कैरीपेक्षा आंबा गोड असतो अस का म्हणतात हे त्याला अलकाला झवल्यावर चांगलच समजल होत. हल्ली पोर मुली सोडून लग्न झालेल्या बायकांच्या जास्त मागे लागतात याच | उत्तर मिळाल होत. अलका आपल्याला आवडते, आपल मनापासून तिच्यावर प्रेम बसलय हे ठीक आहे पण आ पण तिच्याशी लग्न करू शकत नाही आणि ति सातत्याने आपली शारीरिक गरज पूर्ण करू शकत नाही हे त्याला समजून चुकले, अलकाचा उपभोग घेण्याला खूपच मर्यादा होत्या.
आता कोणीतरी अशी पटवली पाहिजे जिला भेटण सोप असेल, कुणाला संशय पण येणार नाही आणि जि आपल्या लायक पण असेल. पण विचार करूनसुद्धा अशी कोणी त्याच्या डोळ्यासमोर येत नव्हती. दोनतीन दिवस असेच तंद्रीत गेले. एक दिवस सकाळी सकाळी असाच तो अलकासोबतचा प्रणय आठवत बसला असताना त्याच्या शाळेतल्या जोडीदाराचा म्हणजेच विजयचा फोन आला, दोघे बारावीपर्यंत एकाच वर्गात शिकले नंतर विजूने कॉलेज सोडून वडिलांचा गावोगावच्या बाजारात जाऊन मसाले विकण्याचा धंदा ज्वाईन केला होता.
विजूने त्याला विचारल की पारगावला सोबत येतोस का, पारगावला विजूची सगळ्यात मोठी बहिण शोभा राहत होती. तिचा नवरा रोडलाईन्सच्या ट्रकवर ड्रायव्हर होता. तस पण आनंदला काही काम नव्हत, अलकाच्या आठवणीत त्याला खूप बोर झाल होत. तो लगेच तयार झाला. थोड्याच वेळात विजू त्याला न्यायाला आला. जुनी खीळखीळी झालेली | बॉक्सर गाडी. तिच्या कॅरेजवर मागे विजूच्या आईने शोभासाठी गव्हाच बाचक बांधून दिल होत. पुढ एक बारदाण्याची मोठी पिशवी होती तिच्यात शोभासाठी थोडा भाजीपाला, मसाले अस काहीबाही होत.
आनंदन आईची परवानगी घेतली. लाल टी-शर्ट जिन्स घातली. पायात प्युमाचे बूट चढवले आणि तो विजूच्या मागे बसून निघाला. आधीच गाडीची ती अवस्था, त्यात बोजा झालेला आणि रस्ता खड्डे पडलेला. हळूहळू दोघांची स्वारी निघाली. आनंदला आठावल शोभा विजूच्या बापाच्या पाच अपत्यात सर्वात मोठी. त्यांच्यापेक्षा चांगली आठनऊ वर्षानी मोठी. तिच्या लग्नात आनंद फारतर बारातेरा वर्षाचा असेल. शोभा मध्यम उंचीची, मध्यम बांधा असालेली. थोडीशी सावळी, गोल चेहरा, मधोमध भांग पाडायची, दोन लांबसडक वेण्या घालायची.
लग्नानंतर तस पण तिच जास्त काही दर्शन झालेल नव्हत. आता तीशीच्या आसपास असेल, तिला पण एक मुलगा एक मुलगी होती. गाडी एका चौफुल्यावर थांबवून दोघांनी चहा घेतला, विजून सिगारेट मारली, आनंद बील द्यायला गेला तेव्हा त्यान शोभाच्या मुलांसाठी चांगले तिनशे रूपयांचे क्रीमचे बिस्कीट आणि कॉडवरी घेतल्या. अकरा साडेअकराच्या सुमारास गाडी पारगावात घुसली. गाव ओलांडून दुसर्या बाजूने गाडी बाहेर पडली.
आता गाववस्ती सोडून थोड्या थोड्या अंतरावर शेतात वस्त्या होत्या. अशाच एका वस्तीवर विजून गाडी थांबावली. लाल विटांत बांधलेल्या प्लास्टर न केलेल्या दोन खोल्या. मागे शेत, शेतात घास, कडवळ अस काहीबाही. घरासमोरच जनावरांच जुनाट झालेल सप्पर,
त्यात दोन गाया, दोन वासर बांधलेली. वस्तीसमोर शेतीउपयोगी काही सामानसुमान पडलेल. विजून येताना सांगितलेल कि दाजीला वस्तीजवळ आहे तेवढीच एकरभर जमीन आहे, दाजी ट्रकवर ड्रायवरकी करतात. शोभा जनावरांच करते, थोडस दूध डेअरीला घालते. एकंदरच शोभाचा प्रपंच यथातथाच होता. म्हणून तर तिची आई माहेरहून सतत तिला शक्य होईल ते पुरवीत होती.
