आशू दुसर्या दिवशी सकाळी सजून धजून आली होती… कपाळावर ठळक कुंकू… भुवया कोरलेल्या… कधी नव्हे ते हलकसं कुणालाही कळणार नाही असे लिपस्टिक… छातीवरचे गोल नेहमीपेक्षा जास्त उठून दिसतील असा ब्लाऊज आणि त्या गोलांना किंचित उघडे ठेवणारा पदर… केसांचा बुचडा आणि त्यावर लावलेला गजरा… वसंतरावांनी दार उघडले तेव्हा ते वेड्यासारखे तिच्याकडे पाहातच राहिले… तिला आत घेण्याचेही त्यांना क्षणभर सुचलेच नाही… आ पण वसंतरावांना कामविव्हळ केलंय हे आशूच्या लगेच लक्षात आलं… आणि तिला समाधान वाटलं…”आज काय इथच उभं ठेवनार काय…” तिने तिच्याकडे पाहून पागल झालेल्या वसंतरावांना विचारले… “अं… हो… नाही… ये… ये… ना आत…” असं वसंतराव म्हणाले पण तिला आत येण्यासाठी जागा देण्याचं त्यांना सुचलच नाही… “हं मग जरा बाजूला व्हा की…” आशू खालचा हसरा ओठ डावीकडून दातांत दाबीत म्हणाली… वसंतरावांना क्षणभर ओशाळं वाटलं… पण लगेच भानावर येत त्यांनी आशूला आत घेतलं… आणि पटकन दरवाजा बंद केला… आणि त्यांनी मागूनच आशूला आवळलं
“आता बाई… सोडा की… इतकी घाई कसली…” आशू किंचित लटक्या रागाने म्हणाली…
“आ… आ… श्शू…” असं म्हणत वसंतरावांनी तिच्या कानाला हलकासा चावा घेतला…
“हां… हां… जरा धीर… तुमाला ती पूजा करयाचीय नं…” आशू वसंतरावांच्या मिठीतून सुटण्याचा कोणताही प्रयत्न न करत म्हणाली… तिला मागून होणारा स्पर्श हवाहवासा वाटत होता… त्यामुळे आपले नितंब किंचित मागे घाशीत ती म्हणाली…
“हां खरंच की…” असं म्हणत वसंतरावांनी मागून एक दणका आशूच्या नितंबावर दिला… आणि ते म्हणाले… “तुझं काम लवकर आटप… मी वाट पाहातो…”
थोड्या वेंळात आशूने आपलं काम आटपलं… आणि ती वसंतरावांपुढे उभी राहिली. वसंतरावांनी क्षणभर तिच्याकडे पाहिलं… आणि म्हणाले… “हे सगळं काढावं लागेल…”
“मग काढा की…” आशू खट्याळपणे म्हणाली…
त्यांनी आशूला जवळ ओढले… तिचा एक मुका घेतला आणि खांदयावरचा पदर खाली पाडला… त्यांनी तिच्या साडीच्या निर्या परकरातून बाहेर खेचल्या आणि साडी पूर्ण काढून टाकली… आता आशू फक्त परकर आणि ब्लाऊजवर होती… साडी पूर्ण काढून टाकल्यावर वसंतरावांच्या लक्षात आले की… आशूचा परकर बर्यापैकी झिरझिरीत होता व त्यातून आतल्या अवयवाचा आकार स्पष्ट दिसत होता… तर ब्लाऊजच्या आत ब्रेसियरच नव्हती… हे सगळं दृश्य पाहून वसंतराव मुसमुसू लागले… पण त्यांनी स्वतःला महत्त्प्रयासाने आवरले व तिच्या ब्लाऊजची बटनं काढण्यास सुरवात केली… खरंतर ब्लाऊजला तीनच बटनं होती… आणि ब्लाऊजही कापडाच्या पट्टीसारखा तोकडा होता… त्यामुळे आत कसेबसे कोंबलेले गोळे उडी मारून बाहेर यायच्या तयारीत होते… वसंतरावांनी ती तीन बटन खोलताच ते गोळे सटकन बाहेर आले… आणि स्त्री सौंदयाचा खजिनाच वसंतरावांच्यापुढे मोकळा झाला… क्षणभर त्यांना वाटले कसली पूजानी काय आताच जुगायला सुरूवात करावी… पण त्यांनी मनाला आवर घातला… आणि आशूच्या परकराची नाडी ओढली… तिच्या घाटदार व गोलाईयुक्त देहावर तेवढेच एक तोकडे वस्त्र होते… पण तेही वसंतरावांनी तिच्या देहावर फार काळ ठेवले नाही… आणि काळसर पाषाणात खोदलेल स्त्रीशिल्प वसंतरावांच्यापुढे उभं राहिलं… वसंतराव देहभान विसरून त्याकडे पाहात राहिले…
