सकाळी उठल्यावर तिने शाळेत फोन करून सुट्टी घेतली. तिच्या मनाची अस्थिरता तिला स्वस्थ बसु देत नव्हती. राहुल जे बोलतो ते खरं असेल तर?? आणि त्याने सर्व सिद्ध करून दाखवलं तर?? मग आ पण काय करणार आहोत? छे!! हा काहीही सांगतो. विशाल असं करणं शक्यच नाही. विशालची फँटॅसी तिला माहिती होती. सेक्स करताना तो नेहमीच तिला असं रोलप्लेमध्ये गुंतवायचा. स्टुडन्टची नावं घेऊन तिला उत्तेजित करायचा. त्याला माहिती होते सारिकाचे शरीर हे संवेदनशील आहे. तिला आपल्या भावना रोखून ठेवायसाठी खूप कष्ट पडायचे. पण त्यात तिची चुकी काहीच नव्हती. ज्याप्रमाणे रागात एखाद्या व्यक्तीला आपल्या शब्दांना रोखता येत नाही. तसेच सेक्स मधल्या लैंगिक भावना रोखणे सुद्धा कठीणच असते. सारिकाच्या डोक्यात दिवसभर विचारांची गर्दी जमा झाली होती. विशालबरोबर तिचे फोन वर बोलणे झाले. तो आज रात्री घरी परतणार होता. पण राहुलने केलेल्या आरोपाबद्दल तिने त्याला काहीच सांगितले नाही. विशालने जाऊन राहुलला जाऊन चांगलेच खडसावले असते आणि राहुल सुद्धा रागाच्या भरात काहीही करू शकतो. तसा त्याला त्याच्या गुंड भावाचा चांगलाच पाठिंबा होता. असे सारिकाला वाटत होते…
संध्याकाळी आकाश आणि विकी सारिकाच्या घरी अभ्यासासाठी आले. राहुल त्यांच्यासोबत आला नव्हता. सारिका आज मात्र त्यांना जास्त जवळ येऊन देत नव्हती. तिच्या चेहर्यावरची उदासी दोघांना लगेच जाणवली.
आकाश: काय झालं मॅडम?? काही झालं आहे का??
सारिका: काही नाही.
आकाश: मग तुमचा चेहरा का पडला आहे.
सारिका: काही नाही रे…
विकी: आज तुम्ही शाळेत सुद्धा आलात नाही. निर्मला मॅडम पण आम्हाला विचारत होत्या.
सारिका: काय विचारत होत्या?
विकी: हेच की मॅडमची तब्येत बरी आहे की नाही. तुमची खूप काळजी करत होत्या.
सारिका: ह्म्म्म.
विकी: मॅडम मी तुम्हाला मसाज करून देऊ का? बरं वाटेल तुम्हाला.
सारिका: नको रे… मला काहीही होत नाही. तुम्ही अभ्यास करा. मी जरा बेडरूममध्ये जाऊन पडते.
आकाश: मॅडम थांबा ना इथेच. आमच्याशी बोलून जरा फ्रेश वाटेल.
विकी: मी तुमच्यासाठी कडक कॉफी बनवून आणतो.
सारिका: नको. तुम्ही करा अभ्यास. मी कॉफी बनवते.
सारिका असं सांगून कॉफी बनवण्यासाठी किचनमध्ये गेली.
आकाश: नक्कीच काहीतरी झालंय.
विकी: कशाबद्दल बोलतोयस.
आकाश: अरे मॅडमचा मूड ऑफ दिसतोय.
विकी: (डोळा मारत) मग आ पण त्यांचा मूड बनवूया.
आकाश: तो तर बनवुच रे… पण डाल मे कुछ काला हैं.
विकी: छोड ना यार… अपने को क्या करना हैं, त्यांना नवर्याची आठवण येत असणार म्हणून मूड ऑफ असेल.
आकाश: नाही रे… मला जरा वेगळाच संशय येतोय.
विकी: वेगळा संशय???
आकाश: आज राहुल सुद्धा जास्त काही बोलत नव्हता. खूपच विचित्र वागत होता. आणि मॅडमनी सुद्धा आज त्याच्याबद्दल काहीच विचारलं नाही.
विकी: हो रे… माझ्या लक्षातच आलं नाही. नाहीतर मॅडम नेहमी चौकशी करतात.
आकाश: तेच तर… आज आल्यापासून त्या कसल्या तरी विचारात आहेत.
