समोरच मायाचं, रिकामं शेत होतं. शेती पडून असल्यामुळं, बरचसं तरवड उगवलं होतं. आजूबाजूची बरीच शेती पडून होती. मायाचं घर तसं एकांडी. दोन शेत सोडून पलीकडं रफिकचं घर. त्याच्या पल्याड गाव. रायाही तिथल्याच कुठल्याशा तरवडात प्रातर्विधी उरकून आला. खेड्यातल्या या लिमिटेड पाण्यातल्या प्रोग्रॅममध्ये त्याला मजा आली नाही. पण खेड्यात आहोत तोवर बर्याच अडजस्टमेंट कराव्या लागणार हे त्याला माहित होतं.
राया आता चुलीजवळ बसून होता. चहा मिळेल या आशेने. पण दोघी कामात होत्या. सावनीची गाऊन वर खोचून अजूनही पाण्याची गडबड चालली होती. तिच्या गोर्यापान पोटर्या रायाचं लक्ष विचलित करीत होत्या. आणि ते पाहून, माया सूचक हसत होती. काल रात्री, आपल्या सोबत रत होणारी माया आज सूनेकडे आपल्याला का इशारे करते, हे रायाला समजले नाही. पण काल रात्रीची गंमत आठवून, त्यालाही नकळत हसू फुटलं.
मायाने सगळ्यासाठी चहा केला. नाश्ता अन चहा उरकून बाळू स्टँडवर निघाला.
“येऊ का सर मी, टपरी उघडायला लागती लवकर.”
“सर नको म्हणू, दादा म्हण, गावात मी तुझा आत्ये भाऊ म्हणून सांगायचं ठरलंय.”
” हो… … हो लक्षात नाही रहात बघा दादा… चला येतो” म्हणत, त्यानं चपला पायात सरकवल्या अन चालू लागला.
मायाने नाश्त्याचे पोहे राया समोर ठेवले अन स्वतःही, नाश्ता करायला बसली. पहिला चमचा तोंडात घेतलाच असेल की, सूनबाई अंघोळ करून मागच्या दाराने आत आली. तिच्या छातीला फक्त टॉवेल होता. त्या टॉवेलने कसेबसे तिचे नितंब झाकले होते. खालच्या मांड्यांवर अजून पाणी ओघळत होते. बहुतेक तिच्या शेटांमधून ते थेंब येत असावेत. केस ही ओलेच.
राया डिश घेऊन उठला, बाहेर जाण्यासाठी.
पण मायाने त्याला हाताला धरून खाली बसवले.
“तुम्ही बसा हो इथंच. कशाला बाहेर जाताय. तुम्ही काय बाहेरचे आहात काय? आता घरचेच झालात. घरातल्या सर्वाना सर्वांची सवय हवी… बसा तुम्ही.”
राया बसला. समोर, ओला टॉवेल गुंडाळून सावनी, पूजेला बसली होती. तिच्या नितंबाला जेमतेम झाकू शकणारा तो टॉवेल, पाटावर बसताना, मागे सरकला होता. तिची पूर्ण कंबर साईडने उघडी दिसत होती. तिने पाठीवरचे ओले केस डाव्या बाजूला नेले. अन तिचा गोरापान कोवळा उजवा खांदा, पाठ, उघडे पडले. अन रायाचे उर्ध्वपाती लिंग चड्डी उचलू लागले. त्याचं नाश्त्यात लक्ष लागत नव्हते. तिच्या वरून नजर हटत नव्हती. अन माया बाई गालातल्या गालात हसत होती.
सावनीची ती ओलेती पूजा झाली. कसलीशी स्तोत्रं म्हणून झाली. देवाला वाहून मग स्वतःच्या कपाळाला कुंकू लावून ती गौरांगना उठली… पाठमोरी.
