शेवटची खेप झाली त्यावेळी, रूपा कपडे धुत होती. गाऊन बराच वर गेला होता. मांड्यांच्या आतला गाभा बराच उघडा पडला होता. वरची बटणं उघडी पडल्यामुळं, बबनला मधली दरी स्पष्ट नजरेला पडत होती. तो ड्रमला टेकून ते सौंदर्य आशाळभूतपणे निरखत होता.
“मी काय म्हणते भावजी, लक्ष्मी कुठं कामाला जाती म्हणायची.”
“ती जाती देशमुखाकडं.”
“मग तुमचा नाश्ता झाला का ?”
“नाही, सकाळची अंघोळ झाली की जातीय ती.”
“बया, नवर्यालाचा तरी द्यावा की न्हाई…”
वैनींच्या अशा प्रेमळ बोलण्यानं, बबन पाघळत चालला होता. समोरचा गोरापान गाभा त्याला आमंत्रण देत होता.
“सांजच्याला किती वाजता येती.”
“आठ वाजेपातूर येती, तिकडूनच जेवण बांधून आणती.”
“एवढं काय काम असतं देशमुखाकडं.”
“कसल्या पुड्या तयार करत बसती. रात्री झोपेत चावळत असती, १० ग्रॅम, २० ग्रॅम असलं काहीतरी.”
“असला कसला बिझिनेस काढलाय देशमुखांनं… पुड्या बांधायचा.”
“त्याचा काय एक धंदा हाय का वैनी… काय करलं त्यो देशमुख त्याचा नेम नाही. आता तोंडाला लावायच्या पावडरच्या डब्यातून पावडर काढून, त्याच्या कोण बारीक बारीक पुड्या बनवलं का ? तुमीच सांगा,… त्याबी प्लास्टिक पॅकिंगच्या,… तसलं मशीन पण चालवती लक्ष्मी… तिच्या वजन करण्यावर मालकाचा लै इश्वास. “
“आग् बया, हा काय येडेपणा म्हणायचा.” बोलता बोलता, रूपालीने गाऊन वर उचलून कपाळावरचा घाम पुसला. तेवढ्या क्षणार्धात काही दर्शन होतंय का हे पहायला, बबन्या वाकला.
“आता काय कपडे वाळू घालता का काय भावजी, अवो एवढी नका मदत करू माझी.”
“त्याला काय होतंय वैनी, ” म्हणत त्याने खरंच पिळलेले कपडे वाळत घालायला घेतले. तो खरंतर कपडे घ्यायला वाकला नव्हताच. पण रूपाने, समय सुचकपणे त्याला कामाला लावला. ती आत निघाली.
“भावजी घरी जाऊन तरी काय करणार आहात ? त्यापेक्षा इकडेच खाऊन आराम करा, अजून चहा पण नसेल न झाला तुमचा. आधी चहा करू की भाकरीच थापू. कालचा चिकनचा रस्सा आहे भरपूर.”
“मग भाकरीच थापा… ” बबन चेकाळत बोलला.
“आणि हो, कपडे झाल्यावर, तुमचे पण अंगावरचे ओले कपडे वाळत घाला. अन तिथं नीट अंघोळ करून घ्या.”
एवढं बोलून ती आत आली. भाकरीच्या तयारीला लागली.
सामान काढता काढता, ती खिडकीतून बाहेर पहात होती. बबन अंघोळीला गेला होता. त्यानं खरोखर आत काही घातलं नव्हतं. पाच मिनिटांनी त्याची अंघोळ होईल अशा बेताने, रुपाली टॉवेल घेऊन गेली. बबनच्या अंगावर एकही कपडा नव्हता. वैनी समोर लाजून उभा होता.
“या टॉवेलने, अंग पुसून, तोच गुंडाळून आत या. ” समजूतदारपणा दाखवत, रूपा आत आली. ती गॅस समोर बसली.
अंग पुसून बबन्या देखील आला. पण दारातच उकिडवा बसला.
