त्याच्या बोटांनी आतला पावणे आठ इंची अजस्त्र अजगर जखडून टाकला. त्याच्या लिंगाला होणार्या त्याच्याच स्पर्शात राधिकाच्या रेशीम आठवणी होत्या. जणू काही राधिकाच आपल्या हाताने त्याचे अजस्त्र हत्यार पकडून त्याला मोकळे करण्यास मदत करत आहे. त्याच्या तोंडी फक्त राधिकाच्या नावाचा जप होता. डोळे बंद केले तरी डोळ्यांसमोर राधिका दिसत होती. त्याच्या हाताची बोटे त्याच्या लिंगाचा ताबा घेऊन जोरात मागे पुढे मागे पुढे विद्युत वेगात प्रवाहित होत होती. अखेर रधिकाची आभासी प्रतिमा त्याचा समोर आली आणि तिने खाली वाकून त्याच्या लिंगावर एक छानसे चुंबन घेतले तसा त्याच्या लिंगातून विर्याचा पांढरा झरा वाहत वाहत बाहेर आला. तो मोकळा झाला. त्याच्या चेहर्या समोरची तिची आभासी प्रतिमा नाहीशी झाली.
इकडे आदित्य एक दिवस आड करून ऑफीस सुटले की थेट तिच्या मेडिकलमध्ये जायचा. निम्मित एखादे औषध घेण्याचे करायचा. कधी डेटॉल, कधी बंडेज, कधी टूथ पेस्ट वगैरे वगैरे काहीतरी आणण्यासाठी तो मेडिकलमध्ये चक्कर मारून यायचा. निमित्त औषधांचे असायचे पण खरी त्यांची गरज तिचा फुलता चेहरा पाहण्याची असे. तिच्या हसण्याच्या गालीचावर त्याला तासनतास लोळावे वाटे. तिच्या मादक ओठांतील हसू त्याला फुलातील मध कण शोषावे तसे चाखून पहावेसे वाटे. पूर्ण शरीरभर घातलेल्या तिच्या साडी ब्लाऊज सारख्या वस्त्रात सुद्धा ती त्याला मंत्र मुग्ध करत असे. ती वस्त्रातील राधिका जणू काही तो आपल्या डोळ्यांनी शोषून घेऊन मनाच्या कप्प्यात सेव्ह करून ठेवायचा आणि रात्री बेडवर एकटाच झोपायला गेला की हा मनाचा कप्पा अलगद उघडून त्यातील पूर्ण वस्त्रात असलेल्या राधिकाचे एक एक वस्त्र कल्पनेच्या उंच भरार्या मारत मारत तिच्या मादक शरीरापासून वेगळे करत असे. जशी त्याची कल्पना उंच भरारी मारत असे तसे त्याचे लिंग ताठ भरारी मारू लागत असे. त्याच्या कल्पनेच्या विश्वात राधिकाला विवस्त्र करून तिच्या शरीराच्या प्रत्येक भागाचा उपभोग तो घेत असे. ती पर स्त्री नसून त्याची हक्काची बायको असावी असा आव आणून तिच्यावर ताव मारत असे. त्या फुलाला तो बेडवर असा कुस्करायचा की त्याच्या तीव्रतेचा परिणाम त्याच्या मुठीत असणार्या त्याच्या लिंगावर होत असे. जसा तो तिच्यावर एक एक संभोगाच्या पायर्या चढत चढत वर जात असे तसे त्याच्या हाताच्या लिंगा भोवतिच्या हालचाली वेग घेत असे. शेवटी त्याच्या रंगीबेरंगी स्वप्नाचा ताबा वीर्यरूपी श्वेत रंग घेत असे. त्याच्या कलरफुल स्वप्नावर सफेद रंग पाझरत असे. त्यानंतर त्याचा कधी डोळ्याला डोळा लागतो हे त्या दमलेल्या आदित्यला समजत सुद्धा नसे.
