दारावरची बेल वाजली… वसंतरावांनी दार उघडले… समोर आशू होती… आज ती जरा वेगळीच दिसत होती… साडी चापून चोपून नेसलेली… कधी नव्हते तो आज कॉलर असलेला ब्लाउज घातला होता… आणि गंमत म्हणजे तिने भुवयाही कोरल्या होत्या… रंगाने काळी असली तरी पावडर लावल्यामुळे चेहरा थोडा गोरा दिसत होता…
वसंतरावांनी दार उघडले… आणि त्यांना पाहून ती हलकिशी हसली… वसंतराव क्षणभर स्तंभित होऊन बघतच राहिले… पण लागेच सावरून त्यांनी तिला आत घेतले आणि ती आत येताच दार लावून टाकले… त्याना राहावलेच नाही… त्यांनी पाठमोर्या आशूचे खांदे पकडून तिचे तोंड आपल्याकडे वळवले आणि तिच्या ओठांवर ओठ टेकून तिचे कसकसून चुंबन घेतले…
“सुरू झालं का तुमचं आल्या आल्या…” लटक्या रागाने आशू म्हणाली…
“मग… तू तर आल्या आल्याच मला खलास करून टाकलंस…” वसंतराव तिला घट्ट मिठीत घेत म्हणाले.
“हं… तुमाला तुसरं काही सुचतच नाही… चला काम करू द्या…” वंसंतरावांना मागे ढकलत आशू स्वयंपाक घरात निघून गेली…
कमरेच्यावर उघडे असलेले गोरेगोरेपान वसंतराव लुंगीचा फुगवटा दाबीत तसेच पेपर घेऊन कोचावर बसले… ते पेपर चाळीत होते… पण त्यांचं सगळ लक्ष स्वयंपाकघरात चहा टाकीत असलेल्या आशूकडे होतं… अन आशूही डोळ्यांच्या कोपर्यातून उघड्या शरीराकडे बघत होती…
आशूचा हा दररोजचा क्रम होता… आल्याआल्या वसंतरावांची प्राथमिक कामक्रिडा संपली की, ती चहा टाकीत असे. आशू तिशीची रसरशीत व ठसठशीत बांध्याची विवाहित मुलगी होती… वसंतराव चाळीशीतले गृहस्थ होते… सकाळीच त्यांची बायको बँकेत कामाला जायची… लग्न होऊन पंधरा वर्षे झाली तरी त्यांना मूल नसल्यामुळे घरात दोघेच नवराबायको होते. आशू त्यांच्याकडे सकाळच्या स्वयंपाकाला होती. ती सात वाजता आली की वसंतरावचा आणि त्यांच्या बायकोचा स्वयंपाक करीत होती व दोघांचे डबे भरून ठेवीत होती. त्याआधी ती स्वतासाठी आणि वसंतरावांसाठी चहा आणि नाष्टा करीत होती…
चहा झाला तसा आशूने “चा झाला…” असं वसंतरावांना सांगितलं… व त्यांचा चहा ओट्यावर ठेवून ती स्वतःचा कप घेऊन खालीच जमिनीवर चहा घेण्यासाठी बसली… वसंतराव पेपर बाजूला ठेवून लुंगीतल्या इंद्रियाला चोळीत स्वयंपाकघरात गेले… त्यांनी फडताळावरचा बिस्किटचा डबा काढला… एका हातात डबा आणि दुसर्या हातात चहाचा कप धरत ते आशूच्या शेजारीच खाली बसले… त्यांनी एक बिस्किट डब्यातून काढले आणि आशूपुढे धरले…
“नगं मला…” आशू मानेला झटका देत बोलली…
“अगं घे गं…” असं म्हणत वसंतरावांनी बिस्किट आपल्या चहात बुडवलं आणि तिच्या ओठावर हलकं टेकीत तोडांत ढकललं… आशूनं मुरकतच ते तोंडात घेतलं…
“आज तू काय चिकणी दिसतेस…”
“चला कायतरीच…”
अगं खरंच… असं म्हणत वसंतरावांनी तिच्या कंबरेत हात घालून तिला हलकेच आपल्याकडे खेचलं आणि तिला चक्क मांडीवर बसवलं…
“नको नं… वेळ जातो…” आशू वसंतरावांना दूर ढकलण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाली… पण तिला काही उत्तर देण्याऐवजी वसंतरावांनी तिला मांडीवर नीट घेत तिचे तोंड आपल्या हातात घेतले आणि तिच्या तोंडातली जीभ आपल्या ओठात घेतली व तीची जीभ ते चोखू लागले… काही वेळ तिच्या जिभेचा यथेच्छ आस्वाद घेऊन झाल्यावर त्यांनी आपली जीभ तिच्या तोंडात सरकवली व तिचे दोन्ही ओठ आपल्या ओठांत घेतले…
