पवनला इतक्या वेदना झाल्या होत्या की त्याने तोंड उघडल आणि ते उघडताच अझलाने त्याला एक खोल चुंबन दिल आणि हळू हळू आत बाहेर सरकू लागला. पवनला थोडासा आराम मिळालापण क्षणात पुन्हा पूर्वीपेक्षा अझलानचा लंड खोलवर गेला आणि त्याने आणखी खोलवर जोर लावायला सुरूवात केली. त्याचा जाड लंड गुदद्वाराच्या छिद्रात मुक्तपणे सरकला गेला. त्याने पवनचा लंड पकडला आणि एकाच वेळी पवनच्या गांडीला झवण्यास सुरूवात केली.
पवनला वेदना आणि आनंद दोन्ही होत होते. अझलानने हातात पकडलेल्या पवनचा लंड जोरजोरात हलवू लागला आणि त्याने वेग पकडला आणि अजून जोरात आणि कडक गांड मारायला सुरूवात केली आणि खोल आणि खोल चुंबन देऊ लागला आणि शेवटी त्याने त्याचा लंड बाहेर काढला आणि त्याचा सर्व चिक पवनच्या गांडीवर ओतला आणि मग पवनच्यापण लंडला धक्का दिला शेवटी त्याने सुद्धा सर्व वीर्य बाहेर काढले.
मला त्यांच्या या प्रणयक्रीडेचा हेवा वाटत होता. माला केव्हा हे सुख उपभोगायला मिळते अस झालं होत. नंतर त्यांच्या काही गप्पा सुरू मला झाल्या. यात तो कोणत्या तरी स्व्प्नाबद्दल बोलत होता. कदाचित याच स्वप्नामुळे त्याने मला दत्तक घेण्याचा निर्णय घेतला होता.मला त्यात काही रस नव्हता. म्हणून मी परत बेडकडे जायला वळलोपण अचानक माझ्या कानांवर त्याच एक संवाद पडला तो मी आयुष्यभर विसरणार नव्हतो.
“कधी कधी वाटत मी आपल्याबद्दल घरी सांगितलं नसतं तर सुबोध वर ही वेळ आलीच नसती.” पवन म्हणला.
“अरे अस काय बोलतोयस! तू समझतोयस तस काही नाही झालेल.” अझलान म्हणाला.
“असच आहे ते. मी आपल्या नात्याबद्दल सांगितलं आणि त्यांना धक्का बसला. त्यांना नाही सहन झालं ते. ते मला भेटायला निघाले आणि त्यांचा अपघात झाला, त्यात मला ते कायमचे सोडून गेले रे ” पवन रडत म्हणाल. अचानक तो शांत झाला. अश्रू थांबले. त्याने तोंड उघडल “आणि आता सुबोधलापण मिच मारणार. माझं रात्रीच स्वप्न खर झालं तर?” पवन रिकामा झाला होता. अझलान बरोबर सेक्स करून त्याने आपला भुकेल शरीर रिकाम केलं आणि आता तो मन रिकाम करत होता.
मला झटका बसला. त्या दिवशी नक्की काय झालं याचा आता मला अंदाज लागत होता. मी शेतावरून नुकताच घरी आलो होतो. बाबा गांगरून गेले होते त्यांचे हात पाय थरथरत होते, ते फोनवर काहीतरी बडबडत होतेपण त्यांचं बोलण मला काही स्पष्ट कळत नव्हतं.आई देखील देव्हाऱ्याजवळ बसली होती, काहीतरी सलग बडबड चालू होती तिची. “सर्व काही ठीक होऊ दे, तुला नारळ फोडेल मी” अशी बडबडत होती. ती हात जोडून आसवे टिपत देवासमोर तोंडाला पदर लावून बसली होती.
कालांतराने बाबा शांत झाले. त्यांनी कसं स्वतःला सावरलं दोन्ही हात गुडघ्याला टेकून ते सोफ्यावर बसले होते. त्यांचा अस्वस्थपणा मला कळत होता. मी दाराआड हे सगळं लपून पाहत होतो. मला वाटलं की त्याला जाऊन विचारावं की, “बाबा काय झालं?”पण माझी हिम्मत होत नव्हती. आईकडे गेलो तिला विचारू लागलो. “आई, बाबा एवढे चिंतेत का आहेत?” ती काही बोलली नाही. फक्त अश्रू पुसले आणि म्हणाली, “काही नाही बाळा शांतपणे बस इथे.”पण मला एका ठिकाणी बसवत नव्हतं. बाबांना विचारायला मी त्यांच्या खोलीत पाऊल टाकणार तेवढ्यात त्यांना एक फोन आला.
