दुपारच्या वेळी रामा अचानक आलेला पाहून अनिताला जरा आश्चर्य वाटलं. ” आपल्या ईरोधी पक्षातला माणूस इकडं कुठं?” असं तिचं मन म्हणत होतं. रानात ह्यावेळी कोणीपण नव्हत. रामा अनिताच्या बागेत आला.
अनिता – ” आज गरिबाच्या बागत कसं येणं केलं रामा भाऊजी?”
रामा – ” आता यायचं नाय काय आमी वैनी?”
अनिता – ” तसं नवं ओ भावजी, कधी येत नाईसा म्हणून म्हटल.”
रामा – ” यावं म्हटल जरा ईचार पुस करायला. तसं बी आपली रान लागून हाईति. एकमेकांच्या संपर्कात राहायला हवं. “
अनिता – ” ह्म्मम…! त्ये बी हाईच म्हणा. “
रामा (द्राक्षाचे घड बघत) – ” अवंदा माल लई झ्याक दिस्तूया. पैस हूनार अवंदा. तुमि केलेल्या कष्टाचं फळ हाई हे वैनि. “
अनिता – ” शेवटी देवाची कुरूपा.”
रामा – ” ते नव्हं वैनी, रानाचा नकाशा पाहिला हाय काय तुमि?”
अनिता – ” नाय बा, मी आपली अडाणी बाई, मला काय कळतंय त्यातलं.”
रामा (जरा बदलेल्या स्वरात) – ” आता समदं कळल. “
अनिता – ” म्हंजी? काय कळल भावजी?”
रामा (ठाम स्वरात) – ” तुझ्या शेवटच्या रांकतली झाडं माझ्या हद्दीत येत्याती.”
हे ऐकताच अनिताच्या पायची जमीन खीसकली. तिला काय वेळ काय बोलायचं ते समजेना.
अनिता – ” हे कसं शक्य हाय भावजी. वाटण्या हुताना तर…”
रामा – ” वाटण्या हुताना बजरंग अन् यशवंत पुढं हुतीत वैनी. त्यांनी बरूबर गेम केली तुमच्यावर. मुद्दाम हून कडची जागा दिली तुमाला. आता त्यांना ईचारा तिकडं सरकत्यात काय ती. अनिल एक सरकल. पण बजरंग अन् यशवंता. त्ये काय ऐकतील असं वाटत नाय.”
हे असं काय होईल हे अनिताच्या स्वप्नात देखील नव्हते. आधीच आपल्यावर टपून बसलेली भावकी आपल्यावर अशी उलटून पडेल असं वाटलं नव्हतं. आता ह्यांच्यासमोर हात पसरण्याशिवाय गत्यंतर नाही. हे तिने मनाशी ठरवले.
अनिता – ” भावजी, ती झाडं तुमच्याच हद्दीत असू द्या. त्यातलं ज्ये काय उत्पन्न येईल ते अर्ध अर्ध घिऊ आपण.”
रामा – ” माझ्या मनात आलं तर त्ये सगळं उत्पन्न तुमि घेऊ शकता. पण…”
असं म्हणत रामाने आपली वासनेने भरलेली नजर अनिताच्या अंगावरून फिरवली. अनिताने लाजेने मान खाली घातली.
अनिता – “पण काय भावजी.”
रामा – ” जरा ऊसात यावं लागलं.”
अनिता (चिडून) – ” रामा भावजी, मी काय तसली बाय हाय काय…!”
रामा – ” तू कसली बाय हाईस ह्ये मला चांगलंच माहीत हाय. इलास माळी, केरबानाना, पिंट्या दुकानदार, रंगा सावकार हि समदंी गावातच राहत्याती. त्यामुळं लई नखरं करू नगस. ये गप गुमान.”
रामाच्या कचाट्यात आता अनिता पुरती अडकली होती. त्याच्याशी हा समझोता करनच तिला योग्य वाटलं. रामाच्या पाठोपाठ ती ऊसाच्या फडात शिरली. मध्यभागी दोघजण आल्यावर आसुसलेला रामा अनितावर तुटून पडला.
अनिता – ” आव भावजी, थांबा की, असं का वखवखल्यागत करत हाईसा.”
रामा – ‘ ऐ, गप तू. मला झवाया शिकवू नगस. गप पडून ऱ्हा.”
अनिताने मनाची तयारी करून आपलं शरीर त्या रामाकडे सोपवल. आपले डोळे तिने घट्ट मिटले. रामा आधाश्यागत तिचे लचके तोडू लागला. साडीच्या वरूनच तिचे अंग तो चोळत होता. परस्त्रीसमवेत त्याचा हा पहिला संभोग. त्यामुळे तो जाम खुशीत होता. अनिताने स्वतःहून आपले केस मोकळे केले. उसासे टाकत तिने आपल्या हाताने आपले केस गच्च धरले. वर ऊन तळपत होते. अनिताच्या चेहऱ्यावर ऊन पडल्याने तिचा चेहरा चकाकत होता. तिचे ते अंग स्वर्ण कांतीसारखे वाटत होते. परंतु ते लावण्य भोगणारा मात्र बेढब असा लुकडा होता. परंतु नशीबच बलवत्तर…! म्हणून तो आज तिच्या अंगावर आला.
