झवेगाव हे एक छोटसं गाव. त्या गावात झाटेवस्ती नावाची एक दहा बारा घराची वस्ती. त्या झाटेवस्तीवरल्या एका घरात बाबुराव झाटे आणि मैनाबाई झाटे राहत होते. त्यांची पोरगी चंदा नुकतीच दहावीची परीक्षा देणार होती. ती तशी अभ्यासात कच्चीच होती. पण दिसायला एकदम अप्सरा होती. घरात अठराविश्व दारीद्र्य असले तरी चंदाची अंगकाठी भरीव होती. म्हणतात ना की देव एक देत नाय तर एक देतो. त्याप्रमाणेच चंदा गरीब होती पण अंगाने मस्त भरलेली होती कुणीही पोरगा तिचा भोग घेण्यासाठी लगेच तयार होईल अशीच तिची कांती होती.
चंदा आणि तिची मैत्रीण नंदा शेटे दोघीच एकमेकांना पुरक होत्या. शाळेत येता जाता त्या सोबत होत्या. एकाचा बाकावर बसायच्या तशी नंदा लय चालू पोरगी पण चंदा तेवढीच शांत. नंदावर सगळी शाळा फिदा होती किमान तीस एक लवडे नंदाने घेतले होते आणि त्याचा तिला आभिमान होता. शाळेत कुणी नवीन तरूण चिकना पोरगा दिसला की नंदाची पुच्ची पाणवायची. मग नंदा त्या पोराभोवती गोंडा घोळायाची आणि तो पोरगा बी नंदाच्या जाळ्यात अडकायचा. शेवटी बाप्याचीच जात ती. मग आठवडाभरात नंदा त्या पोराच्या लवड्यावर स्वार व्हायाची. चंदाचा स्वभाव याच्या विरूद्ध हे तिला कदापी आवडायाचे नाही ती नंदाला समजावायची पण नंदा तिलाच बोलायची, “ही पोरं हायत ना पोरं पुच्चिपागल असत्यात. लय मजा येती गं चंदे हे समदं करायला अन पैकं, महागातली कापडं समदं मिळतय बघ. अग म्या नववीतनं दहावीत कशी आले या माझ्या पुच्चिच्या जोरावर. त्या टकल्या जाधव सराचा सोट्या या पुच्चिला लागला तवा गणितात मला पास करून घेतली त्या माकडानं, किती तरी मास्तरनी झवल्या त्या जाधव मास्तरनं गच्चीवर पुच्च्या चाटल्या.ही दुनिया फकस्त पुच्चिची दिवानी असत्या चंदे.”नंदा जे सांगत होती ते चंदा आवाक होऊन ऐकत होती.
चंदा तिला म्हणाली, “नंदे अगं ते आपलं मास्तर हायत तू त्यांच्याखाली झोपलीस व्हयं.”
“गणितात आपलं डोस्कंच चालत नाय चंदे काय करणार मग पुच्चिला थोडा त्रास द्यावाच लागला बघं”. कांता बोलली.
“या वर्साला काय करशील, आता तर शाळा पेपर तापासत नाय बोर्ड तपासतय.”चंदा म्हणाली.
“कुणाला सांगणार नव्हती पण तू आपली खास हायस म्हून तुला सांगती चंदे, अगं परीक्षेच्या वेळी ज्यो सुपरवायझयर हाय ना त्यो जाधव मास्तराच्या वळखीचा हाय त्याला ह्या रविवारी जाधव मास्तर भेटवणार हायत. त्याला जरा पुच्चिच दर्शन दिलं की मग मी मेट्रिक बी पास हुत्या. गणिताचं तेवढं टेंन्शन हाय बाकी काय नाय. माझी पुच्ची घेत्या सगळं संभळून. ” नंदा सांगत होती.
चंदा घरी आली, पण तिच्या डोक्यातनं नंदानं सांगितलेलं काही जाईना.
“असं मला न्हाय जमायचं. नंदा येडी हाय जे नवर्याला द्याचं असतया ती ते गावाला वाटत बसलिया. हे काय बराबर नाय. पण मास्तरला बी काय वाटलं नसल का असं करताना.” चंदा स्वतःशीच बोलत होती.
चंदा विचार करत करत झोपली.