गाडीचा आवाज एकताच शोभाची दोन्ही पोर पळतच बाहेर आली, आठनऊ वर्षाचा मुलगा आणि साधारण सहासात वर्षाची मुलगी. विजूला बघताच त्यांनी “मामा आला मामा आला” म्हणून कालवा केला तसा शोभाचा नवरा बाहेर आला. साधारण ३७-३८ वय, काळासावळा, उंचापुरा, जाडजूड, लाल तांबरलेले डोळेच त्याच्या बेवडेपणाची साक्ष देत होते, डोक्यावरचे केस जवळजवळ उडालेले, ढेबरं, बसक नाक त्याखाली विस्कटलेल्या मिशा.
एकंदरच विजूचा दाजी हा अवतारावरूनच नशेडी दिसत होता. नमस्कार चमत्कार झाले, तशी आनंदची आणि दाजीची पूर्वी कधीतरी ओळख झालेली होतीच. आनंद आणि दाजी बोलत उभे राहिले विजू करेजला लावलेल बाचक सेडू लागला तेवढ्यात घरामागून शोभा समोर आली.
तिन आल्या आल्या आनंदला बघून स्मितहास्य केल आणि म्हणाली “बरा वेळ मिळाला
बाबा तुला गरीब बहिणीकड यायला. “
तसा आनंद म्हणाला “गरीब श्रीमंत काही नसत, विजू बोलला येतो का म्हटल चल.” शोभान हँडलला लावलेली पिशवी घेतली आणि ती लगबगीन घरात गेली. खूप दिवसांनंतर खरतर काही वर्षांनी आनंदन शोभाला बघितल. चांगलीच गरगरीत भरली होती. तब्येत चांगली झाल्यामुळे चेहरा आकर्षक दिसत होता. स्तनांचा डामडौल चालताना चांगलाच हेलकावे खात होता. दोन बाळंत पण चांगलीच मानवली होती. कमरेवर चरबीन दोन घड्या पडत होत्या. साडीच्या निर्या बांधलेल्या ठिकाणी फुगलेली जागा ओटीपोटीवरच्या चरबीची साक्ष देत होती. पार्श्वभाग तर चांगलाच हलत होता चालताना. जाडजूड भरलेली गांड चांगलच लक्ष वेधून घेत होती…
आनंदच्या मनात तिच्याबद्दल असे विचार येत होते आणि त्याला त्याच काही वाटत नव्हतं. शोभाने बहिण भाऊ असल नात जोडल तरी त्याला त्याच काही वाटत नव्हतं. कारण लग्न झालेल्या मुली नवर्यासमोर माहेरकडच कोणी भेटल की नवर्याला काही वेगळ वाटू नये म्हणून भाऊ दादा असच काहीतरी बोलतात हे त्याला माहिती होत. सगळे घरात आले, आनंदन बिस्किट आणि कॉडबरीची पिशवी शोभाच्या लहान मुलीच्या हातात दिली.
ती पिशवी बघत शोभाचे डोळे चमकले ती प्रशंसा आनंदाकडे बघत म्हणाली “हैपला आणलस रे?”
तस आनंद बोलला “असूदे ग, भाच्यांसाठी एवढं केल तर काय झाल”.
ती क्रीमची बिस्कीट आणि चॉकलेटस बघताच पोरांनी एकच हर्षोल्हास केला. थोडा वेळ इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्या, दाजी आणि आनंद पलंगावर बसले होते तर विजू बाजूला एक जुनी पत्र्याची खुर्ची होती तिच्यावर बसला होता. शोभा आतल्या खोलीत स्वयंपाक करत होती. दोन्ही खोलांच्यामध्ये एक पाच फूटी भिंतीच पार्टीशन होत फक्त. एका बाजूला अडीचतीन फूट मोकळी जागा होती येण्याजाण्यासाठी, मधूनच शोभा तिथ येऊन उभी रहायची, चर्चेत भाग घ्यायची, परत जायची. आनंद तिला चोरून न्याहाळत होता. एकदोनदा शोभान पकडल पण तिन काही जाणवू दिल नाही.
