राणूबाईचे शब्द आनंदरावाच्या मनाला डागण्या देत होते. दुःखाने त्याचीही चर्या काळवंडून गेली. खालच्या मानेने तो फक्त इतकेच कसाबसा बोलू शकला, “चुकलो आम्ही. ताईसाहेब.आम्हाला माफ करा.” इतके म्हणून तो धडकन तिच्या पायाजवळ बसला व त्याने तिच्या दोन्ही पायांवर आपले हात ठेवले. जणू तो तिचे पाय धरून माफी मागत होता.
आनंदरावाच्या या कृतीने राणूबाई थोडी गोंधळून गेली. तिला हे बिलकुल अपेक्षित नव्हते. काही क्षण असेच गेले. प्रथम राणूबाई त्यातून सावरली व एका हुकमी, निश्चयी स्वरात ती म्हणाली, “दादासाहेब. उठा आणि आपल्या जागी विराजमान व्हा. असे आमच्या पायाशी बसू नका.”
तिच्या आवाजात एकप्रकारची जरब होती. ज्यामुळे आनंदराव निमुटपणे उठून पलंगावर बसला.
आनंदराव पलंगावर बसताच राणूबाई आपल्या त्याच हुकमी स्वरात बोलण्याचा प्रयत्न करू लागली, “दादासाहेब. आम्ही काही एक मनाशी योजून तुमच्यासोबत दौडीचा बेत ठरवला होता. त्यात आम्ही विजयी होऊ हि आशाच होती. पण तुम्ही ऐनवेळी कच खाल्ली व आम्ही विजयी झालो. त्या क्षणी तुम्ही कसे काय मागे पडलात हे आम्हाला जाणून घ्यायची इच्छा नाही. परंतु नियमाप्रमाणे विजेत्याने पराभूताकडून काहीतरी बक्षीस मागण्याचा जो रिवाज आहे, तो आम्ही यावेळी मोडणार नाही. घाबरू नका,.तुम्हाला अवघड जाईल अशी कोणतीच मागणी आम्ही तुमच्याकडे करणार नाही. ” इतके बोलून राणूबाई क्षणभर थांबली.
ती पुढे काय बोलणार याची आनंदरावालाही उत्कंठा लागून राहिली. अखेर आपल्या बहिणीला हवे तरी काय? हा प्रश्न त्याच्या मनात अजूनही ठाण मांडून बसला होता. आनंदरावाच्या चेहर्यावरील गोंधळाचे भाव बघण्याच्या नादात राणूबाई आपल्या मनाला घातलेला बांध गमावून बसली.
“दादासाहेब. आज तुमची बहिण तुमच्याकडे एक मागणे मागणार आहे. जे कोणत्याही बहिणीने आपल्या भावाकडे कदाचित मागितले नसेल. ते आज मी तुम्हाला मागणार आहे. तुम्ही आपल्या बहिणीची इच्छा पुरी कराल?”
“बोलून तर दाखवा ताईसाहेब. तुम्ही म्हणाल ते करू. हवे तर आपल्या पायांशी हा जीव देखील.”
“हां हां.दादासाहेब. इथे जीवनमरणाचा प्रश्न असला तर तो केवळ आमचा आहे. तुमचा नाही. पण एक लक्षात ठेवा. जे आम्ही मागु ते तुम्ही दिले पाहिजे. “
“आम्ही शब्द देतो ताईसाहेब. तुम्ही जे मागाल ते आम्ही देऊ.”
“बघा हं. नाहीतर शब्द फिरवाल.”
“अजिबात नाही. पाटील घराण्यातील व्यक्तीने एकदा शब्द दिला म्हणजे त्याच्या पूर्ततेसाठी ते आपला जीवही ओवाळून टाकायला मागेपुढे बघत नाहीत.” आनंदराव गर्वाने छाती फुगवत म्हणाला.
“बघा हं पाटीलसाहेब. देणं अवघड पडल्यावर.” मिस्कील स्वरात राणूबाई म्हणाली. तसा चिडून आनंदराव म्हणाला, ” हे बघ ताई. तू एकदा बोलून तर बघ. तुझ्यासाठी तुझा हा भाऊ काहीही करायला तयार आहे.”
