पार्टी

लेखक – श्रीयुत मन्या

तो- 

तो उत्तरेकडच्या कुठंश्या राज्यातून इकडे पैसे कमवायला आलेला.. जाणत्या वयात आल्यापासून कष्टाची सवय. उत्यामुळे अंगाखांद्यानं पिळदार, मजबूत आणि उंचापुरा. अंगावरची प्रत्येक शीर तटतटलेली. सावळा गोरसर वर्ण. दाढी नेहमी अर्धवट वाढलेली. त्यामुळे साहजिकच दिसायला आकर्षक. गावाकडे बायको अन तीन मुली, त्यांचं पोट भरायला इकडं येऊन तो मोलमजुरी शोधायला लागला.  शहरात  सेठच्या दारावर नौकरी मागायला आला अन  सेठने  त्याला दुकानावर ठेऊन घेतलं. स्वभाव मुळात अबोल अन सांगेल ते अन अंगावर पडेल ते काम करण्याची सवय बघून सेठ त्याच्यावर खुश होता. कष्ट करणार्या हातांना स्वयंपाकही अफलातून चव होती, ह्याच्या हातचे पनीर पकोडे अन दाल माखनी वर सेठ भारी खुश होता. ह्याच्या हातच्या मटण बिर्याणी नुसता घमघमाट पसरे.. तो सुगंध नाकात शिरताच सेठ तीळ तीळ तूटत असे. एकूणच सेठला त्याने जिंकून घेतलं होतं. सेठ चा  विश्वास काबीज केला होता. 

सेठ –  

सेठ हे होतचं खुशमिजास व्यक्तिमत्व, मोठ्ठ गोल गुळगुळीत पोट, अन त्यावर मडकं बसवल्या सारखं डोकं ह्या दोघांचा भर सांभाळत तो तुरुतुरु चालायचा तेव्हा सगळे नौकर चाकर मनातल्या मनात हसायचे. सकाळी सकाळी बायकोच्या हातच्या तुपात भिजलेल्या पुर्या अन भाजी चोपून दुकानावर यायचा अन गल्ल्यावर मांड्या ठोकून बसायचा तर उठायचा एकदम रात्रीच. पिढीजात चालत आलेलं हे कपड्याच दुकान अन आडून चालणारी सावकारी सेठच्या हातांमध्ये पडली आणि त्याने मेहनतीने दिन दुनी रात चौगुनी प्रगती करत धंद्याला वाढवले  अख्या शहरामध्ये कापड मार्केट मध्ये अन सावकारी मध्ये सेठचा चांगलाच वचक अन वकूब  होता. घरी म्हातारी आई अन बायको एवढाच परिवार. सगळे प्रयत्न- उपास-तापास-नवस  करूनही मूल  न झाल्याने नेहमी विवंचनेत राहायचा. एवढा मोठं कामकाज वाढवला पण वारसाच नसल्यावर ह्या सगळ्याचे करायचे काय हे दुःख फार भयानक असते. पण हातात करण्या सारखे काहीही न उरल्याने  दुःख विसरण्याकरता गल्ल्यावर बसायचा अन जोर लावून पैसे ओढायचा. कारण तेवढंच त्याच्या हातात होतं. मूल दत्तक घेण्याकरता बायको मागे लागली होती तेवढीच संसारामध्ये हिरवळ फुलेल, आणि पुढची काळजी मिटेल हा तिचा विचार होता. पण सेठ ने अजून त्यावर मन बनवलं नव्हतं. काहीतरी चमत्कार घडेल  प्रतीक्षेत होता. पण मधल्या मध्ये त्याची बायको हेलपाटून निघत होती.

