सारिका शांत झाली. आणि तिला समजलं जयराम खूप भोळा आहे. त्याच्या मनात वाईट असे विचार नव्हते. फक्त डोक्याने तो थोडा कमी असल्यामुळे विचार न करत काहीही बडबड करत होता.
जयराम : आणि मॅडम… मी त्यांना बजावत म्हणालो पण… मॅडमबद्दल असं काही फालतू बडबडु नका… तुम्ही त्याच्या टीचर आहात… तुमचा सन्मान त्यांनी केलाच पाहिजे. पण ती जाम वाया गेलेली पोर आहेत… त्यांना सुधारण खूप कठीण आहे.
सारिका आता पूर्णपणे शांत झाली होती. तीचा राग आता थंड झाला होता.
सारिका : आय एम सॉरी… मी तुमच्यावर ओरडले… पण विद्यार्थी आपल्या टीचरबद्दल असं काय विचार करतील ह्याचा मला धक्काच बसला. आणि माझा ताबाच सुटला. सॉरी जयरामजी.
जयराम : चालायच मॅडम… इथे सगळेजण माझ्यावर ओरडत असतात… त्यात नवीन असं काही नाही. सगळ्यांना मी खुळा वाटतो.
सारिका :… नो… मला तुमच्याबद्दल तस काही वाटतं नाही. तुम्ही मनाने खूप चांगले आहात.
जयराम : तुम्ही पहिल्या व्यक्ती असतील… ज्यांना असं वाटतंय. पण मॅडम… तुम्ही त्या तिघांपासून जरा जपून राहा. लय वंगाळ पोर आहेत ती… काय करतील ह्याचा भरवसा नाय.
सारिका : इट्स ओके.डोन्ट वरी… मी त्यांना माझ्या पद्धतीने सरळ करेल… त्यांना चांगल्या मार्गाने घेऊन जाईल. मला विश्वास आहे की ह्या शाळेतून चांगले मार्क्स घेऊनच ते तिघे बाहेर पडतील.
जयराम : चला फ्रेंड… मी जातो आता.हा चहा घ्या… बाकीच्या स्टाफला सुद्धा चहा द्यायचा आहे.
सारिका : ओह… ब्लॅक टी आहे… जयरामकडून कप घेत सारिका म्हणाली.
जयराम : हो… इथे कोराच चहा बनवला जातो… का? तुम्हाला कोरा चहा आवडत नाही का?
सारिका : नाही… ठीक आहे… मी सहजच विचारलं.
जयराम : ठीक आहे फ्रेंड… मी निघतो… काय लागल तर बोलावा.
सारिका : ठीक आहे… जयरामजी… थँक यु
जयराम वळून दरवाज्याकडे जाऊ लागला. मध्येच थांबत त्याने सारिकाकडे हसून पाहिले
जयराम : फ्रेंड… मला एक आयडिया गावलीय.
सारिका : कसली आयडिया?
जयराम : तुम्ही तुमचा चहा स्वतः तयार करू शकता?
सारिकाला जयराम काय बोलत होता काहीच समजले नाही.
सारिका : काय बोलताय तुम्ही? शाळेत मशीन वगैरे आहे का चहा बनवायची? मी कसा चहा बनवु शकेन?
जयराम : अहो… तुम्हाला कोरा चहा आवडत नसेल तर… तुमच दूध आहे की… तुमच्या दोन्ही बॉलमध्ये भरपूर दूध असेल. रोज बॉल दाबून एका कपात मला दूध काढून देत जा… मी दूधाचा चहा करून घेऊन येईल. बघितलं… जयरामकडे सर्व गोष्टीवर जालीम उपाय असतो… आणि ही लोक मला खुळा बोलतात.
जयरामचे बोलणे ऐकून सारिकाला शॉक बसला. एखाद्या स्त्रीशी हा माणुस असा कसा बोलू शकतो. तिला काही क्षण बधीर झाल्यासारखे झाले. काही वेळ तशीच स्तब्ध बसून राहिली. जयराम जे काही बोलत होता त्याचा अर्थच त्याला कळत नसेल तर त्याला ओरडण्यात काहीच पॉईंट नव्हता. म्हणून तिने त्याचे बोलणे टाळण्याचे ठरवले. सारिका एकदम खालच्या आवाजात त्याला म्हणाली.
