रवींद्र केलेल्या उपकाराबद्दल तिच्या मनात नेहमीच कृतज्ञतेची जाणीव होती. मात्र मागच्या वर्षी पहिल्यांदाच त्याच्याबद्दल असलेलं प्रेम तिला उमगलं होतं आणि हळूहळू ते वाढतच गेलं होतं.
“मग तू लग्नाचं काय म्हणत होतीस?”अचानक ती लग्न करणार नाही हे कळतच त्याच्या चेहर्यावरील हावभाव बदलले, दुःख नाहीस झालं.
“आता तरी बोल ना, तुझ्या मनातील भावना किती दिवस लपवून ठेवणार आहेस?”त्याच्याजवळ येत नजरेस नजर मिळवत ठामपणे तिने विचारलं.
“काय लपवून ठेवतोय मी?”आता समोरून हे सगळं स्पष्ट करायची संधी असतानाही तो बोलायला तयार होत नव्हता.
“हेच की तुझं माझ्यावर प्रेम आहे.”
तिच्या तोंडून ते वाक्य ऐकात ऐकताच त्याची छातीत जोरजोरात धडधडू लागली. इतका वेळ डोळ्यांच्या कडांना जमलेले अश्रू अचानक ओघळू लागले. संपूर्ण शरीर थरथरू लागलं. मागच्या दहा वर्षात त्याच्या मनात असलेली ती भावना शेवटी वर आली होती. त्याला काय बोलावं कळेना, तिथं थांबणं त्याला असह्य झालं
तो वळून दाराकडे जायला निघाला.
“थांब.”त्याचा हात हातात घेत ती म्हणाली.
तिच्या हाताचा स्पर्श होताच त्याची थरथर अधिकच वाढली. डोकं गरगरू लागलं. डोळ्यापुढे अंधारी येऊ लागली.
“हात सोड माझा.”तो थरथरत्या व गहिवरलेल्या स्वरात म्हणाला.
“नाही सोडणार, आज तू मला खरं सांगितल्या शिवाय मी तुला जाऊ देणार नाही…”
“रजनी हात सोड नाही तर…”त्याला असं हतबल झालेलं तिने पाहणं त्याला योग्य वाटत नव्हतं. मनातील सगळ्याच्या सगळ्या भावना तिला सांगितल्या आणि तरीही तिने नकार दिला तर त्याची अवस्था काय होईल या विचाराने त्याचा थरकाप उडत होता.
“काय करशील? काय करशील तू?”
काही न बोलता त्याने स्वतःचा हात तिच्या हातातून हिसकावून घेतला आणि तो दार उघडू लागला.
“आय लव यू रवींद्र. अजून किती दिवस तू तुझ्या मनातील भावना लपवणार आहे.”ती त्याच्यासमोर येत त्याला दारापासून दूर ढकलत म्हणाली.
तिचे शब्द ऐकताच त्याच्या शरीरातील त्राण गेले. त्याचे गुडघे धापकन जमिनीवरती कोसळले. मान खाली घालून त्याने काही क्षण आसवे ढाळली.
“लपवणार मी. मागची दहा वर्ष लपवत आलो आहे, अजून काही वर्ष लपवलं म्हणून मरणार नाही मी. त्या भावना लपवायची मला सवय झालीय ती तुझ्यामुळेच…!”अचानक उठून उभा राहत तो आवेशाने बोलू लागला.
“काय?”तो आता रागावलेला होता. भडकलेला होता. तिला या गोष्टीची अपेक्षा नव्हती.
“देवराजने तुला प्रपोज केलं त्यावेळेस मीही प्रपोज करणार होतो, पण त्या अगोदरच तू त्याला होकार दिला. त्याच्याशी लग्न केलं…”तोंडातून थुंकी उडत होती. डोळ्यातून अश्रू बाहेर पडत होते. संपूर्ण शरीर थरथरत होतं. झालेलं दुःख व्यक्त करण्यासाठी काहीतरी आदळून फोडावं असं वाटून हात सळसळत होते.