आदित्य आणि राधिकाची मैत्रीमध्ये नवीन नवीन रंग भरले जात होते. जितका आदित्य तिच्याशी भेटायला उत्सुक असे तितकीच ती सुद्धा त्याच्याशी बोलण्यास कंफर्ट होती. कधी ऑफीस सुटले की तो तिच्या मेडिकलमध्ये जात असे.आता त्याला कोणते औषध घेण्याचे निमित्त करण्याची गरज भासत नव्हती. तो कारणाशिवाय तिला भेटायला जाऊ शकत होतो. हे असेच झाले की एखाद्या गणेश भक्ताला लालबागच्या राजाच्या दर्शनासाठी पाच ते सात तासाची मुखदर्शनासाठी दरवर्षी लाईन लावावी लागत असेल पण यंदा मंडळाच्या मुख्य कार्यकर्त्त्याशी त्याची ओळख निघाल्यामुळे त्याला पंधरा मिनिटात व्ही.आय.पी. लाईनमधून थेट लालबागच्या राजाच्या चरणी नतमस्तक होता आले. नेमके तसेच काही आदित्य आणि राधिकाच्या नात्यात घडत होते. आदित्यला तिला भेटायला आता कोणत्या पास किंवा तिकीटाची गरज नव्हती. तिला बघताच त्याच्या डोळ्यातील म्युझियम खुले व्हायचे. तिला भेटायला गेल्यावर ती त्याला काउंटरवर तातकळत उभे राहू देत नसे तर लोक काय बोलतील याचा जराही विचार न करता ती त्याला आपल्या मेडिकलच्या आतल्या लॉबीमध्ये घेत असे. तो आतल्या खुर्चीमध्ये येऊन विराजमान होत असे. काही कस्टमर जरा शंकेने त्याच्याकडे पाहत असे की हा नवीन कोण आला, हा या बाईचा कोण लागतो, हा इथे काय करतो. पण या सर्व प्रश्नांना, या सर्व नजरांना, या सर्व शंकाकूशंकाना छेद देऊन तिची आणि त्याची मैत्री फुलत होती. त्याच्या मैत्रीचा गंध इतर कस्टमर किंवा बघ्यांना जरी दुर्गंध वाटला तरी त्याच्या सुगंधाने दोन जीव दरवळत होते.
कधी कधी ऑफीस मधून सुटून तो केळकरांच्या दुकानातून गरमागरम भजी घेऊन तिच्यासाठी घेऊन जात असे. गरम भजी खाताना ती फ्रिज मधून कॉल्ड ड्रिंक काढत असे. तो सर्व खाऊन फिनिश झाल्यावर कॉल्ड ड्रिंकचे पैसे देऊ करत असे. पण ती काही घेत नसे. तिच्या स्त्री हट्टापुढे त्याला खिशातून काढलेले पैसे खिशात ठेवावे लागत असे. कधी कधी तो रात्री जेवून तिच्या मेडिकलमध्ये जात असे. एक तास बसल्यावर रात्री दररोज दहा वाजता बंद होणारे मेडिकल शॉप तो आल्यावर पावणे दहाला म्हणजे पंधरा मिनिटे आधीच ती बंद करत असे. मग त्या भेटलेल्या पंधरा मिनिटांचा नफा उचलत ते पायी जात असे. आधी घर आदित्यचे येत असे पण तरी तो तिला तिच्या घराच्या आसपासपर्यंत सोबत देत असे. ती त्याला आपल्या घरी येण्यास विनवणी करत असे पण तो पुन्हा केव्हा तरी असे बोलून टाळत असे. तिला सोडून तो आपल्या घरी येण्याची वाट पकडत असे पण मनातल्या वाटा आता लहानसहान न राहता महामार्ग झाल्या होत्या. असा महामार्ग जो थेट राधिकाच्या मिठीत जाऊन विसावेल.
