाला आता हरभर्याच्या झाडावर चढवू लागली होती.
“आगं. अशी कशी तू खुळ्यासारखी बोलतेस. धा वेळा मालका सोबत झोपलीस तरी तुला कळेना.” रामाने तिच्याकडे बघत तिला टोमणा हाणला. तशी गुणी उसळून म्हणाली, ” आत्ता रं. आता मालक माझ्या बरोबर रमतात हा काय माझा गूना. नाय त्यांना तुज्या मालकीण बाय आवडत. त्याला मी काय करायचं.”
“आगं पण. आस एखादीला बोलून का दावायचे? पोरीच्या जीवाला काय वाटले असेल.” रामा उगाचच काजळीच्या सुरात म्हणाला.
“लै पोरीच्या जीवाची काळजी हाय तर.मंग जा कि तिच्या मागोमाग. का हिथ उभा राहिलास. खुंटा ठोकल्यावानी.” गुणी ठसक्यातच म्हणाली.
“जातु.जातु. तू नग मला शहाणपण शिकवूस.” असे म्हणत रामा बाळासाहेबांच्या खोलीकडे निघाला. तिथे बाहेर उभा राहून पहारा देण्याच्या नावावर आतला कानोसा घेत त्याला स्वप्नरंजन करून घ्यायचे होते.
बाळासाहेबांची खोली. आत पलंगावर नेसूचे धोतर वगळता बाळासाहेब उघडे होऊन पलंगावर लोडला टेकून बसले होते. शेजारी उभ्या दोन दासी पंख्याने त्यांना वारा घालत होत्या. तशी बाळासाहेबांच्या खोलीला लागून पलीकडे बाग असून खोलीची खिडकीही त्याच बाजूला उघडत होती व आत्ताही ती उघडी असली तरी ऊन्हाळ्याचे दिवस असल्याने उष्मा भयंकर वाढला होता.
राणूबाई खोलीत येऊन पलंगापाशी उभ्या राहताच बाळासाहेबांनी दासींना इशारा केला. तशा गालातल्या गालात हसत त्या मुजरा करत तिथून निघून गेल्या. दासी बाहेर पडताच राणूबाई चौकटीकडे वळल्या व त्यांनी खोलीचा दरवाजा बंद करून त्याला कडी घातली व पुन्हा त्या पलंगापाशी येऊन उभ्या राहिल्या.
“बसा.” दमदार आवाजात बाळासाहेब म्हणाले.
तशी खाली मान घालून राणूबाई तिथेच अंग चोरून बसल्या.
“आपल्या बंधुराजांचे पराक्रम कानावर आलेच असतील.” कमरेचे धोतर सोडवीत बाळासाहेब म्हणाले.
राणूबाईंना आपल्या भावाच्या करामती कानावर आल्या असल्या तरी त्यांनी नकारार्थी मान हलवत आपल्याला काहीच माहिती नसल्याचे दर्शवले.
“सुलतानाविरूद्ध त्यांनी बंडाचा झेंडा उभारला आहे. आणि आमच्या मदतीची अपेक्षा करत आहेत.” राणूबाईचा अंदाज घेण्यासाठी बाळासाहेब बोलताबोलता थांबले. एव्हाना त्यांनी आपल्या धोतरासह लंगोट देखील काढले होते व आपला ताठलेला लंड मुठीत चुरत ते राणूबाईकडे बघत होते. ती बिचारी एक कान नवऱ्याच्या बोलण्याकडे देऊन नजरेच्या कोपऱ्यातून बऱ्याच दिवसांनी दृष्टीस पडलेले पौरूषत्व बघण्याचा प्रयत्न करत होती.
बराच वेळ गेला तरी बायको काही बोलेना तसे समजून गेलेले बाळासाहेब गरजले, “कळली तुमची अक्कल. निदान लुगडं तरी फेडा. का तेही आम्हीच काढायचे आता?’ तशी लगबगीने राणूबाई उठली व तिने झर झर लुगड्याच्या निऱ्या सोडत अंगावेगळे करत चोळीही काढली.
