दुसरा दिवस उजाडला. सकाळी सकाळी रोहन योगेशच्या खोलीत आला. आदल्या रात्री योगेशच्या पायाला प्लास्टर घालून आणलं होतं. दुखणं कमी व्हायला औषधं दिली आणि मग तो जो झोपला तो आत्ता सकाळीच उठला होता थेट. त्यामुळे काल तो कसा पडला हे काही कोणाला माहित नव्हतं. पण फुलांच्या माळा लावताना पडला असणार असंच सगळ्यांनी गृहीत धरलं होतं- रोहन आणि चित्रा सोडून. त्यांना शंका वाटत होती की योगेशने त्यांना बघितलं असणार. म्हणूनच योगेशला जाग आल्याचं ऐकल्याबरोबर विचारपूस करायच्या निमित्ताने रोहन आला होता. योगेशची आई तिथे खोलीतच होती.
“कसा पडलास रे?” रोहनने सहज विचारल्यासारखं केलं. योगेशच्या चेहऱ्यावर एक हरामी हसू उमटलं.
“तोल गेला.”
“तुम्ही बसा बोलत, बेटा… लग्न घर आहे. खूप कामं आहेत. हं?” योगेशची आई जायला निघाली.
“पण कुठून पडलास नेमका?” ती खोली बाहेर पडल्या पडल्या रोहनने विचारलं.
“वरून…” योगेशने मुद्दामच अर्धवट उत्तर दिलं.
“अरे वरूनच खाली पडतो माणूस. पण वरून म्हणजे नेमकं कुठून?”
“ती दुसऱ्या मजल्यावर…” योगेशने उत्तर द्यायला सुरूवात केली आणि रोहनच्या कपाळावर घाम जमा झाला, “तिकडे ती अडगळीची खोली आहे ना…” त्याचं ते वाक्य पूर्ण व्हायच्या आतच योगेशचा मामा म्हणजे रोहनचे वडील खोलीत आले.
“काय चॅम्पियन, बरायस का?” मामाने त्याच्या नेहमीच्या उमद्या स्वभावानुसार प्रश्न केला.
“बरा आहे.”
हालहवाल विचारून मामा खोलीबाहेर पडला.
“अडगळीची खोली?” मामा जाताक्षणी रोहनने विचारलं.
“हं… तिथेच होतो मी बाहेरच्या बाजूला…” योगेश शांतपणे हसून म्हणाला, “आणि खिडकीतून आतलं सगळं दिसतं.”
“जे बघितलं ते विसरायचं काय घेणार?” रोहनने थेट प्रश्न विचारला. योगेश हसला. त्याला माहित होतं की आत्ता जे तो मागेल ते त्याला मिळणार होतं.
“नवीन आयफोन, ” योगेश म्हणाला.
“दिला! आत्ताच ऑर्डर देतोय. पुढच्या आठवड्यात मिळेल तुला, ” रोहन त्याच्या डोळ्यात बघत म्हणाला, “पण तू रात्री बघितलेलं सगळं विसरणार आहेस, डील आहे आपलं.”
“ओके! जे बघितलं ते मी विसरलो… पण…”
“पण?पण काय?”
“जे ‘ऐकलं’ ते विसरायची किंमत वेगळी आहे.”
“वॉट द फक…”
“फक फक… हेच ऐकलं मी” योगेश हसून म्हणाला.
“”श्श्श… हळू बोल… कोणी ऐकेल…”
“रॉयल एन्फिल्ड बुलेट हवी आहे मला…” योगेशने आपली मागणी पुढे केली.
“वेडा-बिडा आहेस का? एक लाख रूपयाची गाडी आहे ती…”
“डॉलर्समध्ये कमावतोस तू…” रोखून बघत योगेश उत्तरला, “मी जे ऐकलं ते विसरण्यासाठी तर हे काहीच नाही…”
रोहनने सुस्कारा सोडला.
“डील?” योगेशने हात पुढे केला. एकूणच धक्क्यात असणारा रोहन काही न बोलता खोलीतून निघून गेला. आपल्या भावाची ही अवस्था बघून योगेशच्या चेहऱ्यावर असूरी हास्य आलं. ‘माहिती ही ताकद असते’ असं त्याने कुठेतरी वाचलं होतं त्याची त्याला प्रचिती येत होती. आज ना उद्या रोहन नाक घासत आपली मागणी मान्य करणार याची त्याला खात्री होती.
रात्री सगळी निजानीज झाली. दुसऱ्या दिवशी पहाटेपासूनच लग्नविधी असल्याने सगळेच लवकर वेळेत झोपी गेले. पण योगेश मात्र जागा होता. नव्या कोऱ्या बुलेटवर आपण किती पोरींना फिरवू, आपल्या आयफोनमुळे कॉलेजात केवढी हवा होईल या स्वप्नांत तो रंगला होता. तेवढ्यात त्याच्या खोलीचा दरवाजा उघडला गेला.
“ताई?” नाईट लँपच्या मिणमिणत्या प्रकाशात चित्रा दिसल्यावर योगेश उद्गारला. ती काहीच न बोलता शांतपणे त्याच्या शेजारी येऊन पलंगावर बसली.
