बाहेर गेल्यावर काही वेळ ती तसाच चालत राहिलो. साधारण एक दोन किलोमीटर चालल्यावर एका ठिकाणी बसलो व सकाळी घडलेल्या घटनेचा विचार करू लागलो. शाळेची परीक्षा चालू होती पण त्याची मी अजिबात काळजी करत नव्हतो. उद्या कोणता पेपर आहे हे सुद्धा मी विसरून गेलो होतो. सकाळच्या घटनेमुळे मी पार शुन्य झालो होतो, मला परत घरी जावेसे वाटत नव्हते. बाहेरच फिरत रहावे असे वाटले. मी दुपारी काही न खाता तसाच इकडे तिकडे फिरत राहीलो. घरी फोन देखील केला नाही. आईचा रूसवा अजून गेला की नाही हे सुद्धा माहिती नव्हते. कारण तिने मला अजून काही माफी दिली नव्हती.
रात्री खूप उशीरा घरी जाण्याचे ठरविले कारण तोपर्यंत आई पण झोपी जाईल आणि मला काही टेंशन येणार नाही. मग सकाळी लवकर उठून परत आईची माफी मागू आणि जर तिने माफ नाहीच केले तर तसेच न जेवता शाळेत निघून जायचे असे ठरविले. संध्याकाळचे चार वाजले होते. दिवसभर खूप गरमी होते होती. हळूहळू आभाळात काळे ढग जमायला सुरूवात झाली. थोड्याच वेळात जोराचा पाऊस येण्याची शक्यता निर्माण झाली. मी अजूनही काहीही खाल्लेले नव्हते त्यामुळे पोटात कावळे कोकत होते. परंतु जोपर्यंत आई तिला कधीही हात न लावण्याचे वचन न घेता आपल्याला माफ करत नाही तोपर्यंत काही खायचे नाही असे ठरविले. कारण जर मी तिला कधीही हात न लावण्याचे वचन दिले तर आज सकाळच्या सारखे कधीही झवू शकणार नाही, तिचे स्तन दाबू शकणार नाही. मला तिच्याकडून विनाअट माफी पाहिजे होती आणि नंतर खूप खूप झवायचे होते.
आता आकाशात ढग गरजू लागले होते, वारा जोरजोराने वाहू लागला होता. परंतु अद्यापही आईने मला फोन केला नव्हता. ती माझ्यावर खूपच चिडलेली होती. थोड्या वेळाने सोसाट्याचा वारा वाहू लागला, मोठमोठ्याने ढगांच्या गर्जना ऐकायला येऊ लागल्या आणि पावसाचे मोठ मोठे थेंब टपाटपा अंगावर पडू लागले. तेवढ्यात माझा मोबाईल फोन वाजू लागला. मी विचार केला की आईनेच फोन लावलेला असेल, त्यामुळे मी दुर्लक्ष्य केले. एक दोन वेळा फोन नाही उचलला तर आई काळजी करेल आणि नंतर मला माफ करेल असा विचार केला.
नंतर जोराचा पाऊस सुरू झाला. दहा मिनीटांनी परत फोन आला, आता मी पाहिले तर आईचाच फोन होता. फोन बराच वेळ वाजून दिला पण उचचला नाही. सतत दोन तीन वेळा तिने फोन केला परंतु मी उचललाच नाही. शेजारी एका दुकानाच्या बाजूला गेलो व तिथे निवारा असल्यामुळे काही काळ थांबलो. साधारण दहा मिनिटांनी परत फोन वाजला. मी ठरविले की आता आईला थोडे कासाविस होऊन द्यायचे आणि काही वेळाने फोन उचलायचा व माफी मागायची. तिने माफ केले तरच घरी येईल असे सांगायचे. मला खात्री होती की ती माफ करेल. मग घरी जाऊन तिची चांगली प्रेमाने समजूत काढायची व एकदा राग शांत झाला की काही दिवस आपणही शांत रहायचे व हळू हळू परत तिला झवण्याची सेटींग लावायची.
माझा फोन परत वाजू लागला. मी पाहिले तर बाबांचा फोन होता. मी फोन उचलला तर बाबा बोलले, “काय रे दिनेश, कुठे आहेस तू आता?”
मी म्हणालो, “इथे, मित्राच्या घरी आलो आहे.”
त्यावर बाबा म्हणाले, “अरे, मी किती वेळ तुला फोन लावतोय, तुझी आई पण फोन लावतेय पण तू काही उचलतच नाहीस?”
मी म्हणालो, “नाही बाबा, पावसामुळे मला ऐकूच आले नाही.”
त्यावर बाबा म्हणाले, “आपल्या घराकडे खूप मुसळधार पाऊस चालू आहे, घरातली वीजही गेली आहे आणि रस्त्यांवरून खूप पाणी वाहते आहे. तुझी आई घरात एकटीच आहे, त्यामुळे तू लवकर घरी जा. तुझी आई खूप घाबरली आहे.”
