रात्रीपासूनच हॅप्पी एनिवर्सरीचे खूप मॅसेज आणि फोन सुरु होते. दिवसभराच्या शुभेच्छा स्वीकारून श्रेया आणि मी रात्री एकमेकांना विवस्त्र मिठीत घेऊन पहुडलो होतो. नुकताच एक राऊंड झालेला आणि त्या मेहनतीमुळे घामाचे दव दोघांच्याही चेहर्यावरुन ओघळत होते. आता थोडा वेळ आरामाची गरज होती, तेव्हा सुखात गेलेल्या एक-एका वर्षाचा आढावा घेत आम्ही दोघेही एकमेकांना एकेका घडलेल्या किस्स्याची आठवण करुन देत होतो. इतक्यात श्रेयाला पहिल्या हनिमूनला घडलेल्या गोष्टीची आठवण झाली. तिने माझ्या डोळ्यात पाहिलं आणि म्हणाली.
आनंद खरंच तेव्हा तुम्हाला काही झालं असतं तर…? असं बोलून ती शांत झाली…
मी ही थोडा वेळ भुतकाळात गेलो. बराच वेळ आम्ही दोघेही त्या एकाच गोष्टीवर विचार करत शांत बसलेलो.
शेवटी न राहवून मीच बोललो.
श्रेया, त्या गोष्टीला आता जवळपास १२ वर्षे होऊन गेली. पण त्यामुळे आपल्यातलं प्रेम कमी झालं नाही किंवा मनात कधीच तुझ्याबद्दल तिरस्कार वाटला नाही. उलट वर्षानुवर्षे आपलं प्रेम अजूनच दृढ होत गेलं…
पण एवढा जिवावर बेतलेला आणि अवघड प्रसंग असून सुध्दा, तू मात्र डोळे बंद करुन एन्जॉय करत होतीस… मानलं पाहिजे हं तुला..
श्रेयाने लटक्या रागाने माझ्या खांद्यावर चापट मारली.
आनंद, तुमचं आपलं काहीही असतं. ‘सिर सलामत तो पगडी पचास’ असं कुणी तरी म्हणून ठेवलंच आहे, ते काही उगाच नाही..
तिला दुजोरा देत मी बोललो.. ते पण बरोबरच आहे म्हणा..
पण या सगळ्यात तुझी गँगबँगची हौस बाकी चांगली पुरी झाली..
मस्करीत हसत, खट्याळपणे मी श्रेयाला म्हटलं..
कसली हौस अन कसलं काय, शेवटी तिन्ही बाजूंनी दणके खाताना काय हौस फिटत होती हे तुम्हाला सांगून कळणार नाही… ते माझं मलाच माहिती..
तुम्ही सगळे पुरूष ना एकजात सारखेच असता… एकदा बाई तयार झाली की, तिला हवं तसं वाकवून घेता… लटक्या रागात श्रेयाने मुरका मारला.
होना, मी तर लग्न झाल्यापासूनचा पहिला एक महिना तुला किती हळूहळू आणि जपून करत होतो. तुझी गांड मारताना पण किती तरी जपून केलेलं.
पण माझ्या समोरच, ते तिघेजण तुला मध्ये घेऊन खुट्टा ठोकावा असं खपाखप, रानटीपणाने हेपून काढत होते. तेव्हा खरं तर मला कळालं की, मी किती कमी पडत असेल ते.
कसलं कमी? अधूनमधूनच येता पण चांगली कसर भरुन काढता की.. असं म्हणत श्रेयाने प्रेमाने माझ्या केसाळ छातीवरुन हात फिरवला.
एक सांगू का श्रेया?.. तिने न बघताच ‘हं’ असा दुजोरा दिला…
असं वाटतं की, कामाच्या व्यापात आणि ह्या धावपळीत पहिल्यासारखं तुला वेळ देता येत नाही. मुलं झाल्यापासून आपल्यात आता महिन्यातून दोन-तीन वेळाच संबंध येत आहे.
मला असं वाटतं की, आ पण पुन्हा तिकडे हनिमूनला जावं आणि तोच प्रसंग एन्जॉय करावा.. वर्षातून एकदा तिकडे जायलाच पाहिजे. तुला काय वाटतं?
तिने झटकन उत्तर दिलं. डोकं फिरलंय तुमचं, आता तो काळ गेला. बारा वर्ष झाली या घटनेला.. आता तिकडे जंगलही नसेल आणि ती आदिवासी लोकं ही नसतील. आणि मला गँगबँगमध्ये ढकलून तुम्हाला बघण्यात कसला आनंद मिळणार आहे?
