नेहमीप्रमाणे सारिका शाळेत वेळेवर पोचली. डॉक्टर रॉबिन यांनी तिला आपल्या ऑफिस मंध्ये बोलवून घेतले.
डॉ. रॉबिन : कम इन सारिका.
सारिका : गुड मॉर्निंग सर… तुम्ही मला बोलवलत?
डॉ. रॉबिन : गुड मॉर्निंग… मिट… मिस निर्मला काळे. ह्या पुढच्या चार महिन्यासाठी प्रभारी प्रिंसिपलचा कार्यभार सांभाळतील… म्हणजे हे वर्ष संपेपर्यंत तरी ह्याच प्रिंसिपल असतील.
सारिका : सर अचानक… तुम्ही दुसऱ्या शाळेत कुठे जॉईन झालात का?
डॉ. रॉबिन : नो नो… कदाचित तुला माहिती नसेल पण… मला काही वर्ष हृदयविकाराचा त्रास आहे. माझी पुढच्या महिन्यात बायपास सर्जरी आहे. त्यानंतर मला किमान ३ महिने तरी बेडरेस्ट घ्यावी लागेल. मिस निर्मला मॅडम एक रिटायर टीचर आहे. आपल्या ट्रस्टीनीच त्यांना अपॉइंट केले आहे.
सारिका : ओह… मला खरंच माहिती नव्हते की तुम्हाला हृदयविकाराचा त्रास आहे तो… प्लिज काळजी घ्या.
डॉ. रॉबिन : खूप वर्षापासून आहे. आता बायपास शिवाय पर्याय नाही.
सारिका : तुम्ही व्यवस्थित काळजी घ्या सर… आम्ही तुम्हाला खूप मिस करू.
डॉ. रॉबिन : मी पुढच्या शैक्षणिक वर्षात हजर राहिल.
सारिका : ओके… ऑल द बेस्ट… युअर सर्जरी.
डॉ. रॉबिन : थँक्स सारिका
सारिका : निर्मला मॅडम… वेलकम टू अवर स्कूल… माझी
काही मदत लागली तर मला नक्की सांगा.
निर्मला मॅडम : थँकस… सारिका.
डॉ. रॉबिन : मॅडम… सारिका आपल्या शाळेतील एक कर्तृत्वान टीचर आहे.
सारिका आपल्या केबिनमध्ये निघून गेली. ड्रा. रॉबिन निर्मला मॅडमची बाकी स्टाफ बरोबर ओळख करून देण्यात व्यस्त झाले. निर्मला पन्नाशीतील एक कडक शिस्तप्रिय प्राध्यापीका होती. त्यांनी आपले पूर्ण आयुष्य शिक्षणासाठी अपर्ण केले होते. त्यांना आयुष्यातल्या बऱ्याच सुखांचा त्याग करावा लागला होता. घरच्यांनी आग्रह करून सुद्धा त्यांनी आतापर्यंत लग्न केले नव्हते. पण त्यांचे मुळ कारण वेगळेच होते. त्यांना पुरूषांपेक्षा स्त्रीयांमध्ये जास्त रस होता. पण प्रतिष्टीत समाजसमोर त्यांच्या इच्छा आकांशाला त्यांनी तिलांजली दिली होती. सारिकाला पाहून त्यांच्या मनात एक नवीन उमेद निर्माण झाली.
मधल्या सुट्टीमध्ये निर्मला आणि सारिकाची परत एकदा भेट झाली. ह्यावेळेस मात्र ती तिला निरखून पाहू लागली. साडीमध्ये गुंडाळलेले सारिकाचे मखमलीत शरीर, तिचे गोरे निर्मल शरीर, गुलाबाच्या पाकळ्यासारखे ओठ, सुंदर हसरा चेहरा पाहून निर्मला मंत्रमुग्ध झाली. ती सारिकाच्या मूसमुशीत शरीराला आपल्या बाहुपाशात ओढण्यासाठी व्याकुळ झाली. तिने मनाशी पक्के केले की काही झाले तरी हिचा उपभोग आपण घ्यायचा. आयुष्यात एवढी सुंदर स्त्री प्रथमच पाहत होती. निर्मलाने त्याचवेळेस आपले ध्येय निश्चित केले.