दुसर्या दिवशी चंदाआणि नंदा वर्गात असताना जाधव मास्तरच्या तासाला सुरवात झाली. जाधव मास्तर मधून मधून नंदाकडं डोळे टाकत होता. तिचे युनिफॉर्ममधून दिसत असलेले भरगच्च छातीचे उभार बघत होता. पोरांची नजर चुकवून ओठावरून जीभ फिरवायचा. शिकवून झाल्यावर गृहपाठाच्या वह्या तपासण्यासाठी पोरांना एक एक करून बोलवु लागला.
नंदाने गृहपाठ केला नव्हता पण ती जवळ गेल्यावर जाधव मास्तरनं तिची वही हातात घेऊन तपासल्यासारखी केली अन त्यात एक चिठ्ठी ठेवली…
शाळा सुटल्यावर नंदा आणि चंदा एकत्र घरी जायला निघाल्या नंदानं चंदाला चिठ्ठि दाखवली. “चंदे हे बघ माझा मेट्रिक पास हून्याचा मार्ग. उद्या जाधव मास्तरनं बोलवलय त्याच्या घरी. उद्या त्यो सुपरवायाझर येणार हाय तिथं मला हेपायला त्याचा लवडा एकदा पुच्चित घेतला की म्या पासचं हूनार गणितात.” नंदा म्हणाली.
“अग नंदे कशाला नसत्या फंदात पडतीयास त्या परास अभ्यास कर”. चंदा तिला समजावत म्हणाली.
“काय नाय व्हत गं सगळं व्यवस्थीत हुतया बघ. तू येतीस का माझ्याबर उद्या” नंदा म्हणाली.
“म्या अन तुझ्याबर नग बया काय चाळं करायच ते तू कर मला त्यात वढु नगसं” चंदाने उत्तर दिलं.
“अग चल जाधव सराच्या घरापास्न थोडा दुरवर एक शेत हाय तिथं थांब पायजेल तर म्या माझं काम उरकून येतीच.” नंदा तिला म्हणाली.
नाय होय म्हणत चंदा तयार झाली. दोघी आपापल्या घरी गेल्या. दुसर्या दिवशी रविवार होता. नंदा गणिताच्या जादा तास सरांच्या घरी असं सांगून दुपारी बाराच्या सुमारास बाहेर पडली. थेट चंदाच्या घरी जाऊन तिथुन चंदाला सोबत घेऊन जाधव मास्तरांच्या घराच्या दिशेनं चालू लागली. जाधव सरांच्या शेताजवळ येताच दप्तरातून आणलेल्या मेकअपच्या सामानानं मेकअप केला. चंदाला तिथचं थाबवून नंदा निघाली.
जाधव सरांच्या घरी नंदाचे स्वागत झाले. तिला चहा पाणी दिले. “या नंदा राणी या तुमचीच वाट बघत होतो आम्ही” जाधव सर बोलले.
“हे मारूती माने सर तुझ्या गणिताच्या पेपराला सुपरवायझर असत्यालं तुला हवी तेवढी मदत होईल.
आणी माने सर ही आमची लाडकी नंदा बरं का. हिला गणितात तेवढी पास करा. त्यासाठी काय बी करायला तयार हाय. हो का नाय गं नंदा?” जाधव सर छद्मी हसत बोलले.
नंदाने होकारार्थी मान हलवली.
माने सर नंदाच्या जवळ जात “हे बघ पोरे इथं जे घडणार हाय ते कुठबी सांगायच नाय तुला पास करायची जिम्मेदारी माझी.” तिचा खांदा दाबत माने सर बोलले.
“माने सर करा लवकर सुरू जास्त येळ न्हाई आपल्याकडं” जाधव मानेला समजावत म्हणाला.
मानेनं नंदाला मिठीत वढली. तिचे मुके घेऊ लगला. नंदा त्याच्या बाहुत जाऊन सुखावली कारण माने जरी चाळीस वर्षाचा असला तरी तो धष्ठपुष्ठ होता. त्याचं शरीर कसलेलं होतं.