“म्हणजे तू…!”
“हो ते प्रेम पत्र मी लिहिलं होतं. देवराजने नाही.”
ज्या दिवशी देवराजने प्रपोज केलं होतं त्याच दिवशी रजनीला ते प्रेमपत्र मिळालं होतं. देवराजने प्रपोज केलंय म्हणल्यानंतर ते पत्र त्यानेच लिहिलं असेल असं तिने गृहीत धरलं. देवराजनेही खोटं बोलून ते मान्य केलं. त्यामुळे तिला ते पत्र रवींद्रने लिहिलं होतं हे कधी कळालच नाही.
“मला वाटलं…”ती रवींद्रला फार पूर्वीपासून ओळखायची. अगदी शाळेला असल्यापासून ते दोघे एकमेकांचे मित्र होते, पण त्याच्या मनात या भावना असतील हे तिने तेव्हा कधी ओळखलंच नाही.
“हो मला माहिती आहे तुला काय वाटलं ते…! म्हणूनच मी तुमच्या दोघांच्या आडवं आलो नाही.”त्याचा आवेश आता मावळला होता. पुन्हा एकदा निराशेने त्याला
घेरायायला सुरूवात केली होती.
“अरे पण…!”इतकी वर्ष तिच्याबद्दल असणारं प्रेम लपवून निस्वार्थी भावाने तो तिला मदत करत आला होता. तिनेही ती मदत स्वीकारली होती, पण त्याला काय वेदना होत असतील याची जाणीव आज तिला पहिल्यांदाच झाली. त्या विचाराने तिला रडू फुटलं आणि ती हुंदके देऊन रडू लागली.
“रजनी, बाजूला सर मला जाऊ दे…!”तिला दारातून बाजूला सारण्याचा प्रयत्न करत रवींद्र म्हणाला.
“नाही, आता मी तुला माझ्या आयुष्यातून जाऊ देणार नाही.”तिने समोर आलेल्या रवींद्रच्या गळ्यात हात टाकत त्याला घट्ट मिठी मारली आणि स्वतःचं शरीर त्याच्या भोवती लपेटलं.
“सोड रजनी, भावनेच्या भरात केलेल्या गोष्टीचा नंतर पश्चाताप करत बसशील.”स्वतःच्या शरीरापासून तिला दूर सरायचा प्रयत्न करत गहिवरलेल्या आवाजात तो बोलत होता.
“माझ्या मनाला आणि मेंदूला तूच हवा आहेस तुझ्यावर माझं प्रेम आहे, तुझं माझ्यावर आहे की नाही ते सांग.”रजनीला स्वतःच्या भावना समजल्या होत्या. त्या अगदी स्पष्ट होत्या, त्या खर्या होत्या. त्याच भावना ती त्याला सांगायचा प्रयत्न करत होती.
” पण मला तुझं खरं प्रेम हवं आहे मी केलेल्या उपकाराची परतफेड म्हणून आलेले खोटं प्रेम नको…”त्याने तिची मदत केली होती. मनात निर्माण झालेली कृतज्ञता कदाचित तिच्या या प्रेमाला कारणीभूत ठरली असेल असं वाटून तो म्हणाला. त्याला केलेल्या मदतीची परतफेड म्हणून निर्माण झालेलं प्रेम नको होतं.
“इतकी नीच वाटते का रे मी तुला?”त्याच्या बोलण्याचा तिला राग आला. तिने हिसका देत त्याला दूर ढकललं.
“मी फक्त अपेक्षा सांगितली, तुझ्यावर आरोप केला नाहीये.”त्याला वाईट वाटत होतं.
“इकडे बघ आणि सांग माझ्या डोळ्यात तुला काय दिसतं? खरं प्रेम की खोटं नि उपकाराची परतफेड करणारं?”त्याने खाली झुकवलेला चेहरा हाताने वर उंचावत त्याच्या डोळ्यात डोळे घालून बघत तिने प्रश्न विचारला.
