ती काही पुढे बोलण्याच्या आत वसंतराव उठले व त्यांनी आशूला उचलले व दोघेही बाथरूमकडे गेले… तेथे वसंतरावांनी गरम पाण्याचा शॉवर चालू केला व ते आशूसह शॉवरखाली उभे राहिले… त्यांनी आशूच्या संपूर्ण शरीराचा ताबा घेतला व तिच्या अंगप्रत्यांगाला साबण लावून चोळू लागले… स्नान झाल्यावर दोघांनीही एकेमेकांना कोरडे केले… वसंतराव नंतर आशूला घेऊन बेडरूममध्ये आले व त्यांनी तिच्या सर्वांगाला क्रीम लावले… व तिला बेडवर झोपवून तिचे चुंबन घेतले…
“आता काय…” आशूने डोळे तिरपे करीत लाडीकपणे विचारले…
“झाली हीच उत्तरपूजा… आज एवढेच पुरे…”.
“आता कापडं घालू का…”
“खरं तर तुला असंच पहावं वाटंतय पण आता कपडे घाल…”. वसंतराव म्हणाले
मग तिने ब्लाऊज घातला, साडी नेसली… केस नीट बांधले… व कुंकू लावून ती तयार झाली…
“निघू का आता…”
“हो… नीट जा… उद्या सकाळी… ये…”
“हां येते… पण उद्या बी सुटी घ्या…”.आशू म्हणाली.
“आता उद्या कशाला…”. वसंतरावांनी विचारले…
“तुमाला मी मालीश करून देते… दमला असाल…” आशू ओठ दाबीत हसून म्हणाली… आणि ती घराबाहेर पडली…
***
दुसर्या दिवशी सकाळी उठल्यावर गीता ताजीतवानी होती… रात्री कामसुखाचा परमानंद घेतल्यानंतर आता दिवसभराचा कामाचा ताण झेलण्यास सज्ज झाली होती. ती नेहमीसारखी तयार झाली… तिला वसंतरावांनी फळांचा डबा भरून दिला… तो घेऊन ती ऑफिसला गेली. वसंतरावांना आज ऑफिसला जायचे होते पण त्याना आशूने सुटी घेण्यास सांगितले होते, त्यामुळे त्यांनी सुटी घेण्याचे ठरवले होते…
गीता गेल्यानंतर थोड्याच वेळात आशू आली… आशूने आल्याआल्या स्वयंपाक घरात प्रवेश केला… अंगाशी लगट करायला आलेल्या वसंतरावांना रोखीत ती म्हणाली… “आधी स्वयंपाक आटपू द्या… मग सगळं…” त्यामुळे वसंतरावांना तसेच बसून राहावे लागले… ते हॉलमध्ये बसून पेपर वाचण्याच्या बहाण्याने आशूच्या देहाची गोलाई न्याहाळत बसले…
आशूने स्वयंपाक आटोपला व ती हातातली पिशवी घेऊन आली व बेडरूमकडे बोट दाखवत वसंतरावांना म्हणाली… “चला…”
वसंतराव लुंगी सवारत उठले गीताच्या कंबरेभोवती हात टाकून तिच्यासमवेत बेडरूमकडे निघाले… बेडरूममध्ये गेल्यावर आशुने चटई अंथरली, त्यावर मऊ चादर टाकली व आपल्या हाताने वसंतरावांची लुंगी फेडली. वसंतराव आशूला जवळ ओढू लागले… पण तिने त्यांना थांबवले… “चावटपणा नंतर आधी चटईवर पालथे पडा… मी मालीश करणारय…” ती लटके रागावून म्हणाली… तसे वसंतराव चटईवर पालथे पडले… तरी ते मान वाकडी करून आशू काय करते ते पाहातच होते… आशूने नंतर आपल्या पिशवीतला स्टीलचा डबा काढला… व एक बाटली काढली… “हे काय…” असं वसंतरावांनी विचारलं…
“हे पांढरं लोणी मी घरीच काढलंय अन ही मधाची बाटली…” आशू म्हणाली…
“आता याचं काय करायचं…”
“मी मध आणि लोणी एकत्र मिसळून तुम्हाला मालीश करणारय… आता शांत रहा…”