त्यांनी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि तो फोन उचललापण ते काही बोलले नाही कदाचित समोरचा माणूस बोलत असावा. मग बाबांनी बोलायला सुरूवात केली “हे बघ तू काही काळजी करू नकोस आपण मोठ्या मोठ्या डॉक्टरकडे जाऊन उपचार करून एवढ्या दिवस बाहेर राहिला हे नक्कीच काहीतरी पाठी लागलं असेल! आपण मांत्रिकाकडे जाऊ, देवाला नवस बोलू, सगळं काही ठीक होईल तू कुठे आहेस? आम्ही आत्ताच्या आत्ता तिकडे यायला निघतोय! थांब!” बाबांनी फोन ठेवला.
ते घाईगडबडीत आईजवळ गेले. तिच्या कानात काहीतरी कुजबुजले. मी काही ते ऐकू शकलो नाही, पण मला दिसत होतं की ते सामानाची बांधाबांध करत होते. आईने पैसे काढले त्यादेखील तिचे काही दागिने सोबत घेतले होते. त्याच गडबडीत आम्ही गाडीत बसलो. आई-बाबा पुढे होतं मी पाठी बसलो होतो. मला काही विचारायची हिंमतच होत नव्हती. अचानक फोन वाजला गाडी चालवताना बाबा फोन घेणार नाही म्हणून आईने तो फोन उचलला. काही काळ ती शांत बसली आणि अचानक तिने जोरात हुंदके देऊन रडायला सुरूवात केली.
मी मागे बसलेलो जरा पुढे सरकलो. ती फक्त फोनवर “नको, नको थांबा आम्ही येतोय.” अस म्हणाली. बाबांनी तिच्या हातातून फोन घेतला. एका हाताने ते गाडी चालवत होते आणि एका हाताने त्यांनी फोन कानाला लावला होता. त्यांचा आवाज आता चढला होता “पवन, आम्ही आल्याशिवाय तू कुठेही जाणार नाहीस आणि जर गेलास तर माझं मेलेलं तोंड बघशील!” असं बाबा काहीबाही बडबडत होते.
मी आता फारच घाबरलो मला घाम फुटू लागला होता. मी पार गंगारून गेलो. एकतर ते मरणाची भाषा करत होते आणि त्यात पवनच नाव त्यांच्या तोंडी आल होत! त्यांनी फोन कट केला आणि तोचं एकच क्षण बाबांनी खाली पाहिल आणि समोरून खूप मोठा हॉर्नचा आवाज आला. आमची गाडी एका वळणावर होती. त्यावर खूप मोठा प्रकाश पडला. समोर ट्रॅक्टर होता. बाबांनी स्टेरिंग गोल गोल फिरवले आणि ब्रेक दाबण्याचा प्रयत्न केला. पण तोपर्यंत फार उशीर झाला होता. आमची गाडी रस्त्याची सुरक्षा भिंत तोडून पुढे सरकली होती. गोल गोल फिरत ती डोंगरावरून पलटी खात गाडी खाली आली. मला काही जाणवलेच नाही डोळ्यासमोर फक्त आणि फक्त अंधार होता त्यानंतर माझे डोळे उघडले हॉस्पिटलमध्ये! या सगळ्याच कारण आता माझ्या समोर होतं.
मला हे सगळं काय झालं याचं उत्तर आता मला मिळालं होतं. पण आज पवन आणि अझलान यांच्या प्रेमातून मला समजलं होतं की, पवन ही माझ्या जीवनाची एक वेडी आकांक्षा होती. लहानपणापासून मी त्याच्याबरोबर सहजीवनाचं जे स्वप्न रंगवलं होतं… त्याला जिवापाड जपण्याचं स्वप्न त्यासाठीच. सर्व सामाजिक संकेतांना धुडकावून पवनशी केलेली मैत्री… की मैत्रीच्या नावाखाली लपलेली वासना. अधिकार गाजवण्याचा जडलेला हव्यास! बुद्धीचा अहंकार. पवन आणि आपण यामधले साम्य एकच… ते म्हणजे जिद्द! प्रेम करता आलं नव्हतं तरी आपलं स्वप्न त्या दोघांनी वेगळ्या मार्गानं पूर्ण केलं होतं. आज तोच सारा फोलपणा मला जाणवत होता.