नंदाच्या तोंडात तोंड घालत मानेनं तिच्या शरीरावरील एकएक कपडा काढला. मागून जाधव सर पण तिच्या पाठीचा गांडीचा मुका घेत तिला चाटू लागला. दोघांच्यामध्ये नंदा उभी होती माने सर पुढे तिच्या थानाला कुस्करत होता मध्येच बोंड चिमटीत धरून ओढत होता. आतापर्यंत विनानुभवी पोरांकडून आणि जाधव सराकडून नंदाची पुच्ची ठुकली होती आज दोन अनुभवी तिच्या वयाच्या दुप्पट असलेले दोन नर त्या मादीला ठोकणार होते. तिचं अंग शहारून गेलं होत. उर धडधडत होता.श्वास वाढला होता. तिच्या सर्वांगवर मागून पुढुन दोन्ही जिभा सुसाट फिरत होत्या. मधून मधून दोन्ही हात बोचा आणि थानं दाबत होते.बोटं पोटवरच्या खोलगट बेंबीशी चाळा करत होती. नंदा मदमस्त होऊन फक्त हुंकार भरत होती. दोन माजलेल्या नरांना ही कोवळी मादी थंड करणार होती. तीचं सर्वांग चाटून चुंबुन झाल्यावर माने आणि जाधवने आपले सर्व कपडे काढले ते पुर्ण नागवे झाले.
मानेचा लंड चांगलाचा ताठरला होता. मानेचा लंड पाहून नंदा पुरती घाबरली कारण आजवर तिने आपल्या पुच्चिला लावलेल्या लवड्यांपेक्षा बराच मोठा लंड मानेचा होता. हा माने बायको मेल्यानंतर कीत्येक दिवस मोकळा झालाच नव्हता. त्याच्या गोट्या विर्याने भरलेल्या होत्या तो आज नंदाच्या पुच्चिचा भोसडा करण्याच्या बेतातच होता.
“पोरी या माझ्या सोट्याला हातात घे. गुढघ्यावर बस आणि चोखून काढ.”मानेनं अॉर्डर दिली.
नंदाला तो जे सांगेल ते करणं भाग होत. तिनं गुढग्यावर बसत त्याचा लवडा हातात घेतला. चांगलाच जाडजुड वाटला. तिने आजवर बरेच लवडे चोखले असले तरी हा लवडा तिच्या घशापर्यंत जाणारा होता. तिनं त्याला तोंडात भरला. तोंड मागे पुढे करत मानेचा लंड चोखू लागली.
“अहहह जाधव सर पोरीच्या ओठात जादु हाय वो. स्वर्गाची सफर केल्यागत वाटतया. आमची बायकु मेल्यापास्न बर्याच दिवसातन असा कुणीतरी चोकतय वो जाधव सर पक्की रांड पोरगी घावलिया तुम्हाला.”
माने नंदाचे केस धरून लवडा आणखी कोंबत म्हणाला.
“आवं आमच्या शाळतली हेपाळू पोरगी हाय ही. गणिताच्या कृपेनं मला ह्यो कवळा माल कुस्कराया भेटला. हिच्या पुच्चिचा पडदा म्याच फाडला”. दात विचकत मोठ्या फुशारकीनं जाधव बोलला.
मानेचा लवडा तौंडात घेऊन नंदाची हालत खराब झाली होती. तिला नीट श्वास पण घेता येत नव्हता. ती पुरती दमुन गेली. मानेनं तिच्या अवस्थेकडं बघून तोंडात दिलेला लवडा काढुन घेतला. सलवार काढुन तिला बेडवर उताणी झोपायला सांगितलं ती अर्धी बेडवर आणि अर्धी पाय गुडघ्यात दुमडून तळवे जमीनीला टेकवले. मधोमध माने बसला आणि तिच्या फोद्रिचे निरीक्षण करू लागला.नंदाची पुच्ची पाणी सोडत होती. ते पाहून मानेला आणखी चेव चढला. अंगठा आणि मधले बोट लावून नंदाची पुच्चिच्या पाकळ्या अलग केल्या आणि दोन बोट तिच्या नकळत
आत सारली नंदा अअआआआअअअ गं आईगगग अशी किचाळली. आवं मास्तर जरा हळू करा. जे काय करायच ते सांगून करा की नंदा त्याला विनवु लागली.
“गप गं झवाडे, तुला पास व्हायचं असलं जस मी करेल तसं तुला सहन करावं लागेल.”माने बोलला.
जाधव सर तुम्ही म्हणत होतात तशीच हाय हिची फो द्री लवड्याची भारीच आवड दिसतीया.
अहो माने आमच्या शाळेची रांडच म्हणा ना सरळ सरळ.
