घडवाली भाभी

मी निशिकांत चाफेकर. चाळीशी मागच्या वर्षीच ओलांडली. मात्र मनाने अजूनही विशीचा. तसं शरीरानेसुध्दा वयापेक्षा पाच वर्षांनी लहानच वाटतो. सारं श्रेय गेली बावीस तेवीस वर्षे केलेल्या योगाभ्यासाला आणि उत्तम कामजीवनाला. चांगल्या पगाराची नोकरी, एक सुंदर पत्नी, दोन हुशार आज्ञाधारक मुले असा सुखाचा संसार आहे.
लहानपणी मी माझ्या आई बरोबर धारावीला चाळीत राहत होतो. वडील दुबईला असायचे. माझ्या लहानपणापासूनच क्रिकेट, कबड्डी खो-खो, फुटबॉल ह्या मैदानी खेळाबरोबरच कॅरम व बुध्दिबळ हे माझे आवडते खेळ होते. त्यातही क्रिकेट हा माझा सर्वात आवडता खेळ होता. माझी फलंदाजी तर उत्तम होतीच मात्र त्याहीपेक्षा माझी खरी ओळख यष्टीरक्षणामुळे होती. एरियातल्या कुठल्याही संघाची बाहेर मॅच असेल तर विकेटकिपर म्हणून ते मलाच घेऊन जायचे.
मी त्यावेळी दहावीला होतो तरी रोज संध्याकाळी साडेपाच वाजता माझी मैदानावर हजेरी लागायची. मी विकेटकिपींग करत असतांना क्वचितच चेंडू मागे जायचा. गणेशची गोलंदाजी सर्वात वेगवान होती. त्याला सारे गण्या म्हणायचे. मात्र कित्येकदा वेग असूनही लाईन व लेंग्थ बिघडली की लेग साईडला त्याचा चेंडू पकडतांना मला डाव्या बाजूला झेपावं लागत असे.

रामसिंग बिश्त काही महिन्यांपूर्वीच आमच्या एरियात राहायला आला होता. मोरेमामीच्या पडवीमध्ये तो पोटभाडेकरू म्हणून तो त्याच्या बायकोबरोबर राहत होता. तो जवळच्या एका मोठ्या इमारतीमध्ये रखवालीचं काम करत होता. आधी लोक त्याला नेपाळी गोरखा समजायचे. तो उत्तर प्रदेशातल्या (आता उत्तराखंड) गढवालचा राहणारा आहे हे सांगितल्यापासून त्या कुटुंबाला सारे गढवाली म्हणू लागले होते. तरूण पोरं रामसिंगच्या बायकोचा उल्लेख गढवाली नाही तर घडवाली असा का करतात हे मला नंतर कळलं. ती खूपच सुंदर, उंच आणि वर्णाने गोरीपान अगदी पिवळीशार होती. संध्याकाळी नेहमी ती तिच्या उंबरठ्यावर बसून असायची. दरवाजा अर्धा उघडा असायचा. तिचा नवरा साडेसहाला घरी आला की मग घराचा दरवाजा बंद होत असे.
आम्ही ज्या मैदानावर अ‍ॅक्टीस करत होतो ते मैदान फारसे मोठे नव्हते. एकाच मैदानात दोन – तीन ठिकाणी स्टम्प्स लागलेले असायचे. मागे फारशी जागा नव्हती. विकेटकिपरकडून बॉल सुटला की तो मागे आडव्या चाळीतल्या मोरेमामीच्या किंवा घडवालीच्या घरात जायचा. आधी घरातली भांडी पडल्याचा आवाज यायचा आणि मग पाठोपाठ मोरेमामीच्या शिव्या. बरेचदा चेंडू परत आणायला आम्ही एखाद्या लहान मुलाला पाठवत असू. मोरेमामीच्या घरातला चेंडू किमान परत तरी मिळायचा; मात्र घडवालीच्या घरातला चेंडू परत आणायला जायला कुणाची हिंमतच होत नसे. चेंडू मागणार्‍या मुलाला फटकारून लावत ती सरळ दरवाजा लावून घ्यायची.
त्या दिवशी गण्याचा एक चेंडू लेग साईडला टप्पा पडून खूप उडाला व माझ्या हाताला चाटून मागे घडवालीच्या घरात गेला. तिथे अवतीभवती कुणी लहान मुलगा नव्हता. मग मीच धीर करून तिच्या दरवाजावर गेलो. ती उंबरठयावरच उभी होती.
“सॉरी मौसी! प्लीज बॉल दोगी….”
आधी तिच्या गोर्‍या भालप्रदेशावर दोन आठ्या पडल्या मात्र मग हर्‍यावर भाव बदलले. तिने मला माझं नाव विचारलं. मी माझं नाव सांगितलं. ती हसली व हातातला चेंडू पुढे करत मला म्हणाली.
