जेवण झालं सुबोध त्याच्या खोलीत गेला. सुबोधची खोली दिवाणखान्यात असलेल्या दोन खोल्यांपैकी एक होती. सुबोधने त्याच्या खोलीतले दिवे लावले. त्याची नजर समोरच्या भिंतीवर झाकलेल्या खिडक्यावर गेली. बेडच्या दोन्ही बाजूला असलेल्या खिडक्या वर्तमानपत्र लावून झाकल्या होत्या जेणेकरून घराच्या मागील बाजू दिसू नये. तो बेडवर चढला तेवढ्यात पवनचा आवाज त्याला ऐकू आला.
“हो… करतो… दहा मिनिटात करतो… खूप चावट झालायस हा!” कानाला फोन लावत पवन आत आला.
सुबोध त्याच्या खोलीच्या एका भिंतीकडे एकटक बघत बसला होता. त्या भिंतीवर एका जागी चौकोनी आकारात खूप सारे कागद चिटकवले होते.
“ते आजोबा याच खिडक्यांबद्दल बोलत होते ना?” सुबोध पवनला म्हणाला. “कागदांचे खूप थर चढवलेत वाटत.”
“हो! थांब मी सगळे कागद फाडतो. म्हातारा काय पण बडबडतो.” पवन पुढे सरकत म्हणाला.
“नको नको त्यांनी सांगितलंय म्हणजे काही तरी असेलच ना!”
“अरे तू काय ऐकतोस त्याच! त्याला फक्त साफसफाईसाठी सांगितलं होतं इथे बाकी नको त्या गोष्टीत कशाला लक्ष द्यायचं? आपलं घर आहे आ पण बघू काय करायचं आणि काय नाही ते. थांब मी बघतो काय आहे त्या कागदाच्या थराच्या मागे.”
“थांब. हे बघ अस नको करूस. त्यांनी नक्कीच विचार करून सांगितल असणार आपल्याला. आपल्याला माहीत नाही अशा कारणाने खिडक्यांना झाकल्या आहेत. मी सांगतोय ना माझ्यासाठी तरी त्या उघडू नकोस.” सुबोध हातवारे करत म्हणाला.
“तू पण उगाच घाबरतो, नाही उघडत मी.” पवन त्याच्या डोक्यावर हात ठेवत म्हणाला. “ह्या गोळ्या खा आणि नीट झोप.” एवढं बोलून तो बाहेर गेला.
सुबोधने एक उसासा सोडला आणि डायरी जवळ घेतली. तो काही तरी लिहित होता त्यात!
इकडे पवन वर त्याच्या खोलीत आला. त्याच्या पण खोलीत ज्या खिडकीतून घराचा मागचा भाग दिसतो त्या खिडक्या सुद्धा झाकल्या होत्या. अस वाटत होतं तो कागद ओरबाडून काढावे. म्हणून खिडक्यांजवळ गेला तो हात उचलनार तेवढ्यात मोबाईल वाजला, नोटिफिकेशन वर मेसेज होता,
“अजून किती वेळ” – अझलान
तो मागे वळला आणि घाईत लॅपटॉप काढला. त्याने लॅपटॉप चालू केला थोड्याच वेळात त्याच्या लॅपटॉप वर एक आकृती उमटली. कोणाचीतरी भरदार छाती होती. गोर्या-तांबड्या छाती वर गव्हाळ रंगाचे हात गुलाबी निप्पल दोन बोटांनी कुरवाळत होते.
“एव्हढ्या लवकर सुरवात करायची.” पवन कपडे काढत म्हणाला.
“हो! मी तीन दिवस पाहिलं नाही तुला. माझ्याकडे वेळ पण नाही जास्त तिथे रात्र झाली असली तरी आता इथे उजाडेल.” समोरचा इसम करार्या आवाजात म्हणाला.
“खूप भाव चढला का रे तुला.” पवनने बनियन काढला.
