“काय झालं सुबोध ला?” पवनच्या ओरडण्याने टिन्या लगबग दचकला.
“ते सुबोध बाबा उभं राहिले हुत.” खाली पडणार तेवढ्यात मी पकडलं आणि तुम्हांसनी आवाज दिला. टिन्या घाबरत म्हणाला.
“काळजीच कारण नाही मी त्याला तपासलय थोडासा अशक्तपणा आलंय. कदाचित खान-पान, हवामान बदलामुळे अस झालं असावं.” डॉ.नेगी म्हणाले.
“मला काही सुचलं नाही म्हणून मी सरळ तुम्हाला फोन लावला.” पवन म्हणाला.
“बरं केलंत तसाही मी येणारच होतो. सुबोधला चेक करायला.”
“कसा आहे तो आता?” पवनने विचारले.
“ठीक आहे आता.तू रोज त्याचा व्यायाम घेतोस ना?”
“हो.”
“मला अजून एका विषयावर बोलायचं होत. सुबोध इथे नाही म्हणून मी हा विषय आत्ताच काढतोय”
“बोला ना काही गंभीर आहे का?”
“प्रॉपर्टी संबंधित काय ठरवलं आहेस?” डॉ. नेगीन प्रॉपर्टीचे कागदपत्रे सरकवत म्हणाले.
“मी अजून तसा विचार नाही केला. सध्या तरी दादाच्या नावावरच सगळं सुबोधकडे सुपूर्त करणार आहे मी.”
“आणि तुझ्या वाटेला काय?”
“त्याची काळजी नाही मला.”
“मला विश्वास आहे तू योग्य तो निर्णय घेशील.” डॉ.नेगी एवढं बोलून उठले. त्यांची नजर समोरच्या चित्रांवर गेली. ते काही बोलले नाही. त्यांनी नजर घरभर फिरवली. त्यांना कसं तरीच वाटलं.
“हे घर खूप जून दिसतंय, कोणाचं आहे?” न राहवून त्यांनी विचारलं.
“हो. त्या इंग्रज अधिकार्याच आहे.” पवन चित्रांकडे बोट दाखवून म्हणाला.
त्यांना अस्वस्थ वाटू लागलं. केव्हा निघतोय अस झालं म्हणून ते दरवाजाकडे वळले.
“डॉ थांबा.” मागून सुबोधचा आवाज आला.
डॉ.नेगिनी वळून पाहिलं. मांडीवर त्यांच्या औषधांची पेटी घेऊन सुबोध व्हीलचेअर वरून येत होता.
“तुम्ही हे विसरलात.” त्याने पेटी वर करत सांगितलं.
“ओह! थँक्स! काळजी घे मी निघतो आता.” एवढं बोलून डॉक्टर निघाले.
टेबलावर जेवण होत. पण पवनच लक्ष नव्हतं जेवणाकडे. सुबोध पण जेवत होता. त्याला खूप भूक लागली होती. ताट भरलं असून पण पवन मात्र एकटक शून्यात नजर लावून बसला होता. तो अजून ही त्या धुरसर वतावरणाबद्दल विचार करत होता. सुबोधने आग्रह केला तेव्हा त्याने नकार दिला.
तो उठला आणि घरच्या मागच्या बाजूला निघाला. त्याने दरवाजा ओलांडला आणि त्याने पांढर्या जंगलात प्रवेश केला. त्या पांढर्या धुक्याने त्याला घेरलं. त्याच्या त्वचेला ते स्पर्श करू लागल.
पवनने आपला हात जवळ घेतला आणि तो पाहू लागला की त्या धुक्याची वलये त्याच्या हातावर रांगत होती, पण त्याला धुक्याचा स्पर्श जाणवत नव्हता. त्याला वाटलं की काही तरी वातावरण असलेला बदल जाणवेल पण नाही. घर आणि हे जंगल यांच्या वातावरण काहीच फरक नव्हता. पण त्याची तिथून जायची इच्छा होत नव्हती. अस वाटत होतं अजून पुढे जावं पण सुबोधचा आवाज ऐकून तो माघारी फिरला. सुबोधने त्याच्यासाठी दूध आणलं होतं.
“तू जेवला पण नाहीस म्हणून मी हे आणलं, आता ह्याला नाही नको म्हणुस.” दुधाचा पेला पुढे करत सुबोध म्हणाला.
पवनने काहीही न बोलता तो पिऊन रिकामा केला. त्याच्याकडे बघून एक स्माईल दिली. नंतर दोघे पण आपआपल्या खोलीत झोपायला गेले. पवनच्या चालण्यात एक प्रकाचा निर्जीवपणा होता. जणू तो संमोहित झाला होता अशा प्रकारे चालत होता तो. पापण्यांची उघडझाप न करता.