“ईश्श, इतक्या लांब काय बसलात भावजी, इथं माझ्या समोर बसा की पाटावर. इथल्या इथं गरम गरम देता येईल ना.”
तो ही लाजत लाजत येऊन बसला. पण वैनींच्या उघड्या मांड्या त्याला विचलित करत होत्या. त्याचा टॉवेल काही स्थिर राहिना. उचलला जात होता. ते लपवण्यासाठी त्याने एक पाय गुडघ्यात मुडपून उभा केला. पण त्यामुळं आतलं स्पष्ट दर्शन, वैनींला होऊ लागलं. ते काही त्याच्या लक्षात आलं नाही. तो वैनींच्या वर केलेल्या गाऊनमध्ये काही दिसतं का ?, तेच शोधत राहिला.
वैनी इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारत, मांड्या, अन छातीवरची दरी दाखवत, त्याला गरम गरम वाढत पण होती, अन गरम करत पण होती. अन त्याचा वाढणारा ताण तिला अगदी डोळ्यांसमोर स्पष्ट दिसत होता. तो ताण आता, कातडीतून बाहेर डोकावू लागला होता.
खरंतर ती कालच तृप्त झाली होती. पण बबनची कथा ऐकता ऐकता, तिला त्याची खुप दया येऊ लागली होती. बिचार्याच्या आयुष्यात, कसलेच सुख नव्हते. रुपाली गावात आल्यापासून, हे येडं तिच्या सेवेत धन्यता मानत होतं. बायकोचा पाय घरात ठरत नव्हता. ती देशमुखाच्या पूर्ण आहारी गेली होती. त्यामुळं बबनला तिकडून शरीरसुख मिळणं दुरापास्तच होतं.
दोघांची जेवणं झाल्यावर, दुपारी ती जरा लवंडली. जवळच बबन बसला होता, तसाच, टॉवेलवरच. अर्थातच रूपावैनीचा चावट गाऊन, गुडघ्याच्या वर सरकला होता. आशाळभूत बबन कुठल्या तरी गावकीतल्या गप्पा मारत ते दृश्य एन्जॉय करत होता.
“बया, बया,… भावजी पाय लैच दुखत्यात वो. काय करावं काय उमगत न्हाय बगा.”
“मी दाबून देऊ का वैनी…” क्षणाचाही विलंब न लावता, बबन बोलला.
“किती कराल वो माझ्यासाठी,… भावजी”
“त्यात काय एवढं वैनी ? ” म्हणत बबनने तिच्या गोर्यापान पोटर्या मांडीत घेतल्या. “बगा तरी माझ्या हातचा गुण” म्हणत त्याची बोटं तिच्या पायाच्या तळव्यावर नाचू लागली. खरोखर सुखाची लहर तिच्या शरीरात पसरत चालली होती. गरज नसताना केलेला मसाज तिला छान वाटू लागला होता.
पाय दाबत दाबत तो वर सरकत होता. रुपाली आता पालथी झोपली होती. पोटर्या दाबताना, बबन जवळजवळ वर बसला होता.
“अजून वर सरका,… भावजी” रूपालीने खोल आवाजात आज्ञा केली. तिच्या दोन्हीकडे दोन पाय टाकून, तो आता मांड्या दाबत होता. मघाशी गाभूळलेल्या त्या गोर्यापान मांड्या तो अधाशासारखा पहात होता. तोच सौंदर्याचा खवा तो आता रगडून मळत होता. दाबत चोळत, तो मागच्या गरगरीत गोलाई वर पोहोचला.
