गीता गेल्यावर वसंतरावांनी दार लावून घेतले व आलेल्या वर्तमानपत्रांवर नजर टाकण्यास सुरूवात केली… जेमतेम एक पान वाचून झालं नाही तोच डोअरबेल वाजली… दारावर आशू उभी होती… आज ती वेगळीच दिसत होती… तिने काठपदराची हिरवी साडी नेसली होती… केसांत गजरा माळला होता… ओठांवर हलकेसे लाल लिपस्टिकही लावले होते… अंगात लो कट ब्लाऊज होता व पदराआडून आतला उभार स्पष्ट होत होता… वसंतरावांनी दार उघडताच तिने नजरेत खोडकरपणा आणीत एक प्रसन्न हास्य दिले… त्या हास्याने वसंतरावांची विकेट गेली… त्यांनी आशूला आत घेतले आणि लगेच दार लावले… व आशूला मागूनच घट्ट मिठी मारली… आशूने त्यांना प्रतिकार केला नाही… तिला त्यांची मिठी खूप आवडली… नंतर त्यांनी तिच्या ओठात घातलेले ओठ तिने तसेच दीर्घकाळ राहू दिले… मग हलकेच स्वतःला त्यांच्या मिठीतून सोडवून घेत ती म्हणाली… “थांबा जरा काम करून घेते…”
“आज काम नको… फक्त चहा कर… मग उत्तरपूजा करायची आहे…” वसंतराव म्हणाले.
“आता ही कसली पूजा…” आशूने विचारले…
“काल पूजा झाली ना मग आता उत्तरपूजा नको…?” वसंतरावांनी विचारले…
“ती कशी करायची…?” आशूने तोंडाचा चंबू करीत विचारले…
“दाखवतो न तुला…!” वसंतराव उजवा डोळा बारीक करीत म्हणाले…
आशूने चहा केल्यावर वसंतरावांचा कप डायनिंग टेबलवर ठेवला व आपला कप घेऊन ती खाली बसली… पण वसंतरावांनी तिला उठवले व तिचा कप टेबलावर ठेवून स्वत खुर्चीवर बसले आणि आशूला हाताने ओढून आपल्या मांडीवर बसवलं… “आता तुझी बसायची जागा हीच” असं ते लुंगीचा फुगवटा दाबत म्हणाले… “चला… कायतरीच…” असं म्हणत लाजत आशू त्यांच्या मांडीवर बसली… वसंतरावांनी डावा हात तिच्या कंबरेभोवती घातला व उजव्या हाताने ते तिला चहात बुडवलेलं बिस्किट भरवू लागले… अर्धं बिस्किट आधी खाऊन त्यांनी उरलेलं बिस्किट आशूच्या तोंडात घातलं… मग आपल्या तोंडाला लावलेला चहाचा कप त्यांनी आशूच्या तोंडाला लावला…
हे एकमेकाना भरवणे चालू असतानाच त्यांनी आशूला विचारलं… “काल कसं वाटलं…”
इश्श्श… आशू एकदम लाजली… व तिने दोन्ही हातानी आपला चेहरा झाकला…
तिचे चेहर्यावरचे दोन्ही हात खाली करीत वसंतरावांनी अर्धे खाल्लेले दुसरे बिस्किट आशूच्या तोंडात सरकवले… व नंतर स्वतः चहाचा घोट घेऊन तो आपल्या तोंडातूनच आशूच्या तोंडात सरकवला… थोडावेळ तिच्या तोंडावर आपले तोंड ठेवल्यावर ते म्हणाले… “सुख वाटलं नं काल…”
आशू परत लाजली… आपला पाय मागेपुढे करीत तीने वसंतरावांच्या मानेभोवती आपला उजवा हात टाकला व आपले डोके वसंतरावांच्या छातीवर ठेवून ती डाव्या हाताने त्यांच्या गोर्या छातीवरचे भुरे केस कुरवाळू लागली… आ पण काल खरंच सुख उपभोगलं हे सांगायची ही तिची रीत होती…
