तिची कमनीय कंबर हाताने पकडून तो तिला मागेपुढे हलवू लागला. कधी तो स्वतः मागेपुढे करी, कधी तिची कंबर धरून हलवी. पण करता करता, वैनी स्वतःच कंबर हलवू लागली. मग तो स्थिर उभा राहून तिच्या नाजूकपण प्रमाणबद्ध फिगरचा आनंद घेत राहिला. तिला आता तिच्या आनंदाचे झोके घेता येत होते. फक्त त्याचा खांब स्थिर राहणं गरजेचं होतं. अचानक दोघांचीही गती वाढत चालली. तिच्या लक्षात आलं, भरत सुद्धा फास्ट चाललाय.
तिने आपली गती वाढवली, अन त्याच गतीमध्ये त्याला म्हणाली,
“भावजी आतच सोडा,… माझी काळजी करू नका,… मी गोळी खाईन… “
“मी मागच्या दाराने आत येतो, आणि माझा माल टाकतो.”
“बर…”
आणि त्याने नागोबा बाहेर काढला. तो बाहेर काढल्यावरही आपोआप खालीवर हलत होता. त्याने अल्वारपणे, त्याला मागचा रस्ता दाखवला. हळूहळू त्या दारावर धडका मारू लागला. हळूहळू प्रसरण होऊन, हत्तीची सोंड आत घुसू लागली. पण पहिले तीन इंचच आत गेले. पुढे जाईना. पण त्याच्या पुढच्या टपोर्या भागाला, ती टाईट पणामधली मजा, जास्त आवडत होती. काहीवेळ दोघेही कंबर हलवत राहिले. तिचं पाणी पटकन वाहू लागलं. मागच्या दारानेही तिचा अंतर्पडदा छान घासून निघाला होता. आता त्याची पाळी होती. आणि त्या टाईट साईझ मुळ, त्याचाही बांध काही क्षणात फुटला.
मागच्या दारातून बराच लोंढा आत गेला. अन आकुंचनामुळे काही लोंढा बाहेरही आला. तो मोकळा झाला होता. ती शिथिल झाली होती.
…
तो निघताना, त्याच्या इच्छे प्रमाणे, तिने छान साडी नेसून, सगळा साज शृंगार केला होता. अन आपल्या सख्याला आनंदाने आलिंगन दिलं होतं. निरोप तर जाणार्याला देतात. निरंतर मनात राहणार्याशी वियोग नव्हे, तिचा कायमचा नियोग झाला होता.
“ताई, येतील ना तुझे भाऊजी माझ्या फ्लॅटवर… तू इथं आलीस म्हणजे ते येणारच.”
“हो गं माझी फार काळजी वाटते त्यांना. येतील नक्की येतील.”
“होपण काय घडेल की खेळ बिघडेल, हे काही समजत नाही.”
“का ग, आता निगेटिव्ह बोलतेस.”
“अग तुझ्या समोर ते माझ्याशी खुलेपणाने बोलतील का? मला मिठीत घेतील का?”
“मग मी जाते बाई,… स्वतःच बोलावते आणि असं बोलते…”
“अग नको नको, तू गेलीस तर भावजी तुझ्याच घरी जातील…”
“मग त्यांना मुक्कामी कसं थांबवायचं ते पहा,… मस्त चिकनचा बेत कर.”
“हो, चालेल…”
…
प्रवासाने बराच थकून तो पोहोचला. बाहेर पाऊस सुरू होता. जुलैचा पाऊस अगदी धोधो बरसत होता. आजही पूर्ण भिजून तो आला होता. आत आल्या आल्या, त्याला वहिनीने बाथरूमकडे नेलं.
“गरम पाण्याने अंघोळ करूनच घ्या. तोवर चहा टाकते.”
तिची बहीण, सुमी आलं किसू लागली.
इकडे बोलावण्यामागे, सुमीचं डोकं असणार हे त्यानं पुरतं ओळखलं होतं.
तो अंघोळ करून, बेडरूममध्ये बॅगेतले कोरडे कपडे घालण्यासाठी गेला. बेडरूमचं दार, नुसतं ढकललं होतं. तो फक्त टॉवेल वर होता. तेवढ्यात सुमी आत आली. पटकन, वाफ घ्यायचं मशीन सुरू केलं.
“वाफ घेऊन मगच कपडे घाला… हा घ्या माझा टॉवेल, डोक्यावरून घ्या… पावसात भिजून आलात ना.”