“काहीही?” आनंदरावाला चिडवण्यासाठी हेल काढत राणूबाई म्हणाली.
“हो. काहीही.” आनंदराव तितक्याच चिडीने निग्रहपूर्वक बोलला.
“ठीक आहे तर. मग दादासाहेब. ऐका. आम्हाला तुमच्याकडून. खुपसवाडीसाठी वारस हवा आहे. आत्ता या क्षणी.” एवढं बोलून राणूबाई गप्प झाली. तिच्या अनागातील सर्व बळ खचल्यासारखे झाले.
तिकडे आनंदरावाचीही काही वेगळी स्थिती नव्हती. आ पण जे ऐकतोय त्यावर त्याचाही विश्वास बसत नव्हता. आपली बहिण आपल्याकडून. पण छे. हे कसे शक्य आहे? तिच्याकडे पाहिल्यावर आपल्या मनात वासना येते, नाही असे नाही पण. म्हणून. तिच्याशी संग. छी. बिलकुल नाही.
त्याने निर्धारपूर्वक आपली मान वर उचलली व तो निश्चयी स्वरात म्हणाला, “ताईसाहेब. आम्ही आपली हि मागणी कदापि मान्य करू शकत नाही. हवे तर.आम्ही आपणांस घराण्याचे परंपरागत वतन लिहून देऊ पण.”
“आनंदा.इतक्यात मागे फिरलास?” दुखर्या पण जरबेच्या स्वरात राणूबाई उद्गारली, “इतक्यात पाटलांच्या शब्दाची किंमत तू विसरून गेलास?”
” पण ताई. “
“नाही आनंदा. आम्ही तुला मागतोय. आम्हाला तू हवा. तुझा अंकुर हवा आहे. आमच्या उदरी आमच्या पोटी.”
” पण ताई हे कसे शक्य आहे?” हताशपणे आनंदराव म्हणाला.
“का शक्य नाही?” फणकार्याने राणूबाईने विचारले. “का आम्ही स्त्री नाही? कि आमच्यात काही देखणे पण नाही?”
“तसे नाही ताईसाहेब. सर्व काही तुमच्याकडे आहे पण.”
” पण काय?”
” पण तुम्ही आमच्या धाकट्या बहिण आहात हे आम्ही विसरू शकत नाही व बहिणीसोबत.”
“बहिणीसोबत काय?”
“जी, आम्ही त्याचा उच्चारही करू शकत नाही.” आपली मान फिरवत आनंदराव म्हणाला.
“आनंदराव पाटील.” विचित्र स्वरात राणूबाई उद्गारली. “बहिणीसोबत करायला लाजत आहात कि तुमच्यातील पुरूषार्थ संपला आहे म्हणून तुम्ही कच खात आहात?” आनंदरावाच्या अहंकाराला हा मोठा धक्का होता. तो भान विसरून थोड्या चढ्या स्वरात ओरडला.”ताईसाहेब. तोंड संभाळून.”
“आम्ही तोंड सांभाळूनच बोलत आहोत पण घुसडवाडीचे पाटील मात्र आपल्या दिल्या शब्दाला जागत नाहीत. यावरून एकतर ते अस्सल वंशज नाहीत. किंवा.ते पुरूषच नाहीत. त्यांच्या घराण्याचा वारसही त्यांनी इतरांकडून आपल्या बायकोला.”
“काय म्हणालीस. ” असे म्हणत चिडून आनंदराव उठून उभा राहिला व त्याने दोन्ही हातांनी राणूबाईचा गळा धरला. काही क्षण त्याने तिचा गळा घट्ट आवळला. राणूबाईचे डोळे खोबणीतून बाहेर येऊ लागले. तिची जीभ आत खेचू लागली. त्याच्या अमानुष बळापुढे तिचा कसलाच प्रतिकार चालणे शक्य नव्हते तरीही ती प्रतिकाराचा कसलाच प्रयत्न न करता तशीच उभी राहिली.
अखेर आनंदरावच भानावर आला व त्याने राणूबाईचा गळा सोडला. तशी ठसकारत, खोकत राणूबाई सामान्य होऊ लागली.
