आज सकाळची ऊन्ह अंगावर आली तरी ती पडून होती. कुणी विचारणार नव्हतं, ऑफिसला जायचं नाही, ना नवर्यासाठी डबा करायचं टेन्शन होतं. तरीही, लघवीला लागल्यामुळे तिला उठणं भाग होतं. इथं खेड्यात, वेसणगावात, त्यांनी जे घर भाड्याने घेतलं होतं, तिथं टॉयलेटची सोय नव्हती. पण तरीही गावाबाहेर घर हवं, म्हणून हिम्मतने मुद्दाम घेतलं होतं. त्याचं कामच तसं होतं. त्यांची गरज होती ती. पण घर कसलं, एकच मोठी खोली होती.
ती आळोखेपिळोखे देत उठली. खोलीच्या पलीकडच्या भिंतीला, हिम्मत लुंगीमध्ये तंबू उभा करून झोपला होता. त्याचा तो पर्वत पहात तिने केस बांधले. अन नकळतपणे खाली खाजवत बाहेर आली. लांब लांब पर्यंत शेती पसरली होती. त्यानंतर गाव दिसत होतं. हाकेच्या अंतरावरच्या मान्यांच्या घरातून, रेडिओ ऐकू येत होता. त्या घरातल्याना दिसणार नाही, अशी भिंतीआड ती गेली, मोकळी झाली. खालून घुसणार्या थंड झुळुकीने, तिचं अंग शहारलं. काम झाल्यावर, तशीच बसून, तिने बोटांनी थोडा छकुलीचा समाचार घेतला.
पुन्हा पुढच्या अंगणात येऊन, ड्रम मधल्या पाण्याने हात धुतले.
गॅसवर चहा ठेवताना, झालेल्या भांड्यांच्या आवाजाने, हिम्मत पण जागा झाला. लुंगीतला उभार, लुंगी आडवी धरून झाकत बाहेर आला. थोडं पुढे जाऊन शेताच्या बांधाला उभा राहिला. समोर पाणी भरणारी, मानेची बायको, अधाशासारखी, त्याच्या साईझ कडे पहात राहिली. तो डोळे झाकून मुक्त होत राहिला. नंतर दोनतीन झटके देऊन, नीट आत कोंबून, ब्रश करायला गेला.
रुपाली मनात विचार करत होती. ना हा माझा नवरा, ना मी ह्याची बायको, न हा मला लाईन देतो, ना शरीरसुख देतो, तरी पण मला याच्याविषयी, का आकर्षण वाटतं. का मी इतकी सेवा करते ?
पण हिम्मत आहे म्हणा आकर्षक. बॉडी बिल्डर, मसल मॅन. सकाळी लुंगीत तंबू उभा राहिला तर, आत एक अख्खी मांजर झोपलं, एवढी जागा तयार व्हायची. पण तिला अजून ते दर्शन झालं नव्हतं. त्याच्या तंबूचा विचार करताकरता, तिचा हात वारंवार खाली जात होता. समोर चहा उतू येऊ लागल्यावर तिचं लक्ष गेलं.
कपात चहा गाळताना, तुटक्या नाकाचा कप समोर आला, अन तिला तिचा नवरा आठवला. त्या कपच्या अपुर्या दांड्या सारखाच होता तिचा नवरा. तिला पुरा न पडणारा. नीट हातात पण न येणारा. दोन तीन बोटात धरून खेळ आटपता, येण्यासारखा… काही सेकंदपूरता.
“आज काय ऑर्डर?”
“काही नाही, पिकं वर येत नाहीत तोवर आपल्याला लगेच काही काम नाही. मी पेठेत जाऊन येतो, काही खबर मिळते का याचा अंदाज घेऊन येतो. तोवर रेडिओ ऐकत बस.”
“बरं, पण आज स्वयंपाक काय करू ?”
“मी चिकन पाठवतो, कुणाच्या तरी हातून. जास्तच करू, दोन्ही वेळचं होऊन जाईल.”