थोड्या वेळाने तिन बाहेरच्या खोलीत येत बसायला जुनी चादर टाकली. म्हणाली चला हात धुवून जेवायाला बसा. तसे तिघे आतल्या खोलीत गेले, तिथे कोपर्यात एक नहानी | होती, तिथ एक बादली भरून ठेवली होती, विजू मोरीत गेला शोभान त्याच्या हातावर पाणी टाकल. तो हात रूमालाला पुसत बाहेर आला? आनंद हात धुवायाला जाणार तेवढयात त्याचा मोबाईल वाजला, शोभाच्या नवर्यान हात धुतला. विजू आणि तो बाहेरच्या खोलीत जाऊन चादरीवर बसले.
आनंद फोन संपवून मोरीत गेला. आता आतल्या खोलीत शोभा आणि तोच होते. त्यान मोरीत जाऊन पॅन्ट थोडी वर दुमडली, तांब्यान पायावर थोड पाणी ओतल. मग तांब्या शोभाच्या हातात देत त्यान हात पुढे केले. शोभा बाहेर उभी राहून पाणी ओतत होती आणि आनंद जास्तच वाकून उभा होता त्यामुळे तिला पण पाणी ओतताना वाकाव लागल आनंदन नजर टाकली, वाकल्यामुळे पदर थोडा सरकला होता, तिचे स्तन चांगलेच झुलत होते. खूपच मोठे होते, ब्लाउजमधून चांगलीच मोठी दरी दिसत होती.
त्याला तस पाहताना शोभान पकडल, तिन घाईघाईनं पदर नीट केला, थोडी बावरली पण बोलली काहीच नाही. आनंदन सावकाश हात धुतले, रूमालाला हात पुसत तो बाहेर आला. तिघे जेवायला बसले. शोभा त्यांना वाढत होती. गप्पा चालल्या होत्या. शोभा तिघांना वाढायला वाकली की तिचे जबरदस्त स्तन दिसत होते. आनंद चोरून लपून त्यांचा आस्वाद घेत होता. गप्पांमधून त्याला समजले की शोभाचा नवरा रविवारी घरी येतो, सोमवारी घरी राहतो, मंगळवारी गाडीवर जातो. मग वस्तीवर शोभा आणि मुलच राहतात. त्याच्या डोक्यात चक्र सुरू झाले. शोभालाच पटवले तर.
गावापासून पारगाव म्हणजे पल्सरवर दीड तासाचा रस्ता, शोभा अलकासारखी दिसायला देखणी नसली तरी आकर्षक चेहरा, भरगच्च स्तन आणि भरलेल्या शरीराची मालकीण होती. अंगाखाली घेऊन रगडायला आणि शरीराची भूक शमवायला एकदम परफेक्ट होती. पण जमेल का? बोंब तर नाही मारायची? मघाशी बिस्कीट आणि कॉडबरीची पिशवी बघून तिच्या डोळ्यांत आलेली चमक त्यान हेरली होती. त्यान मनोमन काही ठरवल.
जेवणखाण आटोपून गप्पा झाल्या, परत चहा झाला. चार वाजता दोघ निघाले, सगळे | बाहेर आले. गाडीवर बसायच्या आधी आनंदन दोन्ही पोरांना जवळ घेऊन मुके घेतले. नको नको म्हणत असताना दोघांच्या हातात शंभरच्या नोटा कोंबल्या. विजून गाडी भरघाव सोडली, लांबपर्यंत जाईपर्यंत शोभाची दोन्ही पोर आनंदला हात हलवून टाटा करत होती.
आनंद घरी आला पण त्याच्या डोक्यात सतत शोभाचेच विचार घोळत होते. शोभाची आर्थिक परिस्थिती चांगली नाही. तिच्या मुलांचे लाड ती पुरवू शकत नाही. नवरा नशेबाज आहे, त्याला बायकोची, पोरांची काही पडलेली नाही. स्वतःची कमाई तो स्वतःच्या व्यसानावरच खर्च करतो म्हणजे शोभाला पण त्याच्या विषयी फारस काही प्रेम नसणार, प्रयत्न केला तर शोभा हातात येऊ शकते. मस्त भरलेली आहे, शिवाय नवरा नसतो जवळ. जमल तर चांगलीच सोय होऊन जाईल. मनाशी विचार करत तो त्या रात्री झोपी गेला.