शीला सोफ्यावर बसून प्रीती बाहेर येण्याची वाट पाहत होती, प्रीती बराच वेळ बाहेर आली नाही म्हणून तीच किचनमध्ये गेली आणि प्रीतीच्या मागे उभी राहत तिने आपल्या मोठ्या जावेच्या खांद्यावर हात ठेवला.
मग तिने आपले हात मागून पुढे आणत प्रीतीच्या पोटावर विळखा घालून तिला पाठमोरी मिठीत घेतले. आपले डोके तिच्या मानेवर ठेवत ती बोटांनी प्रीतीच्या लुसलुशीत पोटावर गुदगुल्या करू लागली. प्रीती, शीलाच्या या कृतीने शहारली.
शीलाने आपले हात प्रीतीच्या पोटावरून वर सरकवले आणि खालूनच तिचे दोन्ही स्तन हलकेच दाबून ती पुन्हा तिच्या पोटावरून तिच्या ओटीपोटावर सरकली.
प्रीतीच्या मांड्यावरून हात फिरवत शीलाने दोन्ही हात मागे आणले आणि प्रीतीचे गच्च नितंब चिवडले. प्रीतीने कल्पना केली. हेच हात काल रात्री तिच्या मुलाच्या अंगावरून फिरलेत. आह… तिला रिलीफ हवा होता. शीलाचाही स्पर्श तिला हवाहवासा वाटत होता.
प्रीतीला खूप शरमल्यासारखे वाटत होते, ती स्वत:च्या मुलाची अभिलाषा धरत होती आणि आत्ता या क्षणी ती एका दुसर्‍या स्त्रीच्या स्पर्शाने उत्तेजित होती. तिला शीलाशी तिच्या मुलाबद्दल अजून बोलावेसे वाटत होते. काय सांगावे, कदाचित शीला काहीतरी मार्ग दाखवेल. पण एक आईच मुलाचा सेक्ससाठी विचार करतेय या गोष्टीची शीलाला घृणा येईल. ती माझ्याबद्दल काय विचार करेल.
प्रीतीच्या मनात विचारांचे वादळ घोंगावत होते परंतु ती गप्प होती. प्रीतीच्या मौनामुळे शीला अस्वस्थ झाली. कालच्या एका रात्रीने आपली मोठी जाऊ नाराज झालीय, रागावलीय आणि कदाचित आपले प्रीतीशी असलेले मैत्रीणीसारखे चांगले, जवळचे संबंध संपले. शीलाला अपराधी वाटू लागले. प्रीतीने ही गोष्ट घरात उघडकीस आणि तर अनर्थ होईल. या विचाराने ती गुपचूप तिथून निघून गेली.
शीला आपल्या रूममध्ये आली आणि तडक तिने सामानाची आवराआवर करायला लागली. तिचा नवरा शैलेश त्याच वेळी आला. बायकोला सामान भरताना पाहून तो चकित झाला.
“काय गं… सामान का आवरतेस? कुठे जायची तयारी…?” त्याने विचारले.
“आपल्या घरी…” शीलाने शैलेशकडे न पाहात उत्तर दिले.
शैलेशला काही कळेना. हिला काय झालं? तीन चार दिवस सुट्टी घालवण्यासाठी आलोय आ पण कालच इथे. आणि आता अचानक हिला घरी का जायचं?
“अगं पण आ पण तीन चार दिवसासाठी आलोय ना इथे…?” शैलेशने तिला विचारले.
“हो… पण आता मला घरी जायचय बस…” शीलाने खरमरीत आवाजात उत्तर दिले. “शीला? अस काय करतेस? दादा-वहिनीला काय वाटेल आणि काय सांगायचं त्यांना…?”
शैलेशला अजूनही तिचा अंदाज येत नव्हता. शीलाने फक्त मान वळवून जळजळीत नजरेने शैलेशकडे पाहिले. तिच्या डोळ्यातील भाव पाहून शैलेश समजून गेला. हिचे काहीतरी बिनसलंय. इतक्या वर्षात बायकोचा मूड खराब असला कि तिच्याशी वाद घालून उपयोग नाही, हे त्याला माहित होते. त्याने ‘ठीक आहे’ अशा अर्थाने खांदे उडवले आणि आंघोळीसाठी निघून गेला.
थोड्या वेळाने सगळे खाली चहा-नाष्ट्यासाठी एकत्र आले. अजय अजून झोपलेलाच होता आणि त्याला उठवण्याचा प्रयत्न ना शीलाने केला ना प्रीतीने. शीलाने प्रीतीकडे थेट पाहण्याचे टाळले आणि ती खुर्चीत बसून चहा घेऊ लागली.
