हळूहळू मी ‘नंदावनी’वरून ‘नंदा’ वर आलो व म्हणून मला एकदा रेखानेही लाडेलाडे “राजू, आजपासून मलाही तू ‘रेखाच’ म्हणत जा…” असे म्हटले असता मीही काही जास्ती भाव न खाता तिला रेखाच म्हणू लागलो पण एक ‘सेफ डीस्टन्स’ ठेवूनच मी तिच्याबरोबर वागत असे व माझ्या नंदाबरोबरच्या ‘सलगीच्या वागण्यामुळे तिची होणारी चिडचिड मी मनापासून ‘एन्जॉय करत असे.
मी चिरागला (व नंदाला) मराठी शिकवत असल्यामुळे मला नंदाने “रोज लंचला इथेच ये…” असे स्वतःहून आग्रहाचे आमंत्रण दिले होते… व म्हणून आजकाल गेल्या २-३ आठवड्यापासून तर मी साईटवर दुपारी जेवण्याच्या सुटीत ‘फ्री’ झाल्यावर दुपारी एक वाजता नंदाकडे जात असे तो दुपारचा चहा घेऊनच निघत असे… म्हणजे कमीतकमी ३-४ तास तरी नंदाकडे काढत असे व रेखा ४ वाजता आली तरी त्या दोघींबरोबर अर्धा-एक तास रेखाला जास्ती महत्व न देता (म्हणजे रेखाकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष न करता… पण तिच्यासमोर नंदाला मुद्दामच महत्व देत…) काढत असे. त्यामुळे मी गेल्यावर रेखाचे नंदाला ‘ब्रेनवॉश’ करायचे प्रयत्न चालत पण त्याचा वृतांत मला दुसर्या दिवशी ‘लंच’ला मिळत असे.
नंदाकडे ‘लंच’ घेऊन मला आता एका महिन्यापेक्षा जास्ती दिवस होऊन गेले होते.आता नंदाला मराठी जरी पूर्णपणे बोलता येत नसले तरी पूर्णपणे समजू लागले होते.चिराग मात्र ‘फ्ल्यूएन्टली मराठी बोलू लागला होता… एक दिवस नंदाने नेहमीप्रमाणे रेखाचे गा-हाणे गायल्यावर मी नंदाला “एक मिनिट मी काय बोलतोय ते ऐक नंदा…” असे म्हणून तिचे बोलणे थांबवायची विनंती केली व पुढे म्हणालो “नंदा… आता यापुढे तू मला ‘रेखा’च्या बद्दल काहीही सांगू नकोस कारण तिच्या काहीही म्हणण्याला माझ्यालेखी मुळीच किंमत नाही… तू आठवून बघ की या दोन-तीन महिन्यात आपण रोज २-३ तास बरोबर असतो पण आजवर ‘मुद्दाम तर
सोड’ पण ‘चुकुनही’ मी तुला कधी स्पर्श केला आहे का? नाही ना? पण खरे सांगायचे तर मला ‘माझा तुझ्याबरोबरचा बेळ छान जावा’ ही एकच इच्छा आहे कारण…” असे म्हणून मी जरासा थांबलो… त्यावर आता तिही माझ्याकडे एकटक बघू लागली होती. मी मुद्दामच एक लांबलचक ‘पॉज’ घेऊन म्हणालो “मला नीट असे सांगता येणार नाही. पण तू मला एक ‘गर्ल-फ्रेंड’ किंवा ‘मैत्रीण’ म्हणून नाही, तर एक ‘मित्र’ म्हणून व एक ‘व्यक्ती’ म्हणून ‘या जगात सर्वात जास्त आवडतेस… तुझ्याबरोबर घालवलेला प्रत्येक क्षण माझ्यासाठी माझ्या मनात मी रोज जपत असतो कारण तो माझ्याजवळ असलेला माझा ‘सर्वात मौल्यवान’ खजिना आहे… व तुझी ‘खुशी’ ही माझ्याकरता या जगातली सर्वात महत्वाची गोष्ट आहे… आपल्या ‘जेन्डर’ला मी एकाही पैश्याचे महत्व देत नाही… तू मला आवडतेस… व नुसतीच आवडत नाहीस तर ‘या जगात सर्वात जास्त आवडतेस’ हे सत्य आहे … हे माझे तुझ्याबद्दलचे ‘ १००% खरेखुरे फिलिंग्स’ आहेत… ते ‘बरोबर की चूक’ हे तुझे तूच ठरव… पण रेखा तुला ‘जे’ माझ्याबद्दल सांगतेय तसा मी मुळीच नाही… मी ‘चिराग’ची शपथ
घेऊन सांगतो… पण माझ्या तुझ्याबद्दलच्या ‘ह्या फिलिंग्स’ बद्दल truly a frankly सांगण्यामुळे तुला जर माझ्या हेतूबद्दल एक टक्का जरी शंका वाटत असेल तर तसे तू मला स्पष्ट सांग म्हणजे मी उद्यापासून इथे येणार नाही…” असे म्हणून मी चूप बसलो.