“हो परवाच ऑफिस मधल्या एकाने लाईन दिली. घेतला ना त्याला. सारखा मसेज करतोय परत केव्हा भेटायचं म्हणून.”
लॅपटॉपच्या पडद्यावर छाती ऐवजी आता एक चौकोनी पसरट चेहरा आला. जरासा लालसर झाला होता तो. त्यापेक्षाही त्याचे ओठ लालेलाल होते. जाड भुवया त्याच्या घार्या डोळ्यांवर उठून दिसत होत्या.
“चार दिवस काय लांब गेलो लगेच दुसरीकडे तोंड मारलं आयुष्या भर काय साथ देणार.” पवन म्हणाला.
“ओय डार्लिंग लगेच काय तोंड पडलस, अरे यार कंट्रोल नाही झाला तुला तर माहीत आहे ना. सॉरी ना!” अझलान समजुतिच्या स्वरात म्हणाला.
“मला काही प्रॉब्लेम नाही तू कोणाची गांड मारतोस तिकडे, पण मला नाही आवडत कोणी तुझ्या जवळ आलेलं. निदान मला सांगू तरी नकोस.”
“हहा हा हा हा हा हा हा आय नो बेबी म्हणून तर तुला जळवायला बोलतो मी!” अझलान हसत म्हणाला.
“इथे माझी आग विझवलीस आणि म्हणे मला जळवतोय” पवन तोंड वाकडं करत म्हणाला.
“आणि जरी गेलो दुसरीकडे तरी दिल तो आपके ही पस है ना जनाब!”
“नको आता गोड गोड बोलूस.” पवन वेडावून म्हणाला.
“मला माहित आहे तुझी आग परत कशी पेटवायची.” अझलान दबक्या आवाजात म्हणला.
“कशी?” पवनने विचारलं.
तेवढ्यात अझलान लॅपटॉपपासून दूर गेला. व्ही कट अंडरवेअर वर असलेला सहा फुटाचा आडवादांड अझलान पवनला दिसत होता. त्याच्या जाड भरलेल्या मांड्यावर अंडरवेअर घट्ट बसली होती. आडव्या छातीवर असलेल काळ्या धाग्यातील ताविज त्याच्या गळ्याची शान वाढवत होती. निऑन रंगांच्या अंडरवेअर मधला फुगवटा पाहून पवन नागडा झाला. अझलान गोल फिरला. पवनला त्याची मोठी गांड दिसू लागली. आपली हात पाठी करत त्याने हातच पंजे अंडरवेअरमध्ये घातले आणि ती खाली सरकवली.
पवनचा लवडा ताठ झाला. नुसतं बघूनच कळत होतं की अझलानचा बोचा किती मऊ होता. कोणीतरी आखून गोल काढल्या सारखा. पवन आपल्या गोट्या खाजवू लागला. अझलान खाली गुडघ्यावर बसला. त्याची पाठ अजून ही पवनकडे होती. पुढे वाकत त्याने आपली गांड लॅपटॉपच्या कॅमेरा जवळ नेली आणि दोन्ही हातांनी पसरवली.
मागे बघत त्याने पवनकडे नजर टाकली. त्याच्या लवड्याकडे पाहिलं. मुठीत न मावणारा लवडा हातात घेऊन तो स्वतःची स्तनाग्रे चिमटीत पकडून होता. अझलानने त्याच्या पवनकडे पाहिलं. पवनने ही त्याला नजर भिडवली. अझलान त्याला डोळा मारत आपल्या एका हाताच एक बोट तोंडात टाकल. पवनच्या लवड्याकडे बघून तो ते बोट चोखू लागला.
“अजून एक आत टाक.” पवन म्हणाला.
अझलानने आता दोन बोट तोंडात टाकली आणि आत बाहेर करू लागला.
“और एक!” पवनने लवड्याची पकड मजबूत केली.