‘ये लो लेकिन फिर कभी मुझे मौसी ना कहना।‘
मी चेंडू घेऊन मैदानात फेकला. इतक्या सहजगत्या चेंडू परत मिळाला म्हणून सारेच खुश झाले. त्यानंतर मात्र चार पाच दिवस मी चेंडू मागे जाऊ दिला नव्हता, मात्र गण्याच्या गोलंदाजीवर तशी हमी देणे कठीण होतं. खूप वेगाने गोलंदाजी करतांना त्याचा लाईन व लेग्थवर कंट्रोल राहत नसे. मग कित्येकदा त्याचा वाईड चेंडू अडविण्यासाठी मला डावीकडे झेपावं लागत असे. असा चेंडू पकडला की सहज नगर मागे जायची. ती घडवाली गालात हसायची. मग एरवीसुध्दा अधूनमधून मी डाव्याबाजूला मागे पाहू लागलो. तेव्हा प्रत्येक वेळी नजरानजर होताच ती गालात हसू लागली. इतकी सुंदर स्त्री मला स्माईल देते ह्या गोष्टीने मी नकळत हुरळून जाऊन मग जरा अधिकच स्टाईलीश किपींग करत असे.
मग एके दिवशी मी मैदानावर गेलो तेव्हा खेळ बंद पडला होता. मी चौकशी केली तेव्हा गण्याने मला सारी हकीगत ऐकवली. चेंडू घडवालीला लागला होता व ती तो घरात घेऊन गेली होती. दरवाजा तिने बंद केला होता. एक लहान मुलगा दरवाजावर जाऊन आला होता, परंतु तिने दरवाजा उघडला नव्हता. मला बघून सगळ्यांना हुरूप आला होता व मी तो चेंडू परत आणावा अशी त्यांची इच्छा होती.

तिने दरवाजाही लावून घेतला होता. तिला चेंडू लागला होता शिवाय दरवाजावरून तिने एकाला हाकललं होतं. ह्या सगळ्यांचा विचार करता जर मलाही तिने दरवाजा उघडला नाही तर सगळ्यांसमोर विचका होणार होता. म्हणून मीसुध्दा रिस्क घ्यायला तयार नव्हतो.
‘तेरी मौसी है यार! तेरे को मना नहीं करेगी।’ इक्बाल म्हणाला, त्याने तिचा माझी मौसी म्हणून उल्लेख केला म्हणून मी चिडलो. इतरजणमध्ये पडले व त्यानेही सॉरी म्हटलं म्हणून मग मीसुध्दा थंड झालो. मलाही खेळायहोतं. त्यामुळे चेंडू परत मिळणे व खेळ पुन्हा सुरू होणं अधिक महत्वाचं होतं. त्यांना दूरच थांबायला सांगून मी हिंमत करून तिच्या दरवाजावर गेलो.
‘मौसी!’ मी साद दिली. मग मला आठवलं तिला मौसी म्हटलेलं आवडत नाही.
‘भाभी! भाभी प्लीज, तिने दरवाजा उघडला.
सॉरी, आपको बॉल लगा। “सॉरी बोलने आए हो या बॉल वापस लेने?” मी गप्प झालो. तीसुध्दा गप्प उभी होती, मी मागे वळणार तोच तिने माझा तिच्या दरवाजावरचा हात पकडला.
‘अंदर आवो।’ म्हणत तिने मला घरात जवळपास ओढुनच घेतलं. मला अर्ध उघड्या दरवाजाच्या मागे नेत तिने ति छातीवरचा पदर दूर केला.
‘यहाँ देखो कितना लाल हुआ है।
तिच्या खोल गळ्याच्या तंग ब्लाऊजमधून तिच्या भरगच्च स्तनांची गोलाई बाहेर डोकावत होती, उजव्या गोलाईवर लालसरपणा दिसत होता. मी पाहतच राहिलो. मग मी नजर बाजूला वळवली. तिने छाती पदराखाली झाकली. तिने मग बाजूला ठेवलेला चेंडू माझ्या हातात दिला.
‘टॅक्स भाभी!’
“ठीक है देवरजी’ म्हणत तिने माझा गालगुच्चा घेतला व मला म्हणाली.
‘तुमने जो अभी देखा वो किसी को ना बताना।’
ति या हर्‍यावर हसरे खोडकर भाव होते. मी खुश होऊन तिथून बाहेर पडलो. पुन्हा चेंडू मिळाला म्हणून सारे खुश झाले. तरी गण्या माझ्याकडे संशयाने बघत चुळबुळत होता, थोडया वेळाने त्याने मला विरलंE]
“काय रे तिने तुला आत कशाला बोलावलं?’
‘बॉल परत द्यायला.’ मीसुध्दा हसून उत्तर दिलं. त्या उत्तराने त्याचं समाधान झालं नव्हतं. त्याचे प्रश्न वाढू लागले तेव्हा ‘बॉल परत मिळाला ह्याच्याशी मतलब ठेव तुला बाकीच्या चौकशा कशाला हव्यात?’ असं म्हणत मी त्याला गप्प केलं. मात्र त्यानंतर तिची व माझी नजरानजर अधिक वाढली. तरीसुध्दा तोवर तिचं नावसुध्दा मला ठावूक नव्हतं.