काही क्षण असेच गेले. दोघेही एक शब्द न बोलता उभे होते. आवाज थोडा सामान्य झाल्यावर राणूबाई आनंदरावाजवळ गेली. त्याच्या उघड्या पाठीवर आपला डावा हात ठेवत म्हणाली, “दादा. इकडे बघ.”
आनंदराव हलकेच मागे वळला व राणूबाईकडे पाहताच त्याचे डोळे विस्फारले गेले. जे दृश्य त्याच्या समोर होते त्याची त्याने स्वप्नातही कल्पना केलेली नव्हती. राणूबाई अगदी निर्वस्त्र अशी त्याच्या समोर उभी होती. समईच्या मंद प्रकाशांत तिची गोरीपान काया उजळून दिसत होती. तिचा भरगच्च देह त्याच्या नजरेत मावत नव्हता. क्षणभर त्याच्या हातांची आणि लिंगाची चाळवाचाळव झाली. पण क्षणभरच. त्याने स्वतःला सावरले. तो अनिमिष नेत्रांनी तिच्याकडे पाहू लागला.
“दादा. मला काही नको. मला फक्त एक मूल हवं. ते तुझ्याकडे मागते. आपल्या बहिणीची एवढी तमन्ना तू पुरी करणार नाहीस? आपल्या या लाडक्या बहिणीला आयुष्यभर नवर्याने टाकलेली बाई म्हणून समाजाकडून हिणवली जाताना बघणार आहेस का? बोल ना दादा. दादा हे बघ. हे माझे उरोज. गेली कित्येक वर्षे लहान मुलाच्या ओठांच्या स्पर्शासाठी आसुसले आहेत.” तिने आनंदरावाचा उजवा हात धरत आपल्या डाव्या स्तनावर ठेवत म्हटले.
राणूबाईच्या मुठीत न मावणार्या पुष्ट उरोजाच्या उष्ण स्पर्शाने आनंदरावाच्या मनातील पुरूष जागा होऊ लागला. नकळत त्याने आपल्या हाताचा पंजा तिच्या स्तनावर रोवला. तशी राणूबाई निश्चिंतपणे तशीच त्याच्याजवळ सरकली. तिने आपल्या उजव्या हाताने आनंदरावाच्या पोटावर हात फिरवत त्याच्या धोतराची गाठ सोडली तसे त्याचे दोन मांड्यांमध्ये ताठलेले पौरूषत्व ताठ फणा काढत उभे राहिलेले तिच्या दृष्टीस पडले.
तिने आनंदरावाच्या कंबरेला हात घालत त्याला आपल्या जवळ खेचले. दोन नग्न देह परस्परांना भिडले. काही क्षण तसेच गेले. दोघांसाठी हा क्षण, अनुभव नवीन होता. पण आग दोघांच्या मनी, देही पेटली होती. राणूबाईच्या छातीवरचा आनंदरावाचा पंजा कधी तिच्या कमरेवर आला व तिच्या दोन्ही कुल्ल्यांना चिवळत त्याने तिला वर उचलून घेतले हे तिला कळलेच नाही.
आनंदरावाने राणूबाईला वर उचलून घेताच त्याच्या ताठलेल्या लिंगाचा पूसटसा स्पर्श तिच्या योनिला झाला तशी ती हलकेच सित्कारली. त्याबरोबर आनंदरावाने तिला तशीच उचलून पलंगावर नेली. वस्त्रांची अडगळ केव्हाच दूर झाली होती. नातेसंबंध संपुष्टात येऊन नव्याने प्रस्थापित होऊ लागले होते. दोन तरूण जवान देह परस्परांना एका अनामिक ओढीने बिलगले होते.
आनंदरावाचे तप्त ओठ राणूबाईच्या रसरशीत देहावर आवेगाने आपली निशाणी उमटवत होते. त्याच्या प्रत्येक चुंबनासरशी तिच्या तोंडून एक आह, एक सुस्कारा निघत होता. ज्याने त्याचा पुरूषार्थ अजून चेतवला जात होता. तिच्या पोटर्या, मांड्या, पोट, नाभी, बगल, गळा चुंबत जेव्हा आनंदरावाचे ओठ तिच्या ओठांशी येऊन थबकले तेव्हा काही क्षण. अगदी काही क्षण दोघेही परस्परांचे श्वास पीत होते. एक वेगळाच सुगंध त्या श्वासांत होता. जो लहानपणी जाणवायचा. ज्यावेळी दोघे कधी खेळताना जवळ यायचे. पण हा गंध वासनेच्या दृष्टीने त्यांनी कधी अनुभवला नव्हता. जो आज त्यांच्या अनुभवास येत होता.