त्याने अजून एक बोट तोंडात टाकलं. आता तीन बोट अझलानच्या तोंडातून आत बाहेर करत होती. तो एक हाताने त्याचवेळी आपला बोचा पण दाबत होता. त्याने आता एका हाताने स्वतःच्या भोकावर बोट फिरवायला सुरवात केली. दोन बोटांनी त्याने ते फाकवल आणि तोंडातील लाळीने भिजलेले एक बोट त्यात घुसवल.
“ओह फक या डिअर!” पवन लवड्याच्या सुपाड्यावर अंगठ्याने दाब देत म्हणाला.
स्वतःच्या बोटाने अझलान झवून घेत होता. त्याने गांडीतून बोट काढलं आणि तोंडात घालून परत गांडीत घातलं पण यावेळी दोन बोट एकसाथ घातली.
“अम्मम्म्म हम्मम्म्मम” अझलान कण्हत होता.
त्याला अस गांड हलवत बघून पवनच अंग गरम झालं होतं. पवनने लॅपटॉप दूर सारला. पाय पसरवून त्याच्यामध्ये ठेवला. गुडघ्यात पाय दुमडत तो गोट्याखालून फिरवु लागला. शेवटी अझलान वळला त्याचा सुंता केलेल्या बुल्ल्याला पारदर्शक चिकाची संथ धार लागली होती. लवड्याची चामडी मागे पुढे करत त्याने ती खाली पाडली पण त्याचा चिकाने भिजलेला लाल सुपडा अजून ही चमकत होता. अझलान मांडी घालून लॅपटॉप समोर बसला.
त्याच्या पोटावरील ऍब्स मधून घामाच्या धारा वाट काढत ओघळल्या. पवनने त्याच्या जाड लवड्यावर नजर टाकली आणि स्वतःच्या सुपाड्यावरून एक बोट फिरवु लागला. अझलानचा लंड पवन एवढा मोठा नव्हता पण त्याच्यापेक्षा जाड आणि रंगाने सावळा होता. त्याच्या दाटलेल्या शिरा उठून दिसत होत्या. पवनचा पण प्रिकम बाहेर आला होता. त्याने तो एक बोटाने गोळा केला आणि जीभ बाहेर काढली.
ते बोट त्याने जिभेवर ठेवलं. डोळे बंद करून तो त्याचा आस्वाद घेत होता. इकडे अझलान पण तसच करत होता. पवनने आपल्या दुसर्या हाताच्या बोटांवर थुंकी घेतली आणि भोकात घुसवू लागला.
“डु इट फास्ट हनी” अझलान स्वतःची छाती कुरवाळत म्हणाला.
“येस डियर आहह आहह उममहह” पवन वेग वाढवत म्हणाला.
दोघांचा खेळ चांगलाच रंगात आला होता. दोघांच्या ही चेहर्यावर उच्च पातळीवर पोहोचल्याचे भाव होते. इकडे अझलान जोरात मूठ मारू लागला. पवन पण त्याचा लवडा घट्ट पकडून बोट आत बाहेर करत भोकाची आग शांत करत होता.
“अहहहह आहहह” खालचा ओठ दातांच्याखाली दाबत अझलान आवाज काढत होता.
पवनला पण आता सहन नव्हतं होत त्याने स्वतःच्या गांडीतून बोट काढली आणि लवडा जोरात हलवून आवाज काढू लागला.
“आय इम कमिंग डु यु वॉन्ट माय क्रीम हनी” अझलानने छाती वर खाली करत विचारलं.
“येस डिअर आय वॉन्ट शूट ऑन माय माऊथ.”
दोघांनी ही वेग वाढवला.
“आआआःहहहह टेक माय लोड” अस म्हणत अझलानने स्वतःचा लवड्याची त्वचा खाली खेचली आणि दाट अशी पिवळसर-सफेद चिकाची धार उंच उडाली. ती धार सरळ त्याच्या पोटावर पडली.
