महिना संपला होता. सरलाला पगार द्यावा लागला होता. वचन दिल्याप्रमाणे अखिलने तिला तीन ऐवजी पाच हजार रुपये दिले. पण सरलाने दोन हजार रुपये परत केले आणि अखिलला सांगितले, “साहेब, माझ्या नवऱ्याने हे रुपये घेण्यास नकार दिला आहे”. मी हे रुपये नाही घेऊ शकत “.
हे ऐकून अखिलला धक्का बसतो. तो आश्चर्याने म्हणाला, “काय?. तू त्याला हे सर्व सांगितलं..?”
सरलाने मान डोलावली आणि उत्तर दिले, “मी त्यांच्यापासून इतकी मोठी गोष्ट कशी लपवू शकते?…जेव्हा त्यांने होकार दिला तेव्हाच मी तुमची इच्छा पूर्ण करण्यास सहमती दर्शवली.”
सरलाचा नवरा हे करू शकतो यावर अखिलचा विश्वास बसत नव्हता. त्याने आश्चर्याने विचारले, “तुझ्या नवऱ्याला हे मान्य होत का?…त्याने तुला माझ्या बरोबर हे सर्व करणाची परवानगी दिली. आणि त्याला त्या बदल्यात काहीही नको आहे? “
“तुम्ही माझ्या नवऱ्याला अजुन ओळखत नाही. तो कोणी सभ्य व्यक्ती नाही. तो देखील तुमच्यासारखा स्त्री लंपट आहे. त्याला फक्त, जशी त्याने तुमची इच्छा पूर्ण केली. तशी आता तुम्ही त्याची इच्छा पुर्ण करावी. हा त्या मागचा मनसुबा होता. ” सरलाने अखिल ची समजुत काढली.
अखिलला सरलाचे शब्द ऐकून धक्का बसला. त्याला समजले की सरलाच्या पतीला नवीन स्त्री हवी आहे आणि सरलाला यावर कोणतीही हरकत नाही, परंतु तो याबद्दल काय करू शकतो हे त्याला समजत नव्हते. तो म्हणाला, “पण यासाठी दोन हजार पुरेसे असतील!… म्हणजे, त्या रकमेतून तो एका चांगल्या वेश्या ची व्यवस्था करू शकतो “.
“अरे बाप रे, तुम्ही काय म्हणत आहात?…माझे पती तसे नाहीत. तो वेश्यासोबत कधी हि संबंध ठेवत नाही.” सरला चिडून म्हणाली.
“मग त्याला काय हवे आहे?”अखिल वैतागुन बोलला.
“बायको च्या जागी बायको!.. ताई साहेब येण्यास अजून बरेच दिवस आहे, पण ते इतके दिवस वाट पाहतील. ज्या दिवशी त्या परत येतील, त्या दिवशी तुम्ही त्यांना माझ्या नवऱ्याकडे पाठवा.” सरला नि संकोच होऊन अखिलला बोलली.
हे ऐकून अखिलचा चेहरा रागाने उजळला. तो रागाने म्हणाला, “तू काय म्हणत आहात हे तुला माहीत आहे का?”
“मी फक्त अदलाबदली बद्दल बोलत आहे. तुम्ही दोन हजारात एका रांडेला आणू शकलात असता. मग तुम्ही मला दोन हजार रुपये का देत होता? मी काही धंन्दा करणारी रांड नाही आहे ” सरला देखील रागाने अखिलला बोलली.
“ही फसवणूक आहे! आधी का नाही सांगितलास? “अखिलने विचारले.
“साहेब, मी आधीच बोलली होती. माझी एक अट आहे”, पण त्याचे न ऐकता तुम्ही म्हणालास की माझी प्रत्येक अट तुम्हाला मान्य आहे”.सरला म्हणाली.
अखिलला आठवले सरला खर बोलत होती. पण अखिल सरलाला रागाने म्हणाला, “जर दोन हजार कमी असेल तर चार हजार घे”.