… आशू प्रथमच वसंतरावांपुढे पूर्णपणे नग्न झाली होती… सुरूवातीला तिला काही वाटले नाही पण नंतर ती एकदम लाजून चूर झाली… तिला क्षणभर स्वतःला आता कसे झाकावे हेच कळेना… ती काही करण्याच्या आतच वसंतरावांनी तिला उचलून घेतले व तिच्या ओठांत ओठ घालीत ते बाथरूमकडे निघाले… आशूला त्यांनी आपल्या आलीशान व मोठा आरसा असलेल्या बाथरूममध्ये उभे केले तेव्हा आरशात आपले नग्न प्रतिबिंब प्रथमच पाहणार्या
आशूला आपल्या देहसौंदर्याची खरी जाणीव झाली… आ पण वर्णाने काळेसावळे असलो तरी आपला चेहरा देखणा व आकर्षक आहे हे तिला माहीत होते… तिच्या छोट्याशा घरी ती कधीच पूर्ण उघडी होऊन आंघोळ करीत नसे… छातीपर्यंत उघडी होऊन कंबरेवर परकर तसाच ठेवून ती आंघोळ करीत असे… त्यामुळे आपले स्तन अत्यंत उभार व टचटचीत आहेत हे तिला कळले होते… ती आपल्याच हाताने आपले स्तन चोळीत असे… त्या वैभवाचा तिला अत्यंत अभिमान होता… पण आता वसंतरावांच्या बाथरूममध्ये पूर्ण नग्न शरीराला आरशात पाहताना तिला आपले स्तनवैभव हे विशाल असल्याचे जाणवले… तिची नाभी तिने कधीच पाहिली नव्हती… पण पोटावरचा तो छोटा खळगा कोणत्याही पुरूषाची कामवासना जागी करू शकतो… हे तिच्या लक्षात आले… उभार असलेली छाती आणि भरदार टंच नितंब यांच्यामध्ये असलेली आपली कटी मात्र बरीच बारीक आहे… त्यामुळे आपल्या शरीराला एक घाटदारपणा आलेला आहे… आणि त्याचीच वसंतरावांना भुरळ पडली आहे… हे जाणवून ती मनोमन सुखावली…
हे विचार मनात येत असतानाच तिने लाजेने एकदम तोंड झाकून घेतले… वसंतरावांनी तिचा चेहर्यावरचा हात काढीत “लाजेतस काय… इकडे बघ” असं म्हणत तिच्या कंबरेत हात घालीत तिला जवळ ओढलं आणि वर गरम पाण्याचा शॉवर सुरू केला… आशूच्या शरीराला कवेत घेत पाणी खाली ओघळू लागलं… वसंतरावांनी तिच्या ओठावरून ओघळणारं पाणी आपल्या ओठात घेत तिच्या अंगाला साबण चोळण्यास सुरूवात केली. साहजिकच त्यांचा हात आधी आशूच्या भरदार स्तनांकडे गेला… तिथे साबण लावताना वसंतरावांनी पूर्ण संयम बाळगला. नंतरत्यांनी शॉवर बंद केला व स्वच्छ पांढरा टॉवेल घेऊन तो आशूच्या अंगाभोवती टाकला व दुसरा तिच्या केसावर आवळला. त्यांनी तिचे अंग कोरडे करण्यास सुरवात केली. टॉवेलने पुसण्यासाठी त्यांनी तिचे दोन्ही हात वर केले… आशूच्या काखेतले केस पाहताच वसंतराव चेकाळले… व त्यांनी तिच्या काखेत आपले तोंड खुपसले… त्यामुळे आशूचा श्वास आणखीनच वाढला व तिच्या तोंडातून सूं… सूं… असा आवाज येऊ लागला… पुन्हा एकदा वसंतरावांना स्वतःला आवरावे लागले…
आरशात एकमेकांचे देह बघत असतानाच वसंतरावांनी एका हातानेच तिला उचलले व खांद्यावर घेतले आणि ते तडक हॉलमध्ये आले. तेथे पूजेची सर्व तयारी त्यांनी केली होती. एका रूंद चौरंगावर त्यांनी आशूला बसवले. चौरंग फुलांनी सजवला होता, त्याच्यासमोर एक समई लावली होती व उदबत्त्याही लावल्या होत्या… त्यांनी आशूला चौरंगावर बसवले… आशूला हे काय चालले आहे ते कळेचना… तिला थोडे अवघडल्यासारखेही झाले… आपल्या नग्नदेहाशी इतक्या सलगीने खेळणारा पुरूष ती प्रथमच पाहात होती… हे असं काही कर्मकांड असू शकतं का… असाही तिला प्रश्न पडला… पण वसंतराव तिला आवडत असत… त्यांनी तिला हळुवार फुलवलं होतं… त्यामुळे ते तिच्या मनात भरले होते… त्यांच्या सुखासाठी काहीही करण्याची तिची तयारी होती… वसंतरावांनी त्यांच्या हृदयात आपल्याला स्थान द्यावं असं तिला वाटत होतं… त्यामुळे ती त्यांच्यासाठी लाजेसह सर्व सोडण्यास तयार होती…