पण मी मा‍झ्या निर्णयावर ठाम होतो. जोपर्यंत मला आईकडून बिनाशर्त माफी मिळत नाही तोपर्यंत मी घरी जाणार नव्हतो.
मी बाबांना म्हणालो, “ठीक आहे, जातो घरी” आणि फोन कट केला. त्यानंतर आईने पुन्हा फोन केला. मी ठरविले की फोन न उचलण्यापेक्षा जर कट केला तर तिलाही कळेल की माझा राग अजून गेलेला नाही, आणि आई मला माफ करेल असा विचार करून मी तिचा फोन कट केला. तिने परत फोन केला, मी परत कट केला. नंतर काही वेळाने परत बाबांचा फोन आला. ते मोठ्याने माझ्यावर ओरडले,
“तू अजून पोहोचला की नाहीस घरी? कुठे थांबला आहेस? तूझी आई एकटीच आहे घरी, ती खूप काळजी करते आहे तुझी. सगळीकडे अंधार आहे, तिला खूप भीती वाटते आहे. लवकर जा आणि घरी गेल्यावर मला फोन कर.”
त्यावर मी त्यांना “हो” म्हणालो व फोन बंद केला.
बाबांबरोबर बोलत असतांना आई पण मला सारखी फोन लावत होती. शेवटी आता उचलण्याचा मी निर्णय घेतला. तिचा फोन आल्यावर मी उचलला व काहीच बोललो नाही. ती तिकडून “हॅलो, हॅलो, हॅलो दिनेश” असे ओरडत होती.
नंतर बोलली, “तू लवकर घरी ये. इकडे खूप मुसळधार पाऊस चालू आहे, घरातील वीजही गेलेली आहे आणि मला खूप भीती वाटते आहे.”
तरी मी काहीच बोललो नाही व फक्त तिचे म्हणणे ऐकत होतो.
त्यावर ती म्हणाली,
“मला माहिती आहे तू का बोलत नाहीस. मी सुद्धा तू गेल्यापासून एकाच ठिकाणी बसले होते व सकाळच्या घटनेचा विचार करत होते. अजूनही तू मला परत कधीच हात न लावण्याचे वचन दे, मी तुला लगेच माफ करते.”
परंतु तरीही मी काहीच बोललो नाही व फोन कट केला. एका मिनीटानंतर आईने परत फोन केला म्हणाली,
“दिनेश, दिनेश, लवकर घरी ये, मला मला खूप भीती वाटते रे.”
मग मी म्हणालो,
“ठीक आहे, येतो घरी पण मला तू बिनशर्त माफ केले तरच.”
त्यानंतर ती थोडा वेळ गप्प झाली. मला वाटले की ती काही आता बोलणार नाही व परत फोन पण करणार नाही.
काही वेळाने ती बोलली,
“ठीक आहे, केले माफ तुला पण लवकर घरी ये.”
मी परत विचारले, “बिनशर्त माफी दिली ना?”
ती म्हणाली, “हो. आता ये लवकर.”
आईच्या तोंडून असे ऐकल्यावर मी खूप खूष झालो. मा‍झ्या आनंदाला पारावार राहिला नव्हता. मला आकाश ठेंगणे झाले होते. आता मी तिला हात लावू शकणार होतो, तिला परत झवू शकणार होतो. मी तसाच पावसात भिजत भिजत घराच्या दिशेने पळू लागलो. वरून मुसळधार पाऊस कोसळत होता, रस्त्याने पाण्याचा पूर चालू होता, वीज गेलेली होती, परंतु मा‍झ्या मनात आनंदाचा वारा वाहू लागला होता. दिवसभर जेवलो नव्हतो तरीही आता माझी भूक पळून गेली होती. कधी एकदा घरी जातोय असे मला झाले होते.
दिनशेनची ती सत्य कथा ऐकून मला त्याचा हेवा वाटायला लागला आणि मी त्याला म्हणालो,
“तू किती नशीबवान आहेस रे? तुला घरच्या घरी झवायला मिळते आहे. कुठे रानबाजारत जायची गरज नाही की कोणत्या पोरीला म्हसका मरण्याची आवश्यकता नाही. उठला लंड का जा आईकडे. खरंच माझं ही काम होईल का रे घरी?”
त्यावर तो म्हणाला,
“मा‍झ्या काही काही गोष्टी लक्ष्यात आलेल्या आहेत. तू एक काम कर, हे पुस्तक परत घरी घेऊन जा आणि घरी जाऊन वाचून टाक. अजिबात घाबरू नकोस, आणि एक लक्षात ठेव कुछ पाने के लिए कुछ खोना पडता है.”
मला त्याचे बोलने कळेना. मी म्हणालो,
“तू असा काय बोलतोस?”