पवन आपल्या खोलीत आला. त्याने परत खिडकी उघडण्याचा प्रयत्न केला. अडकत अडकत त्या खिडक्या उघडल्या गेल्या. थंड हवेचा झोत आत पसरला. पवन आपल्या बेडवर जाऊन पडला. त्याच्या पापण्या जड झाल्या होत्या. त्याला एकप्रकारची गुंगी वाटत होती. त्याने उघड्या खिडकीकडे पाहिलं. त्याची नजर धूसर झाली होती. नक्की नजर धूसर झाली की ते धुकं खिडकीतून आत आलं? त्याने डोळे मिटले. त्याला ते धुकं आपल्याला वेटोळे घालत आहे अस भासत होतं.
सकाळचा स्वच्छ सूर्यप्रकाश दिसत होता. सुबोध आणि पवन दिवाणखाण्यात होते. सुबोध व्हीलचेअर वर बसून होता तर पवन त्याच्यासमोर हात पसरून उभा होता.
“ये माझ्या हाताला पकड आणि उभा राहण्याचा प्रयत्न कर.” पवन म्हणाला.
“नको मी पडेल.” सुबोधने नकारघंटा वाजवली.
“असं कसं पडशील मी आहे ना मी सावरेल तुला.”
“नको मी असाच ठीक आहे.”
“हे बघ अस नाही चालणार. तुला व्यायाम करावाच लागेल.”
“काल तर केलेला.” सुबोध तोंड वाकडं करत म्हणाला.
“हो! काल केलेला, आज पण करायचा, आणि उद्या पण करणार. उठ उभा राहण्याचा प्रयत्न कर.” पवन जरा दटावून म्हणाला. “दे माझ्या हातात हात आणि रहा उभा.”
सुबोध शेवटी गप्प बसला आणि त्याने स्वतःचे हात पवनच्या हातात दिले. जोर लावला आणि थरथरत्या पायाने तो उभा राहू लागला.
“शाबास!” पवन आनंदाने म्हणाला. “आता एक एक पाऊल पुढे टाकायचं.”
“हूं” सुबोधने होकार दिला.
पवनच्या आधारावर सुबोध हळूहळू का होईना पण चालत होता. पाहिल्याचं त्या घरात आनंदाचे क्षण निर्माण झाले होते. काही पावले चालल्या नंतर पवन सुबोधला बसवे आणि परत थोडा वेळ त्याचा हात स्वतःच्या हातात धरून चालायला लावत. लगबग एक तासभर त्यांचा व्यायाम प्रकार चालू होता.
“बास झाल आता मला भूक लागली आहे.” सुबोध कंटाळून म्हणाला.
“हा झाला फक्त एकदा आता शेवटच.” पवन म्हणला.
“नाही खूप केलाय व्यायाम आज.”
“अरे खरच एकदाच चालायचं आ पण परत जेवायला जाऊ पक्का!” पवन डोळे मिचकावत म्हणाला.
“बरं हे अगदी शेवटचं हा! दे हात.”
पवनने हात नाही पुढे केला.
“दे!” सुबोध हात वर करत म्हणाला.
“यावेळी तू स्वतः उभं राहायच आणि चालायचं.”
“नाही जमणारने मला!” सुबोधच्या चेहर्यावर त्रास दिसत होता.
“सगळं जमतंय मी आहे.”
सुबोध व्हीलचेअरच्या दांड्याला घट्ट पकडत उभा राहिला. त्याला उभं राहिलेलं पाहून पवन दोन पाऊले मागे सरला. सुबोधचे पाय लटपटत होते, तरी तो उभा राहिला. त्याने कसाबसा पाय उचलला आणि हळूच एक पाऊल पुढे टाकलं. नंतर दुसरं. पवन त्याच्याकडे बघून हसला. सुबोधने पण त्याला नजर मिळवली आणि आणखी दोन पाऊले टाकली. पण अचानकपणे त्याचा तोल गेला. अजून दोन पाऊले टाकत तो आपोआप पुढे ढकलला गेला.
त्याला पडताना पाहून पवन घाबरला. नकळत त्याचे दोन्ही बाहू पसरले गेले. पवन सुद्धा दोन पाउले पुढे सरकला. एक क्षण काय झालं दोघांना ही कळलं नाही. पवनने सुबोधला घट्ट पकडलं होत. पवनचे दोन्ही हात सुबोधच्या कमरेभोवती होते. सुबोधने आपले दोन्ही हात पवनच्या गळ्यात टाकले होते आणि डोळे घट्ट मिटलेले.
त्याच्या घाबरलेल्या चेहर्याकडे पवन पाहत होता. सुबोधने डोळे उघडले. त्याच्या समोर पवनच तोंड होत. त्याच्या गोर्यापान चेहर्यावरील काळ्या मिशीकडे पाहिलं. डोळे वर करत त्याने पवनच्या नजरेला नजर भिडवले. पवनचे डोळे चमकत होते! नाकातून गरम श्वास वाहत होते. सुबोधने आपला एक हात मोकळा करत पवनच्या केसांवरून हात फिरवला आणि लाडात येऊन त्याचे केस विस्कटून टाकले.