रामा – ” हाऽऽऽ…! आ… हा… हा…! छिनाल कुठची, लई बाग घालायची खाज हुती ना. मग मिटव तुझी खाज. हे घे…!”
असं म्हणत त्याने आपलं अवजार अनिताच्या बिळात घातले. त्याचा हा दणका अनिताला बसताच अनिता विव्हळली, ” आऽऽऽsहऽऽऽ…! आई गं मेले…! भावजी आ ह… स्…!”
अनिता – ” ये रामा ये चढ तुझ्या भावजयी वर तुला बदला घ्यायचा हुता नव्ह. ये… पुरती झवून टाक तुझ्या वैनीला…! आ ह रामा… थांबू न गं स…! आज समदंा राग काढ तुझा…! उम्म्म्म…!!… समद्या गावांन भोगली मला… तू बी हात धुवून घे…!”
रामा – ” व्हय, बदला घ्यायचा हुता मला. राजानं केलेल्या अपमानाचा…! साल्यान दारूच्या गुत्यावर मला कानफाडित मारली हुती. तवाच ठरवलं होतं, चांगलाच बदला घ्यायचा ह्याचा. अन् आज त्याचीच बायकू माझ्याखाली हाय. खरं सांगतू अनिते, जवा पासन तुला पाहिलं होतं ना. तवा पसन तुझ्याबद्दल मनात वासना निर्माण झाली हुती.”
अनिता – ” आता आलीया नवं तुझ्या खाली…! अह अह रामा एकट्या बाईचा लई जन फायदा घेत्यात र…! समदं गाव माझ्याकडं फायदा म्हणूनच बघत्यात. आता तू बी तुझी सोय करून घेतलीस.”
दोघांना भलताच चेव चढलेला. सारखं अनैतिक संबंध येत असल्याने अनिताची प्रणय भूक वाढली होती. आठवड्यातून एकदा सावकाराकड जात असूनपण तिला संतुष्टी होत नव्हती. आणि रामा इकडे आयती संधी घावली होती. त्यात तो साधून घेत होता. रामाने आपली जीभ अनिताच्या तोंडात घालून फिरवायला सुरू केली. दोघांची लाळ एकमेकात मिसळून गेली. अनिता पूर्णपणे रोमांचित झाली. आनंदाने ती विव्हळत होती, कन्हत होती. तिचे ते मादक स्वर ऐकून रामाचा कामाग्नी भडकत होता. त्याच अग्नीत त्याचा प्रतिशोधाचा अग्नी देखील जळत होता. एकमेकांची चुंबनं घेत दोघंही झडले. काही वेळ तसेच पडून राहिले.
कपडे व्यवस्थित करून रामा तिथून चटकन निघून गेला. अनिता चांगलीच दमली होती. काही काळ तिथंच बसली.
ह्यानंतर त्यांना संधी भेटेल तेव्हा ते एकमेकांच्या जवळ येऊ लागले. दोघांच्यात आता आपुलकी निर्माण झाली होती.
एके दिवशी काम आवरल्यावर अनिता रामाला म्हणाली,
अनिता – ” भावजी, तुमि तर जागा वापरू दिलासा. पण बजरंग अन् यशवंता तयार हुतील का ओ तिकडं सरकायला. तसं बी थोडी जमीन तुमच्यात गेल्यामुळ मला कमी जमीन राहत हाय. त्यांनी जरा आत सरकायला पाहिजे.”
रामा – ” असं करूया वैनी, आपण बसून चर्चा करू. मी सांगतू दोघांना. उद्या दुपारी आमच्या शेड मंदीच बसू मग चौघ.”
अनिता – ” बरं ठीक हाय.”
रामा – ” अन् वैनी, आपली पडती बाजू हाय. जरा तोंडावर ताबा ठेवा उद्या. वाद घालत बसला तर उगीच नुकसान.”
अनिता – ” आता पर्याय नाय. नमत घ्यावं लागल.”
असं म्हणत अनिता घरी निघून गेली.
सायंकाळी पारावर बसलेल्या बजरंग अन् यशवंताची रामाने भेट घेतली.
बजरंग – ” काय मग रामा, काम झालं काय?”
रामा – ” व्हय बज्या काम झालेलं हाय. मासा पुरता गळाला लागलाय. फकस्त आता ताव मारायचा तेवढं राहिलय.”
यशवंत – ” बघा, ताव मारायच कोण म्हणतंय. एक आठवडा झालं ह्यो मजा घेत हाय तिची. चांगलाच ताव मारलाय गड्या नं.”
रामा – ” त्यो आपल्या योजनेचा भाग हुता यशवंतराव. तसं बी तिला ईश्वासात घेण्यासाठी समदं करावं लागलं. आता उद्या हैसा की तुमी.”
बजरंग – ” त्ये बी हाय म्हणा. यश्या, उद्या तिला पुरती आवळून टाकू.”
यशवंत – ” व्हय काका, सालीचा पुरता माज काढून टाकू.”
बजरंग – ” रामा, कधी बोलावलं हाईस तिला तुझ्या शेड मंदी?”
रामा – ” दुपारी दोन वाजता.”
बजरंग – ” बरं ठीक हाय. उद्याच भेटू आता.”
असं म्हणत तिघही आपापल्या घरी निघून गेले.