आशू त्यांच्या मिठीतून सुटण्यासाठी धडपडू लागली… वसंतरावांनी घट्ट मिठीत धरल्यामुळे तिला हालचाल करता येईना आणि तोंड बंद झाल्यामुळे काही बोलता येईना… या दरम्यान वसंतरावांनी तिच्या ब्लाऊजचे बटन केव्हा खोलले तिला कळलेच नाही… एक हात तिच्या कंबरेभोवती घट्ट आवळून वसंतराव तिची दोन टंच कबुतरं आळीपाळीने कुस्करू लागले… तसे तिच्या तोंडातून सूंंं… सू… आवाज येऊ लागला… तिचा श्वासही जोरात वाढला… वसंतरावांनी तिच्या तोंडातले आपले ओठ हलकेच काढून ते तिच्या हनुवटीवरून गळ्यावर आणले आणि छातीचा वरचा भाग ओठांनी टिपत टिपत ते हलकेच तिच्या काळ्या स्तनाग्रांकडे वळले… स्तनाग्रांचा गोल परीसर हलकेच आपल्या जिभेने चाटून त्यांनी स्तनाग्र तोंडात धरले व ते हलके हलके स्तनाग्र चोखू लागले तशी आशूच्या दोन मांड्यांमध्ये कळ गेली… वसंतरावांनी आळीपाळीने दोन्ही स्तनाग्रे चोखतचोखत तिच्या अंगातला ब्लाऊज पूर्ण पण काढून दूर फेकला… स्तनाग्रांच्या चोखण्यामुळे आशूच्या मांड्यामध्ये सळसळ होऊन पाय जमिनीवर घासले जाऊ लागले… त्यामुळे तिची साडी आपोआपच मांड्यांपर्यंत वर सरकली… आता मात्र आशूने दोन्ही हात वसंतरावांच्या गळ्या घातले… तीची कंबर आता आपोआपच मागेपुढे होऊ लागली… तिचे डोळे धुंद झाले… श्वास जोरात होऊ लागला… तसे वसंतरावांनी मांड्यांपर्यंत आलेली साडी वर केली… या गडबडीत आशू जमिनीवरच आडवी झाली… तिची साडी पूर्ण वर जाऊन तिच्या मांड्या उघड्या पडल्या… ते पाहून वसंतराव अधिकच चेकाळले… त्या गोर्या मांड्यांवरून हात फिरू लागला तशी आशू हलकेसे किंचाळू लागली… त्याच वेळी वसंतरावांच्या हाती आशूच्या परकराची नाडी लागली… ती त्यांनी खेचली तशी आशूच्या शरीरावरचे वस्त्र दूर होउâन तिचा रसरशीत आणि कमनीय काळा देह जमिनीवर पाय फाकलेल्या अवस्थेत उघडा पडला… या झटपटीत वसंतरावांची लुंगीही सुटली…
गेली अनेक दिवस आशूआणि वसंतरावांचा रोमान्स चालला होता… वसंतरावांनी आशूला छातीपर्यंत उघडेही बर्याचवेळा केले होते… पण दोघांनीही पूर्ण नग्न होण्याची ही पहिलीच वेळ होती… तसे वसंतराव चतुर होते… आशू कामाला लागल्यानंतर वर्षभर ते फक्त तिच्याशी हळूहळू संपर्क वाढवीत होते… त्यांना माहित होते… स्त्रीचं शरीर हवं असेल तर आधी तिचं मन जिंकायला हवं… तिचा विश्वास संपादन करायला हवा… आशूला स्वयंपाकाच्या कामावर ठेवलं तेव्हाच त्यांना ती आवडली होती… त्यांनी हळूहळू तिच्या स्वयंपाकाचं कौतुक करायला सुरूवात केली… तसा आशू स्वयंपाक चवदार करीत होतीच, त्यांच्या बायकोलाही तिचा स्वयंपाक आवडत होता… शिवाय आशू आल्यामुळे भल्या पहाटे स्वयंपाक करण्याचा वसंतरावांच्या बायकोचा त्रास वाचला होता…
एकदा स्वयंपाकासाठी कांदा चिरताना आशूचं बोट कापलं होतं… तेव्हा वसंतरावांनी धावत जाऊन तिच्या बोटाला डेटॉल लावून पट्टी बांधली होती, त्यानिमित्तानं त्यांनी तिचा हात हातात घेतला होता… गोर्यागोर्या देखण्या वसंतरावांच्या स्पर्शाने आशू तेव्हाच शहारली होती… वसंतराव तिला एका खुर्चीवर बसवून हळुवारपणे मलमपट्टी करत होते… त्यामुळे ती एकीकडे लाजत होती… तर दुसरीकडे तिला तो स्पर्श हवाहवासाही वाटत होता… पुरूषाचा स्पर्श इतका हळवा, तरल असू शकतो हे ती प्रथमच अनुभवत होती… खरं तर ती विवाहित होती… पण तिच्या नवर्याकडून तिला असा स्पर्श मिळाला नव्हता… नवरा रात्री कधीतरी अचानक तिच्यावर तुटून पडायचा आणि काम झालं की बाजूला होऊन मेल्यासारखा घोरत पडायचा… त्या स्पर्शाची तिला घृणाच यायची… पण वसंतरावांनी खूपच प्रेमाने तिची मलमपट्टी केली… आणि हलकेच तिच्या पाठीवर हात ठेवीत ते म्हणाले… “आज जमत नसेल तर राहू दे स्वयंपाक…”