गोरीपान, भरल्या अंगाची बायको बघून क्षणभर बाळासाहेब सगळे राजकारण विसरले. आपले हात हवेत फैलावत त्यांनी तिला जवळ येण्याचे आमंत्रण दिले तशी भारावल्याप्रमाणे राणू त्यांच्याकडे ओढली गेली.
बाळासाहेबांनी राणूला खसकन आपल्या अंगावर ओढत प्रथम जीव गुदमरेपर्यंत तिच्या ओठांचे चुंबन घेतले. जसा तिच्या घशातून “उं.उंह्ह.” असा घुसमटता आवाज येऊ लागला तसे तिला दूर करत पलंगावर उताणे पाडले.
बऱ्याच दिवसांनी अनुभवलेल्या रासवट चुंबनाच्या धुंदीतून राणू शुद्धीवर येते न येते तोच तिच्या गोऱ्यापान मांड्या विलग करून बाळासाहेब तिच्यावर ओणवे झाले व त्यांनी आपला लंड तिच्या योनिवर फिरवत गचकन आत खुपसला.
एक सूक्ष्म कळ उठून गेली व पाठोपाठ आनंदाच्या लहरी विद्युतवेगाने शरीरात दौडू लागल्या. राणूच्या गळ्याचे, गालाचे, कपाळाचे चुंबन घेत. मधूनच छातीवरील टपोरे स्तनाग्र तोंडात घेऊन चघळीत बाळसाहेब तिचा उपभोग घेऊ लागले.
बऱ्याच दिवसांनी योनिला लाभलेला लिंगाचा दणकट स्पर्श आणि त्यात भर म्हणून बाळासाहेबांचे चाळे, यामुळे राणूबाई लवकरच मुक्कामावर येऊ लागल्या. हा आवेग त्यांना सहन होईनासा झाला व आपसूक त्यांच्या मांड्या बाळासाहेबांच्या कमरेभोवती आवळल्या गेल्या.
बायको माजावर आलेली पाहताच बाळासाहेबांनाही जोर आला व ते जीव खाऊन तिला दणके देऊ लागले.
काही क्षणांतच त्यांचाही बांध फुटला व राणूबाईच्या योनित वीर्य ओतून ते तिच्या अंगावर रतीग्लानीने गळून पडले. खूप दिवसांनी भरपेट संभोगसुख लाभलेल्या राणूबाईचीही यापेक्षा काही वेगळी अवस्था नव्हती. ती देखील त्यांना मिठी मारून तशीच पडून राहिली.
वाड्याच्या सदरेवर संध्याकाळच्या कामकाजासाठी बाळासाहेब बसले होते. शेजारीच त्यांचा दिवाण सोनाजीपंत त्यांना कागदपत्रे व हिशोब समजावून सांगत होता.
वाड्याच्या बाहेर वेगाने दौडत आलेल्या घोड्याच्या टापांचा आवाज येऊन अचानक थांबला तसे बाळासाहेब व पंत प्रवेशद्वाराकडे पाहू लागले. काही क्षणांतच बाळासाहेबांचा खास हेर, रूपाजी आत येताना दिसला. त्याला पाहताच खबर तशीच काही महत्त्वाची असणार हे हेरून बाळासाहेबांनी बैठक सोडली व ते आतल्या बाजूला असलेल्या खलबतखान्यात निघून गेले.
पाठीमागून येणाऱ्या रूपाजीसाठी हा त्यांचा नेहमीचा इशारा होता. तो ओळखून रूपाजीही तडक वाड्याच्या आत शिरला.
खलबतखान्यात गेल्यावर रूपाजीने दरवाजा बंद केला व बाहेर विश्वासातले दोन हत्यारबंद सैनिक पहाऱ्यासाठी उभे राहिले.