सारिका आपल्या केबिनमध्ये कामात व्यस्त होती. तेवढ्यात जयराम तिच्या केबिनमध्ये आला.
जयराम : मॅडम… आज तुम्ही दूध नाही दिल.
सारिका : ओह नो… जयरामजी आज विसरून गेले.
जयराम : काय मॅडम… आता कुठे तुमच्या दुधाने आराम पडायला लागला होता… काल रात्री जास्त त्रासपण झाला नाही… आणि तुम्ही दूध विसरलात.
सारिका : आय एम रिअली सॉरी.
जयराम : सॉरी नका म्हणु मॅडम.
सारिका : जयरामजी… सकाळी निघताना माझी खूप घाई झाली हो… त्यामुळे मला दूध काढताच नाही आलं.
जयराम : ठीक आहे मॅडम… पण आज शुक्रवार आहे. दोन दिवस सुट्टी आहे. मला ३ दिवस थांबायला लागेल.
सारिका : सॉरी जयरामजी… माझ्यामुळे तुम्हाला थोडा त्रास सहन करावा लागेल.
जयराम : मॅडम… एक सुचवू का?
सारिका : काय??
जयराम : तुम्ही थोडंस दूध पिळून दिलं तर…
सारिका : जयराम!!… काय वेड्यासारखं बडबडताय?
जयराम : सॉरी मॅडम… पण आता कुठे बरं वाटायला लागल होतं… दुध नाही लावल… तर परत त्रास सुरू होईल.
सारिका : (चिडून)… मग मी काय करू… तुम्ही जा आतां… मला आतां वर्गावर जायचंय… दोन सेशन झाल्यावर मी येईल.
जयराम : ओके मॅडम.
दोन सेशन पूर्ण करून सारिका तिच्या केबिनमध्ये परत आली. जयराम केबिनच्या बाहेर उभा राहून तिची वाट बघत होता.
जयराम : काही तोडगा निघाला का मॅडम?
सारिका : हे बघा… आज मी दूध देऊ शकत नाही.
जयराम : नुसतं पिळायच तर आहे मॅडम… तुम्ही मनावर घेतल तर गरीबाचा आजार लवकर दूर होईल.
सारिका : जयरामजी शाळेमध्ये कस जमणार सांगा… आणि माझी सुद्धा निघायची वेळ झाली आहे. मी तुम्हाला सोमवारी दूध आणून देईल… ओके?
जयराम : खूप दिवसापासून घसा तोंड दुखत होत. पण तुमच्या अमृत दुधाने काल कुठे बर वाटायला लागल होत.
सारिका : जयरामजी… मी काहीच करू शकत नाही.
जयराम : मी तुमच्या घरी येऊन बॉटल घेऊन जाऊ का?
सारिका : नको… माझे मिस्टर घरी असतील. त्यांच्या समोर मला देता येणार नाही.
जयराम : (वाईट चेहरा करत) ओके… मग जातो मी.
सारिकाने घड्याळाकडे पाहिले. तिला अगोदरच खूप उशीर झाला होता. तिने आपला टेबल साफ केला. बॅग उचलून ती जायला निघाली. बाहेर येऊन तिला जयराम गुटखा तोंडात टाकताना दिसला.
सारिका : जयराम… तुम्ही परत गुटखा खात आहात? तुम्ही मला प्रॉमिस केल होत ना.
जयराम : काय करू मॅडम? तोंड परत दुखायला लागलय. हे तोंडात टाकल की तेवढ्यापुरती बर वाटत.
सारिका : हे देवा… काय करू तुमच आतां.
जयराम : नका काळजी करू… तुम्ही जा. मी दोन दिवस ह्यावर जगेल.
सारिका : अहो कशाला आपलं आयुष्य खराब करताय??. आज मी एक दिवस काय विसरले तर तुम्ही परत गुटखा खायला लागला आहात. इथे जागापण नाही दूध काढायला… नाहीतर तुम्हाला मी खरंच दूध काढून दिले असते.