पण मघाशी बसताना, वर गेलेला टॉवेल काही खाली आला नाही. त्या कॉलेज वयीन सूनेचे गोरेपान गच्च नितम्ब रायाला वेडावत होते. दोरीवरची निकर शोधून तिने, घातली. घालताना वाकल्यामुळे मागून, तिच्या योनिचे दर्शन होईल असे रायाला वाटले होते. पण खूप वाढलेल्या केसांमध्ये काही दिसले नाही. तिच्या चड्डीला पडलेल्या भोकांनी मात्र, तिच्या दारिद्र्याचे प्रदर्शन केलेच. गाऊन घालताना, तिने या दोघांकडे तोंड केले. तिच्या कोवळ्या पण टंच, समोर टोकं असलेल्या गोल गरगरीत स्तनांवर राया जाम फिदा झाला. गाऊन घालून तिने केसाला टॉवेल बांधला. राया मांडीवरच्या डिश खाली, उठलेले हत्यार चोळत राहिला. ती आता गॅस समोर बसली.
“अजून एकदा चहा पिणार का?”
गोड हसत सावनी बोलली.
“हो…” तिच्या सौंदर्याने मुग्ध झालेला राया बोलला.
आता चहा घेऊन ती पुढ्यात येऊन बसली. तिघेही चहा पिऊ लागले. पुन्हा खट्याळ हसत सावनी म्हणाली,
” रात्री झोप झाली ना व्यवस्थित,… आत्यानी त्रास तर दिला नाही ना…”
या वाक्यावर तिघेही हसले. वातावरण कसं मोकळं झालं होतं.
या तिच्या वाक्यातून सासू सूनेमधलं खास मैत्र समजत होतं. दोघींमध्ये खूप छान शेअरिंग होतं हे स्पष्ट दिसत होतं.
आता त्या दोघी, किती अन काय काय शेअर करतात, एवढंच रायाला पाहायचं होतं.
आज प्रो. राया देशमुखचा कॉलेजचा पहिला दिवस.
छान व्हाईट शर्ट, blue जीन्स, अव्हेन्जेर वर एन्ट्री झाली कॉलेजात त्यांची. गेल्या गेल्या, प्रिन्सिपल सरांची भेट घेतली. अभिनंदन, वेलकम झाल्यावर, प्रिन्सिपल सरांनी, महत्वाचं बोलायला सुरूवात केली.
“इथं मराठी साहित्य शिकवणारे फक्त तुम्हीच आहात. या खेड्यातल्या कॉलेजात शिकवायला कुणी येत नाही. त्यामुळं ज्युनिअर सोबत डिग्री कॉलेजचा ही सिलॅबस तुम्हालाच उरकावा लागेल. त्यात थोडीफार मदत अश्विनी मॅडम करतील. खरंतर त्या इंग्लिश शिकवतात. पण तुमच्या प्रमाणे त्यांनाही, एक्सट्रा लोड देऊन ठेवलाय. या काय आल्याच अश्विनी मॅम…”
एक सुंदर स्त्री केबिनमध्ये आली. सर्व अवयव इतके मापात असणं म्हणजे, दैवी कलाकृतीच जणू. मस्त लेमन कलरची साडी, हिरवा मोठ्या गळ्याचा ब्लाउज, पायात उंच टाचेच्या चपला, डोक्यावर मश्रूम कट, आणि या मॉडर्न अवतारावर कडी म्हणजे नाकात छोटीशी नथनी. तिचं अपरं नाक अगदी चुंबन घेण्याची इच्छा व्हावी इतकं सुंदर होतं.
ती त्याच्या शेजारच्या खुर्चीत बसली. रायाशी बोलताना ती ही आकर्षित झाली. पण अजून बसूनच बोलणं सुरू होतं. त्याच्या चेहर्यावरचे खट्याळ भाव तिला चॅलेंज देत होते. राया न अश्विनी दोघेही प्रिन्सिपलच्या टेबलसमोर बसले होते. त्यामुळं त्याचा साईड व्ह्यू तिला दिसत राहिला. त्याचे भरदार दंड, छाती डोळ्यात भरत राहिली.
पण जसा राया जाण्यासाठी उठला, त्याच्या चेनचा पॅन्टमधून उठून दिसणारा भाग टेबलच्या वर आला,… अगदी अश्विनी मॅमच्या नजरेच्या समोर.
आजपर्यंत तिने तिच्याभोवती लाळ घोटणार्या जवळजवळ प्रत्येक पुरूषाच्या चेनच्या भागावर, नजर मारली होती, पण एकाही पुरूषाचा फुगवटा, इतका लक्षवेधी नव्हता.
