बिर्ला पब्लिक स्कुल शहरातले सुप्रसिद्ध असे वसतिगृह शिक्षण संस्थान होते. शहरातील सर्व नामांकित, श्रीमंत, उद्योगजक लोकांची मुले ह्या संस्थेत शिकत होती. इयत्ता ५वी ते १२वीचे शिक्षण ह्या संस्थेत दिले जायचे. सुरवातीच्या काळात हे फक्त बॉयज स्कूल असल्यामुळे येथील सर्वच शिक्षकवर्ग हे पुरूष होते. परंतु काहीच वर्षापासून येथे मुलींचा ही छोट्या इयत्तेत काही प्रमाणात प्रवेश करण्यात आला होता. पण मुलींची संख्या खूपच कमी होती.
बिर्ला पब्लिक स्कुल आपल्या विविध सोयीमुळे आणि क्षमतेमुळे नावाजलेली शिक्षण संस्था असली तरी काही वाया गेलेल्या मुलांमुळे शाळेच्या सर्व मेहनतीवर पाणी फिरत होते. परंतु त्यामध्ये मुलांची काहीच चुकी नव्हती. कारण ज्या किशोरअवस्थेत त्यांना मायेची आणि आपुलकीची गरज भासत होती त्या वयामध्ये त्यांच्या पालकांनी त्यांना हॉस्टेलमध्ये टाकून आपली जबाबदारी सरळ सरळ झटकली होती. त्यांनी आयुष्यात आपल्या पाल्यापेक्षा पैश्याला जास्त महत्व दिले होते. त्यापैकी एखादा सरस गुन्हेगार झाला तरी कोणाला आश्चर्य वाटले नसते. कारण योग्य मार्ग दाखवणारा असा एक ही व्यक्ती अजून तरी त्यांना भेटला नव्हता. त्यांचे भावी आयुष्य पूर्णपणे अंधकारमय झाले होते.
काही विद्यार्थ्यांमध्ये तर शिस्त नावाचा असा काही प्रकारच नव्हता. आपल्या दुष्कृत्य वागणकीमुळे त्यानी सर्व स्टाफला पळो की सळो करून सोडले होते. पण त्यांच्या पालकांच्या दबावाखाली शाळा व्यवस्थापकही कुठलीही मोठी कारवाई करण्यास हतबल होते. त्यामुळे एखादा दंड किंवा छोटीशी शिक्षा ह्या पलीकडे ते ह्या मुलांचे काही वाकडे करू शकले नाही आणि ऍडमिशनच्या वेळी मोठी रक्कम देणगी स्वरूपात मिळत असल्याने त्यांना ह्याबाबतीत गप्प राहणेच योग्य वाटले. पण गोष्टी ह्यापुढे अशाच चालू राहिल्या तर आपल्या संस्थेचे नाव पूर्णपणे खराब होण्यास वेळ लागणार नाही हे व्यवस्थापकाना कळून चुकले होते. कारण शाळा स्टॅंडर्डच्या बाबतीत इतर शाळेच्या तुलनेत मागे पडत चालली होती आणि त्यांचा दर्जाही कमी होत चालला होता. सांस्कृतिक आणि खेळाच्या उपक्रमात तर त्यांचा क्रमांक ही खाली घसरला होता. इतर शाळाची शैक्षणिक क्षेत्रात दिवसेंदिवस प्रगती अग्रेसर होत चालली होती. म्हणूनच त्यांनी काहीतरी उपाययोजना करण्यास सारिकाला स्टुडन्ट कौन्सिलर म्हणून नियुक्त केले. विद्यार्थ्यांच्या समस्या लक्षात घेऊन त्यांचे निरसन करणे, त्यांना नैतिकतेचे धडे देणे, त्यांची बौद्धिक पातळी मजबूत करून त्यांना एक आदर्श नागरिक बनवणे. त्यांना भावी यशस्वी वाटचालीसाठी मार्गदर्शन करून योग्य तो मार्ग दाखवणे. ह्या सर्वासाठी व्यवस्थापकाना सारिकामध्ये ते सर्व गुण दिसले. ती एक सुंदर, उत्साही तरूणी होती त्यामुळेच ती तरूण मनांवर विशेष प्रभाव टाकू शकेल असा विश्वास शाळेच्या व्यवस्थापकाना तिच्याकडे बघून वाटला. तिच्यामध्ये शेवटचा एकमेव आशेचा किरण त्यांना दिसत होता.
विकी, राहुल, आकाश तिघेही बेस्ट फ्रेंड्स बिर्ला स्कूलमध्ये १२वी इयत्तेत शिकत होते. म्हणायचं झालं तर तिघेही त्यांच्या प्रत्येक गुन्ह्यामध्ये एकमेकांचे पार्टनरच होते. ह्या तिघांमुळेच शाळेमध्ये सर्वत्र उपद्रव माजला होता. राहुल ह्या तिघांमध्ये लीडर म्हणून सर्व योजना आखायाचा आणि विकी आणि आकाश त्याच्या प्रत्येक निर्णयाला विचार न करता होकार द्यायचे. राहुल लहान असतानाच त्याचे आई वडील एका अपघातात मरण पावले. त्याचा मोठा भाऊ विश्वासनेच पुढे त्याचे पालनपोषण केले. तो राहुलपेक्षा सहा वर्षाने मोठा होता. त्याचे गुन्हेगारी जगात मोठ्या गुन्हेगारांबरोबर उठणे बसणे होते. तो काही काळात गुन्हेगारी कुविख्यात गुंड बनला होता. त्यामुळेच त्याने आपल्या छोट्या भावाला काही कमी पडू दिले नव्हते.