असं म्हणून आशूने स्टीलच्या डब्यातल्या लोण्यात मधाची बाटली रिकामी केली व लोणी हाताने घोटून त्याचं चांगली मिश्रण केलं… मग तिने लोण्याचा एक छोटा गोळा केला व तो वसंतरावांच्या पाठीवर ठेवला… त्या थंडगार लोण्याने वसंतरावांची पाठ शहारली… आशूने मग हा गोळा त्यांच्या पाठीवर हळूहळू पसरवला व ती ते मधाळ लोणी त्यांच्या पाठीत जिरवू लागली… पाठीत लोणी जिरल्यावर तिने ते त्यांच्या हातांना चोळले… व नंतर तळपायांना, पायांना, पोटर्यांना असे चोळीत ती त्यांच्या मांड्यांना लोणी चोळू लागली… त्यावेळी तिला व वसंतरावांना दोघांनाही आनंद होत होता… नंतर तिने वसंतरावांना उताणे केले व त्यांच्या चेहर्यावर लोणी लावले… त्यामुळे त्यांचा गोरा, तांबुस चेहरा चांगलाच चमकू लागला… नंतर त्यांची केसाळ छाती ती लोणी लावून चोळू लागली… कपाळ, भुवया, नाक, हनुवटी असे चाटत ती ओठांवर आली व तिने वसंतरावांचे दोन्ही ओठ आपल्या दोन ओठांत पकडले व ती त्या ओठांमधले मधाळ लोणी मन लावून चाटू लागली…
***
वसंतरावांचे आशू आणि गीताबरोबर असे कामजीवन चालू होते… एके दिवशी सकाळी नेहमीप्रमाणे आशू आली… वसंतरावांनी तिला आत घेतले… व ती आत येताच तिला मिठीत घेऊन ओठांवर ओठ टेकवले… तेव्हा आशू त्यांना मागे ढकलीत म्हणाली… “आता जरा आवरा स्वतःला…”
“ते का म्हणून…” वसंतरावांनी विचारले…
“तुमी बाबा होनारय…” आशू लाजत म्हणाली…
“काय…” वसंतराव आश्चर्याने तिच्याकडे पाहात म्हणाले… त्यांनी तिला लगेच उचलून घेतले व तिच्या ओठांची भरपूर चुंबने घेतली… व ते म्हणाले… “खूप छान बातमी दिलीस… मी बाप बनणार तर… बरं आता स्वतःची काळजी घे… डॉक्टरकडे जा… पैशाची चिंता करू नको…”
***
आशूने आनंदाची बातमी दिल्यामुळे वसंतराव एकदम खुश होते… लग्न होऊन अनेक वर्षे झाली तरी मूल नसल्यामुळे त्यांना आयुष्यातली कमतरता भरून निघाल्यासारखे वाटले… त्या आनंदातच ते त्या रात्री गीताला बेडवर घेऊन गेले… ते तिचे चुंबन घेणार तोच गीताने त्याना अडवले… “काय झाले…” वसंतरावांनी विचारले…
“वसू होल्ड ऑन…” गीता म्हणाली…
“का… काय झाले…” वसंतरावांनी विचारले…
“आयम प्रेग्नंट…” गीता लाजत म्हणाली…
“काय…?” वसंतरावांच्या आश्चर्याला पारावारच राहिला नाही…
***
त्यानंतर नऊ महिने नऊ दिवसांनी एकाच दिवशी आशूला मुलगा आणि गीताला मुलगी झाली…
वसंतराव आणि गीताच्या कामजीवनाचे रोजचे चित्र हे असेच असे त्यामुळे त्यात काहीसा तोचतोचपणा आला होता… त्यात उत्कटता असली तरी नाविन्य नव्हते. गीता कितीही मादक, सुंदर, कामातूर आणि सहयोग करणारी असली तरी कामजीवनात जो नवेपणा हवा असतो तो संपला होता. शिवाय वसंतराव आणि गीताची कामक्रिडा ही तुपभातासारखी साजुक सोज्वळ होती… वसंतरावांना कामजीवनात जी ठेचा-मिरची हवी होती ती आशूकडून मिळत होती. तिचा गवरान नखरा त्यांना मोहून टाकीत होता. रात्री इतकी प्रदीर्घ कामक्रिडा केल्यानंतरही वसंतरावांचे समाधान होत नसे…
शेवटी वसंतरावांना आपली इच्छा कशीबशी दाबीत गीताला निरोप द्यावा लागे… पण ही कळ त्यांना फारकाळ सहन करावी लागली नाही, लवकरच आशू कामावर आली आणि सकाळच्या कामक्रिडेची व्यवस्था झाली…