चिकन म्हटल्यावर, तिचं मन अगदी प्रसन्न झालं. खाण्या पिण्याच्या बाबतीत हिम्मत भारी लाड करायचा तिचे. पुन्हा मनातल्या मनात नवर्याशी, तुलना झाली. या बाबतीतही भारीच होता, हिम्मत. कुणा ही स्त्रीला हवाहवासा वाटेल असा नवरा होता तो. पण कधी पदरात पडणार होता, माहीत नाही.
हिम्मत तोंडावर पाणी मारून पेठेकडे निघून गेला.
आणि तिने अंघोळीसाठी पाणी तापवायला घेतले.
घरातली साफसफाई, प्रातर्विधी उरकेपर्यंत, पाणी तापलं. आज तिला स्वतःच्या साफसफाईला वेळ मिळणार होता. गावी येताना, ती सगळ्या तयारीनिशी आली होती.
बाहेर बांधलेल्या, गोंनपटाच्या बाथरूममध्ये, ती बादली, साबण, अन रेझर घेऊन घुसली. त्याला बरयाच फटी होत्या. पण लांब लांब पर्यंत कुणीही पाहणार नव्हतं. त्यामुळं, खाली बसून गाऊन काढायची तिने तसदी घेतली नाही. उभ्या उभ्याच तिने गाऊन वर केला. शेजारच्या ओलनिवर टाकला. दोन्ही हात मागे नेऊन, केस बांधू लागली. समोरची गच्च कबुतरे, माळावरच्या मोकळ्या थंड हवेच्या स्पर्शाने, रोमांचित झाली होती. अन काखेतले केस, भुरभुर हलत होते. इथं खेड्यात आल्यापासून, तिनं कमरेचं अंतर्वस्त्र घालणं बंद केलं होतं. पहिल्या दिवशी, घालून आलेली तिची मरून कलरची निकर, दोरीवर तशीच, चिमट्याला अडकून, तिच्या उफाडयातल्या तारुण्याची जाहिरात करत होती.
तोंडावर पाणी मारल्यावर, तिने काखेत अन खाली दोन्ही मांडयाच्या मधोमध, पाणी मारलं. दोन्हीकडे साबण फासून, भरपूर फेस केला. अन रेझरने हळुवारपणे, तिच्या रेशमी त्वचेवरचं ते रेशमी जंगल ती काढून टाकू लागली.
सगळं झालंय असं वाटल्यावर, बसल्या बसल्या बाहेर ठेवलेला आरसा तिने तिने हातात घेतला. अन खाली लावून तिच्या गुलाब पाकळ्या न्याहाळू लागली. तिच्या पाकळयांसोबत, तिच्या डोळ्यातही, प्रेम पाझरू लागलं. प्रेमासाठी तहानलेली, तिची छकुली कळी उमलावी तशी उमलत होती. तिच्या बोटांच्या स्पर्शाने, खुलत होती. तोंडातून सुस्कारे निघत होते. आरसा खाली पडला होता. दोन्ही मांड्या फाकवून, बसल्या बसल्या आता पाय पसरून ती बोटांनी धुंद होत गेली. किती तरी वेळ तिचा हा स्वतःशीच प्रणय सुरू होता. बराच वेळ गेल्यावर, तिचा चित्कार बाहेर पडला. अन मोठ्या सुख वेदनेच्या लाटांवर तरंगतच ती अंग धुवू लागली.
तृप्तीच्या शहार्यांनी, ढीलं पडलेलं अंग गरम पाण्याने शेकताना, तिला आणखी छान वाटत होतं. तिची अंघोळ झाली. छातीला फक्त टॉवेल लावून, ती घरात आली. अंगावरचा टॉवेल काढून, एका बाजूला कलून, केस पुसू लागली. दार उघडेच होते. तिची पाठमोरी, निथळणारी, नग्नाकृती प्रचंड मोहक अन उत्तेजक वाटत होती. अंग पुसून झालं. तिने टॉवेल केसांना गुंडाळून खांद्यावर टाकला. ती तशीच उघड्याने, भिंतीला टांगलेल्या आरशात स्वतःला न्याहाळत, राहिली. स्वतःशी हसत तिने, चेहर्याला पावडर टिकली लावली. अचानक काहीतरी आठवून, तिने आरसा हातात घेतला. पुन्हा मघाशी केस काढून गुळगुळीत केलेला, खालचा मोहक भाग निरखु लागली. स्वतःच्या त्या गुलाब कळीवर, स्वतःच खुश होत होती. हे सगळं सुरू असताना, दार उघडंच होतं.
