पहिल्याच घासात घशापर्यंत तिने आत घेतलं. अन हिम्मत चेकाळला. त्याने समोर फुलणार्या कळीच्या पाकळ्या, जिभेने विलग करायला सुरुवात केली. अन फुल फुलायला लागलं. त्याच्या जिभेच्या स्पर्शाला आसुललेलं फुल, टवटवीत फुलून आलं. आता त्याची जीभ, आतबाहेर करत होती. आतली ओल चाटून पुसून तो ओरपत होता. अन मदनमण्याला जिभेच्या टोकाने छेडत होता. त्या भोवतीच्या पाकळ्याशी मनसोक्त खेळत होता. हा भाग इतका सुंदर अन गुलाबी असतो, हे तो प्रथमच अनुभवत होता. तीही जिभेचं सगळं कसब पणाला लावून, त्याला तृप्त करत होती.
एकमेकांविषयीचं कित्येक वर्षे मनात दाबून ठेवलेलं प्रेम, असं एकमेकांच्या अवयवांवर व्यक्त करताना, दोघेही, अगदी बेबंद झाले होते. लाजेचे सगळे पडदे फाटले होते. औपचारीकतेच्या सगळ्या सीमा ओलांडून ते पुढे गेले होते. एकमेकांना आधीच हृदये देऊन बसलेले हे दोन प्रेमात्मे एकरूप होत होते. तिचं मनसोक्त चोखणं अन त्याचं चाटून पुसून खाणं एका लयीत, गती वाढवत जात होतं. ही गती वाढता वाढता, इतकी वाढली की दोघांच्याही कमरा हलु लागल्या. आता जिभा जिथल्या तिथं थांबल्या होत्या, आपापली कंबर हलवून, तृप्तीच्या क्षितिजाकडे दोघे धावत होते. शरीरभर चैतन्याचे कारंजे उसळत होते. प्रत्येक आवर्तनासोबत, कामुकता शिगेला पोहोचत होती. अन बघता बघता तृप्तीचे समाधानाचे कढ ओसंडून वाहू लागले. त्या एकमेकांच्या मुक्त झालेल्या रसाने दोघेही न्हाऊन निघाले.
ती आता सरळ झोपली. त्याला कुशीत घेतलं. आता त्याचं डोकं तिच्या दंडावर अन चेहरा तिच्या मऊ छातीशी बिलगला होता. दोघेही श्रांत, शांत झोपले होते… त्या शरीरात अनुभवलेल्या सळसळत्या लहरी मनातल्या मनात आठवत होते. तिचा हात हातात घेत तो म्हणाला,
“रूपा, इथून गेल्यावरही माझा हात असाच धरून ठेवशील ना ?
देशमुखाची गाडी पकडली गेल्यामुळे, ते सप्लायर पण विस्कळीत झाले असण्याची शक्यता होती.
म्हणून पोलिसांनी अजून बबनच्या बायकोला अन देशमुखाला पकडलं नव्हतं. ती देशमुखाच्या गढीवर अजूनही धुणीभांडी करत होती. घाबरलेला देशमुख तिलाही हल्ली हात लावत नव्हता. अन देशमुखीन घाबरलेल्या देशमुखासमोर, बबनच्या मादक बायकोला रात्रंदिवस कामाला लावून, पिटा पाडत होती. एरव्ही तिला जरा जपूनच कामं सांगितली जायची. अन आपला ऊन्माद तिच्या सौंदर्यावर उडवल्या शिवाय त्याला झोप लागायची नाही. पण खरी गोष्ट, कुणालाच माहीत नव्हती. बबनच्या बायकोची झोपेत बडबड करायची सवय, या सगळ्यांना नडली होती.
काहीही असो, पण देशमुख घाबरला होता. पोलीस कधीही उचलू शकतील, हे त्याला माहित होते. पण तालुक्याच्या कचेरीत देखील काहीही हालचाल नव्हती. त्याने माहिती काढली होती. मग हा कोणत्या पोलिसांचा छापा होता, हा प्रश्न त्याला छळत होता. कारण गाडी अन चार माणसे, कुठल्या पोलीस स्टेशनला गायब झालीत, काहीच मागमूस सापडत नव्हता.