“रोहन तुला आयफोन देतोय तेवढ्यावर समाधान मान, ” चित्रा थेट म्हणाली. योगेश हसला.
“अगं ताई, असं काय करतेस? जे बघितलं त्यासाठी आय-फोन. आणि जे ऐकलं त्याची किंमत?”
“जे बघितलंस तेच ऐकलंस. वेगळी कसली किंमत लावतोयस?” चित्रा जरा रागवूनच म्हणाली.
“बघितलं मी तुला आणि रोहनला… पण ऐकलं मी रामूकाकाबद्दल सुद्धा!” योगेश निःसंकोचपणे म्हणाला. चित्रा दचकली. एकवेळ घरातली गोष्ट घरातच राहू म्हणत रोहन-चित्राच्या संबंधांवर पांघरूण घातलं गेलं असतं. पण रामूकाका? बापाच्या वयाच्या माणसाबरोबर ती हे उद्योग करते याबद्दल गवगवा झाला असता.
“काय हवंय तुला?” चित्राने विचारलं.
“रॉयल एन्फिल्ड, ” योगेश उत्तरला.
“ती परवडणार नाहीये.”
“पण मी बोललो तर तेही परवडणार नाही तुम्हाला…”
“दुसरं काहीतरी चालेल?” चित्राने विचारलं. योगेशला समजलं नाही. पण आता चित्राच्या नजरेत चावट भाव आले होते. तिचा हात त्याच्या पांघरूणाखाली गेला आणि अलगदपणे तिने त्याच्या मांडीवरून हात फिरवला. तिचा रोख कुठे आहे ते योगेशला समजलं. तिचा हात त्याच्या चड्डीत शिरला. आत्तापर्यंत त्याचं लिंग भलतंच कडक झालं होतं. आपली सख्खी मोठी बहिण आपलं ताठर लिंग हातात घेऊन हलवते आहे या विचाराने योगेश पुरता बेभान झाला. त्याने तिच्या स्तनांवर हात ठेवले. तिला कदाचित हे अपेक्षित नसावं. ती थरारली. पण काहीच बोलली नाही. त्याने तिचे स्तन हलकेच दाबले. तिने आपला खालचा ओठ मुडपून निःश्वास सोडला. त्याची भीड चेपली. त्याने पांघरूण बाजूला केलं आणि चड्डीतूनही आपल्या लिंगाला पूर्ण मोकळं केलं. ते देखणं ताठर लिंग दिमाखात उभं होतं. ती ते हलवत होती. पण तेवढ्याने त्याचं समाधान होणार नव्हतं. त्याच्या हॉस्टेल रेक्टरच्या मुलीबरोबर त्याचं लफडं होतं तेव्हा तिने अनेकदा त्याचं हलवलं होतं. त्या बदल्यात तोही तिच्या योनित बोटं घालून तिला सुख द्यायचा. पण आपल्या बहिणीने याच्या पुढे गेलं पाहिजे असं योगेशला वाटत होतं. त्याने सरळ दोन्ही हातात तिचं डोकं धरलं आणि ते खाली दाबलं. योगेशला काय हवंय ते चित्राच्या लक्षात आलं.
“योगेश, प्लीज… हे नको…”पण योगेश काही ऐकणार नव्हता. त्याने फक्त एकदाच तिच्याकडे रोखून बघितलं आणि चित्रा काय समजायचे ते समजली. तिचा विरोध गळून पडला आणि ती पुढे झुकली. आपल्या लहान भावाचं ताठर लिंग तिने तोंडात घेतलं.
“आह्ह्ह…” तिच्या ओठांच्या आणि जिभेच्या स्पर्शाने योगेशच्या अंगातून सुखाची लहर गेली. एखाद्या सराईत व्यक्तीसारखी चित्रा त्याचं ते लिंग चोखत होती आणि चोखता चोखता हाताने ते हलवतही होती. अठरा वर्षांचं फारसा अनुभव नसलेलं पोर ते. किती काल तग धरणार होतं? त्याने आपल्या बहिणीचं डोकं घट्ट पकडून ठेवलं, कंबर उचलून आपलं ताठर लिंग पार आतपर्यंत घुसवलं आणि त्याच क्षणाला पांढरं वीर्य तिच्या घशात सोडलं. चित्राने ते पूर्णपणे चोखून चाटून घेतलं आणि गिळून टाकलं. परमोच्च सुखाच्या अनुभूतीने योगेश जणू तरंगतच होता.
“तू जे जे बघितलंस आणि ऐकलंस, सगळं विसरून जा आता…” चित्रा म्हणाली.
“विसरलो!” योगेश हसून म्हणाला. प्रचंड नशा केल्यावर जसं डोकं हलकं होतं तसं त्याला वाटत होतं आत्ता. चित्रा त्याच्या उत्तरावर गोड हसली. तिने हसून त्याच्या गालावर ओठ टेकवले आणि म्हणाली,
“आराम कर आता. उद्या लग्न आहे माझं, आणि मला माझा भाऊ तिथे हवा आहे!”