चहा पिऊन झाल्यावर वसंतरावांनी आशूला तिच्या मांडीखालून उजवा व पाठीकडून डावा हात घालून तिला उचलून घेतलं आणि ते बेडरूमकडे निघाले… तिथे त्यांनी आधीच खाली चटई अंथरूण ठेवली होती व तिच्यावर मऊ चादर घातली होती…
वसंतराव उत्तरपूजा म्हणाले होते त्याचीच ही तयारी असणार हे आशूने ओळखले… तरी ती म्हणाली… “आता काय…”
“काही नाही तू अशीच उभी रहा…” असं म्हणत वसंतरावांनी तिला साडीचा पिन केलेला पदर काढायला लावला… मग त्यांनी स्वतःच्या हाताने तिची साडी फेडली व ती घडी करून बाजूला ठेवली… मग त्यांनी तिच्या परकराची नाडी ओढली तसा परकर खाली गळाला व आशूच्या पुष्ट मांड्या उघड्या पडल्या… त्या मांड्यांमधला ऐवज फुलाफुलांच्या हिरव्या चड्डीने झाकला होता… तिला तसे पाहून वसंतरावांच्या मनात फडफड सुरू झाली होती. पण त्यांनी महत्प्रयासानं स्वतला आवरलं… त्यांनी स्वतःला आवरले असले तरी आशूच्या छातीवरची मोहाची गेंदेदार फुले हिरव्या ब्रेसीयरच्या आतून त्यांना मोह पाडीत होती… पण त्यांनी त्या गेंदेदार फुलांवर हात फिरवित समाधान करून घेतले… मग त्यांनी आशूला खालच्या चटईवर पालथे पडण्यास सांगितले…
वसंतरावांना असे पाहून ते काय करणार असे आशूला वाटले व ती म्हणाली… “थांबा ना असं ते काय…”
“अगं मी काही करणार नाही… आज मी तुझ्या शरीराला तेल लावून मसाज करणार आहे…” असं म्हणून त्यांनी वाटीत थोंडसं कढत केलेलं तेल आशूच्या पाठीवर ओतलं… व ते दोन्ही हातांनी तिची तेलानं ओली झालेली पाठ चोळू लागले… त्यांनी बराच वेळ तेल पाठीवर चोळून ते पूर्ण जिरवले ते तेव्हा आशूची काळीसावळी पाठ चांगलीच तकाकू लागली… आशूला हा अनुभव नवीनच होता… संपूर्ण आयुष्यात तिला तिच्या आईनेही असं कधी केलं नव्हतं… पण वसंतरावसारखा साहेब असलेला माणूस आपले असं लाड करतोय या जाणीवेने ती सुखावली… व तिच्या मनातल्या सर्व शंका दूर झाल्या व ती एकदम रिलॅक्स झाली…
आशूच्या पाठीला मसाज करून झाल्यावर वसंतरावांनी तिच्या हाताना तेल चोळून चांगले मसाज केले. पुरूषांचे लक्ष फक्त स्त्रियांच्या लैंगिक अवयवांकडेच असते, पण स्त्रीकडे सर्वांगाने लक्ष असणे आवश्यक असते. ती पुरूषांसाठी जारीणीच असते असे नाही तर मैत्रिण, प्रेयसी, अभिसारिका, प्रणयिनी, संगीनी, सहचरीही असते. तिला फक्त शरीर नसते तर मनही असते. त्यामुळे तिच्या शरीराबरोबर मनालाही सांभाळणे आवश्यक असते. त्यामुळेच तिच्या लैंगिक अवयवांचीच नाही तर संपूर्ण शरीराची व मनाची काळजी घेणे आवश्यक असते. तिच्या शरीराबरोबरच तिच्या आत्म्यावरही प्रेम करणे आवश्यक असते. पण बहुतेक पुरूष फक्त तिला वासनापूर्तीचे साधन समजतात व तिच्या लैंगिक अवयवांचा अत्यंत असभ्य भाषेत उल्लेख करतात किवा शिवीगाळीसाठी तिचा वापर करतात. असो.