विकी: हो मला पण थोडं विचित्रच वाटलं.
आकाशने काहीतरी आठवल्या सारखे केले.
आकाश: एक मिनिटं… काल रात्री राहुल बाहेर गेला होता ना??
विकी: हो. ए टी एममध्ये. पण रात्री खूप उशिरा आला.
आकाश: सकाळी… मी पण विसरलो त्याला विचारायला.
विकी: मी विचारलं तर मला बोलला, त्या पक्या बरोबर प्यायला बसलो होतो. साला काल आपल्याला विचारलं पण नाही. आ पण थोडा घसा ओला केला असता ना.
आकाश : पण मला खात्री आहे… काल तो पक्या बरोबर नव्हता.
विकी: मग कोणाबरोबर होता??
आकाश: नीट आठव… काल आ पण जेव्हा मॅडमबरोबर किचनमध्ये होतो तेव्हा तो बाथरूममध्ये गेला होता.
विकी: मला नाही आठवत आहे.
आकाश : पण मला आठवतय ना.
विकी: तुला म्हणायचं काय आहे. आ पण घरी गेलो तेव्हा राहुल इथे बाथरूम मध्येच होता??
आकाश: येस… कारण जोपर्यंत आ पण इथे होतो… तोपर्यंत तो ह्या घरातून बाहेरच पडला नाही.
विकी: आईच्या… गावात… भोसडीच्याने नक्कीच काहीतरी कांड केलंय.
आकाश: येस… काहीतरी कांड नक्कीच झालंय. शोध घ्यायाला हवा.
तितक्यात सारिका कॉफीचे तीन कप घेऊन आली. तिघेही डायनींग टेबलवर बसले. आकाश तिच्या बाजूच्या खुर्चीवर बसला. आणि विकी समोरच्या खुर्चीत बसला. आकाश आणि विकी हलके फुलके विनोद करत तिचा मूड ठीक करण्याचा प्रयत्न करत होते. सारिका सुद्धा नॉर्मल होऊन त्यांच्याशी गप्पा मारू लागली. अचानक आकाशचा पाय सारिकाच्या पायाला घासू लागला. तिने त्याच्याकडे रागाने बघितले. आणि टेबलाखाली तिने त्याच्या पायाला एक झटका दिला. पण आकाश मस्तिच्या मूडमध्ये होता. तो थांबला नाही. तो तिच्या गाऊनला पायाने वर वर खेचू लागला. कालच्या घटनेने सारिका आधीच खूप परेशान होती. त्यात आकाशने तिचा मूड ठीक झाला असं समजुन नेहमीप्रमाणे तिला छेडत होता. त्याचा पाय तिच्या पोटर्या वरून सरकत तिच्या मांड्यापर्यंत आला. सारिकाला आता राग अनावर झाला. ती खुर्चीवरून उठली आणि खाडकन् त्याच्या कानाखाली खेचली.
“सट्ट्ट्ट्टाक्क्क्क्क्… आवाज पूर्ण हॉलमध्ये घूमला. आकाशचा गालावर तिच्या हाताची पाच बोटे स्पष्टपणे दिसु लागली. अचानक वातावरणात बदल झाला होता. आकाशच्या डोळ्यासमोर अजून ही काजवे चमकत होते. विकीला स्वतःच्या डोळ्यावर विश्वास बसत नव्हता. एवढ्या सौम्य स्वभावाच्या सारिकाला आज पहिल्यांदा तो रागाने लालबुंद झालेली तो पाहत होता. आकाश गालाला हाताने चोळत खूनशी नजरेने तिच्याकडे पाहू लागला.
सारिका: यु स्काऊन्ड्रल, तुम्हाला का मी खेळणं वाटली का? तुमचा पोरकटपणा समजुन सगळ्या गोष्टी आतापर्यंत दुर्लक्ष केल्या. बट… यु क्रॉस ऑल लिमिटस्… शी!!
आकाश: (गाल चोळत) मी तर मस्करी करत होता. पण तुम्ही हे काय केलंत?
सारिका: काय केलंत म्हणजे? अजून तोंड वर करून मलाच विचारतोस? तुला नाही माहिती तू काय केलंस माझ्या गाऊनमध्ये पाय घुसवणे तुला मस्करी वाटते?? स्कर्टमध्ये हात घालणे मस्करी वाटते… तू मला हात उचलायाला भाग पाडलंस. हे मी आधीच करायला हवं होतं.