रिकामं मनही कोणत्या विचारांनी भरेल सांगता येत नाही. माझ्यावर लादल्या गेलेल्या एकाकीपणाचा, निष्क्रियतेचा मला राग येत होता. रोजची संध्याकाळ झाली की पुढे पसरलेली रात्र मनाला वैताग आणायची. माझ्या मनात काही विकृती नव्हती. मला फक्त माणसांचा सहवास हवा होता, गप्पागोष्टी करायला हव्या होत्या. कदाचित आजवर माझ्या एकट्याच्या गुणावगुणांची कसोटीच लागली नसेल. ती आता लागत होती आणि त्यात मी उणा पडत असेन. ते काहीही असो, ते दोघे समोर आले की मनाची विलक्षण चिडचिड व्हायची ही गोष्ट सत्य आहे. पवन आणि अझलानबद्दल मनात सुरूवातीस जी एक लहानशी नावड होती तिचं आता रागात रूपांतर होत होत
म्हाताऱ्या रघूच न ऐकता पवनने दरवाजा उघडल्यानंतर विचित्र स्वप्न पडल असावं… माझ्या डायरीतून त्याच्या दादा वहिनीच्या आठवणी, म्हाताऱ्या राघूचे तिखट बोल आणि स्वतःच्या काही चुका सगळं कसं मिळून त्याच्या समोर आलं होतं. त्यात अचानकपणे अझलानला पाहून तो सुखावला. त्याच्या आधार त्याला समोर दिसू लागला. सगळं काही त्याच्यावर सोपवून पवन त्याच्या कुशीत निजला होता.
अझलानमुळे त्याचे चार दिवस सुखात गेले. दुसऱ्या दिवशी टिन्या आला. अशर्याची गोष्ट म्हणजे दुसऱ्या दिवशी टिन्यापण पूर्णवेळ थांबायला तयार झाला होता. पवनने ऑफिसच्या कामात स्वतःला बुडवून टाकलं होत. मीपण सबंध दिवस धक्क्यात होतो. जर माझं आणि पवनच नात घरी कळलं असतं तर? या विचाराने माझ्या अंगावर काट आला काही केल्या अझलानचा विचार माझ्या मनातून जातच नव्हता.
असेच काही दिवस गेले. एका सकाळी अझलान, पवन आणि मी दिवाणखान्यात बसले होतो. पवन दोन दिवसासाठी बाहेर जाणार होता म्हणून आज सगळे एकत्र नाष्टा करायला बसलो. पवन ऑफिससाठी तयार होऊन बसला होता. अझलानचा चेहरा कसल्यातरी विचारात गढला होता. तेवढ्यात त्याच्यासाठी चहा-पोहे घेऊन टिन्या आला. ते खाऊन पवन ऑफिससाठी निघून गेला.
“मला काही तरी विचारायचं आहे तुम्हा दोघांना.” अझलान शांतता भंग करत म्हणाला. “तुम्हाला काही भास होतात का तुम्हाला?”
“म्हणजे नक्की कसल?” टिण्याने उत्साहात विचारले.
“पवनला त्रास नको म्हणून मी आता सांगतोय तुम्हाला.”
“काल परवापासून मला नीट झोप नव्हती लागत. एक प्रकारची गुंगी वाटत होती. तहान लागली म्हणून मी आमच्या खोलीबाहेर पडलो आणि जागेवरच माझे पाय थबकले.”
“का? काय झालं.” टिन्याने घाबरत विचारलं.
“खाली कोणीतरी होत. त्याच डोकं जरा वेगळं दिसत होतं कोणीतरी डोक्यावरून पदर घेतल्यासारखी आकृती. “
माझी नजर त्या चित्रांकडे गेली. जिण्याला लागून असलेल्या त्या भिंतीवरच ते तिसरं चित्र.
“अंधार होता म्हणून काही दिसत नव्हतंपण खिडक्यातून पडणाऱ्या चांदण्याच्या अंधुक प्रकाशामुळे कोणीतरी तिथे आहे हे मात्र दिसत होतं.”
“तुम्ही पावन्याना या घराबद्दल सांगितलं नाय?” टिन्या माझ्याकडे बघत म्हणला.
मी सगळी कहाणी अझलानला सांगितली. तो शांत झाला. थोडाफार घाम त्याच्या कपाळावर जमला होता.
“नंतर ते कुठे गेलं.” टिन्याला घाम फुटला होता.
“अचानकपणे त्या काळ्या आकृतीचा वेग वाढला आणि ती आकृती पाठचा दरवाजा उघडून निघून गेली. तुम्हाला अगोदर अस काही दिसलय का?”
“नाही मी तर आत असतो झोपायला त्यामुळे रात्री बाहेर काय होत ते जाणवत नाही.” मी म्हणालो.
“आणि तू रे?” अझलानने टिन्याला विचारले.
“मला बी नाय माहीत. मी आगोदर नव्हतो राहायला इथं. तुम्ही आला त्यानंतर मी इथं रातीला राहायला लागलो. मदी सुबोध बाबाची तब्येतपण खराब झालेली त्यो दरवाजा उघडला तवा. म्हणून रघु बोलला की तू रात्रीपण थांबत जा.”
“रघु कोण?” अझलानने विचारलं.
“आहे गावातील एक व्यक्ती.” मी म्हणालो…
“मग गेले तीन चार दिवस मलाच हे भास होतायत का? माझी त्यबेतपण ठीक नाही वाटत मला.” अझलान डोकं धरत म्हणाला. “मी वर जातो. महत्त्वाचं काम आठवलं मला.”