आता सरलाही त्याच आवाजात अखिलला म्हणाली, “साहेब, तुम्ही ताई साहेबांना माझ्या नवऱ्या कडे पाठवा, मी तुम्हाला दोन हजार रुपये देईन!”
अखिल आता चिडला होता. तो सरलाला म्हणाला. “तू तुझी लायकी विसरली आहे!” तुझे पैसे घे आणि निघुन जा. आणि हो, उद्या पासून कामावर यायची गरज नाही “.
सरलाला अखिलबद्दल राग आणि दया आली. ती सभ्य आवाजात म्हणाली, “साहेब, मी तुमची लायकी पाहत आहे! तुमची पत्नी सती सावित्री आणि त्या गरीब माणसाची पत्नी रंडी! ठीक आहे, चला जाऊ द्या.”
सरला निघून जाण्यासाठी वळली. अखिल ची कामवासना आता पूर्णपणे नाही सी झाली होती. सरलाला जाताना पाहून त्याला वाटले की आज त्याचे प्राण वाचले आहेत. तेवढ्यात, सरला पुन्हा वळली. त्याने तिचा मोबाईल चालू केला आणि तो अखिलला दिला. त्याला पाहिल्यावर अखिलचे डोके फिरू लागले. त्याला वाटले की तो चक्कर येऊन खाली पडणार होता. मोबाईलमध्ये त्याचा आणि सरलाचा एक व्हिडिओ होता. अखिलने स्वतःला कसे तरी सावरले आणि त्याच्या तोंडातून बाहेर शब्द बाहेर आले, “हे! काय…कस शक्य आहे हे.!!! “
त्याची दुर्दशा पाहून सरलाला आनंद झाला. तिने त्याचा गोंधळ दूर करत म्हटली, “जेव्हा तुम्ही मला पहिल्यांदा पकडले तेव्हा मी काय म्हटले होते ते तुम्हाला आठवते का?” ‘आज नाही, उद्या करुया. उद्या तुम्हाला जे हवे ते करा. “” दुसऱ्या दिवशी, तुमच्या खोलीत येऊन, मी खिडकीतून बाहेर पाहिले आणि पडदे हलवले “. मी पडद्यांमध्ये थोडीशी जागा सोडली होती. एवढेच, बाकीचे काम माझ्या नवऱ्याने बाहेरून केले होते “.
आता अखिलची स्थिती अशी होती की, कापले तरी त्याचा अंगात रक्त नव्हते. काय झाले याचा त्याला प्रश्न पडला. ते घडले की नाही? एका क्षणी ते त्याला एखाद्या स्वप्नासारखे वाटले, तर दुसऱ्या क्षणी ते त्याला वास्तवासारखे वाटले. काय करावे हे त्याला कळत नव्हते.”
सरलाने फोन बंद केला आणि म्हणाली, “साहेब, तुम्ही ठीक आहात का? तुमची प्रकृती थोडी खालावली आहे असे मला दिसते! “
अखिल भाना वरती आला आणि सरलाला बोलला, “हुं? मी!” होय, होय. मी ठीक आहे. तू…तू काय करणार आहे? म्हणजे, आता..? “
परिस्थिती आता पूर्णपणे सरला च्या नियंत्रणाखाली होती. ती आनंदाने म्हणाली, “आता फक्त तीन मार्ग आहेत. तुम्ही आरामात बसा, नाही का? पहिला मार्ग म्हणजे हा व्हिडिओ ताई साहेबांना दाखवणे आणि पुढे काय करावे हे तेच ठरवतील बाकी चे सर्व त्याच्यावर सोडणे. दुसरा मार्ग म्हणजे हा व्हिडिओ बाजारात विकणे आणि सर्वांना तो पाहण्यास भाग पाडणे… “
अखिल आता पराभूत जुगारीसारखा दिसत होता. जर त्याच्या पत्नीने हा व्हिडिओ पाहिला, तर त्याला काय करावे हे त्याला काही सुचत नव्हते! आणि जर ती बाजारात विकली जाऊ लागली तर त्यांच्याकडे आत्महत्या करण्याशिवाय पर्याय राहणार नाही! तो घाबरलेल्या आवाजात म्हणाला, “आणि तिसरा मार्ग?”