यावर नंदाही अंतर्मुख होऊन विचार करू लागली व दुसर्याच मिनिटाला माझे दोन्ही हात आपल्या हातात घेऊन माझ्या डोळ्यात खोलवर पहात मला लगेच म्हणाली – “चुकुनही असा विचार करू नकोस व चुकुनही असे काही करू नकोस… तू रोज इथेच ‘नेहमीप्रमाणेच येत जा…”
रेखाविरुद्धाची पहिली फेरी मी जिंकली होती… नंदाच्या ‘त्या प्रेमळ’ स्पर्शाने मी मोहरून गेलो होतो… पण माझ्या सुदैवाने
आम्ही दोघं टेबलच्या ‘अपोझिट साईड’ viruddh baajulaa वर बसल्यामुळे तिच्या भावपूर्ण स्पर्शामुळे माझा उभारलेला ‘तंबू तिला दिसला नाही याबद्दल मी देवाचे आभार मानले.
आता माझे दिवस तर मजेत जात होते व आता रात्रीही (मूठ मारतांना) ‘रेखा’ऐवजी ‘नंदा’च माझ्या भावविश्वात जास्ती प्रमाणात’ असे… पण रेखा ‘पूर्णपणेही विस्मृतीत’ गेली नव्हती व जाणेही शक्यच नव्हते… असो!!
एक दिवस सायंकाळी मी मार्केटला कंपनीची कार घेऊन ‘हार्डवेयर’चे समान घ्यायला गेलो असतांना मला नंदाचा फोन आला व तिने मला “राजू तू ताबडतोब ये ना प्लीज” असे म्हणून फोन ठेवला. फोनवर तर ती फारच घाबरलेली वाटत होती. मीही पाच मिनिटांच्या आत तिच्या घरी पोहोचलो… पाहतो तर काय – नंदा रडत बसलेली होती व रेखा तिला समजवायचा प्रयत्न करत होती. चिराग निपचित पडला होता व त्याची अवस्था फारच ‘बिकट’ झालेली दिसतंच होती. “काय झालंय चिराग बाळाला…?” असे म्हणून मी त्याला सहज स्पर्श केला तर त्याला फारच जास्त ताप आहे हे समजायला ‘थर्मामीटर’ची गरज नव्हती. मी ताबडतोब सूत्रे हातात घेतली व त्वरेनेच त्या तिघांनाही (होय रेखा पण बरोबर होती…) कारने जवळच्याच ‘देवधर हॉस्पिटलला’ नेऊन तिथले मेन डॉक्टर देवधर ह्यांच्याशी बोललो. त्यांनीही या ‘केस’ची गंभीरता समजून
ताबडतोब ‘ट्रीटमेंट’ सुरु केली व ३-४ तासांनी जेंव्हा ‘चिराग इज आउट ऑफ डेंजर नाऊ…’ असे जेंव्हा डॉक्टर देवधरने सांगितले तेंव्हा नंदाने मला रेखाच्या समोरच मिठी मारून हमसाहमशी रडली… व “तू होतास म्हणूनच चिराग वाचला…” असे म्हणाली.