जयराम : मॅडम… एक जागा आहे.
सारिका : जागा??कुठे??
जयराम : येथे शाळेच्या मागे माझी खोली आहे. तिकडे येऊन तुम्ही मला दूध काढून देऊ शकता.
सारिका : तुमच्या घरी?? नको… उगाच कोणीतरी बघितलं तर चर्चा करत बसतील.
जयराम : मला माहिती होत… मॅडम मोठ्या बिल्डिंगमध्ये राहणाऱ्या लोकांना आमच्यासारख्या गरीब लोकांच्या घरी यायला लाज वाटते. म्हणून मी तुम्हाला सांगितल नाही.
सारिका : तस काही नाही जयराम. तुम्ही थोडं समजुन घ्या… ना.
जयराम : काय समजायचं मॅडम… मला सगळं समजत.
सारिका : अहो.मी तुमच्या घरी आले तर… लोक भलतासलता विचार करणार नाही का?… आणि तुम्ही काय सांगणार?? मी तुम्हाला दूध द्यायला आले होते म्हणून?
सारिका : लोक? कोण लोक??… मी एकटाच राहतो. तिथे दोनच क्वार्टर आहेत. एकामध्ये मी राहतो. एकामध्ये वाचमन राहतो. तो नाईट ड्युटी असल्यामुळे आता झोपला असेल.
जयराम काही केल्या पिच्छा सोडायला तयार नव्हता. दूध दिल नाही तरी हा गुटखा खाऊन परत आपल्या तोंडाची वाट लावून घेईल. सारिका विचारात पडली. शेवटी तिने त्याच्या घरी जाण्याचा निर्णय घेतला.
सारिका : ओके… चला तर मग… पण आपल्याला नक्की कोण बघणार नाही ना.
जयराम : मॅडम… दुपारच्या वेळेस कोण भेटणार आहे. नका काळजी करू… दुध देऊन तुम्ही निघून जा.
सारिका आणि जयराम चालत चालत त्याच्या क्वार्टर जवळ पोचले. तितक्यात तिच्या आईचा फोन तिच्या मोबाईलवर आला.
आई : अग सारू… आहेस कुठे?
सारिका : आई मला थोडा उशीर होईल. अर्धा तास तरी अजून लागेल.
आई : अग बाई… अजून अर्धा तास??.
सारिका : का?? काय झालं???
आई : अग नाही तो सिलेंडरवाला घरी आलाय. मला घरी जायचं होत.
सारिका : हो का… ओके मी विकीला पाठवते… तो आला की तू जा घरी.
आई : जरा लवकर पाठव हं… तो सारखा फोन करतोय.
सारिका : हो लगेच.तो शाळेतून घरी यायलाच निघाला असेल.
सारिकाने आईचा फोन ठेवून विकीला फोन लावला. विकी, राहुल, आकाश बिल्डिंगजवळच पोहचत होते.
सारिका : हेलो विकी.
विकी : येस मॅडम.
सारिका : अरे थोड काम होत.
विकी : हो का… मग मी घरीच येतोय.
सारिका : नाही मी घरी नाही आहे… मला यायला थोडासा उशीर होईल. आणि आईला सुद्धा घरी जायचंय… तू जरा आदी जवळ थांबशील का? मी लगेच येते.
विकी : डोन्ट वरी मॅडम… निश्चिन्त रहा… मी जातो लगेच.
सारिका : थॅक्स विकी.
विकी : अहो थँक्स कशाला… मी आदीच्या मम्मीची जशी काळजी घेतो. तशी त्याचीपण घेईल. आदी सुद्धा आपला फ्रेंड आहे.
सारिका : सो स्वीट ऑफ यु डियर… चल बाय.
विकी : बाय मॅडम.
सारिकाने फोन ठेवला. ती जयरामला ऐकू जाऊ नये म्हणून बाजूला येऊन विकीशी बोलत होती. जयरामने खोलीचे दार उघडले.
सारिका : जयराम जरा लवकर करा. माझ्याकडे जास्त वेळ नाही आहे.