“बोल रूपाजी. काय खबरबात.”
बैठकीवर बसत बाळासाहेबांनी सवाल केला.
“खबर तशी महत्त्वाचीपण आहे आणि नाही पण.” मुजरा करत रूपाजी हात बांधून उभा राहत म्हणाला.
“म्हणजे? असे कोड्यात बोलू नकोस. काय असेल ते स्पष्ट सांग. काय म्हणतात आमचे मेव्हणे.”
“जी नवीन काही नाही. तेच आपले नेहमीचे. सुलतानाविरूद्ध चाललेल्या लढ्यात तुमची मदत मागत आहेत. त्याबदल्यात तुम्हाला हव्या असलेल्या गावांची देशमुखी व पाटीलकी वतने द्यायला ते तयार आहेत.”
“आत्ता त्यांना अक्कल सुचली म्हणायची… ” हातांच्या बोटांची चाळवाचाळव करत बाळासाहेब बोलू लागले, “पण त्यांना सांग. हे जमायचे नाही. वेळ निघून गेली. सुलतानाने आम्हला हव्या त्या सनदा दिल्या आहेत. आणि यांनी जरी देशमुखी-पाटीलकी दिली तर सुलतानाच्या मर्जीशिवाय चालणार आहे का?. ते काही नाही. आमची मदत मिळणार नाही म्हणून त्यांना स्पष्ट शब्दांत सांगून टाक.”
“जी.” रूपाजी खाली मान घालून म्हटला.
तसेही थोरामोठ्यांच्या राजकारणात त्याचे काय काम? आणि त्याला रस तरी कितीसा असणार? त्याचे सगळे लक्ष दोन्ही बाजूंनी मिळणाऱ्या बक्षीसीकडे आपले लागून राहिले होते.
काही क्षण असेच निर्व शांततेत गेले व शेवटी शांतता भंग करत बाळासाहेबच म्हणाले, “आमच्या मेव्हण्यांना जर आमच्या मदतीची इतकीच गरज आहे तर. आम्ही मदत करू. पण एका अटीवर.”
“जी. पण ते तयार होणार नाहीत. मागच्या वेळेलाच हि बोलणी झाली आहेत.”
“मग जाऊन सांग त्यांना. येत्या सुलतानी स्वारीत या बाळासाहेब देशमुखांच्या फौजा आघाडीवर राहून त्यांच्यावर पहिला हल्ला चढवतील म्हणून.” हातचा हुकमी डाव गेल्याने बाळासाहेब गरजले.
यापुढे अधिक काही बोलण्यासारखे नाही हे त्या अनुभवी हेरास समजल्याने त्याने मुजरा करत बाळासाहेबांचा निरोप घेतला.
रूपाजी पाठोपाठ बाळासाहेब सदरेवर आले व पंतांना घरी जाण्यासाठी निरोप देऊन त्यांनी गुणीला आवाज देत मालकीणबाईला शयनगृहात पाठवून देण्याची आज्ञा केली.
‘या बया. आता मालकाला मालकिनीत काय म्हणून इतका गोडवा वाटू लागला? आधी तर तिच्यापासून लांब लांब जायचे. आणि आज. दुपारी केले ते केले.अन. अजून रात्रीचे जेवण व्हायच्या आत. मालकांनी काय घोड्याची दवा घेतली कि काय.’
स्वतःशीच आश्चर्य करत गुणी मालकिणीकडे पोहोचली व तिने बाळासाहेबांचा निरोप सांगितला.
मुद्पकखान्यात देखरेख करत उभ्या असलेल्या राणूबाईला निरोप मिळताच दुपारच्या आठवणी मनात तरळून आतून एकदम मोहरल्यासारखे झाले. पण नोकर माणसांसमोर भावनांचे प्रदर्शन नको म्हणून चेहऱ्यावरील आनंद व उत्साह लपवत ती शांतपणे बाळासाहेबांच्या खोलीकडे गेली.