समोर, कधीही घरातली कामं न करणारी लक्ष्मी मालकांचे लक्ष जाईल अशा पद्धतीने कामं करत होती. अन देशमुखाची तिला भोगण्याची इच्छा अन पोलिसांचं टेन्शन यामध्ये ससे होलपट होत होती. गाडी पकडल्या मुळे, घाबरलेला देशमुख पाहून, देशमुखीन चेकाळली होती. रोज दार बंद करून ड्रग्जच्या पुड्या बनवायचं काम करता करता, त्याचा पलंग गरम करणारी मादक सौंदर्यानं मुसमुसलेली बबनची बायको, मात्र, मनातल्या मनात, तळमळत होती.
पण आज मात्र, देशमुखीन सुद्धा थोडी घाबरली. देशमुखानं जेवण टाकलं होतं. फारच हाय खाल्ली होती. हे पाहून, सगळं घर टेन्शन मध्ये आलं. तिने जाऊन सांत्वन देण्याचा प्रयत्न केला. आंजारून गोंजारून पाहिलं, पण तिच्याकडे एरव्हीही न पाहणारा, देशमुख, आणखीच चेहरा पाडून बसला.
देशमुखीन अंगानं जाडजूड, पोट तिसर्या बाळंतपणात सुटलेलं. गोरीपान, देखणी पण शरीर म्हणजे गव्हाचं पोतं झालेलं. ओघळलेली रुंद छाती, सुटलेलं पोट, अवाढव्य मांड्या अन मागचा भाग, यात कसल्याही प्रकारे, देशमुखाला रस उरला नव्हता. काय करावं तिला सुचेना…
“लक्ष्मी, आज या घरीच थांब. तुझ्या घरी जाऊ नको. मी बबनसाठी डबा, नोकराजवळ पाठवून देते.”
आता आणखी काय काम लावणार ही मालकीण, या विचाराने, लक्ष्मी थोडी भांबावली. आता नाही म्हणायची पण सोय नव्हती.
पण ती थांबली.
जेवणाचा फक्कड बेत ठरवला होता, मालकीणीनं. लक्ष्मी लाही हात पाय धुवून फ्रेश व्हायला सांगितलं. तिला काहीच समजेना. जेवणाचं ताट घेऊन, मालकीण बाई आल्या. लक्ष्मीला सोबत घेऊन, मालकांच्या खोलीकडे गेल्या. दाराबाहेर सगळं समजावलं,
“सकाळपासून यांनी काहीही खाल्लं नाहीय. तुझ्यावर फार जीव आहे. आज रात्रभर रहा हवंतर, त्यांच्या सोबत, पण आधी पोटभर जेवू घाल. खरं सांगू, मला पण पहायचंय ग, तु कशी रिझवतेस मालकांना ते. “
” पण हे सगळं तुम्ही पाहणार ? त्रास होईल तुम्हाला. आणि माझ्यावरच रागावलात तर. हातची नोकरी पण जाईल.”
“काळजी करू नकोस, मी नाही रागावणार. अग मालक जगले तर आ पण सगळे. नाहीतर काय अर्थ आहे सांग मला.”
“बरं आता तुम्ही म्हणताय तर मग, चला,… मालकांचा डोळा लागलाय, तोवर, बाल्कनीच्या बाजूच्या पडद्याआड सोफ्यावर, जाऊन बसा, तुम्ही. पण रागावू नका हं, आमचे अजिबोगरीब प्रकार पाहून.”
“हो,… नाही रागावणार.”
असं म्हणत, मालकीण पडद्याआड गेली. अन लक्ष्मीने दोघांची ताटं घेऊन, प्रवेश केला. आतून कडी लावून टाकली. पलंगावर मालक, फक्त लुंगीवर, डोळे झाकून पडले होते. उपाशी पोटी ग्लानी आली होती. दिवे मालवले होते. तिने सुरू केले.