सारिका : ओके… तुम्ही मला चहा दिला… आता तुम्ही जाऊ शकता. मला भरपूर कामे पडली आहेत.
जयराम : मॅडम… मी काय चुकीचं बोललो का? मी तुम्हाला फक्त आयडिया सांगितली… जयराम काळजी करत म्हणाला. सारिका मॅडम आपल्यावर का रागावल्या त्याला काहीच कळत नव्हते.
सारिका : तुम्ही जाऊ शकता… सारिका आपल्या रागावर ताबा ठेवत शांतपणे म्हणाली.
जयराम गोंधळला. आणि तिथून निघून गेला.
विकी, राहुल, आकाश तिघांच्या चेहऱ्यावर निराशा स्पष्ट झलकत होती. सारिकासाठी भेटण्याची तडफड त्याना असह्य करू लागली. त्यांचे भाग्य त्यांना प्रत्येक वेळी हूलकावणी देत होते. त्यांना कल्पना होती की त्यांचे सेशन घ्यायला सारिका येणारच आहे. पण तिला प्रत्यक्ष भेटण्याची आस त्यांच्या मनाला उतावीळ करत होते.
पहिल्या ब्रेकसाठी शाळेची घंटा नेहमीप्रमाणे वाजली. राहुल जागेवरून उठला आणि बाहेर जायला निघाला.
आकाशने त्यांना मॅथ्सच्या होमवर्कची आठवण करून दिली. पुढच्या तासाला त्यांना सरांकडून विचारायाची शक्यता होती.
राहुल : आईच्या गावात… डोक्यातच नाही राहील… कालच सर बोलले होते… माझीच वही पहिले चेक करणार आहेत.
विकी : अरे यार… ती तर भेटणारच आहे आपल्याला… डोन्ट वरी…
आकाश : हो…
असे म्हणत ते तिघेही मॅथ्सचा होमवर्क करण्यासाठी व्यस्त झाले. पुढची दहा मिनिटे एका मित्राच्या वहीतून त्यांनी मॅथ्सचे प्रॉब्लेमस उतरवून काढले. ब्रेकच्या नंतरची बेल वाजली. मॅथ्सच्या सरांऐवजी त्यांचे वर्गशिक्षक राजेशसर वर्गात आले.
राजेश : हेलो चिल्ड्रेन… तुमच्या टाइमटेबलामध्ये आजपासून थोडा बदल करण्यात आला आहे. पुढच्या तासाला मॅथ्सच्या जागी नवीन विषय सायकोलॉजी टाकण्यात आला आहे.आणि मॅथ्स विषय दुपारच्या सेशनला घेण्यात येईल. ओके.
जेव्हा मुलांनी सायकोलॉजी शब्द कानावर ऐकला… तेव्हा पूर्ण क्लासला एक नवीन स्फूर्ती आली आणि ते नवीन टीचरला भेटण्यासाठी खूप उत्सुक होते. राहुल, विकी, आकाश तर स्वप्नसागरात डुबकी मारू लागले. एकमेकांकडे बघून स्माईल करत होते.
राजेश : हा विषय एक नवीन टीचर घेणार आहेत. त्यांचे नाव आहे सारिका. त्या आपल्या शाळेत नवीन असल्यामुळे कोणीही त्यांना त्रास द्यायचा नाही आहे. मी त्यांना आता बोलावतो. प्लिज सर्वांनी शांत राहून त्यांना सहकार्य करायचे आहे.
असे म्हणत राजेश सर वर्गाच्या बाहेर गेले आणि थोड्या वेळाने सारिकाने वर्गात प्रवेश केला.
ती वर्गात प्रवेश करताच सर्व मुले सौंदर्याने मंत्रमुग्ध होऊन तिच्याकडे एकटक पाहत राहिली. राहुल तोंडाचा आ वासून अविश्वासाने तिच्याकडे बघत होता. विकीचा हृदयाचा ठोका चुकला. आकाशतर आपल्या डोळ्याच्या पापण्या सुद्धा मिटत नव्हता. समोर उभे असलेले सौंदर्य जास्तीतजास्त डोळ्यात साठवु लागला.