मैदान अपुरे व चाळींच्या मध्यभागी असल्याने ऊंचावरून चेंडू फटकारल्यास तो फलंदाज बाद ठरवला जाई. इक्बाल स्पिनर होता. त्याचे चेंडू हळू यायचे व तो खूप फ्लाईट द्यायचा त्यामुळे त्याचा चेंडू औरात मारण्याचा मोह बर्‍या जणांना व्हायचा व ते चकायचे! चेंडू चाळींच्या मागे उंच जायचा. अशाच एका चेंडूवर एकजण चकला व चेंडू Tळी या मागे गेला. सारेजण चेंडूच्या दिशेने धावले. तहान लागली होती म्हणून पाणी पिण्यासाठी मी मागे मोरेमामीच्या दाराकडे वळलो तर तिच्या दरवाजाला कुलुप होतं. नेहमीप्रमाणे घडवाली उंबरठ्यावर बसली होती. माझ्याकडे पाहून तिने सुंदर स्माईल केलं. मग नकळत माझे पाय तिच्या दिशेला वळले.
‘भाभी पानी मिलेगा?’

ती उंबरठयावरून उठून आत गेली. तिच्या हातात पाण्याचा ग्लास होता. ‘दरवाजे के बाहर से पानी नही पिलाते। अंदर आकर पिलो.’
मी घरात पाऊल टाकलं तशी ती दरवाजा आड मागे सरकली. तिने पुढे केलेला ग्लास लहान होता तो मी एका दमात संपवला. मी आणखीची खूण केली. तिने पुन्हा ग्लास भरून माझ्या समोर धरला. तिचा पदर थोडा ढळला होता. नकळत माझी नजर त्यावर पडली.
‘बहुत प्यासे लगते हो। पुन्हा ती तशीच खोडकर हसली. माझं हृदय धडधडू लागलं. मी ग्लास रिकामा करून तिच्या हातात दिला व मागे फिरणार तोच तिने माझा दंड धरला.
“तुम मुझसे डरते हो क्या? तिने माझा दंड धरूनच ठेवला होता. ‘नहीं … आपसे क्यूं डरूंगा?’ ‘फिर भागते क्यूँ हो?’
त्या प्रश्नावर मी स्तब्धच राहिलो मग मी तिच्याकडे पाहिलं. जवळून ती मलाच न्याहाळत होती. ‘भाभी आपका नाम क्या है? “तुम मुझे अंजूभाभी कह सकते हो!’
तिच्या बोलचालीवरून ती मला सुशिक्षित वाटली. ती इतक्या जवळ उभी होती की तिच्या अंगाचा सुगंध मला जाणवत होता. बरं वाटत होतं तरी तिथून लवकर बाहेर पडायला हवं होतं.
‘खेल चालू हुआ होगा।’
‘हां! चालू तो हुआ है!’ ती गूढ हसली. मग पुढे सरत तिने माझ्या गालाची पप्पी घेतली व ती दूर झाली. तसं करतांना तिच्या उरोजांचा मला ओझरता स्पर्श झाला. प्रथमच स्त्रीस्पर्शाची जवळीक अनुभवून नकळत मी उत्तेजीत झालो होतो. मी तिच्या घरातून बाहेर पडलो तेव्हा नुकतीच मुले चेंडू घेऊन माघारी परतत होती.
आत्ता माझी खात्री झाली होती की तिला माझ्यात रस वाटत होता. तसा पंधरा वर्षाच्या वयात मी शरीरयष्टीने मजबूत नसलो तरी उंच व दिसायला चिकणा होतो. माझे वडील निमगोरे होते मात्र आई आमच्या आडनावाला साजेल अशी चाफ्यासारखी गोरीपान होती. तिच्या इतका गोरापान नसलो तरी मीसुध्दा बर्‍यापैकी उजळ होतो. सडपातळ असलो तरी खांदे रूंद होते. मात्र तिच्या जवळ जायला मी घाबरत होतो. ती रामसिंगची बायको होती त्याला काही कळलं तर…शिवाय माझ्या घरी कळलं तर… तरीसुध्दा तिच्या देहाचं आकर्षण मला रोज संध्याकाळी मैदानात खेचून नेत होतं.
दहावीची परीक्षा सुरू झाली आणि तेवढया काळात मात्र मी मैदानात गेलोच नाही. दहावीचा शेवटचा पेपर संपला आणि त्यादिवशी मी पाच वाजताच मैदानावर गेलो. मला कळलं की त्या दरम्यान आमचे दोन डू तिने जप्त केले होते. मी मागे वळून उंबरठयाकडे पाहत होतो. पण ती बाहेर येत नव्हती. मग काही वेळानंतर मी मागे पाहिलं तेव्हा ती उंबरठ्यावर बसलेली दिसली. मला मैदानात बघून तिने हसून स्माईल केलं.