“हे मी आधीही सांगितले आहे. कृपया तुमच्या पत्नीला पटवून द्या आणि तिला माझ्या पतीकडे पाठवा. जर तो त्यांना चोदतो, तर ही गोष्ट इथेच संपेल. आणि हो, तुम्हाला हवे असल्यास ही देवाणघेवाण अशी च चालू राहू शकते. मी आता जाते. मी उद्या येईन. तोपर्यंत, तुम्हाला काय करायचे आहे याचा विचार करा! “
सरला निघून गेली आणि अखिल घडलेल्या प्रसंगाच्या खोल विचारात गेला. याचा तो विचार करत बसला, तो एका खोल दलदली मध्ये फसला होता ज्यातून बाहेर पडणे अशक्य वाटत होते. सरलाच्या मते, पहिल्या दोन मार्गांना एकच शेवट होता-त्याचा निश्चित नाश! तिसरा मार्ग त्याला वाचवू शकला असता पण. त्याच्या सुसंस्कृत पत्नीला मोलकरणीच्या नवऱ्याच्या ताब्यात देणे!!!”
त्याच्या अंतःकरणातून एक आवाज आला, “तुझ्यासारखा प्रतिष्ठीत माणूस अशी नीच गोष्ट करेल का?”
तेवढ्यात हृदयाचा दुसरा कोपऱ्या मधुन आवाज आला, “आला मोठा प्रतिष्ठित व्यक्ती!” जर तूने तुझ्या पत्नीला त्याच्याकडे पाठवले नाही, तर तुमची प्रतिष्ठा कायम राहील का?
पहिल्या कोपऱ्याने उत्तर दिले, “मग मी काय करावे? एका बाजूला विहीर आणि दुसऱ्या बाजूला खंदक आहे! जरी शर्मिला पाठवली गेली तरी तिची इज्जत हि जाणारच होती आणि जरी तिला नाही पाठवली गेली तरी सुरू इज्जत हि जाणारच होती!
दुसऱ्या कोपऱ्याने अखिल पुढे आपली भुमिका स्पष्ट केली, “तुला असे का वाटत नाही की जरी त्या निर्लज्ज माणसांने शर्मिला च्या भोग घेतला, तरी तो फक्त चार लोकांपुरता मर्यादित असेल. जगासमोर तिचा आदर कायम राहील.”
अखिल च्या मनातला पहिला कोपरा म्हणाला, “होय, आता मला सरलाला काटेकोरपणे सांगावे लागेल की हे फक्त आपल्या चार लोकांपुरते मर्यादित असले पाहिजे “.
दुसरा कोपरा म्हणाला, “आता संयम धर आणि शर्मिला जेव्हा येईल तेव्हा तिला या गोष्टी साठी तयार कर”.
पहिला अजूनही संशयी होता, “पण शर्मिला मान्य करेल का? तिने नकार दिल्यास काय होईल?”
दुसऱ्या कोपऱ्याने त्याच्या शंका दूर केल्या, “मूर्ख, शर्मिला एक भारतीय पत्नी आहे. रोज वर्तमानपत्रात वाचतो की जरी पती तिच्यावर बलात्कार करत असला, तरी पत्नी त्याला वाचवण्याचा प्रयत्न करते, अगदी त्याला निर्दोष सिद्ध करण्यासही सांगते! “
पहिला कोपरा थोडा आश्वस्त होऊन म्हणाला. “जेव्हा शर्मिला येते तेव्हा मी तिच्याशी बोलतो”.