ह्या गोष्टीने मला खूप आनंद मिळतो श्रेया. कारण आ पण सोबत असताना, कित्येकदा मी तरूणांना शिवाय वयस्कर लोकांनाही तुझ्याकडं बघून लाळ घोटताना पाहिलंय. मग ज्यांनी कधी तुझ्यासारख्या सुंदर स्त्रीचा विचारही केला नव्हता, अशा त्या आदिवासी तरूणांच्या चेहर्यावर एक जग जिंकल्याची चमक होती. हे सुख आयुष्यात परत मिळणार नाही या जाणिवेने ते तुला जास्त जमेल तेवढं उपभोगून घेत होते…
तुझ्या सारखा गोरापान आणि गुळगुळीत त्वचेचा आयटम त्यांना पहिल्यांदाच ठोकायला मिळाला असणार…
काय सांगावं कदाचित आ पण आज जे आठवतोय, ते सुद्धा तेच आठवत असतील तर..?
श्रेया आठवत म्हणाली. बापरे.. मला तर अजून अंगावर काटा उभा राहतो. तेव्हा नाईलाज झालेला म्हणून करावं लागलं, आता जाणूनबुजून जाऊन, त्यांना मी परत त्यांना चढवून घेऊ, असं तुम्हाला वाटतं का?
काय हरकत आहे? तुझ्या नुसत्या मादक सुस्कार्यावर ते तिघेही पटापटा गळत होते. तुझ्या सर्वांगावर हात फिरवतानाही त्यांना शिरशिरुन येत होतं. मशिनरी पोझिशनमध्ये त्यांच्यातला एक पण पाच मिनिटाच्या वर टिकला नव्हता. त्यात कहर म्हणजे तू डाॅगी स्टाईलमध्ये जेव्हा कमरेत वाकून त्यांच्यासमोर गांड वर केलीस, तेव्हा त्यांचा तिसरा राऊंड असूनही आळीपाळीने एकामागोमाग एक पाच मिनिटाच्या आत गळाले.
श्रेयाच्या डोळ्यापुढे तो प्रसंग जणू उभा राहिलेला. तिची तंद्री तोडत मी तिच्या चेहर्यावरुन हात फिरवून म्हटलं..
मग, यायचं का जाऊन एकदा…?
नको बाई, त्यांच्याकडे हत्यारं असतात, काही बरं-वाईट झालं तर, तुमचं हे गँगबँग केवढं महागात जाईल?
मी तिला समजावत म्हटलं.. श्रेया, बरं-वाईट व्हायचं असतं तर ते तेव्हाच झालं असतं. त्यांनी तर एन्जॉय केलाच शिवाय तू ही केलासच की… त्यांच्या एन्जॉयपेक्षा मला तुझ्या चेहर्यावर जे समाधान होतं ते बघून खूप छान वाटलेलं. शिवाय त्यांचा काही ब्लॅकमेलिंगचा धोकाही नाही. सगळं करुन झाल्यावर तेच पसार झाले. नाहीतर गँगबँग करायचंच असतं तर इकडे शहरात पुरूषांची काही कमी आहे का?
तू फक्त हो म्हण, उद्याच पोरांना तुझ्या माहेरी सोडून, दोन-चार दिवसांसाठी आ पण जाऊन येऊ..
श्रेयाच्या मनात तर होतं, पण असं डायरेक्ट नवर्याला कसं सांगावं? असा तिला प्रश्न पडलेला असावा. म्हणूनच आढेवेढे घेत ती बोलत होती..
मला बाई भिती वाटते हो.. बारा वर्षापूर्वी तीन अनोळखी पुरूषांनी मला त्या जंगलात नको तसं झवलेलं. आता परत गेलो तर फिरताना तीनच भेटतील हे कशावरून? जास्त आले तर? माझा जीव जाईल तुमच्या गँगबँगमध्ये.
मला खात्री आहे श्रेया, तसले दहा जरी आले तरी त्यांना तू भारी पडशील.. मिश्किल हसत मी बोललो.
विषय तोडत श्रेया मध्येच म्हणाली..
जाऊदेत.. काहीही सुचतंय तु्म्हाला, उद्या मला लवकर उठायचंय. झोपते मी.
असं म्हणून तिने पलीकडे कूस केली.
झोपताना रोज आम्ही कपड्यांशिवायच झोपतो. तिच्या शरीराला जो कमनीय आकार आलेला, मी त्याकडे बघतच राहिलो आणि भुतकाळात बारा वर्षापूर्वी तिच्यासोबत झालेल्या गँगबँगच्या आठवणी मध्ये गेलो…
आमच्या लग्नाला आज १२ वर्षे झाली. परंतु १२ वर्षापूर्वी एक घटना घडली जिचा उल्लेख आजपर्यंत आम्ही दोघांनी कुठेही केलेला नव्हता. श्रेया तेव्हा २२ वर्षाची होती आणि मी २८ वर्षाचा होतो. तेव्हापेक्षा आता तिशीनंतर तिच्या सौंदर्याला अजूनच बहर आला आहे.