ती

ऐन पस्तीशीतली, अंगाखांद्यांन मधाळ..  शरीराचा प्रत्येक भाग चापून चोपून बसवलेला. गव्हाळ वर्ण, लांबसडक केस, चुटचुटीत लालेलाल ओठ,  उफाड छाती, कमनीय कंबर, घोटीव नितम्ब, भरदार मांड्या. तिने दाखवत राहावं अन आ पण बघत राहावं. माहेरून दारिद्र्याने चहुबाजूनी पिचून काढलेलं…!! रुपामुळे सेठ ची नजर तिच्यावर पडली, अन सेठ ने तिच्याशी लग्न केलं. तिचे दुःखाचे दिवस संपून सुखाचे दिवस सुरु झाले, दोन वेळेच्या घासाला मोताद असणारी ती आता सेठ सोबत ऐश्वर्यात राहतेय. अंगावर सोनं नाणं, हातात आयफोन, घरात नौकर चाकर सगळं अमाप आहे. सेठ ची आई म्हातारी, तिची सासू, एका खोलीत पडली असते, सेठच कोणाशीच पटत नसल्याने घरात पाहूण्यांची वर्दळ वगैरे विषयच नसतो. इकडे सेठ सकाळी गेला कि रात्रीच येतो. त्यामुळे हि दिवसभर ह्या न त्या गोष्टीत मन रमवत बसते. मोबाईल आल्यामुळे तोही प्रश्न सुटलाय, आता मन रमवायला मोबाईल हातात आहे. जेवण झालं कि रात्री सेठ अंगावर येतो, एवढी सोन्यासारखी बायको खुश ठेवावीच लागणार म्हणून इच्छा नसतानाही रोज तिला कुस्करतो, छाती लाल होईस्तोवर चोखून काढतो,  अगडबंब देह घेऊन तिच्या अंगावर येतो,  इकडे त्याचं वजन पेलवत नाही म्हणून ती त्याला खाली घेते. तिच्या वेगापुढे सेठ काही तग धरून राहत नाही आणि काही मिनिटातच संपतो. अशी सकाळ येते अशी रात्र जाते. सेठ ने कितीही प्रयत्न केला तरीही तिला काही गर्भ धरत नाहीये. स्वतःमध्ये खोट निघायची भीती म्हणून सेठ ने डॉक्टर बघितला नाहीये. पण तिच्या चाचण्या पूर्ण करून घेतल्या, त्यात तीच्या मध्ये काहीही दोष निघाला नाही. त्यामुळे सेठ अजूनच दुखी झाला. तो रोज रात्री येतो. उर फुटेस्तोवर कंबर हलवतो. मिनिटांमध्ये मोकळा होतो.  पण तिची पाळी काही थांबत नाही. ती दर महिन्यात येते आणी तिकडे पाळी आली कि इकडे सेठ मनातल्या मनात रक्ताचे अश्रू रडतो. 

पण आताशा तीला सवय झालीय, रोज रात्री अंगावर येणार्या भल्या मोठ्या शरीराची, काही मिनिटातच तिच्या योनीमध्ये वाहणार्या पातळ पातळ उष्ण रेताची, आणि दर महिन्यात येणार्या तिच्या पाळीची. ती आणि तीच मन निश्चल असतं.. एकाच जागेवर सतत भाजल्यावर ती जागा दगडासारखी कडक बनत जाते. तसच काहीतरी.!!

तो

मी सेठच्या घरी पोहचलो. गेटवर भुरा चौकीदारी वर होता. माझा खास मित्र. नेहमी दुकानावर येतो. माझ्या सोबत गप्पा मारत बसतो. मी बिजनौरचा आणि तो मुजफ्फरनगरचा. त्यामुळे गावाकडच्या खबरबात व्हायच्या. २ ३ वेळा आम्ही सोबत गावाकडेही गेलो आहे.

आजकल आते नाही हो भुरा दुकानपे?? मी त्याच्या छोट्याश्या चौकीमध्ये डोकावत विचारलं.

दोनो टाइम ड्युटी लगी है भाई. साला हगने कि फुरसत नही मिलती इधर..

का करोगे इतना पैसे कमाके??  उडायेगा तो कोठेपही ना..

भुरा केविलवाणं हसायला लागला.

अच्छा मॅडम है क्या अंदर?? साहेब ने भेजा है.

हा है ना. यहा से सिधा जाओ,  वो दरवाजे के बाजूने बडासा बटन है उसको दबाव. आयेगी मॅडम.     

मी पहिल्यांदाच सेठचं घर बघत होतो, घर कसचं हवेली. मोठाल्या चिरेबंदी भिंती, समोर भला मोठा बगीचा, रोज सकाळी झाडांची मशागत होत असावी, एकही पण, कचरा खाली पडला नव्हता, बाजूच्या शेड मध्ये मोठाल्या तीन कार पार्क केलेल्या. वर आणखीन एक मजला होता. एवढा मोठा बंगला पण पार रया गेलेली, सगळीकडे टीपटाप, स्वछता..  पण एक प्रकारचं औदासीन्य झाकोळलेलं.

मी बेल वाजवली.

शांतता.

पुन्हा वाजवली..

शांतता..

कित्येक मिनिटांचा काळ गेल्यावर आतमध्ये हालचाल जाणवली..

दरवाजाच्या साखळीचा आवाज, दोन प्रकारचे लॅच उघडल्याचा आवाज, काडी सरकवल्याचा आवाज.. त्या नंतर पुन्हा साखळी लावल्याचा आवाज. दरवाजा थोडासा किलकिला करून आतमधून अंधारातून आवाज आला..

कोण आहे??

बाईसाहब.. सेठजी ने भेजा है. आपको फोन आया होगा.  हे सामान पाठवलंय अन टेबलवरचे कागद मागितले आहेत. 

पुन्हा साखळीचा आवाज. दरवाजा पूर्ण उघडल्या गेला. बाहेरचा प्रकाश कितीतरी वेळ आतमध्ये जाण्यासाठी धडपत असेल, दरवाजा उघडल्यावर आतमधील अंधार मागे सारून प्रकाश आत शिरला. दरवाज्यामध्ये मॅडम उभी होती.