मी तिला थोडं थोपटून बाजूला केले व डॉक्टर देवधरला पुढील “Instructions’ विचारल्या तर डॉक्टर म्हणाले “आज ह्याला आपण इथेच ठेवू यात व उद्या सायंकाळी त्याची प्रकृती पाहून पुढील डिसिजन घेऊ!! “
मी रेखाला घरी सोडून व नंदाकरता ‘सुग्रण’ मधून रात्रीचे जेवण घेऊन आलो. नंदा तर ‘नको-नको’च म्हणत होती पण मी स्वतःच्या हाताने भरवत तिला बळेच चार घास खायला लावले व तिने “आता तू घरी जा, मी थांबतेय चिरागजवळ इथे…” असे म्हणताच तिचे म्हणणे खोडून मीही हट्टानेच रात्रभर नंदासोबत ‘देवधर हॉस्पिटल’लाच थांबलो. रात्री ती व मी बाकावर बाजूबाजूलाच बसून बर्याच वेळ गप्पा करत होतो… रादर गप्पांच्या बहाणे मी तिला धीर देत ‘नॉर्मल’ला आणले व आम्ही दोघंही गप्पा करताकरताच कधीतरी ३-४ वाजता झोपलो. मानसिक व शारीरिक थकव्यामुळे नंदाला झोप लागली व झोपेतच पहाटे कधीतरी तिची मान माझ्या खांद्यावर विसावली… पण त्यामुळे मात्र माझी झोप उडाली… पण शेवटी मीही एक खराखुरा ‘प्रेमवीर असल्यामुळे या क्षणी ‘नंदाची झोपमोड होऊ नये’ या एकाच हेतूने मी स्तब्धपणे तसाच बसून राहिलो…
सात वाजता जेंव्हा रेखा समोरून आमच्यासाठी चहा व नास्ता घेऊन येतांना दिसली तेंव्हा मी मुद्दामच नंदाला आपल्या मिठीत घेऊन डोळे बंद केले व झोपेचे नाटक करू लागलो… अजाणतेपणे झोपेतच नंदाचाही हात माझ्या छातीवर विसावला. काचेचे दार उघडून रेखा आत आली व स्तब्ध होऊन समोरील दृश बघू लागली… मीही मनात १, २, ३…’ असे अंक मोजू लागलो… व ‘बघूयात ही केंव्हा उठवते आम्हाला…’ असे म्हणून ३० पर्यंत अंक मोजताच रेखाने माझा खांदा हलवून उठवले व “चला गरमागरम चहा व नास्ता घ्या बघू तुम्ही दोघं… काल रात्री काही खाल्ले की नाही कुणास ठावूक!!” असे म्हणताच नंदा दचकून उठली व माझ्यापासून अलग झाली. मी रेखाकडे पहिले तर तिही माझ्याकडेच बघत होती… मी सहजपणे बाजूची Bag उचलून माझ्या मांडीवर ठेवली व माझा ब्रश शोधू लागलो व ब्रश मिळताच ‘Bag-सहित’ (आपला ‘तंबू’ त्या दोघींच्या लक्षात येऊ नये म्हणून) उठलो व तोंड धुवायला म्हणून बेसिनबर निघून गेलो.
चहा व नास्ता करून आम्ही तिघंही थोडावेळ गप्पा मारत बसलो व कामावर जायचे म्हणून मी त्या दोघींना
“तुमच्यापैकी कोणीही एकाने इथे थांबून दुसर्याने माझ्याबरोबर चलावे…” असे म्हणताच रेखाने “नंदा तू जा… मी थांबते चिरागजवळ…” असे म्हणताच “नको रेखा तुलाही मृणालचे बघायचे असेल ना… आणि हो मृणाल कुठे आहे?” असे विचारताच – “तिला घरीच आपल्या चौकीदाराच्या बायकोच्या भरोश्यावर सोडून आले आहे…” असे रेखा म्हणाली व शेवटी माझ्याबरोबर रेखाच घरी आली.
येतांना कारमध्ये तिने तिरकसपणे – “नंदाची व तुझी ‘मैत्री’ जरा ‘बाजवीपेक्षा जास्तीच घट्ट’ झालेली वाटत नाहीयेका तुला?” असे विचारताच मीही तिरसटपणे “तुला जे समजायचे ते समज… पण आजपर्यंत ३ महिने तू कितीही व काहीही नंदाच्या मनात भरवलेस तरी त्याने आजपर्यंत काय झाले?” असे डायरेक्टली म्हणताच तिही थोबाडात मारल्यासारखी चूपचाप बसली… ब घर आल्यावर – “राजू आय एम सॉरी… तुला दुखवायचा उद्देश नव्हता माझा…” असे म्हणाली. त्यावर मीही – “इट इज ओ.के.” असे म्हणून वादावर पडदा टाकला. रेखाला घरी सोडून व साईटवर २ तास काम करून मी पुन्हा रेखाबरोबर ‘देवधर हॉस्पिटल’ला गेलो व संध्याकाळी चिरागच्या ‘डिस्चार्ज’ नंतर आम्ही सर्वजण घरी आलो… रात्रीचे जेवण आम्ही सर्वांनी एकत्रच केले.