“तुझ्या डोळ्यात भलेही खरं प्रेम असेल, पण माझ्या डोळ्यांना ते कळायला नको का? माझा माझ्यावरचा विश्वास उडाला आहे.”
“ठेवायला शिक मग”ती म्हणाली. त्याच्या मनातील भावना व्यक्त झाल्याशिवाय आज ती थांबणार नव्हती.
“रजनी आता जर तू माझी निराशा केली तर मला जगता येणार नाही, खूप त्रास होईल गं…”शेवटी त्याला सगळंच असह्य झालं. त्याने रडत रडत तिला मिठी मारली आणि बोलायला सुरूवात केली.
“नाही मी खरंच बोलतेय”त्याचं रडू पाहू तिच्याही डोळ्यातून अश्रू येऊ लागले. आवाज घोगरा झाला.
“आता अशा दाखवून परत तू मला नकार दिलास आणि माझ्यापासून दूर गेलीस, तर ते मला सहन होणार नाही”त्याचे हात तिच्या शरीराभोवती घट्ट आवळले जात होते. हळूहळू त्याचा आवाजही कळणार नाही इतकं त्याचं रडणं वाढत होतं.
“तुझ्यापासून दूर नाही जाणार, तुला अगदी घट्ट बिलगून राहीन अशी…”
त्या घट्ट मिठीत स्वतःला हरवून जात रडवेल्या आवाजात ती म्हणाली.
कितीतरी वेळ त्याच ठिकाणी एकमेकांच्या कुशीत अश्रू ढाळत ते व्यक्त होत राहिले. इतकी वर्ष अव्यक्त राहिलेल्या त्याचा भावना आता व्यक्त झाल्या होत्या. इतकी वर्ष साठवून राहिलेले प्रेम आता ओसांडून वाहत होतं. हळूहळू मनातील वादळ शांत झालं. मनाच्या नदीला आलेला भावनांचा पूर ओसरला आणि सगळीकडे निथळ उबदार ऊन्हाप्रमाणे प्रेमाची कोमट उष्णता पसरली.
मग तिने स्वतःला हळूच त्याच्या मिठीतून सोडवून घेतलं आणि त्याला मागे ढकलत त्या खोलीत दुसर्या टोकाला असणार्या बेडवरती झोपवलं. ती त्याच्या शेजारी पसरली आणि त्याच्या ओठावरती ओठ ठेवत तिने त्याला किस करायला सुरूवात केली. तिच्या ओठांचा स्पर्श होताच त्याचं संपूर्ण शरीर थरारून निघालं. मनात कामना जागी झाली आणि तिच्या स्पर्शाने त्याच्या संपूर्ण शरीरात जागोजागी कामनेचे दिवे पेटले. त्या दोघांची मने एक झाली होती. आता शरिरे एक होण्यासाठी तडफडत होती.
हळूहळू त्या दोघांच्या शरीरामधील वस्त्रांचा अडसर दूर झाला आणि नग्न होत ते प्रणयक्रीडेत व्यस्त झाले. एकमेकांच्या शरीराचा तो कोमट स्पर्श फक्त शरीरच नाही तर मनालाही उत्तेजित करत होता. ती पुढाकार घेत होती तिने त्याला खाली बसवलं आणि ती त्याच्यावर आली. त्याच्या पाठीवरती हात फिरवत ती त्याला किस करत असताना तिने स्वतःला त्याच्या कठोरतेवरती घासायला सुरूवात केली.
तो हाताने तिच्या स्तनांना मळत होता. मधूनच हात मागे नेत तिच्या नितंबांना दाबत होता. मग कधीतरी मान झुकवून तिच्या स्तनांना चोखत होता. त्याचा थरथरणार्या अवयव तिच्यात गुंतण्यासाठी तडफडत होता. त्याला काय करावं हेच कळत नव्हतं. आतापर्यंतच्या आयुष्यात तिच्या प्रेमापोटी त्याने कधीच कोणाशी इतकी जवळिक साधली नव्हती.