काळेभोर मोठाले अन भेदक डोळे, त्यांच्याखाली कधीतरी तिने लावलेली अन कोणीही न मिटवलेली काजळाची काळीशार हलकीशी रेष, तिचे ते मोठाले रसरशीत ओठ, विस्कटलेले केस, कपाळावरून विस्कटलेल्या केसांच्या भांगामध्ये फिकट होत गेलेलं सिंदूर, फिकट किरमिजी रंगाची अर्धपारदर्शक अस्ताव्यस्त साडी,  खांद्यावरून आलेला पदर डाव्या दंडामध्ये घट्ट लपेटून घेतलेला,  डार्क निळ्या रंगाचं स्लिव्हलेस  ब्लाउज, खांद्यावर ब्लाउजच्या बाहेर निघालेले ब्राचे काळे स्ट्रिप्स, गोर्यापान दंडावर देवीच्या लसीच मोठालं व्रण..  मी बघत होतो.  बघण्यासारखं भरपूर होतं, संपता संपत नव्हतं, माझी अनिमिष नजर धावून धावून दमली होती. मी पुन्हयांदा तिच्या त्या काळ्याशार गोल अन भेदक डोळ्यांमध्ये बघितलं. माझी नजर तिने ओळखली असावी. तिच्या कपाळावर

आठ्या वाढत जात होत्या.  माझी नजर तिच्या त्या रसरशीत ओठांवर गेली.. ते काहीतरी बोलत होते.. बोलता बोलता मिटले अन ती पाठमोरी वळली.. तिची गोरीपान भव्य पाठ.. त्यावर हिंडोळणारे केस.. प्रत्येक पावलासरशी उचंबळणारे तिचे भरदार नितंब.. माझी नजर पुन्हा स्थिरावली.. पण तेवढ्यात ती पुन्हा वळली.. तिचे ओठ काहीतरी पुटपुटले.. हाताने  सोफ्यावर  बसण्याचा इशारा झाला…

… आणि मी भानावर आलो.. बाहेर चपला काढून आत आलॊ. ac ची थंडगार हवा अंगावर आली. तिने  सोफ्याकडे बोट दाखवलं अन आतल्या खोलीत निघून गेली.  मी त्या मोठाल्या सोफ्यामध्ये बसलो अन रुतून पडलो. दोन्ही हाताने सावरलं अन पाय जमिनीवर ठेऊन पुन्हा सावरून बसलो. एकूणच प्रशस्त घर. सेठ ने त्याच्या इभ्रतीला शोभेल अशी हवेली बांधलीय. जिथे बघावं तिथे व्यवस्थित पणा.. सेठ ची श्रीमंती प्रत्येक वस्तूवरून ओघळत होती. 

हे कागद आहेत. ह्या इन्व्होलोप मध्ये घालून देतेय, सांभाळून ने.

ती हातामध्ये कागदांच भेंडोळं घेऊन आली. आता भानावर होतो, तिने बोललेले शब्द कानांवर पडत होते. आवाज मग्रूर होता, गरिबीतून श्रीमंत झालेल्यांना मग्रुरी हमखास येते.  त्या मानाने सेठ बोलायला मधाळ आहेत. शिव्या देतील तेही हसूनच. मागे एकाला चोरी करताना बघितलं तेव्हा ओठांवरचे हास्य विलग न होऊ देता आमच्या संदीप गार्डला बोलावून त्याला मोठाल्या दांड्याने फटके द्यायला सांगितले होते. तो तेथे गुरासारखा ओरडत होता अन सेठ स्मित चेहर्याने उभा होता. तेव्हा अंगावर  सरसरून आलेला काटा अजूनही आठवतो.

मी खाली मान घालूनच तिच्या हातातले ते कागद घेतले अन निघायला उठलो.

थांब पाणी देते.

सेठच्या घरून कोणीही कोरड्या तोंडाचा जात नाही हे ऐकून होतो. त्यामुळे जास्त आढेवेढे घेतले नाहीत.

मी पुन्हा सेठचं  वैभव बघायला लागलो. समोरच्या भिंतीवर सेठच्या लग्नाचा मोठाला फोटो फ्रेम करून लावला होता. सेठ मध्ये तिळमात्रही फरक झालेला नव्हता. जवळपास १२०-१३० किलोचं  वजन सेठ ने चांगलंच मेंटेन केलं होतं. बाईसाहेबच्या चेहर्यावरून मात्र गरिबी ओसंडून वाहत  होती. खरंच श्रीमंतीचं तेज हे वेगळंच असतं. मी मनोमन तिच्या नशिबावर हसलो. चित्रविचित्र पॅन्टिंग्स निरनिराळ्या शोभेच्या वस्तू बघत असतानाच नजर पुन्हा किचन कडे गेली..

अन अंगावरून सरसरून काटा आला.. श्वास जागच्या जागी थांबला.. ती ओट्यावर हात ठेऊन तिच्या भेदक डोळ्याने कितीतरी वेळ माझ्याकडेच बघत होती…!!