विकीचे आईवडील बिजनेसच्या निमित्ताने सतत बाहेरगावीच असायचे. फार कमी वेळच ते भारतात यायचे. पण आपल्या मुलाच्या अकॉउंटमध्ये दर महिन्याला एक मोठी रक्कम टाकायला ते विसरायचे नाही. आकाशचे वडील राजकारणी व्यक्ती होते. त्यामुळे त्यांचा शहरांत मोठा दबदबा होता. निवडणूकीच्या काळात तर ते पाण्यासारखा पैसा खर्च करत असे. अशा श्रीमंत कुटुंबातल्या वाढलेल्या ह्या त्रिकुटांना अभ्यासात काही काडीचा मात्र रस नव्हता. शाळेत एका ही शिक्षकांचा ते सन्मान करायचे नाहीत. सतत त्यांच्या डोक्यात दुसऱ्याना त्रास कसा देता येईल हाच विचार असायचा. हॉस्टेल वर लपून छपून सिगरेट, दारू सर्रास प्यायचे. आकाशचा तर पूर्ण दिवस पॉर्न डाऊनलोड करण्यातच जायचा. नंतर त्याच पॉर्नचे हॉस्टेलच्या इतर मुलांमध्ये वाटप करण्याचे कार्य चालत असे. पूर्ण हॉस्टेलमध्ये ‘पॉर्नमास्टर’च्या नावाने तो प्रसिद्ध होता.
सकाळी ५.३० वाजताची हॉस्टेलची उठण्याची घंटा वाजली. हॉस्टेलमध्ये प्रत्येकजण आपली नेहमीची कामे करण्यास सज्ज झाला. विकी, राहुल आणि आकाश ह्यांच्या व्यतिरिक्त हॉस्टेलच्या सर्व मुलांची सकाळ उजाडली होती आणि बरोबर ६.३० वाजता नाश्त्याला सर्वजण हजर होते. ७.३० वाजता सर्वांची प्रार्थनेची वेळ ठरली होती. सगळ्याना शाळेसाठी ९.०० वाजता हॉस्टेल सोडणे बंधनकारक असे. हॉस्टेलचा वॉर्डन नियमाच्या बाबतीत खूप कडक होता.
विकी, राहुल आणि आकाश सर्व मुलांच्या नंतर उशीराने उठायचे. हॉस्टेलचे नियम आणि कानून हे जणू त्यांच्यासाठी बनवलेच नाही असे वागायचे. बाकी सर्व मुलांना आणि अगदी वॉर्डनला सुद्धा त्यांना प्रश्न करायची हिंमत नव्हती. एकदा त्यांना वॉर्डनने हॉस्टेलच्या गच्ची वर सिगरेट पिताना पकडले. त्यांच्यावर कठोर कारवाई करत त्यांना काही दिवस निलंबित करण्यात आले. पण राहुलने आपला भाऊ विश्वासला सांगून त्या वॉर्डनला घरी जाऊन त्याची हाड मोडली. परत ह्या तिघांच्या वाटेला गेलास तर जीवघेण्याची धमकी विश्वासने त्याला दिली. दुसऱ्याच दिवशी तिघांनाही हॉस्टेलमध्ये प्रवेश मिळाला. त्या घटनेनंतर वॉर्डन त्यांच्या वाटेला कधीच जात नसे. आज ते सकाळी ८.३० वाजता उठले. राहुलने आकाशचा मोबाईल घेतला आणि बाथरूममध्ये घुसला. अंघोळीपूर्वी त्याने एक हॉट क्लिप लावून हस्तमैथून केले आणि आपला दैनंदिन कार्यक्रम पार पाडला. तिघेही युनिफॉर्म घालून शाळेत जाण्यासाठी तयार झाले. क्लास सुरू होण्यासाठी फक्त पाच मिनिटे राहिली होती. त्यांना कधीकधी उशीर सुद्धा होत असे. त्यासाठी मिळणाऱ्या छोट्या शिक्षेसाठी त्यांनी कधी काळजी केली नव्हती. पण मोठी समस्या निर्माण झाल्यास ते आपल्या मनी पॉवर गुंडागर्दीचा पुरेपूर उपयोग करत असत.
विकी, राहुल, आकाश ९.२० वाजता हॉस्टेलबाहेर पडले.
आकाश : अरे ऐक ना… तुम्ही दोघे पुढे जा… मला जरा ऑफिसमध्ये जाऊन फी भरायची आहे.
विकी : तू अजून फी नाही भरलीस.
आकाश : नाही ना यार… आज शेवटचा दिवस आहे… उद्यापासून एखादी दंड भरावा लागेल.