ती पेशाने डॉक्टर होती. त्यामुळं तिची काळजी सहाजिक होती. पण आज जरा स्पेशल ट्रीटमेंट मिळतेय, हे त्याच्या लक्षात आलं होतं.
“आज तू हॉस्पिटलमधून लवकर आलीस का?”
“हो ना, एकतर किती दिवसांनी ताई आलीय, आणि त्यात तुम्हीपण आलात. म्हणजे जरा सरबराई नको का? डोकं नीट पुसलत का?”
एवढं बोलून तिने तिच्या टॉवेलने, त्याचे केस पुसायला घेतले. अर्थात हात वर झाल्यामुळे, तिची भरगच्च गोलाई, त्याच्या पोटावर रगडु लागली. तिने टी-शर्टच्या आत काही घातलं नाही, हे त्याला पहिल्या स्पर्शातच जाणवलं. कदाचित त्याचं उघडं शरीर, केसाळ ओली छाती, हे सगळं पाहून तिचे मनुके ताठरले असावेत. त्यांचा नीट जाणवेल असा स्पर्श त्याला होत होता. केस पुसताना, कदाचित तिची मनातली एक्साईटमेंट वाढत चालली असावी. कारण तिची भरगच्च गोलाई थोडी कठीण होत होती. बरीच वर्षे तिने उघडा पुरूष फक्त चित्रात पाहिला असावा. आज तिला तिच्याच वयाच्या उघड्या पुरूष शरीराला स्पर्श करायला मिळत होता. तिने खाली स्कर्ट घातला होता. तिच्या स्पर्शाने, त्याच्या टॉवेलमधला ताठरपणा वाढत चालला होता. हळूहळू टॉवेल उचलला जात होता. अचानक त्याचा कठीण स्पर्श तिच्या पोटाला झाला. ती त्याचे केस पुसता पुसता लाजली. गोड हसू तिच्या गालावर पसरलं. डोळ्यात वेगळीच मादक झाक आली. न राहवून त्याने तिच्या कमरेला हात घातला. अन ती शहारली.
तिने केस पुसणे बंद केलं. दोन्ही हात खाली आले. तिच्या काखेतून त्याचे हात तिच्या कमरेवर विसावले होते. ते अजून खाली जावेत असं तिला मनापासून वाटत होतं. तरीही त्याचे फुगीर दंड, तिच्या गुबगुबीत छातीला बाजूने लगट करत होते. तो जरासा वाकला,… अन तिने डोळे बंद केले… त्याने तिच्या ओठांवर त्याचे ओठ टेकवले. एक सुंदर किस तिच्या ओठांचं शोषण करून गेला.
“सुमन, अग आधण उतू जाईल बघ “
वैनींचा आवाज आला. अन ती भानावर आली. धावतच त्याला सोडून किचनकडे गेली. जाताना मात्र, क्षणभर मागे वळून एक मधुर हास्य फेकून गेली.
“वहिनी खूप भिजलोय आज, थोडं औषध घेऊ का माझं?”
“कसलं औषध गं ताई?”
“अग भाऊजी पेग घेतात…”
“अग बाई, मग आणलीय का तुम्ही.”
“नाही, घेऊन येईन.”
“माझ्याकडे वाइन आहे ती चालेल का?”
“हो चालेल की…”
सुमनने भरताना तीन ग्लास भरले… अर्धे अर्धे…
“ताई तूपण घे गं.”
“मला नको तुम्हीच घ्या.”
“वहिनी लाजू नका हो…”
बनियन अन हाफ पॅण्ट एवढ्यावर भरत सोफ्यात बसला होता…
तिथून किचन स्पष्ट दिसत होतं. खरतर हॉलला किचन जोडलेल होतं.
वाईन सोबत टेस्ट करायला, वहिनीने सुक्क चिकन काढून भावजीला आणून दिलं. भावजींसमोर डिश ठेवताना ती वाकली, अन त्याने पटकन तिच्या मागच्या गोलाईवरून हात फिरवला. वहिनीला मनोमन बर वाटलं. पण सुमन समोर नको म्हणून तिने नजरेने दटावलं.
“आज सुमनचा दिवस आहे हे लक्षात असु द्या…”
एवढं बोलता बोलता, तिने त्याची मांडी दाबली. त्याच्या हाफपॅन्टवर तिचा हात पडला न ती दचकली. त्याचा तापलेला रॉड आत कडक झाला होता.
