इतक्यात लांबून भजन म्हणत कुणी येत असल्याचा आवाज आला. एक संन्यासी होता. त्याच्या हातातली एक पांढरी पिशवी, त्यानं, तिच्या जवळ ठेवली. चांगली तीन चार किलो भरलेली वाटत होती. संन्यासी तसाच पुढं निघून गेला.
मागोमाग ती ही उठली. पुन्हा कमरेखालच्या भरदार सौंदर्याचं दर्शन झालं. पटकन लुगडं खाली करून, तिने ती पिशवी उचलली, अन गढीच्या दिशेने चालू लागली.
हिम्मत देखील उठला. ताठलेलं आत कोंबून, लुंगीने झाकत चालू लागला. पण तो संन्यासी गेला त्या दिशेने चालू लागला. झपाझप चालत त्यानं संन्यासी जवळजवळ गाठलाच. पण त्याला समजणार नाही एवढं अंतर ठेवलं. संन्यासी फाट्याकडे निघाला होता. वाटेत कुणी आलं तर त्याच्या पाया पडत होते, तो आशीर्वाद देत होता. एका निर्जन वळणावर मात्र, तो मोठ्या वडाच्या झाडाआड गेला. अन काही क्षणात, एक साधा सभ्य गृहस्थ पॅन्ट शर्ट मध्ये बाहेर आला. हिम्मतच्या अपेक्षेप्रमाणे सगळं घडत होतं. तो गृहस्थ ओळखीचा वाटत होता. नीट निरखून पाहिल्यावर, त्याच्या लक्षात आलं, तो तालुक्यातला प्रसिध्द पत्रकार होता,… समीर मुख्तार. कपडे बदलून, पत्रकार महाशय, फाट्यावरच्या एसटी मध्ये बसून गायब झाले. हिम्मतने तालुक्याच्या ठिकाणी काम करणार्या त्याच्या सुत्रांना फोनवर सूचना दिल्या. अन थोडा रिलॅक्स झाला. पण रिलॅक्स झाल्या झाल्या त्याला लक्ष्मी आठवली. तिचा भरगच्च फुलोरा आठवला.
त्यानं बबनला फोन लावला. बबन टपरीवर, गप्पा मारत बसला होता. त्यानं जरा बाजूला जाऊन फोन उचलला. अन ताबडतोब प्रश्न आला,
“बबन, लक्ष्मी दुपारी कुठं असती. “
“आं,… देशमुखाकडं आली हुती, कसलीतरी पांढरी पिशवी घिऊन, पर थोड्या येळान, बाहेर पडली. आता नदीवर कापडं धुवायला गेली असंल.”
“बरं चल मी जेवायला घरी येणार नाही, म्हणून सांग.”
“बरं मी आताच जातो रूपा वैनी कडं”
हे सगळं बोलणं होत असताना, बबन सुध्दा लोकांना ऐकू जाणार नाही ही काळजी घेत होता. तो सुद्धा हळूहळू सिक्रेट एजंट झाला होता.
नदीवर, लक्ष्मी एकटीच कपडे धुत होती. अन तिला दिसेल अशा अंतरावर, हिम्मत मुद्दाम जॉकी घालून पोहत होता.
दोघांची नजरानजर होत होती. ती तिच्या परीनं लुगडं वर करून, गोर्यापान मांड्यांचं दर्शन देत होती. ते पाहून, हिम्मतची जॉकी फुगत चालली होती. हिम्मत आपली कमरेखालची दौलत दिसेल असा मध्येच पाण्यात उभा रहात होता. त्याच्या पिळदार शरीर यष्टीकडे पहाता पाहता, एकच कपडा ती कितीवेळा पिळत होती, हे तिचं तिलाही कळत नव्हतं.
“भावजी…” तिनं प्रेमळ आवाज दिला. त्यानं पाहिलं.