तिला ते जाणवत होतं. त्याचा उत्साह, त्याचा उतावळेपणा आणि प्रमाणापेक्षा जास्त होणारी त्याच्या शरीराची ती थरथर, तिने लगेच ओळखलं. तिने त्याच्या कठोरतेला हातात घेत स्वतःला त्याच्यावरती दाबत हळुवारपणे आत घेतलं. तेव्हा तो जोरात हुंकारू लागला.
ताठरलेल्या अवयवाभोवती तिचा ओलावा अनुभवताना त्याचे डोळे आपोआप मिटले. तो तिच्या स्तनांना चोखत होता आणि हाताने तिच्या नितंबांना दाबत खालून धक्के द्यायचा प्रयत्न करत होता. ती हळुवारपणे वर खाली करत त्याच्या कठोरतेने स्वतःला भरून घेत होती इतक्या वर्षानंतर त्यांच्यातील दुरावा नाहीसा होऊन ते एकत्र आले होते. तिचं शरीर त्याला आत घेताना क्षणाक्षणाला उत्तेजनाचे उच्चांक गाठत होतं. बसणारे हळुवार धक्के तिला उत्तेजनाच्या लाटेवरून उंच फेकत होते. उत्कर्षबिंदूकडे ढकलत होते.
तो तिच्या स्तनाग्रांना ओठात धरून चोखत होता आणि मधूनच एक हाताने त्यांना मळत होता. त्याच्याशी इतकी जवळीक तिने कधीच अनुभवली नव्हती. त्यामुळे तिला जास्त वेळ स्वतःला आवरता आलं नाही. काही क्षणातच तिचे हात त्याच्या भोवती आवळत त्याच्या ताठरलेल्या अवयवाला पूर्णपणे आत घेत ती जोरजोरात रत होऊ लागली. तेव्हाच त्याचाही बांध फुटला. तिची मान वर घेत, तिला किस करत तोही वाहू लागला.
मनाने एक झालेले ते दोघे आता शरीरानेही एक झाले. एकमेकांच्या शरीरावर धुंद होऊन पडत ते चरमसुख अनुभवु लागले.
“लग्न करूया आपण.”ते अजूनही नग्न होते, एकमेकांच्या कुशीत शिरलेले.
“खरं म्हणतोस?”त्याच्याकडे पाहत उत्साहाने तिने विचारलं.
“हो खरच”असं म्हणताच ती त्याला अधिकच बिलागली.
“तुझा भाऊ तरी येणार नाही ना अचानक…?”अचानक प्रजोत्यची आठवण झाल्यावर त्या दोघांच्या अवस्थेबद्दल विचार करून त्याने विचारलं.
“अरे नाही, तो विरेनला काही दिवस त्याच्या घरी न्यायला आला होता.”
“हे सगळं अचानक कसं काय सुचलं तुला…?”
“मी प्रज्योतला सगळं सांगितलं माझ्या मनातलं, तेव्हा त्यानेच ही आयडीया दिली मला.
“भावाचे उपकारच आहेत म्हणायचे माझ्यावर. त्याने ही आयडिया दिली नसती तर मी कधीच तुला माझ्या मनातील सांगू शकलो नसतो.”
त्याने तिला त्याच्या मनातील सगळ्या भावना सांगितल्या होत्या. जे काही उरलं होतं ते शरीरांनी एकमेकांना समजावून सांगितलं. इतक्या दिवस सोसलेला वनवासाचा संपला होता. ते दोघे आता व्यक्त झाले होते
अव्यक्त राहून ओढवून घेतलेलं दुःख व्यक्त होताच सुखात रूपांतरित झालं. त्या जाणिवेने पुन्हा एकदा त्याचे डोळे पाणवले. तिच्या कपाळावरती किस करत त्याने तिला घट्ट मिठी मारली.