कदाचित राया तिला पाहून exite झाला असावा, असं वाटलं, पण तसं त्याच्या बोलण्यातून दिसत नव्हतं. तो अजिबात गोंधळला नव्हता. त्यामुळं त्याची रिअल साईझ काय हा प्रश्न अश्विनीच्या मनात घोळत राहिला. प्रिन्सिपलनी काहीतरी विचारल्यावर, ती भानावर आली.
पण तिथून उठताना, त्या फुगवट्याचं दृश्य मात्र तिच्या मनात तसच नाचत राहिलं.
आता राया क्लासमध्ये आला. स्वतःचा परिचय करून दिला. मुलं मुली सगळेच इम्प्रेस झाले. आज तसही तो काहीच शिकवणार नव्हता. त्याने मुलामुलींचा परिचय करून घ्यायला सुरूवात केली. एकेक स्टुडंट उभा राहून बोलत होता.
आणि ते ऐकत, प्रो राया, वर्गातून फिरत होते.
मुलींच्या लाईन मधून जाताना, इतके हँडसम सर पाहून, नुकताच तारूण्यात पाऊल ठेवलेल्या मुलींच्या अंगावर काटा येत होता. त्यातल्या काही जणींचे बॉय फ्रेंड्सही होते. त्या बॉयफ्रेंड्स असलेल्या कॉलेज क्विन्सनी एकदा तरी, बॉयफ्रेंडचं हत्यार हाताळलं होतं. आणि त्यामुळं सरांचा चेन जवळचा फुगवटा पाहून, त्या मनातल्या मनात सरांचं मोजमाप करू लागल्या होत्या. मात्र तारूण्यात आल्यावरही, ज्यांनी पुरूषांचं लिंग पाहिलं नव्हतं. त्यांना सरांची भारदस्त छाती, गोड स्मितहास्य अन लाघवी बोलणं एवढंही आजरात्री पाझरण्यासाठी पुरणार होतं. सरांनी पाडलेली छाप, जवळजवळ प्रत्येकीला स्वप्नरंजनासाठी पुरणार होती हे नक्की. फक्त स्वप्न रंजनाची पातळी मात्र प्रत्येकीच्या प्रौढत्वानुसार होती इतकंच.
लेक्चर उरकून सर स्टाफ रूममध्ये पोचले. बहुतेक जण आपापल्या घरी जेवायला जात असत. टेबलच्या त्या बाजूला अश्विनी मॅम सुद्धा जेवायला जाण्याच्या तयारीत होत्या. पण टेबल आणि कपाट याच्यामधून जाण्याच्या रस्त्यात, राया सर उभे होते. ती निघाली. सर मागे सरकले. मागे असलेल्या कपाटामुळे जास्त मागे जाणं शक्य नव्हतं. अश्विनी मॅम पटकनमध्ये घुसल्या. पुढे टेबल मागे राया. बाकी स्टाफरूम रिकामं होतं. तिचे गरगरीत नितम्ब त्या गॅप मधून सहज निघणार नव्हते. तशी तिलाही घाई नव्हती. चेनच्या फुगीर भागावरून दाबून घासत, तिने सावकाश आपले दोन्ही मऊ नितंब पास केले. अन दोन पावलं जाऊन माघारी वळली.
“थँक्स हं… सर तुम्ही डबा आणला आहे का. इथे शक्यतो कुणी डबा आणत नाही.”
सरांनी डबा आणला होता. मायाने मोठ्या मायेने भरलेलं वांगे दिलं होतं. सरांनी डबा टेबल वर ठेवला अन तिच्याकडे वळून म्हणाले,
“तुम्ही ही खाऊन जा की दोन घास माझ्या डब्यातले.”
“आता नको, घरी चाललेय, माझ्या मिस्टरांचा साऊथ आफ्रिकेतून कॉल येणार आहे… विडिओ कॉल. तुम्हीच या कधीतरी घरी जेवायला. तशीही मी एकटीच असते इथे. कधीही या.”
असं म्हणत सूचक हसली. अन तिच्या चोपून नेसलेल्या साडीतून उठून दिसणारे तिचे नितंब अन पॅन्टीच्या बॉर्डर्स यांची मोहक हालचाल पाहताना, रायाच्या पॅन्टच्या फुगवटा अजून थोडा वाढला.
“आज रविवार मुळं निवांत अंघोळ चाललीय तुमची, अजून गरम पाणी हवंय का?”