“एवढी चादर पिळून द्या की”
तिच्या या लाडिक आर्जवाला, हिम्मत नाही म्हणू शकत नव्हता. त्यालाही तिच्या जवळ जायचंच होतं. तो तसाच, जॉकीवर बाहेर आला. अगदी तिच्या जवळ, उभा राहून, चादर पिळू लागला. ते करताना, त्याचे दंड, भरदार छाती, त्यावरचे केस, कमरेला फुगलेली जॉकी… सगळं कसं तिच्या तोंडाला पाणी सुटेल असं होतं. ती निरखत होती.
शक्य तितकी साडी वर करून त्याचं लक्ष वेधत होती.
“भावजी भूक लागली का न्हाई…?… इतका वेळ पवताय…”
“हो भूक,… तहान सगळंच लागलंय.”
“मग चला घरी,… जवळच हाय घर माझं.”
“पण…”
” पण काय आता, एवढं काय बायकोला घाबरता… चला.”
हवं असलेलं निमंत्रण, हिम्मत सोडणार नव्हताच. त्याने तशीच लुंगी गुंडाळली, वर पैरण घातली अन तयार झाला.
ती पुढे अन तो मागे, तिच्या घराकडे दोघे चालू लागले.
तिकडे बबन घरी पोचला, तेव्हा, रूपा अंघोळ करत होती. हावर्या सारखा बबन तिथं जाऊन उभा राहिला.
” अगं बया, भावजी ?… तुमि कधी आला.”
“ह्यो काय आताच.”
“बरं भावजी, तेवढा पाठीला साबण लावून द्या की… माझा हात पोचना झालाय.”
बबन भावजीला तेवढंच हवं होतं.
तिच्या मऊशार, गोर्यापान पाठीवर, बबनचा खरखरीत हात, साबण घेऊन फिरु लागला. ती पूर्ण नग्न होती. त्यामुळं, बबनचं लक्ष खालच्या गोल गरगरीत भागांवर होतं. साबण लावत लावत तो अलगद खाली जात होता. रूपा काही म्हणत नाही पाहून आणखी खाली जाऊ लागला. पण पुन्हा दचकून वर निघाला. रूपा गालातच हसली. त्याच्या हातून साबण निसटला.
तो नेमका घसरून, तिच्या बुडाखाली गेला. त्याने धाडस करून हात खाली घातला. रूपा शांत होती. खालून साबण काढता काढता, तिच्या प्रमाणबध्द गोलाईवर त्यानं साबण फिरवला. तसा रूपाने, मागचा भाग उचलला. पुढच्या दगडावर हात टेकून, कंबर थोडी वर उचलली. आता बबनचा साबण, मागच्या गोलाईवरून बिनदिक्कत फिरत होता. मध्येच मधल्या फटीत उतरत होता. मांड्यांच्या मधून खाली, त्याचा हात अविरत फिरत होता. तिनं त्याच्या हातातला साबण काढून घेतला.
“नीट हातानी चोळून फेस करा ना, भावजी…” अधीर स्वरात रूपा बोलुन गेली.
तसा त्याचा हात तिच्या मागच्या गोलाईवरून थेट पुढच्या घळीकडे गेला. त्याच्या बोटांची कमाल, तिला माहीत होती. त्याचा हात आता, तिच्या पाकळ्यांभोवती फेस करत होती. अन पाकळ्यांमध्ये त्याची बोटं थैमान घालत होती. गायीची धार काढताना, तिच्या पायांमध्ये बसावं तसा तो, उकिडवा तिच्या मागे बसला होता. अन ती कंबर उचलून, त्याला हवी तशी पोझिशन देत होती. पण इकडे लेंग्यात नेहमीप्रमाणे त्याचीच धार उडायची वेळ झाली होती. जसजशी त्याची वेळ जवळ येत होती, तशी त्याच्या बोटांची गती वाढत होती. ती आता पाझरू लागली. नकळत हुंकार बाहेर पडू लागले. मध्येच एका चुकार क्षणी, त्याचा लेंगा ओला झाला. पण वैनीच्या खुशीसाठी, त्यानं बोटांचा प्रहार सुरू ठेवला. अन काही वेळातच, तिचं अंग ताठरलं, तिने स्वतःच कंबर खालीवर करायला सुरुवात केली. अन काही सेकंदात, ती त्याच्या बोटांवर, वाहू लागली. त्यानं बोटं बाहेर काढली. त्याच्या बोटांवरचा चिकट द्रव तिने स्वतः गरम पाण्याने धुतला.