त्यावर तो म्हणाला,
“तुला पुच्ची पाहिजे आहे की नाही? मग तुला प्रसंगी मार पण खावा लागेल. घरच्यांचे बोलणे खावे लागेल. तुला काही दिवस घराच्या बाहेरही जावे लागेल.”
मी ही म्हणालो,
“ठीक आहे, काहीही होऊ दे, पण माझी झवायची सोय कर, यार. त्यासाठी काहीही करण्याची माझी तयारी आहे. कोणतेही कष्ट करेन, सर्वांचे बोलणे खाईन, कुणाचाही मार सुद्धा खाईल पण सोय झाली पाहिजे.”
माझी तळमळ पाहून दिनेश म्हणाला,
“तू एक लक्ष्यात ठेव, तुला कोणतीही गोष्ट सहजासहजी मिळणार नाही. तुला खूप मनस्ताप, अपमान सहन करावा लागेल, निर्लज्ज व्हावे लागेल कारण जोपर्यंत तू निर्लज्ज होत नाहीस तोपर्यंत तुला घरात झवायला मिळणार नाही. मला मा‍झ्या आईबरोबर शारीरिक संबंध ठेवण्यासाठी सुरूवातीला तिच्यावर दोन वेळेस बलात्कार करावा लागला होता. मी निर्लज्ज होऊन आईच्या मनाविरूद्घ तिला धरले होते, दाबले होते. तिला मागून पडकून तिचे स्तन चोळले होते. मी त्या दिवशी किती टेंशनमध्ये होतो याची कल्पना फक्त मलाच आहे. त्यावेळी एवढी जोखीम पत्करल्यामुळेच मी आता रोज आईला एखाद्या रांडेसारखे झवू शकतो. त्यामुळे प्रचंड कष्ट, मनस्ताप, अपमान, निर्लज्जपणा या गोष्टींची सवय लावून घे.”
त्यानंतर मी लगेच माझी मान हालवली व सर्व गोष्टी करण्याची माझी तयारी असल्याचे त्यास सांगितले.
दिनेशने मला विचारले,
“मला सांग, तुला घरातील कोणती स्त्री सर्वांत जास्त आवडते?”
त्यावर मी म्हणालो, “अरे कोणती म्हणजे काय विचारतोस? आमच्या घरी फक्त दोनच स्त्रीया आहेत, एक म्हणजे माझी आई आणि दुसरी लता, माझी बहीण. पण लता खूप छोटी आहे, फक्त बारा वर्षांची. माझ्यापेक्षा दोन वर्षांनी लहान आहे आणि ती या सर्व गोष्टींविषयी खूप अज्ञान आहे, अजून तिला वयात यायला खूप वेळ आहे.”
त्याने विचारले, “विजय, लता दिसायला कशी आहे?”
मी बोललो, “मा‍झ्या आईसारखीच अतिशय सुंदर आहे. काही वर्षांनी एकदा वयात आली की ती आईची नक्कलच होणार आहे.”
त्यावर दिनेशने विचारले,
“तुझ्या आईचे वय काय आहे आता?”
मी म्हणालो, “असेल तीस बत्तीस वर्षांची.”
त्यावर तो बोलला, “चेष्टा करतो की काय माझी? इतके कमी वय कसे असेल? तू काहीतरी चुकतो आहेस.”
मला आईचे वय माहिती होते. मी त्याला बोललो,
“बघ दिनेश, मा‍झ्या आईचे तिच्या सोळाव्या वर्षी म्हणजेच ती दहावी पास झाल्यावर लगेच लग्न झाले होते आणि आता माझे वय चवदा वर्षे आहे. लग्नानंतर दुसर्याच वर्षी माझा जन्म झाला होता. म्हणजे ते सतरा आणि माझे चवदा वर्षे पकडून असे बरोबर ३१ वर्षे होतात.”
दिनेश बोलला, “शाब्बास!”
मला काही कळेना. त्यावर त्याने विचारले,
“आणि बाबांचे काय वय आहे आता?”
“बाबांचे वय साधारण चाळीस वर्षे असेल” असे मी म्हणालो.
त्याने हाताची बोटे मोजली आणि पुटपुटला, “बराच फरक आहे.” त्याने मला विचारले,
“आणि आई दिसायला कशी आहे?”
मी बोललो, “खूप सुंदर. कारण आमचे सर्वच नातेवाईक बोलतात की सुमन सारखी सुंदर आणि सुशील स्त्री आमच्या सगळया नातेसंबंधात नाही. रंग गोरा-गोमटा, चेहरा सुंदर, कारेभोर डोळे, नाक-ओठ धारकोर आणि लांब केस.”
हे ऐकून दिनेश विचारले, “अरे व्वा! आणि मग बाबा कसे दिसायला आहेत तुझे?”
मी म्हणालो, “बाबांचा वर्ण माझ्यासारखा थोडा गव्हाळ आहे व दिसायला ठीक आहेत.”