काही दिवसांनी दोघांनी एकमेकाच्या भूतकाळात डोकावून पाहायला सुरूवात केली. अर्थातच याबाबत दोघांना काही प्रोब्लेम नव्हता. दोंघांनी एकमेकाच्या भूतकाळाचा अक्सेस स्वतःहून एकमेकांना देऊ केला होता. सर्वात आधी आदित्यने आपल्या भूतकाळाविषयी राधिकाला इत्यंभूत माहिती दिली. त्याच्या बोलण्याचा प्रवाह सांगत होता की तो जे बोलतोय ते एकशे दहा टक्के खरे आहे. त्याला गीतावर हात ठेवून सांगायची गरज नव्हती की तो जे सांगतोय ते विहिरीतल्या पाण्याइतके स्वच्छ आहे. राधिका समोर त्याचा भूतकाळ ऐकून एक चित्र किंवा एखादी शॉर्ट फिल्म उभी राहिली. आदित्य हा चौतीस वर्षाचा तरूण. एका प्रायव्हेट लिमिटेड कंपनीमध्ये मॅनेजर. नुकतीच त्याची मुंबई मधून महाबळेश्वर इथे बदली झाली. महाबळेश्रर इथे कंपनीने दिलेल्या बंगल्यात त्याचे वास्तव्य. मुंबईमध्ये त्याच्यापेक्षा तीन वर्षाने लहान असलेली त्याची एकतीस वर्षीय पत्नी आदिती. आठ वर्षापूर्वी त्याचे अरेंज मॅरेज झाले होते. लग्नानंतर तीन वर्षाने अनन्याच्या रूपात सुंदर परी त्या दाम्पत्याच्या पोटी जन्माला आली. प्रेगनसी नंतर आदिती काही जॉब करू शकली नाही म्हणून अनन्याची देखभाल म्हणून तिने गृहिणी हा रोल निभावणे तिच्यासाठी सोयीचे वाटले. यावर आदित्यने पण आक्षेप घेतला नाही याउलट तो जोमाने काम करू लागला. त्याच्या अनुपस्थित तिने घर आणि अनन्या दोंघांना उत्तम सांभाळले. आता अनन्या सात वर्षाची झाली होती. आदित्यची बदली झाल्यावर आदितीला ते पटले नाही पण तिला समजावून तो महाबळेश्रर आला होता. पुढच्या सहा महिन्याने जेव्हा अनन्याचे शैक्षणीक वर्ष संपेल तेव्हा तो त्या दोघांना महाबळेश्रर आणणार होता. महाबळेश्र्वर आल्यावर आदित्यची ओळख राधिका बरोबर झाली आणि त्याच्यात चांगली मैत्री झाली. असा साधा आणि सोपा आदित्यचा भूतकाळ राधिकाच्या डोळ्यांसमोर उभा राहिला. आदित्यचा भुतकाळ एखाद्या खुल्या पुस्तकांसारखाच होता. तो अगदी सहज तिच्या समोर खुला झाला. त्यात कुठे चढ उतार नव्हते. खाच खळगे नव्हते.
आता वेळ होती राधिकाच्या भूतकाळात डोकावून पाहण्याची. प्रश्न हाच होता की तिच्या विषयी आदित्यला काहीच माहीत नव्हते तरी त्याने काळोखात डोळ्याला काळी पट्टी बांधून काळोख गडद करून तिच्याशी मैत्री केली होती. तिचा नवरा कोण आहे. तो कधीच तिच्या मेडिकलमध्ये दिसत नाही. तो राधिकाला महाबळेश्ररला ठेवून परगावी जॉब तर करत नाही किंवा जरी तो आणि ती एकाच घरात राहत असतील तर त्याचे एकमेकाशी पटते का, तिचा नवरा तिला हव्या असणार्या प्रत्येक सुखाची काळजी घेतो का? असे सर्व प्रश्न त्याच्या मनात कित्येक दिवसापासून येत होते. आताही येत होते. पण तिने आपला जीवन प्रवास सांगितल्यावर अनेक गोष्टी उलगडणार होत्या. आदित्य जसे तिच्याबद्दल रोज विचार मंथन करत असे त्या विचारला योग्य दिशा भेटणार होती. तिच्या जीवनात जर खाचखळगे असतील तर ते खड्डे भरण्यासाठी आदित्य समर्थ असेल का ह्याचे उत्तर तिच्या जीवन प्रवासानंतर उलगडणार होते.