“काय रे, कुठे बाहेर निघालात सकाळी सकाळी…?” पुष्करने शैलेशला विचारले. शैलेशने शीलाकडे पाहिले अन गप्प राहिला. पुष्करने त्या दोघांकडे पाहत पुन्हा तोच प्रश्न केला.
“दादा… आम्ही घरी निघालोय…!” शैलेश संथपणे पुष्करकडे पाहत म्हणाला. शैलेशचे उत्तर ऐकून, प्रीती चमकली. तिने झटकन शीलाकडे पाहिले परंतु ती मान खाली घालून पोहे चिवडत होती.
“अरे तुम्ही तीन चार दिवस राहणार होतात ना…?” पुष्कर बोलला.
“भाउजी, नीरूला बर वाटत नाहीये… तिचा फोन आला होता थोड्या वेळापूर्वी…” शीला मान वर न करता, डोळ्यांच्या कोनातून शैलेशकडे पाहत म्हणाली.
“नीरजाला काय झालं? काल संध्याकाळी तर फोनवर बोलले मी तिच्याशी…!” प्रीतीने प्रतीप्रश्न केला. प्रीतीला अंदाज आला होता शीलाला घरी का जायचय याचा.
“नाही म्हणजे काल रात्री तिला ताप आलाय… म्हणून मग…” शीला पुटपुटली.
शैलेशने बायकोकडे पाहिले. तिने सांगितलेले कारण खोटे आहे याची त्याला खात्री होती. परंतु तिचा मूड का ऑफ झालाय हे त्याला माहित नव्हते म्हणून तो गप्प राहिला.
“ठीक आहे.” असे म्हणत पुष्कर शैलेशशी शेअर मार्केटच्या गप्पा मारू लागला. दोन्ही पुरूषांना, दोन्ही बायकांमध्ये काय झालाय याची काहीच कल्पना नव्हती.
नाश्ता झाल्यावर शैलेश-शीलाने निरोप घेतला. शीलाच्या मनात जाण्यापूर्वी अजयला पाहण्याची, भेटण्याची इच्छा होती परंतु तिला प्रीतीसमोर तसे करण्याचे धाडस झाले नाही. घरातून बाहेरपडेपर्यंत शीला गप्पच होती आणि तिने प्रीतीच्या नजरेला नजर देण्याचे टाळले.
पुष्कर, शैलेश आणि शीला गेल्यावर घरात सामसूम झाली. प्रीती अजय उठला कि नाही हे पाहायला वरती गेली. दरवाजा किलकिला करून तिने आत पाहिले. अजय शांतपणे झोपलेला होता. त्याच्या अंगावर फक्त एक चादर होती. ती सुद्धा अस्तव्यस्त. त्याचे पिळदार अंग उठून दिसत होते.
तिची नजर त्याच्या पायामध्ये स्थिरावली परंतु तिच्या दुर्दैवाने त्याचा लंड चादरीखाली लपला होता आणि शांत होता. आत जाऊन आपल्या मुलाचे तारूण्य पहाण्याचा अनावर मोह तिला झाला परंतु तिचे शालीन आणि संस्कारित मन तिला तसे करू देत नव्हते.
“अज्जू… बेटा उठ आता… चल…” असा आवाज देऊन ती मोह आवरून मागे फिरली.
आईचा आवाज ऐकून अजयला जाग आली. थोडासा लोळत पडून मग तो उठून बसला आणि आपल्या अंगावर काहीच नाही, याची त्याला जाणीव झाली. रात्रीचा काकूबरोबरचा खेळ आठवला आणि पुन्हा एकदा त्याचा लंड डोके वर करू लागला. त्याच्या लक्षात आले दरवाजा थोडासा उघडा आहे.
‘अरे बापरे… आईने मला असे पहिले कि काय?’ अशी त्याला भीती वाटली आणि तो झटकन उठून बाथरूममध्ये शिरला. अंघोळीच्या वेळी लंड धुताना पुन्हा एकदा काकूच्या आठवणीने ‘तो’ उठला. शीलाची नग्न प्रतिमा डोळ्यासमोर आणून त्याने लंडाला मुठीत घेऊन हलवायला सुरूवात केली आणि लगेचच पाणी काढून शांत झाला.