ती गोड लाजली अन किचनकडे गेली. अन आतून आवाज दिला.
“भावजी इकडे आत या न काम आहे.”
तो ग्लास घेऊन आत गेला.
त्या दोघीसुध्दा घेत होत्या.
“भावजी वर बासमतीचा डबा ठेवलाय तेवढा काढायचाय… काढता का?”
सुमीने रिक्वेस्ट केली.
“ठीक आहे “म्हणत तो डायनिंग टेबलच्या चेअरवर चढला. सुमी खालून डायरेक्शन देत होती. देता देता तिची नजर त्याच्या फुगलेल्या शॉर्टवर गेली. ती आणखी जवळ गेली. तर तिला शॉर्टमधून बाहेर पडू पाहणार्या नागोबाचं दर्शन झालं. भरत डबा घेऊन खाली उतरला.
ती डबा हातात घेत म्हणाली,
“भावजी, गाडी तापलीय चांगलीच…”
भरत फक्त हसला.
“तुम्ही दोघे बाहेर बसा… मी भात टाकते.” असं म्हणत वहिनी पुढे सरसावल्या.
सुमी अन जवळपास तिला मागून चिकटून भरत, दोघेही सोफ्यात येऊन बसले.
दोघांवरही वाईनचा इफेक्ट जाणवत होता. दोघेही सोफ्यात अगदी चिकटून बसले.
“भावजी एक सांगू, पण जाऊ दे…”
“बोल ना सुमन…”
“जाऊ दे तुमचा काहीतरी वेगळाच गैरसमज होईल.”
“बोल… बोल मी नाही गैरसमज करून घेत.”
“खरं सांगू,…”
“हं…”
“मला तुमच्याशी लग्न करायचं होतं.”
“पण सुमी तुझं लग्न माझ्या आधी झालं.”
“हो ना, अन तीच माझ्या आयुष्यातली घोडचूक झाली.”
नकळत तिच्या डोळ्यात पाणी आलं.
“शांत हो सुमे,… ” असं म्हणत त्याने तिच्या पाठीवर हात ठेवला.
तशी सुमी आणखी विरघळली.
“नाही म्हणायला, त्या वर्षात एक मूल झालं, पण इतका छळ कुणी आयुष्यात सहन करू शकणार नाही… अन कधीतरी घरी यायचं… पिऊन धिंगाणा घालायचा… मला उपभोगायची… अन निघून जायचं,… पुन्हा आठ दहा दिवस गायब… माझं काय झालं… माझं समाधान झालं की नाही, या गोष्टीचं काहीच पडलं नव्हतं त्याला… शरीराचंही नाही अन मनाचंही नाही… तो माणूस डॉक्टर होता, यावर कुणी विश्वास ठेवणार नाही.”
एवढं बोलता बोलता, तिला रडू कोसळलं. त्याने तिला मिठीत ओढलं. अगदी जवळच्या मैत्रिणीप्रमाणे जवळ ओढून, मिठीत घट्ट दाबून तिला कुरवाळू लागला. मिठी जसजशी घट्ट होत चालली होती, तसतसा तिला कढ आवरत नव्हता. तिचे अश्रू थांबत नव्हते. या चोळाचोळीत, ती जवळजवळ त्याच्या मांडीत कोसळली. आणि तिचं डोकं त्याच्या तापलेल्या रॉड वर आदळलं. तो तिच्या गालावरून हात फिरवत राहिला. हात फिरवता फिरवता, तिची कानशिले चाचपू लागला. कानशीलाला हात लागताच, ती डोळे मिटू लागली. पुन्हा डोळ्यातून पाणी काढू लागली. या पाण्याचं खर कारण आता, त्याचा स्पर्श होता. कित्येक वर्षांत न अनुभवलेला पुरूष स्पर्श ती अनुभवत होती. अन त्या आनंदाने ते अश्रू अनावर होत चालले होते. दुःखाचे अश्रू आनंदात परावर्तित झाले तरी, चेहर्यावर करूण भावना असल्याने, त्याचं प्रेम आणखीच उतू जात होतं. तिचा चेहरा मान कुरवाळताना, त्याचा कोपर, तिच्या भरगच्च छातीला दाबत होता. मनुक्यांचा चोळामोळा होत होता. तिची भट्टी तापत चालली होती.