“इतकं काय मोठं… थोडं तर कापलंय… करते मी स्वयंपाक…” असं म्हणत आशू स्वयंपाकघराकडे वळली…
“ठीकय कर स्वयंपाक पण मग मी तुला हवी ती मदत करीन…” असं म्हणत वसंतराव तिच्या मागोमाग स्वयंपाकघरात आले आणि तिला भांडी काढून दे… भाजी चिरून दे… वगैरे कामं करू लागले… आशूला त्यामुळे संकोचल्यासारखं झालं पण दुसरीकडे वसंतरावांचं कौतुकही वाटलं… एवढा मोठा हापिसर माणूस पण वागणंबोलणं बघा… किती छान… असं तिला वाटून गेलं. मग तिला स्वयंपाकात वसंतरावांनी मदत करणं नित्याचंच होऊन गेलं… मग ते काम करता करता तिच्याशी गप्पाही मारू लागले… या मदतिच्या निमित्ताने दोघांचे चोरटे स्पर्श होऊ लागले… वसंतरावांनी एकदोनदा चुकून स्पर्श झाल्यासारखे वाटावेत असे स्पर्श केले… पण आशूने काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही… उलट आशू असा स्पर्श झाला की लाजू लागली… एक दिवशी त्यांनी एका भांड्यात पाणी घेतलं आणि गॅसवर ठेवण्याच्या निमित्ताने स्वयंपाक करीत असलेल्या आशूच्या मागे गेले व हलकेच तिच्या खांद्यावर हात ठेवीत… तिला मागून स्पर्श करीत त्यांनी ते भांडे गॅसवर ठेवले… आशूने काहीच विरोध केला नाही… आंबा पूर्ण पाडाला आलाय हे त्यांनी आता जोखलं होतं…
तरीही घाई करायची नाही हे वसंतरावांनी स्वतःच्या मनाला बजावलं होतं… ते स्वयंपाक घरातील मदतिच्या निमित्ताने आाशूशी गप्पा मारायचे… तिला स्पर्श करायचे… त्यामुळे वसंतरावांचा स्पर्शही आशूसाठी वेगळी आणि अवचित अशी गोष्ट राहिली नाही… स्पर्श करण्याचा त्यांचा हक्क आशूने मान्य केल्यासारखाच होता… स्पर्श हे एक ‘न्यू नॉर्मल’ झाल्यावर वसंतरावांनी एकएक पाऊल पुढे टाकायला सुरवात केली… एकदा आशू पीठ मळत होती… तिचे दोन्ही हात पिठाने भरले होते… वसंतराव पीठ मळताना पाणी टाकीत होते… आशूने वेलबुट्टीचा काठ असलेली पांढरी साडी जराशी घट्टपणेच नेसली होती… त्यामुळे ती खूपच रेखीव दिसत होती… आपल्या शरीराची गोलाई वसंतरावांच्या नजरेत नीट भरावी असाच तिचा हेतू होता… आणि तसेच झाले होते… सकाळी घरात तिला घेतल्याघेतल्याच वसंतरावांच्या लुंगीत वळवळ सुरू झाली होती… चहा वगैरे झाला तरी वसंतराव घाईत नव्हते… पीठाचा डबा काढून देताना त्यांनी आशूच्या खांद्याचा नेहमीप्रमाणे आधार घेतला होता… आता ते पीठ मळण्यासाठी पाणी टाकीत होते… पीठ मळताना आशूच्या उरोजांची आकर्षक हालचाल होत होती… तिचे उरोज गोल आणि फुगीर होते… त्यामुळे पदराआडून त्यांची गोलाई वसंतरावांची नजर खेचून घेत होती… त्यांना रहावले नाही… त्यांनी पाण्याचं भांडं खाली ठेवलं आणि आशूला मागून घट्ट मिठी घालीत त्यांनी आपले हात मागून पुढे नेत तिच्या उरोजांवर ठेवले… एकीकडे पदरावरूनच तिचे उरोज दाबत त्यांनी तिच्या गोबर्या गालांवर ओठ टेकले आणि ते तिच्या गालाचा चावा घेऊ लागले… आशूला हे थोडं अपेक्षितच असावं कारण तिने काहीच विरोध केला नाही… तिने आपलं शरीर सैल सोडलं आणि ती वसंतरावांच्या आधीन झाली… वसंतरावांनी तिला मागून मिठी मारीत व गालाचे मुके घेतच तिच्या छातीवरचा पदर दूर केला… आता पांढर्या ब्लाऊजच्या आत दडलेले तिचे दोन टपोरे गेंद त्यांच्याहातात आले… हे काही वेळ चालूच राहिले…