वसंतरावांनी आता तिच्या पायांना मसाज करण्यास सुरवात केली… तिच्या पायाचे तळवे, बोटं याना नाजूक हाताने मसाज करून झाल्यावर ते पोटर्यांवरून मांड्यांकडे वळले, तिच्या पुष्ट मांड्यांना मसाज करताना त्याना स्पर्शसुखाचा आनंद मिळत होता तर आशूलाही त्यात सुख वाटत होते. मांड्यांना पुरेसा मसाज करून झाल्यावर ते तिच्या नितंबाकडे वळले. आशूचे इतर शरीराच्या मानाने थोडे गोरे असलेले नितंब चांगलेच टणक होते. त्यावर वसंतरावांनी हात ठेवताच तिच्या शरीरातून एक लहर गेली व तिला थोडी लाजही वाटली… पण वसंतरावांच स्पर्श आल्हाददायक होता… त्यामुळे तिने संकोच सोडला… या मसाजने आशूच्या चित्तवृत्ती बहरून आल्या.
वसंतराव उरोजांना मसाज करताना आशू त्यांच्या चेहर्याकडे टक लावून बघत होती… त्यांच्या चेहर्यावर एक वेगळेच सुख, समाधान व समर् पण दिसत होते… तिला एकक्षण त्यांचे ओठ चुंबावे असे वाटले… पण तिने मन आवरले व त्यांची समाधी भंग होऊ दिली नाही.
मसाज करताना आशूच्या तोंडातून स्स… स्स… असा आवाज येत होता व ती हाताने चटईचे कोपरे धरून कंबर हलवीत होती… पण वसंतरावांनी तिला शांत केले… पण तिला धीर धरवेनासा झाला… ती एकदम उठली व तिने वसंतरावांना करकचून मिठी मारली… व त्यांची चुंबने घेण्यास सुरूवात केली… तिच आवेग एवढा जबरदस्त होता की तिने वसंतरावांना चटईवरच आडवे पाडले व त्यांच्या उरावर ती स्वार झाली… वसंतरावांनी आता तिला अजिबात विरोध केला नाही… तेही आपली कंबर खालीवर करीत तिला साथ देऊ लागले… त्यामुळे दोघांनीही चरमसुख मिळू लागले… तिने वसंतरावांच्या मानेभोवती हात घालून त्यांना करकचून आवळले… व नंतर त्यांच्या ओठांतून आपली जीभ सोडवून घेऊन तिने वसंतरावांचे दोन्ही ओठ आपल्या दोन्ही ओठांत घेतले व ती त्यांच्यावर तुटून पडली… एकमेकांच्या लाळेने त्या दोघांचीही तोंडे भिजली होती… हा आवेग एवढा जबरदस्त होता की आशूला आपले शरीर वसंतरावांच्या शरीरात घुसवून टाकावे असे वाटत होते… काही वेळाने वसंतराव आणि आशूची हालचाल हळूहळू थंड पडली व दोघेही एकमेकांच्या शरीरावर तसेच पडून राह्यले… या कामक्रीडेमुळे दोघेही थकले होते दोघांनाही गाढ झोप लागली व ते तशाच अवस्थेत झोपी गेले…
जवळपास दोन तासांनी आशूला जाग आली… वसंतराव तिच्या कंबरेवर पाय टाकून तिला चिटकून झोपले होते… तिने स्वतःला वसंतरावांपासून सोडवून घेण्याचा प्रयत्न करताच वसंतरावही जागे झाले व त्यांनी आशूला पुन्हा जवळ घेऊन आवळले… “पुरे की आता काही केल्या समाधान होतच नाही… चावट कुठले…”. असं म्हणत आशू त्याना दूर करून उठली… “चला खूप वेळ झाला… अन सॉरी… तुमची ती पूजा राह्यलीच की…” आशू म्हणाली…
“अगं हे सगळं केल्यावरच उत्तरपूजा करायची… “
“अरे रामा आनखी हायच का…”