आता ती तृप्त मनानं, जेवण वाढत होती. त्यानं खराब झालेला लेंगा धुवून वाळत घातला होता. अन तो पुन्हा फक्त टॉवेल लावून, तिच्यासमोर, मांडी घालून जेवायला बसला होता.
इकडे हिम्मत अन लक्ष्मी जेवायला बसले होते. भरपूर कांदा टाकून तिनं शेंगदाण्याची आमटी केली होती. त्यात भाकरी चुरून, हिम्मत जेवत होता. ओल्या अंगावर त्यानं पैरण घातली म्हणून ती ओली झाली होती. ती पैरण अन ओली जॉकी दोन्ही बाहेर वाळत घालून, फक्त लुंगीवर तो जेवायला बसला होता. बबन्या डिस्टर्ब करायला येणार नाही, याची त्याला खात्री होती. त्यानं कितीही लुंगीत लपवला तरी त्याचा ताठरपणा लपणार नव्हता.
कारणही तसंच होतं. ती जेवायला बसताना, लुगडं थोडं वर करूनच बसली होती.
तिच्या इतक्या अनुभवी अन भरदार मांड्या रूपाच्या नव्हत्या. रूपाच्या मानाने, ती थोडी जास्तच भरलेली अन कमानदार शरीराची होती. तिच्या दृष्टीने, पहिल्यांदा तिला आवडलेला कुणीतरी, तिच्या इतक्या जवळ बसला होता. बबन तिला कधीच आवडत नव्हता. अन देशमुखाला मालक म्हणून जवळ करणं भाग होतं. पण आज नदीत, तिने जे पौरुष पाहिलं होतं, त्यावर ती मनापासून भाळली होती. पहिल्यांदा स्वतः होऊन मिठीत घेण्याची तिला इच्छा झाली होती. तिला तो लुंगीतला तगडा वाघ आज काहीही करून कुरवळायचा होता.
नुसती कल्पना करूनच, जेवणाचा एकेक घास तिच्या घशाखाली उतरत नव्हता. त्याच्या नजरेचा स्पर्श तिच्या गालावर खळी खुलवत होता.
अन हिम्मतला गुंतवून ठेवण्यासाठी, ती मुद्दाम, पदर घसरवत होती, छातीवरची घळ दाखवत होती, लुगडं गुडघ्याचा वर घेऊन बसली होती.
जेवणं झाली. तिने टाकलेल्या गोधडीवर, हिम्मत खांबाला टेकून बसला. बाहेरचा माळ पहात नुसत्या लुंगीवर बसला होता. अन त्याचं शरीर शिल्प न्याहाळत, ती आवराआवर करत होती. तिच्या डोळ्यातली तहान त्याला तिच्याकडे न पहाता देखील जाणवत होती. अन त्याचा ताठपणा काही कमी होत नव्हता. लुंगीतून तो तिलाही स्पष्ट जाणवत होता. तिला आता राहवेना. आवरून झाल्यावर, तिने लुगडं फेडलं. बाजूच्या दोरीवर टाकलं. अन परकर अन ब्लाउज वर त्याच्या जवळ येऊन टेकली. त्यानं प्रेमानं तिला न्याहाळलं. तिची मोठी घसघशीत भरलेली छाती, ब्लाउज मध्ये बसत नव्हतीच. देशमुखाची मेहनत त्याला दिसत होती. ती नजरेतून पाझरत होती. पण हिम्मत झटक्यात तिला जवळ ओढत नव्हता. तिनेही वेळ घ्यायचं ठरवलं.