राहुल : च्यायला… ह्या लोकांना आपण फी देतो… आणि ही लोक आपल्याला मनासारखंपण वागू देत नाही.आपल्या फी मधून शिक्षकांना पगार मिळतो. आणि ही लोक आपल्यावरच नियम लादून डोक्याला शॉट देतात.
विकी : हा यार… हे लास्ट वर्ष फक्त काढायचय रे आपल्याला. नंतर शाळेच तोंडपण नाही बघणार.
आकाश : ऑल राईट गायज… मी तुम्हाला क्लासमध्ये भेटतो. पण त्या मोटूचा पिरियड असेल तर त्याला तस सांगा मी फी भरायला गेलो आहे ते. नाही तर तो चोदु मला बाहेर उभा करायचा.
विकी आणि राहुल वर्गात येऊन नेहमीच्या मागच्या बेंचवर जाऊन बसले. आणि आजूबाजूच्या मुलांशी गप्पा मारू लागले.
काही वेळाने आकाश त्यांना वर्गामध्ये धावत येताना दिसला. काही अंतरावर असताना विकी आणि राहुलला मोठ्या मोठ्याने हाका मारू लागला. सर्व मुलांच्या नजरा आकाशवर खिळल्या.
आकाश : राहूहूहूलल्लल्… विक्कीईईई…
आकाशने धावत धावत वर्गात प्रवेश केला. त्याच्या उत्साहाचे कारण जाणून घेण्यासाठी सर्व मुलांचा त्यांच्याभोवती एकच घोळका जमला. धावल्यामुळे त्याला जाम धाप लागली होती. सर्वाना ढकलत तो आपल्या बेस्ट फ्रेंड्सच्या दिशेने मागच्या बेंचवर गेला. विकीने त्याला हापताना बघून मस्करीत विचारलं.
विकी : व्हाट हॅपेन पॉर्नमास्टर… ऑफिसमध्ये पॉर्न डाऊनलोड करताना बघून तुला शाळेतून काढले की काय?… तेथे जमलेली सर्व मुले मोठ्याने हसू लागली.
आकाश : फक् ऑफ… गाईज… तुम्हाला काहीतरी दुसरंच सांगायचं आहे यार…
विकी : भेंडी… आता नवीन काय?
आकाश : अरे यार… भेंचो… असला कडक माल मी आयुष्यात कधीच पाहिला नाही.
विकी : काय… म्हणजे???
आकाश : मित्रांनो… ती स्वर्गातून भुतळावर आलेली एक सुंदर परी होती… कसली हॉट होती बॉस… काय सांगु…
राहुल : काय चुत्यासारखा बडबडतोयस??
आतापर्यंत आरामात बसलेला राहुल बेंचवरून उठला आणि पुढे आला. सर्वजण आपले बोलणे कान टवकारून ऐकत आहेत हे पाहून आकाश सांगायला मुद्दामून उशीर करू लागला.
आकाश : आईच्या गावात… कसली फिगर होती यार… एक एक बॉल शेपमध्ये होता.
राहुलला आता राहवल नाही. तो आकाश जवळ आला आणि त्याची कॉलर पकडली.
राहुल : लवx तू आता काय झाल ते सरळ सांगितलं नाहीस ना… तुझं अक्ख… थोबाड फोडून टाकेन… सर्वजण राहुलच्या उतावीळपणावर हसले.
आकाश : हाहाहाहा… सांगतो… यार… थांब जरा… अच्छा काय झालं माहिती आहे… फी भरल्यावर मी रिसिप्टसाठी थांबलो होतो. तर अचानक पिवळ्या साडीत एक सुंदर स्त्री आतमध्ये आली. आणि आपल्या थर्ड क्लास स्टाफमध्ये एकदम उठून दिसली. माझं तिच्याकडे जेव्हा लक्ष गेलं तेव्हा माझी नजरच हटली नाही… यार… तेच तुम्हाला सांगायला मी धावत धावत इथे आलो.
विकी :पण होती कोण ती.
आकाश : मला काय माहिती… पण ह्या ग्रहावरची नक्कीच नव्हती. कदाचित स्वर्गातून आली असावी. जेव्हा ती ऑफिसमध्ये आली ना… तेव्हा तिचा सुगंध सर्वत्र दरवळू लागला. सर्वजण बेहोष होऊन तिच्याकडे पाहत होते. आणि मी तिच्या शरीराच्या वक्र भागाला न्याहळत होतो. ओह्ह्हह्ह शी इज फकीग हॉट.मॅन… सॉरी वूमन
राहुल : गप्प बस… कशाला पकवतोयस…
आकाश : नाही यार… मुलींच्या बाबतीत मी मस्करी नाही करत. हवं असेल तर तुम्ही जाऊन चेक करू शकता…
राहुल : ओके… चला रे… आपण सगळेच जाऊ.आणि तिकडे कोणी नसेल ना… आकाश.तुला मी आज संपवलाच समज…
आकाश : अरे… विश्वास ठेव मित्रा… चल मीपण तुमच्या बरोबर येतो.