ती सांगू लागली आणि आदित्य समोर तिच्या जीवनाचे एक एक वस्त्र तिच्या वास्तवाशी विलग होऊ लागले. रोज रात्री जसा तो आपल्या कल्पनेचे घोडे पळवत तिचे एक एक वस्त्र शरीरापासून विलग करून तिला निवस्त्र करत असे नेमके तसेच ती आपला एक एक भूतकाळ सांगून मनावरचे झाकलेले वस्त्र काढून आपल्या मनाला आदित्य समोर विवस्त्र करत होती. तिचे लग्न तीन वर्षापूर्वी झाले. लग्नाच्या वेळी तिचे वय अवघे पंचविस होते. लग्नाआधी राधिकाच्या घरात गरिबी होती आणि हुंडा द्यायची परिस्थिती नव्हती. मग अशात जे स्थळ येईल त्याला गोड मानून घेणे गरजेचे होते. अशा विपरीत परिस्थितीत तिला काही स्थळ येत असे तिला होकार सुद्धा देत होते पण हुंड्याच्या मागणीवरून लग्नाची बोलणी रूळावरून कोसळत असे. अशा विपरीत स्थितीत तिला एक स्थळ आले. ते म्हणजे भास्कररावांचे. भास्कररावांचे महाबळेश्रर येथे वास्तव्य होते. तिथेच त्याचे एक मेडिकल शॉप होते. शिवाय त्याचे आईवडील काही वर्षांपूर्वी देवाघरी गेले होते. त्याच्या स्वतच्या वडिलोपार्जित राहत्या घरात त्याचे एकट्याचे वास्तव्य होते. मेडिकल मधून त्यांना बर्यापैकी धनप्राप्ती होती. सर्व काही ठीक होते. आईवडिलांच्या निधनानंतर भास्कर यांनी स्वतच्या लग्नाचा विचार सोडून दिला. अनेक वर्ष उलटली आणि त्याच्या एका नातलगाने राधिकाचे स्थळ आणले. मुलगी पदवीधर होती शिवाय नाका डोळ्याने देखणी होती. मागेपुढे ती भास्करसाठी त्यांच्या मेडिकलमध्ये मदत करू शकली असती. भास्करचे लक्ष्य हेच होते की त्याला एक मेडिकल ओपन करून विरामचिन्ह द्यायचे नव्हते त्याला पुढे मेडिकलची साखळी ओपन करायची होती. पण यात तो एकटा कमी पडत होता. गावच्या ठिकाणी नोकरावर विश्वास ठेवणे कठीण होते. पण राधिकाला बघताच त्याचा करियरच्या स्वप्नाचा रथ धावू लागतो. ती शिकलेली होती म्हणून ती त्याच्या खांद्याला खांदा लावून मदत करू शकली असती. हे सगळे पाहून भास्कररावांनी या लग्नाला होय म्हटले. भास्कररावांनी ग्रीन सिग्नल दिला पण राधिकाकडून होकार अजून बाकी होता. कारण राधिकास उशिरा माहिती भेटली की तो तिच्यापेक्षा तब्बल चौदा वर्षांनी मोठा होता. चौदा वर्षांचे अंतर थोडे थोडके नव्हते. त्यामुळे तिच्या काळजात धस्स झाले. पंधरा दिवस राधिकाच्या माहेरचे तिला समजावत होते. फक्त वय हा घटक सोडला तर बाकी सर्व ठीक आहे. एखादी गोष्ट तरी कमी जास्त होतेच. शिवाय भास्कररावांना हुंडा नको हवा होता.