“थांबू नका ” म्हणत, रूपाने गाऊन पार पाठ उघडी पडेपर्यंत वर केला. आता ती गोरीपान, अनावृत्त प्रमाणबद्ध गोलाई, बबनच्या पंज्यात होती. त्याचे हात सावकाश चालत होते. तिच्या तोंडातून हुंकार उमटत होते. कधी चुकून फटीत बोटं गेली तर, ती कण्हत होती. तिने मांड्यांमधलं अंतर वाढवून, त्याच्या हाताला, मोकळी वाट करून दिली. तो त्या गोल पर्वतावरून कधी खालच्या घळीत उतरला हे त्याचं त्यालाही समजलं नाही. पण रुपाला सगळं समजत होतं. ती याच क्षणाची वाट पहात होती.
त्याची बोटं खालच्या फटीत, गुंतल्या गत झाली अन तीने पलटी मारली. तो बावरला. तिने पाय पूर्ण पसरून त्याला निमंत्रण दिलं. तो घाबरून तिच्या चेहर्याकडे पहात होता. तिने फक्त ओठांचा चंबू करून एक चुंबन त्याच्याकडे फेकलं. जो भाग पाहण्यासाठी तो कालपासून उतावीळ झाला होता, तोच गुलाबी प्रदेश त्याच्या तोंडापासून एक दीड फुटावर होता.
“भावजी, वास घेऊन बगा की…”
धुंद झालेला बबन तिच्या पूर्ण संमोहनात अडकला होता. नाकाचा स्पर्श पाकळ्यांना करत तो हुंगु लागला. त्याच्या स्पर्शाने अचानक कळीचा वरचा गुलाबी भाग अलगदपणे ओठ विलग व्हावेत, तसा विलग झाला. नकळतपणे त्याची जीभ तिथं टेकली, अन एक हुंकार रूपाच्या ओठातून निघाला,
“भा..व…जी… आह “
आता बबन्या त्या कळीवर तुटून पडला होता. त्याला ती चव, गंध वेड लावत होता. खालच्या ओठांच्या पाकळया अन आतला कोमल मणी तो जिभेच्या टोकाने स्वच्छ करत होता. तसतशी ती पेटत होती. संपूर्ण अंगात कामाग्नी पेटला होता. ती कंबर उचलून तिचं गुलबकावलीचं फुल, त्याच्या समोर पेश करत होती. धुंद होऊन त्याचं डोकं आणखी दाबत होती. तो वैनींच्या सुखासाठी झटत होता. जीभ आतबाहेर करत पुन्हा मुळ स्थानावर आणत होता. त्यामुळं तिच्या संपूर्ण काम प्रदेशावर, त्याचं वर्चस्व आलं होतं. अन ती फक्त आतून पाझरत होती. त्याच्या कमरेचा टॉवेल कधीच सुटला होता. त्याच्या पौरुषाने कातडीची वेस ओलांडून, कधीच बाहेर झेप घेतली होती. तिचा हात तिथपर्यंत कसाबसा पोहोचला. त्याने थोडं तिरके होतं, त्याचा ताबा तिच्या मुठीत देऊन टाकला. त्याची जीभ अन बोटं मात्र, खाणीतून मलाई काढण्यासाठी धडपडत होती.
त्याचं अस्तित्व तिच्या मुठीत आल्यावर, तिला चेव आला. तिच्या कमरेची गती वाढली. आता, वीज चमकणार हे बबनच्या लक्षात आलं. इकडे जिभेची गती वाढवत, त्यानेही तिच्या मुठीत, स्वतःच्या कमरेची गती वाढवली.
बघता बघता नभात मेघ दाटून यावेत, तशी दोघांचीही अंगे दाटून आली, वीज चमकावी तशी सुखाची मोठी लहर, दोघांच्याही शरीराना झटका देऊन गेली. अन तिच्या प्रेमाचा वर्षाव त्याच्या जिभेवर, अन त्याचा कित्येक वर्षांपासून स्पर्शाची वाट पाहणारा, तुंबलेला पाट तिच्या हातावर, वाहून मोकळा झाला.
पुढचा बराच वेळ दोघेही एकमेकांच्या मिठीत, बिलगून पडून राहिले,… तसेच, तृप्त, अनावृत्त, शांत…