सारिकाने आपल्या चेहऱ्यावर मोहक हास्य ठेवत वर्गात प्रवेश केला आणि सर्व मुलांना हसून अभिवादन केले. तिने आज सफेद हिरव्या बॉर्डरची डिजाईनर साडी आणि मॅचिंग हिरवा ब्लाउज घातला होता. आजतर ती कमालीची सुंदर दिसत होती. तिच्या शरीराच्या वक्ररेषा अधिक लक्षवेधक दिसत होत्या.
सारिका : गुड मॉर्निंग क्लास… माय नेम इज सारिका. मी तुमची सायकोलॉजीची टीचर आहे. हावु आर यु ऑल?
तिने वर्गाला केलेला प्रश्न अनुत्तरीतच राहिला. वर्गातली मुले अजूनही त्यांच्या तंद्रीतून बाहेर आली नव्हती. वर्गाने एवढी भयाण शांतता आणि शिस्तप्रियता कधीच अनुभवली नव्हती. राहुल तिला मस्तकापासून ते पायापर्यंत न्याहळत होता. तिच्या शरीराच्या सर्व भागाचे रसग्रहण करू लागला.
सारिका हसली आणि परत एकदा मुलांना प्रश्न विचारला.
सारिका : हेलो… मी विचारलंय… हावु आर यु ऑल?
सारिकाच्या पुनरच्चाराने मुले वास्तवात आली आणि नवीन टीचरला अभिवादन केले. पण काहीजण अजूनही आपल्या तंद्रीत होती आणि आपल्यावर भुरळ टाकणाऱ्या मोहिनीमध्ये अडकली होती.
सारिका : पहिले आपण एकमेकांना जाणून घेऊया. म्हणून प्रत्येकाने आपल्या जागेवर उभे राहून नाव सांगायचं आहे. ओके पहिल्या बेंचपासून सुरवात करू.
तिने डाव्या बाजूने हात दाखवून इशारा केला. आणि प्रत्येक विद्यार्थी उभा राहून नाव सांगु लागला. ती सर्वाना हसून अभिवादन करत होती. परंतु राहुल, विकी, आकाश यांना वर्गात काय चालू आहे ह्याचे काय भान नव्हते. त्यांची नजर फक्त सारिकावर अडकून राहिली होती.
सारिका : ओके नेक्स्ट
सारिका : हेलो… यु आर द नेक्स्ट.प्लिज स्टॅन्ड अप… आपले नाव सांग…
काहीच प्रतिसाद मिळाला नाही म्हणून ती हसत मागच्या बेंचच्या दिशेने चालत गेली. आणि राहुलच्या जवळ जाऊन उभी राहिली. राहुल अजूनही दुसऱ्या दुनियेत मग्न होता. सर्व मुले मागे वळून काय चाललंय ते पाहू लागले.
सारिका : हेलो… जेन्टलमॅन… डोळे उघडे ठेवून झोपलास का… नाव सांग तुझं? सारिकाने त्यांच्या बेंचवर थाप मारत विचारले.
राहुल त्याच्या कल्पनेतून वास्तवात आला आणि उभा राहिला. आपल्याला नक्की काय विचारलय ह्याचा तो
शोध घेऊ लागला.
राहुल : काय मॅडम?
तो आपली नजर सारिकाच्या चेहऱ्यावर ठेवण्यासाठी प्रयत्न करत होता. राहुलची उडालेली तारांबळ पाहून सर्व वर्ग हसू लागला.
सारिका : लक्ष कुठे आहे तुझं… वर्गात काय चाललय ते सुद्धा माहिती नाही. झोपेतच स्वप्न बघत होतास की काय… अरे सर्वजण आपापले नाव सांगतायत.तुझी टर्न आली आहे… नाव सांग तुझं…
राहुल : मा… माय नेम इज राहुल…
सारिका शाळेतल्या सर्वात जास्त त्रासदायक मुलाला पाहून थोडी आश्चर्यचकित झाली. ती अजूनही त्याच्याकडे बघून स्माईल देत होती.
सारिका : ओह… तू राहुल आहेस तर… आपण जरा जास्तच इथे प्रसिद्ध आहात… नाही का? मी आल्यापासून तुमची नाव ऐकते. आणि तुझे बाकीचे मित्र विकी आणि आकाश कुठे आहेत?
आपले नाव मॅडमना कसे कळले ह्याचा विचार करत विकी आणि आकाश जागेवर उभे राहिले.