दोघांच्याही नाकांतून गरम वाफारे येत होते. ओठांची थरथर दोघांच्याही होत होती. पुढाकार घेणार कोण असा बहुतेक दोघांच्या मनी प्रश्न पडला होता व अखेर राणूबाईने आपली मान वर उचलत बाजी मारली. तिचे ओठ आनंदरावाच्या ओठांना भिडताच आवेगाने तो तिच्या ओठांना चोखू लागला. तिचे ओठ चोखत त्याने आपली जीभ तिच्या ओठांत सोडली. तशी ती त्याची जीभ आवेगाने चोखू लागली. इकडे आनंदरावाचा उजवा हात तिच्या छातीवरून फिरत पोटावर गेला व तसाच खाली तिच्या योनिवर रेंगाळत मधल्या भेगेत शिरला.
आनंदरावाचे बोट योनित शिरताच राणूबाई मासोळीसारखी तडफडली. तिच्या मांड्या आवळल्या जाऊ लागल्या. तिने एका हाताने आनंदरावाचे मनगट घट्ट धरून ठेवले. जणू ती त्याचे बोट आणखी आत जाण्यापासून रोखू पाहत होती. परंतु आनंदरावाने त्याकडे दुर्लक्ष करत जोर लावत आपले बोट आणखी आत घुसवले. तशी ती घशातल्या घशात विचित्र स्वरात गुरगुरू लागली. राणूबाईची स्थिती जाणून आनंदरावाने तिच्या ओठांचा ताबा सोडत सरळ तिच्या योनिवर आपल्या तोंडाचा मोर्चा वळवला. जबरदस्तीने तिच्या मांड्या फाकवत त्याने आपले तोंड तिच्या योनिवर दाबले व अधाशासारखा तो तिची योनी चोखू लागला.
एकदम गरमागरम, वाफाळलेल्या रसाने ओथंबून वाहणारी योनी. त्याच्या लाडक्या धाकट्या बहिणीची. जिच्याकडे बघून आजवर त्याने केवळ कल्पनेतच आपला लंड ताठवून घेतला होता. आज त्याच बहिणीची योनी नग्न स्वरूपात त्याच्या डोळ्यांसमोर. त्याच्या जिभेच्या शेंड्याने छेडली जात होती.त्यातून ओघळणारा घट्ट. पांढरा. हलकासा तुरट लागणारा रस. आजवर त्याने आपल्या पत्नीची आणि कित्येक दासींची पुच्ची खाल्ली होती पण. अशी लज्जत त्याने कुठेच अनुभवली नव्हती. राणूबाईने आपल्या मांड्यांचा विळखा आनंदरावाच्या मानेभोवती घालून त्याचे तोंड आपल्या योनिवर दाबून धरले. तिच्या या कृतीने आनंदरावाचे नाक तिच्या गुप्तांगावर दबले गेले. त्याचा श्वास गुदमरू लागला होता. पण राणूबाईच्या योनिचा स्पर्श, रस, गंध त्याला मोहवत होता. तो आपली पूर्ण ताकद आणि कौशल्य पणाला लावून तिची पुच्ची चघळत होता. अखेर तो क्षण आला. राणूबाई दोन्ही मुठींनी त्याच्या डोक्याचे केस धरत, गुरगुरत झडू लागली.
राणूबाईची तृप्ती झाली तरी तिच्या मांड्यांच्या विळख्याची पकड अजिबात सैलावली नव्हती. आनंदरावाला तर दरदरून घाम फुटला होता व त्याला थोड्या मोकळ्या श्वासाची गरज होती. पण त्याच वेळी तिच्या योनितून येणारा गंध त्याला तिच्यापासून दूर जाऊ देत नव्हता. अखेर त्याने तिच्या योनिच्या पाकळ्या फाकवून आपल्या जिभेने व बोटाने शक्य तितका योनिरस चाखून टाकला व तिच्या मांड्यांचा विळखा सोडवत तो बाजूला उताणा पडला.