वसंतरावांनी तबक हाती घेतलं व आशूच्या कपाळावर कुंकवाचे मळवट भरले… नंतर चंदनगंध लावले… तेच चदंनगंध त्यांनी नंतर तिच्या स्तानाग्रांवर, नाभीवर लावले.वसंतरावांच्या बोटांचा स्पर्श होताच आशू मोहरून आली… तिला पुढे झुकून वसंतरावांचे चुंबन घ्यावे असे वाटले… पण तिला तबकातल्या निरांजनाने ओवाळून वसंतराव गुडघ्यावर बसले आणि खाली वाकून त्यांनी आशूला नमस्कार केला… त्यांनी तिच्या गळ्यात फुलांचा हार घातला. आशूला हे सगळं पाहताना गंमतही वाटत होती आणि संकोचही वाटत होता… आपल्याला आजवर कधीच कुणी असं वागवलं नव्हतं… हे तिला जाणवलं… फक्त पहिल्यांदा पाळी आली तेव्हा तिच्या आईने व आजूबाजूच्या सवाष्णींनी तिला हळकुंकू लावलं होतं… तेवढंच काय ते… स्त्रीत्वाचा असा मंगलसोहळा करूनच तिच्याशी संग करायचा असतो हे किती पुरूषांना माहित असतं… स्त्रीपुरूषाच्या मिलनाला समागम म्हणतात किवा संभोग म्हणतात… हे सर्वांना माहीत असतं पण त्याचा अर्थ कितीजणांना माहीत असतो… संभोग किवा समागम म्हणजे स्त्री व पुरूषाने एकमेकांच्या संमतीने, एकमेकांचा आदर करीत… कामव्हिवळ होऊन केलेली कामक्रीडा आणि घेतलेला एकमेकांचा घेतलेला भोग म्हणजे संभोग… यात एकतर्फी अतिरेकाला अजिबात जागा नसते… येथे कोणी एक उपभोग घेत नाही तर दोघेही एकमेकांचा उपभोग घेतात म्हणून तो संभोग… त्यामुळेच वसंतरावांनी आशूची पूर्ण संमती आहे व तिचे आपल्यावर प्रेम आहे हे लक्षात आल्यानंतर हा विधी करून एकप्रकारे आपल्या शरीरिक संबंधाला पावित्र्य प्राप्त करून दिलं. प्राचीन काळापासून पुरूष बहुपत्नीत्व पाळत आले आहेत… अनेक बायका असल्या तरी त्या काळी पुरूषांचे अन्य स्त्रियांशी विवाहबाह्य संबंध असायचे… आता कायद्याने बहुपत्नीत्वाला बंदी असली तरी अनेक पुरूष आजही एकापेक्षा अधिक बायका करता किवा अन्य स्त्रियांशी विवाहबाह्य संबंध ठेवतात. अनेक स्त्री स्वातंत्र्याचे पुरस्कर्ते गुपचुप अन्य स्त्रियांशी संबंध ठेवतात. स्त्री पुरूष संबंध हे अनादी काळापासून चालत आलेले आहेत. सर्व धर्माच्या पुराणकथा अशा संबंधांच्या कथांनी भरलेल्या आहेत. वसंतराव आणि आशू ही तर सामान्य माणसे… असो…
वसंतरावांनी पुजेनंतर आशूला उचलून खांद्यावर घेतले व तिला घेऊन ते तडक बेडरूममध्ये आले. त्यांनी बेडरूम आधीच सजवली होती. बेडवर गुलाबच्या पाकळ्या टाकल्या होत्या, व पलंग फुलांच्या माळांनी सजवला होता. त्यांनी बेडरूममध्ये मंद निळा प्रकाश देणारे दिवे लावले होते… मंद सुगंध दरवळत होता… ते सगळे वातावरण पाहून आशू हरकून गेली… आपल्याला आपला राजकुमार पांढर्या घोड्यावरून त्याच्या रंगमहालात घेऊन आला आहे असंच तिला वाटत होतं… आपल्यासारख्या अत्यंत सामान्य मोलमजुरी करून जगणार्या स्त्रीला एवढा सन्मान देणार्या आपल्या पुरूषाबद्दल तिच्या मनात कृतज्ञतेचे भाव दाटून आले… आता तिने स्वतःला वसंतरावांच्या स्वाधींन करून टाकले… हा देह आणि हा जीव आता त्यांच्यासाठीच असे मनोमन ठरवून ती वसंतरावांना हवे ते सुख देण्यासाठी सज्ज झाली…