मालक मान वर करून पाहू लागले. रात्रीच्या नऊ वाजता, समोर लक्ष्मीला पाहून, त्यांचा विश्वास बसेना.
“तु गेली नाहीस.”
“मी बरी जाईन, मालक उपाशी असताना. चला दोन घास खाऊन घ्या.”
“मला नको”
“माझं नाही ऐकणार ?” लाडीकपणे ती म्हणाली.
“मला घास पण जात नाही, घशा खाली.”
“एवढं काय मनाला लावून घेताय, आधी जेवून घ्या. आ पण ठीक तर सगळं ठीक.”
“खरंच इच्छा मेली माझी…”
“हो का ?” म्हणत तिने लुगडं उतरवायला सुरुवात केली.
“खरंच सांगतोय.”
“बघा बाई… परत म्हणाल, कुणी आग्रह केला नाही म्हणून. ” आता तिने ब्लाउजची बटणं उघडली. तिची कमरेच्या वरची मादकता, आता पूर्ण उघडी होती.
मोठी पण कडक वक्षस्थळे, नजरेत भरत होती. दोन्ही ठिकाणी, केंद्रस्थानी मोठी चॉकलेटी रंगाची वर्तुळे,… त्यांच्या बरोबर मध्यात, दोन इक्लेअर टॉफी लावल्या सारखा टोकदार भाग…
त्यांचा भरीव गरगरीत पणा, तसल्या उपासातही, मालकाला पेटवून गेला. तो लुंगीवर हात चोळू लागला. तिने त्याचा हात झटकला.
“आधी जेवून घ्या, मग रात्र आपलीच आहे.”
ती घास चारु लागली.
अन मालकाचा हात इक्लेअरच्या टॉफी भोवती, फिरू लागला. तिकडे पडद्या आड मालकिणीने स्वतःचा ब्लाउज चाचपायला सुरुवात केली. लक्ष्मीचं भरदार सौंदर्य पाहून, तिला हेवा वाटत होताच, पण तिच्या छातीला हातही लावावा वाटत होता. पण सध्या तिच्या छातीवर मालक हात फिरवत होते.
“तु जेवलीस ?”
“तुम्ही खाल्ल्यावर मग…”
आता मालक तिला भरवू लागले. कमरेपासून वर दोघे नग्न, एकमेकांना घास भरवताना फार रोमँटिक वाटत होते. ती मधून मधून त्याच्या छातीचे पांढुरके केस कुरवाळत होती. घास खाल्ला की प्रेमाने मुका घेत होती. अन प्रत्येक मुक्याच्या वेळी, तिची रसरशीत छाती, त्याच्या छातीला चेतवत होती. दोघांची जेवणं झाली. मालकांनी ढेकर दिला. ताटातच हात धुवून, तिने दोन्ही ताटं दाराबाहेर ठेवून दिली. अन पुन्हा दार आतून बंद केलं.
पण तोवर मालकाने, कमरेचं सगळंच सोडलं होतं. तिला मागून येऊन मिठी मारली. अन पडद्याआड मालकिणीने ब्लाउज काढून टाकला. ती स्वताच्या शरीराशी खेळू लागली. अस्ताव्यस्त झाली.
“ईश्श धीर धरा ना जरा… अख्खी रात्र पडलीय.”
लक्ष्मीने मालकाला आवरलं.
पुन्हा पलंगावर बसवलं.
पूर्ण नग्न मालक, सहा इंची कडक तलवारीसह, लढाईला तयार झाले होते. मालक कमीतकमी दोन राउंड मारल्या शिवाय, शांत होत नाहीत हे तिला चांगलं माहीत होतं. त्यात आज तर रात्रीच्या वेळी, संधी मिळाली होती. अंग तिंबून निघणार, या विचाराने ती शहारली होती.