तिने आता तिचा मोबाईल हातात घेतला, अन स्वतःच्या नग्न देहाचे सेल्फी काढायला सुरुवात केली. कमनीय देह, सुडौल गोलाई, योग्य तो मनुक्यांचा ताठरपणा, सपाट पोट, त्यात कोरल्यागत नाभी, मागे पाठीच्या कण्याचा मोहक खड्डा, त्याखाली, अप्सरेला लाजवतील असे दोन कुंभ, अन नुकताच स्वच्छ केलेल्या खालच्या पाकळ्या, आणि ही सगळी सौंदर्य इमारत, ज्यावर उभी होती, त्या मधहोश करणार्या सुडौल मांड्या… सगळंच बेफाम करणारं होतं. त्या नाजूकशा पाकळ्यांचे, कवतुक ती सेल्फी कॅमेर्यात पहात होती. उकलुन त्यांची ख्याली खुशाली विचारत होती. तिने दोनतीन सेल्फी छकुलीचे देखील काढून घेतले. अन इतक्यात कडी वाजली म्हणून, तिचं लक्ष गेलं. मघापासून दाराच्या आत येऊन उभा राहिलेला बबन्या, हाताने स्वतःच्या पायजम्यात काहीतरी दाबत, आवळत होता, अन तिच्या प्रत्येक हालचालीसोबत सुस्कारे सोडत होता. कितीवेळ चोमडा उभा राहून, डोळे फाडून पहात होता, काय माहित ?
पण रुपाली वहिनीने, स्टुलावर एक पाय ठेवून, खालचे सेल्फी काढले तेव्हा त्याचा तोलच गेला. अन दाराची कडी वाजली. रुपालीने पाहिले. तसा जवळ पडलेला गाऊन, छातीला लावून, त्याला सावरायला ती पुढं झाली.
“अवो बबन भावजी, काय झालं ? चक्कर आली का काय ?” म्हणत तिने त्याचा हात धरला. अन बबन्याची शेवटची चिळकांडी, पायजम्यातच उडाली. त्यानं डोळे मिटले अन तसाच दरवाजावर कलंडून उभा राहिला. रूपालीने पटकन गाऊन घातला. त्याच्या हातातली, चिकनची काळी बॅग घेतली. अन त्याला खाली बसवलं. वहीनीचं नग्न सौंदर्य एवढं दिलखेचक असेल, असं नेहमी ढगळ गाऊनमध्ये बघणार्या बबन्याला वाटलं नव्हतं. तो दाराला टेकून फतकल मारून, डोळे झाकून बसला होता.
“थांबा वैचचा टाकते,” म्हणत, रूपा वहिनीने आधण ठेवलं सुद्धा. वहिनी रागावतील असं वाटलेल्या, बबनला हा सुखद धक्का होता. तो आता डोळे भरून गाऊन मधल्या वहिनीला पहात होता. अन रूपा गालातल्या गालात हसत होती.
“न्हाय माझं चुकलंच वैच, आत नको यायला होतं मी. भसकन घुसलो अन तुमाला बघून घोटाळाच झाला, बगा वैनी… चला निगतो मी…” म्हणत बबन उठला पण.
तोवर चहा घेऊन आलेल्या, रुपालीने हात धरून खाली बसवलं.
“बसा,चा घिऊन जावा… न्हाय सांगत मी ह्यासनी.”
अस म्हणत ती पण तिच्यासमोर, फतकल मारून चहा घ्यायला बसली.
तिचा समजूतदारपणा बघून, बबन लाजला. कसाबसा चहा पिऊन उठला. एकतर त्याचा पायजमा खराब झाला होता.
“येत जावा भावजी, कधीतरी मदत करायला.” अन ती खुदुखुदु हसु लागली. तसा बबन पटकन चपला चढवून पळाला.