आंघोळ आटपून अजय खाली आला तेव्हा त्याची नजर आणि कान, शीलाकाकूला शोधत होते. खाली येऊन तो डायनिंग टेबलपाशी बसला, सगळीकडे नजर फिरवली परंतु काकूचा पत्ता नव्हता. ‘काकू कुठे गेली?’ त्याचे मन व्याकुळ झाले. प्रीतीला अजयची चाहुल लागली. तिचे मन धडधडू लागले. एकाच वेळी तिला अजयकडे पाहायची भीती आणि उत्सुकता अशी मिश्र भावना होत होती.
“कुंभकर्ण उठला का…?” कसेतरी स्वत: वर नियंत्रण आणत प्रीतीने म्हटले.
आईच्या प्रश्नावर उत्तर न देता अजय गप्प बसून राहिला. त्याच्या समोर चहा-नाश्ता ठेवत प्रीती समोरच्याच खुर्चीवर बसली. अजयची भिरभिरती नजर आणि अस्वस्थता तिच्या नजरेतून सुटली नाही. तिला कळत होते त्याची नजर काकूला शोधते आहे.
“काय रे… काय झालं? प्रीतीने विचारले.
“कुठे काय…?” अजयने आईकडे पाहत म्हटले, “सगळे कुठे गेले…?”
“तुझे बाबा त्यांच्या कामाला बाहेर पडले आणि शैलेश भाउजी अन शीला आपल्या घरी गेले…” प्रीतीने उत्तर दिले.
शीला काकू घरी गेल्याचे कळताच अजयच्या चेहर्यावरची बेचैनी तिने टिपली. अजयला लागलेली शीलाची ओढ तिला सलू लागली. तिला कळत होते. शीलाने अजयला जे काही दिलंय त्यानंतर तो तिच्याकरिता व्याकुळ होणारच. नंतर माय-लेक गप्प झाले.
अजय नाश्ता उरकून कॉलेजला निघून गेला. घराबाहेर पडताच त्याने शीलाकाकूच्या मोबाईलवर कॉल केला परंतु फोन लगेचच कट झाला. त्याने दोन तीन वेळा प्रयत्न केला परंतु तिकडून शीला फोन कट करत होती.
अजय अजूनच अस्वस्थ झाला. त्याने काकूला ‘सॉरी’ असा मेसेज पाठवला. परंतु ना तिचा फोन आला ना मेसेज. कॉलेजमध्ये त्याचे मन लागले नाही, दोन लेक्चर बसून मग तो बाहेर पडला आणि त्याने घरची वाट धरली.
अजय लवकर घरी आलेला पाहून प्रीती चकित झाली परंतु ती काहीच बोलली नाही. तो लवकर का आला हे, पाहण्यासाठी ती वर गेली. त्याच्या रूमचे दार अर्धवट उघडे होते. ती आत शिरणार तितक्यात अजयचा मोबाईल वाजला त्यामुळे ती थबकली. मोबाईलच्या स्क्रीनवर काकूचे नाव दिसताच त्याने अधीरपणे फोन उचलला.
“काकू!” फोन कानाला लावत अजय उद्गारला. त्याच्या तोंडून ‘काकू’ ऐकताच शीला सावध झाली. आवाज न करता ती बाहेर उभी राहिली.
“रागावलीस काकू…?” अजय म्हणाला.
“नाही रे सोन्या! अजिबात नाही!” पलीकडून शीलाने उत्तर दिले.
“मग अशी निघून का गेलीस अचानकपणे? आणि तेही मला न भेटता, न सांगता…?” अजयने दुखावल्या स्वरात विचारले.
“मला चैन पडत नाहीये!”
“सोन्या, अरे मला पण चैन पडत नाहीये…” शीला पलीकडून अधीरपणे उद्गारली.
पुढे काही वेळ अजय फक्त ऐकत होता. मधूनच त्याच्या चेहर्यावरचे भाव बदलत होते, डोळे विस्फारत होते. आणि “काय…?”, “ओह नो…”, “बापरे…”, “मग” इतकेच शब्द बाहेर पडत होते. प्रीती समजली शीला नक्कीच त्याला सकाळच्या तिच्यात आणि शीलात झालेल्या गोष्टीबद्दल सांगत असणार.
“म्हणजे काकू… आईला सगळं समजलं? आता?” अजय चिंतित स्वरात फोनवर बोलला. इकडे प्रीती ऐकत होतीच. आईला सगळे माहित झालेय हे कळल्यावर अजयची काय प्रतिक्रिया होतेय याकडे तिचे लक्ष होते.