आशू सकाळी आली आणि तिचा स्वयंपाक संपला की… ती तास दीडतास वसंतरावांच्या विविध प्रकारच्या कामेच्छा पुरवीत असे… तिचे वसंतरावांना पूर्ण सहकार्य असे… ती त्यांना कधीच विरोध करीत नसे. खरे तर लग्न होऊनही तिला प्रणयभावना काय असते हे माहित नव्हते. लग्नानंतर नवरा करील ते सहन करायचे आणि आपले काम करायचे हेच तिला माहित. त्यामुळे हळुवार प्रणय, फुलवणारा रोमान्स, कामवासनेतील परमोच्च सूख हे काही अनुभवाला येण्याचा प्रश्नच नव्हता. एकदा आशू स्टुलावर उभी राहून काहीतरी काढण्याचा प्रयत्न करीत होती तेव्हा स्टूल सटकून ती खाली पडली… क्षणभर तिला उठताच येत नव्हते… तेव्हा वसंतरावांनी तिला चक्क उचलून घेतले… त्यावेळी त्यांच्या गोर्या छातीचा उबदार स्पर्श आणि गंध तिला मोहवून गेला… तिने हलकेच आपले ओठ त्यांच्या छातिच्या मधल्या रेषेवर टेकवले… ही गोष्ट वसंतरावांच्या लक्षात आल्यावाचून राहिली नाही… नंतर त्यांनी तिला आपल्या बेडवर ठेवले… तिथे तिला पाणी दिले… आणि कंबर दुखत असल्यामुळे तिथे बाम लावून दिला… त्या दिवशी तिला त्यांनी बेडवरून काही वेळ उठूच दिले नाही… ते सारखे तिची कंबर चोळीत होते… नंतर हलकेच त्यांनी तिच्या केसांवरून हात फिरवित… “आता बरं वाटतंय का…” असं विचारलं, तेव्हा आशू पार संकोचून गेली… नंतर ती उठण्याचा प्रयत्न करू लागली तेव्हा तिचा तोल गेला तेव्हा त्यांनी तिला घट्ट पकडले व आपल्या बाहूत घेतले… वसंतरावांचा तो स्पर्श… त्या स्पर्शातले प्रेम आशूला एक वेगळी अनुभूती देऊन गेले. त्या दिवशी त्यांनी तिला स्वयंपाकात सर्व मदत केली… काम संपल्यावर ती किंचित लंगडू लागली तेव्हा त्यांनी तिला परत आधार दिला… आशूला इतके बरे वाटले… हा आधार असाच कायम रहावा असा तिला वाटले… तिच्या डोळ्यात वसंतरावांविषयी कृतज्ञता दाटून आली… तिने एक चोरटी नजर टाकत वसंतरावांकडे नि: शब्द कृतज्ञता व्यक्त केली… वसंतरावांनी हलकेच तिची पाठ थोपटली आणि “जाशील ना घरी… आज रीक्षाने जा… चलत जाऊ नको…” असे म्हणत तिच्या हातात शंभराची नोट ठेवली…
दुसर्या दिवशी आशू आली तेव्हा त्यांनी तिची प्रेमाने चौकशी केली… तेव्हा आशूच्या डोळ्यात पाणी आले… त्यानंतर वसंतराव तिच्या मनातच भरले… वसंतरावांचा कंबरेवर उघडा असणारा देह तिला आकर्षित करू लागला… त्यांचा स्पर्श पुन्हापुन्हा व्हावा असं तिला वाटू लागलं… वसंतरावांच्या ते लक्षात आलं… आणि एकेदिवशी स्वयंपाकातील मदतिच्या बहाण्याने ते तिच्याजवळ गेले आणि तिच्या खांदयाभोवती हात टाकीत त्यांनी तिच्या हनुवटीला दोन बोटांत धरलं अन विचारलं…”आता कशी आहे कंबर…” आशू एकदम लाजली… अन खाली मान घालत म्हणाली… “बरी हाय…” वसंतरावांनी खाली घातलेली तिची मान दोन्ही ओंजळीत धरून वर केली… अन तिच्या ओठांवर आपले ओठ ठेवले… वसंतरावांनी हे ओठ कधीच काढु नयेत असं आशूला वाटत होतं… अन तिची ही इच्छा पूर्ण झाली…
समाप्त