पवनला जणू त्याचा इशारा कळाला होता. पवनने मिठी घट्ट केली, सुबोधला अजून जवळ घेतलं आणि त्याच्या कपाळाचे, गालाचे, नाकाचे चुंबन घेतले. मग त्याने आपले ओठ सुबोधच्या ओठावर ठेऊन त्याला किस करू लागला. आपली जीभ त्याने हळूच सुबोधच्या तोंडात घातली. सुबोध ही स्वतःच्या जीभेने त्याच्या जीभेला टक्कर देऊ लागला. त्यांनी परस्परांच्या जीभा चोखल्या. पवनने हात खाली सरकवले आणि त्याच्या गांडीवर ठेवले.
त्यांची ओठांची भिडवाभिडवी चालू होती. पवन सुबोधचा बोचा दाबत होता. पवनचा उठलेला लवडा जिन्स मधून बाहेर येण्यासाठी उसळत होता. दोघे जरा वेळाने थांबले. सुबोधने आपले पाय पवनच्या पायावर ठेवले आणि पवनच्या दंडाला पकडलं. ते दोघे परत एकमेकांच्या ओठांना चाखू लागले. पवनने एक पाय उचलला त्याबरोबर त्याच्या पायांवर असलेला सुबोधचा पाय पण उचलला गेला. मग दुसरा पाऊल टाकलं. अस करत ते सुबोधच्या व्हीलचेअर जवळ आले.
आपले ओठ सोडवत पवनने त्याला व्हीलचेअर वर बसवलं. आता सुबोधच्या समोर होता तो फुगवटा. जो पवनच्या जिन्स पॅन्टमध्ये निर्माण झाला होता. सुबोधने नीट पाहिलं आणि आपले हात त्याच्या पॅन्ट जवळ नेले. तो चांगलाच उत्तेजित झालेला दिसला. पवनला नागव करण्याकडेच त्याचा कल दिसत होता. पवनच्या पॅन्टमध्ये कैद केलेला त्याचा लवडा उसळण्यास लागला.
दोघेही थोडावेळ एकमेकांना बघत राहिले, मग सुबोध पॅन्टवरच्या भागावर पवनकडे बोट ठेवू लागला.
“पॅन्ट काढ…!” पवन वासनेच्या स्वरात म्हणाला. त्याचा प्रेमळ आवाज कुठे तरी विरला होता.
सुबोधने पवनची पॅन्ट काढण्यास सुरवात केली. इकडे सुबोधने झिप उघडली आणि त्याचा आठ इंचाचा लंड बाहेर काढला. सुबोधने पवनच्या पॅन्टचे हुक खोलून टाकले आणि पॅन्ट खेचून काढली.
तो लंड पाहून सुबोधच्या तोंडला पाणी आल्या सारखे झाले, त्यावर नसा वाढल्या होत्या, त्याचा गुलाबी रंगाचा सुपडा भला मोठा होता आणि त्याची जाडी जास्त होती. पवन उभा असताना पवनचा लवडा सरळ उभा होता.
सुबोध जास्त वेळ तग धरून राहू शकला नाही. कोणी ही वाट बघत राहील नसत तो लंड बघून. आणि त्याने तो फडफडणारा लवडा स्वतःच्या तोंडात भरून चोखण्यास सुरूवात केली. त्या लवड्याची काळी चामडी सुबोधच्या गुलाबी जिभेवर विसावली. ओली झाली.
पवनच्या तोंडातून आवाज बाहेर आला.
“आआःहहहहहहह” – बर्याच दिवसानंतर त्याचा लंड कोणाच्या तरी गरम, गरम तोंडात गेला होता.
सुबोधच्या गुलाबी ओठांनी लंड दाबला आणि त्याच्या जीभेने लंडाला पिळ घातला. सुबोधच्या हातानी पवनच्या गोट्याना पकडलं. आपल्या बोटांनी तो त्याच्याशी खेळू लागला. त्याच्या लवड्याला शोभतील अश्याच होत्या त्या. गोल गरगरीत जाड! सुबोधला लंडची चव खूप चांगली वाटली, त्याला वाटले की तोंडात सगळा लंड गेला पाहिजे, म्हणून सुबोध स्वतःहून पुढे सरकत लंड तोंडात घुसवून घेत होता. पण आकार मोठा असल्याने तो फक्त अर्धा घेण्यास सक्षम होता.
सुबोध फार काळजीपूर्वक पवनचा लंड चोखत होता “अम्मम्म्म… अम्मम्म्म…”
पवन सुबोधचं डोके पकडून उसासा सोडत होता. एखाद्या राजाच्या थाटात उभा होता. आ पण अगोदर का नाही असं केलं? उगाच तळमळत दिवस काढले!
त्याचे डोळे अर्धवट झाकलेले होते. पवनचा लंड सुबोधच्या तोंडाची सैर करत होता. तोंडाच्या आत कधी या गालाकडे तर कधी त्या गालाकडे तर कधी सरळ घश्यात जात होता तो. सुबोधच्या नाकातील सुटणारे श्वास पवनचे झाटे झुलवत होते. सुबोधच नाक पवनच्या झाटांच्या जंगलात ये जा करत होत.