असो.
मी आनंद, पहिल्यापासूनच इन्शुरन्स कंपनीत चांगल्या हुद्द्यावर काम करतो. या कामामुळे अल्पावधीतच मी स्वतःचं घर केलं. शिवाय पॅकेजही वाढत चाललेलं. पण हे चांगले दिवस येतानाच एकाएकी आई-वडिलांचं छत्र हरवलं. मी कमावता असल्याने नातेवाईकांनी माझ्या लगेचच माझ्या लग्नाची जुळवणी केली. पहिलंच स्थळ श्रेयाचं पाहिलं आणि दोघेही मनोमन एकमेकांना आवडलो.
लग्न रजिस्टरच करुन दिल्यावर नातेवाईक आणि सगेसोयरे आम्हाला सुखद एकांत देऊन आपापल्या घरी निघून गेले. श्रेयाचा बांधा फारच सुरेख आणि कमनीय होता. अशी नाजूक आणि सुंदर बायको माझ्या नशिबात होती, ह्या गोष्टीचा मलाही हेवा वाटत होता. म्हणूनच कामावरून घरी येण्याची मला रोजच घाई व्हायची आणि रोज रात्री मी तिच्या सोबत रंगवत होतो.
महिनाभरानंतर श्रेया आणि माझीही बाहेर फिरायला जाण्याची इच्छा झाली. दहा दिवसाची रजा टाकलेली पण फिरायला जाण्याचं ठिकाण अजून ठरलेलं नव्हतं. शेवटी श्रेयाची कल्पना मला आवडली.
शिमला-उटी-मनाली हे तर सगळेच जातात, पण आ पण एखाद्या निसर्गाने नटलेल्या ठिकाणी फिरायला जायचं, असं तिचं म्हणणं होतं. तसाही महिनाभरापासून घरी सुध्दा आमचा यथेच्छ हनीमून सुरूच होता. शेवटी काय? कुठेही गेलो तरी मला श्रेयाचे पाय खांद्यावरच घ्यायचे होते.
श्रेयाने माहिती काढली आणि आम्ही एक छानसं खेडं निवडलं. तिथे गर्द झाडीत सुंदरसं हॉटेल होतं. सकाळीच आम्ही घर सोडलं आणि आमच्या चारचाकीने त्या गावाची वाट धरली. गावात पोहोचताच आजूबाजूचा परिसर बघून श्रेयाला खूप आनंद होत होता. तिथली लोकं अजूनही अंगावर फक्त आवरून खोचलेलं धोतर घालत होती, तर बायका वर खोचलेली साडी नेसत होत्या. एकंदरीतच तो आदिवसी भाग होता. घनदाट अरण्यातून वाट काढत आमची गाडी हॉटेलजवळ पोचली. एवढ्या आत असूनही ते हॉटेल चांगलं सुरु होतं. राहण्यासाठी तिथे बर्यापैकी जोडपी आलेली होती. आम्ही दोघेही त्यात सामील झालो.
दुपारचं जेवण थोडं उशिराच झालं, त्यानंतर आम्ही थोडा आराम केला. संध्याकाळच्या वेळेला वातावरण छान थंड होत चाललेलं. सूर्य मावळतीकडे झुकताना बघून श्रेयाला सनसेट पाहण्याची इच्छा झाली. तिच्या इच्छेसाठी मी मॅनेजर कडे गेलो आणि चौकशी केली आणि परत रूमवर जाताना त्याच्याच टूव्हिलरची चावी घेऊन आलो. सनसेट बघायला मिळणार म्हणून श्रेया खूप खूष झाली. तिने लाल रंगाचा मस्त शॉर्ट टॉप आणि काळ्या रंगाचा शॉर्ट स्कर्ट घातला. टॉपमध्ये तिच्या बॉलचा गच्च आकार स्पष्ट दिसत होता, तर शॉर्ट मधून तिच्या भरदार गोर्यापान मांड्या आणि बाहेर निघालेले टच्च नितंब फारच मोहक वाटत होते. तिच्या सोबत बाहेर जाताना, आज बर्याच पुरूषांना माझा हेवा वाटणार होता. इतका चांगला आयटम मी रोज वाजवतो, याबद्दल बघणारांच्या मनात ईर्ष्या निर्माण होणार हे नक्की होतं.