आकाश: ओ… मॅडम… माझ्या बापाने पण कधी माझ्यावर हात नाही उचलला. तुम्हाला हे खूप महागात पडेल.
सारिका: धमकी देतोस मला!! जा तुझ्या राजकारणी बापाला घेऊन ये! त्याच्यासमोर सुद्धा मी तुला मारेल.
आकाश: तुला बघून घेईल मिसेस सारिका.
आकाश तावातावात घराच्या बाहेर गेला. जाताना त्याने मेन दरवाजा जोरात आदळला. इकडे विकी मात्र भीतीने थरथर कापत होता.
विकी: मॅडम आकाशच्या वतीने मी तुमची माफी मागतो.
सारिका: तू तरी त्या दोघांपेक्षा काही वेगळा नाही. तू सुद्धा माझ्या घरातून आताच्या आता चालता हो.
विकी सुद्धा खाली मान घालून घरातून बाहेर पडला.
विकी गेल्यावर सारिकाने दरवाजा लावून घेतला. दरवाज्याकडे पाठ करून अक्षरशः कोसळली आणि जोरजोरात रडु लागली. आपल्या शरीरातल बळ कोणीतरी हिरावून घेतलय असं तिला वाटू लागले. ती बराच वेळ तशीच दरवाजाजवळ बसून रडत राहिली.
डिंग डाँग…
सारिकाने डोळे चोळत घड्याळात पाहिले. सकाळचे साडे पाच वाजले होते. परत एकदा कानावर दरवाज्याची बेल ऐकू आली. ती उठली आणि दरवाज्याच्या कीहोल मधून पाहिले. बाहेर विशाल उभा होता. तिने दरवाजा उघडला. आणि विशालला तिने घट्ट मिठी मारली. तिच्या डोळ्यातून आश्रूच्या धारा वाहू लागल्या.
विशाल: हे… काय झालं… रडतेस का?
सारिका: विशाल… मला एकटीला परत सोडून कधी जाऊ नका. मी तुमच्याशिवाय एकटी नाही राहू शकत.
विशाल: अगं… तू पहिले रडायचं बंद कर… मी काय पहिल्यांदा बाहेर गेलो होता का?
सारिका: ते मला माहिती नाही. पण आता मला सोडून कधीच जायचं नाही.
विशाल: अरे… बापरे… नाही जाणार तुला सोडून. बस्स आता रडणं थांबव… तू तर माझ्याशिवाय १ महिना इथे थांबणार होतीस.
सारिका: मूर्ख होते मी… मला सोडून नको ना जाऊ. आय रिअली लव्ह यु.
विशाल: आय लव्ह यु टू बेबी… पण मला आ पण शिफ्ट व्हायच्या आधी एकदा दोनदा राऊंड मारावा लागेल.
सारिका: मग पुढच्या वेळेस मला सुद्धा घेऊन जा.
विशाल: बेबी… काय झालंय का?? तू खूप अपसेट दिसतेस.
सारिका: काही नाही… मला एकटीला इथे नाही राहायचय.
विशाल: अच्छा ठीक आहे… पण मला कामासाठी जावचं लागेल. आपल्यासाठी चांगलं घर सुद्धा शोधलय. त्याची अरेंजमेंट केली पाहिजे ना.
सारिका: नाही… मी तुम्हाला सोडून एकटी या घरात नाही राहणार.
विशाल: तू आधी शांत हो… बोलू आपण. आधी मला मस्त आलं टाकून चहा ठेव. प्रवासात खूप दमायला झालंय.
सारिका किचनमध्ये गेली आणि चहा ठेवला. तिचं डोकं विचार करून बधीर झालं होतं. १० मिनिटानंतर ती चहा आणि बिस्कीट घेऊन बाहेर आली.
विशाल: आता मला सांग, एवढी अपसेट काय आहे?
मुलांनी काही गोंधळ घातला का?
सारिकाने विशालशी प्रत्यक्ष बोलायचे टाळले.
सारिका: काही नाही… विशाल… आता तीन आठवडेच राहिलेत तर मी आई बाबांकडे जाऊन राहू का?? तिकडूनच शाळेत जाईल. मग आ पण अहमदाबादला शिफ्ट होऊया.
विशाल: बरं ठीक आहे… कर तुझ्या मनासारखं.
सारिका दुपारी आपले सर्व कपडे पॅक करून आईबाबांकडे राहायला गेली.