पवन सुद्धा जोर लावून हलवत होता. त्याने अचानक हात थांबवला एखाद्या लाव्ह्याप्रमाणे पवनच्या चिकाने उसळी मारली आणि त्याच्या मुठीवर सांडला.
चिकाने भिजलेल पोट साफ करत अझलान काही तरी पवनला म्हणार होता पण त्याचे शब्द तोंडातच राहिले डोळे लॅपटॉपच्या पडदयावर खिळले. समोर पवन नव्हता. कुठे गेला हा अचानक?
पवन लॅपटॉप सोडून बेडवरून उतरला होता. मोकळा झाल्यावर उसासे टाकत असताना त्याची नजर दरवाजावर गेली. कोणी तरी बाहेर उभे आहे असं वाटत होतं. त्याची सावली दरवाजाच्या फटी खाली दिसत होती. त्याने जरा नजर वर घेतली आणि दरवाजाला असलेल्या छोट्या चौकोनी खरबडीत काचेतून कोणाची तरी सावली दिसत होती. त्याने डोळे फाडून पाहिलं तो दचकला कोणी तरी त्या काचेतून त्याला डोळे फाडून पाहत होत. तो घाबरून उठला आणि दरवाजाकडे निघाला. ती सावली इकडे तिकडे सरकू लागली.
“पवन… पवन… पवन” लॅपटॉप मधून अझलानचा आवाज आला.
पवनने वळून पाहिलं. “पाहिलं बाहेर कोण आहे ते बघतो!” तो मनातल्या मनात म्हणाला. तो दरवाजाकडे पळाला आणि त्याने दरवाजाची मूठ घट्ट पकडत त्याने दरवाजा उघडला. कोणी नव्हतं. क्षणाचा विलंब ही न करता तो जरा पुढे गेला, डावी उजवीकडे पाहू लागला. कोणी नव्हतं. तो परत मागे फिरला पण खोलीत शिरण्यापूर्वी त्याचे पाय थांबले. तळव्यांना काहि तरी चिकट चिकट लागलं होतं. त्याने पाय काढला आणि पाहू लागला. एक पांढरा चिकट पदार्थ लागला होता. त्याने वाकून पाहिलं. मानवी विर्य वाटत होतं ते.
“अरे आता काय अंघोळ करून येतोस का परत?” लॅपटॉप मधून आवाज आला.
पवन त्या पदार्थांकडे दुर्लक्ष करत आत आला, त्याने पाहिलं असेच पांढरे थेंब आत जमिनीवर पण पडलेत. त्याला आठवलं त्या सावलीच्या नादात तो हातावरील चिक न पुसताच उठला होता आणि वेगाने दरवाजा उघडला म्हणून तो तिथे सांडला असेल.
तो पटकन अझलानकडे वळाला.
“कुठे गेलेला?” अझलानने विचारलं.
“अरे मला वाटलं कोणी तरी पाहतय मला.”
“बघू दे, प्यार किया तो डरणा क्या?”
” पण बघणारा माणूस नसून दुसरंच काही तरी असेल तर भीती वाट्ते”
“काय?” अझलानला काही कळालं नाही.
“जाऊदे सोड ते! तू केव्हा येतोयस इकडे?”
“येईलच लवकर.”
“नक्की कधी?” पवन तोंड वाकडं करत म्हणाला.
“अरे ऑफिसच काम झालं की लगेच!”
“जमलं तर लवकरच ये जरा महत्त्वाचे निर्णय घ्यायचे आहेत”
पवन आणि अझलानच असच लुटुपटूच बोलणं चालू होतं. पवनची नजर लॅपटॉपवर खिळलेली.
परत दरवाजाच्या फटी खाली सावली आली. परत कोणी तरी त्या काचेतून पवनला पाहत होत. त्यांचं बोलणं संपसतोपर्यंत ती सावली तेथेच होती. इकडे सुबोधने आपल्या डायरीमध्ये आपलं मन मोकळं केलं आणि तो झोपी गेला.
