काकूंचे स्तन माझ्या हातात होते खूपच मऊ आणि गरम लागत होते. काकूंनी त्यांचा हात माझ्या हातावरून काढून घेतला आणि स्वतःचे डोळे मिटून घेतले. काकूंनी आता स्वतःला माझ्या स्वाधीन केलं होत.
मी हळूच माझे हात काकूंच्या दोन्ही स्तनांच्या खाली ठेऊन त्यांना वर उचलू लागलो. काकू या क्षणाचा पुरेपूर आनंद घेत होत्या.
मी सुद्धा मूडमध्ये आलो होतो. हळू हळू काकूंचे स्तनाग्र कुस्करू लागलो. काकू मादक हुंकारे देत होती. “आहह.ऽऽऽ उहहहऽऽऽ. उममममऽऽऽ. याहहहहहऽऽऽ‌ऽऽऽ.”
त्यांचे मादक स्वर ऐकून मला जोश चढला आणि मी माझा जोर वाढवला!
एका हाताने मी एक स्तन कुसकरत होतो आणि दुसर्या हाताने दुसर्या बाजूचे स्तांग्र चिरडत होतो आणि तेव्हा अचानक सोनू हॉलमध्ये खेळता खेळता धबकन पडली आणि रडू लागली.
काकू खाडकन् भानावर आल्या आणि स्वतःला सावरत हॉलच्या दिशेने धावत गेल्या.
माझी फाटली की, ‘काय केलं आ पण हे!! आपल्या घर मालकिण सोबत चाळे केले??!! आता ती तुला घराबाहेर काढून टाकणार! सर्व संपले, खेळ खल्लास आपला आता!’
गांड फाटून हातात आली होती माझी!
मी स्वतःला सावरून हॉलमधे गेलो, पाहिलं तर काकू सोनूला शांत करण्याचा प्रयत्न करत होत्या. मी सुद्धा आधी झालेलं सर्व विसरून काकूला मदत करू लागलो आणि सोनूला शांत केलं. काकू लगेच उठून गेल्या आणि आमच्यासाठी लंच लावला. लंच करताना काकू माझ्यापासून नजर चोरून बोलत होत्या. अश्यामुळे माझी गांड अजूनच फाटली होती. मीसुध्दा शांत बसून लंच केला.
दुपारी सोनूला आणि काकूंना टाटा करून माझ्या रूमवर आलो. तेव्हा सुद्धा काकू काहीच बोलल्या नाहीत.
रूमवर येताच डोक्यात विचारचक्र सुरू झाले. ‘आ पण चूक केली! उगाच घाई केली!’ असं बोलून स्वतःला शिव्या देत होतो. विचार करता करता कधी झोपी गेलो मलाच कळले नाही. संध्याकाळी काकूंना फोन करून, “रात्री मी माझ्या मित्राकडे जेवायला जातोय”, असं खोटं बोलून चुपचाप रूमवर जेवण केलं आणि झोपी गेलो.
दुसर्या दिवशीपासून पुन्हा माझी कोरोना ड्युटी सुरू झाली, दिवस रात्र मी हॉस्पिटलमध्ये व्यस्त राहू लागलो.
रात्री घरी येऊन डायरेक्ट झोपी जायचो. माझ्या व्यस्त कामकाजमुळे मला काकूंनबद्दल विचार करायला बिलकुल वेळ मिळत नव्हता. काकूंचा फोन ही येत नव्हता आणि त्यांना फोन करायची माझी बिलकुल पण हिम्मत होत नव्हती, ना मी त्यांचा घरी गेलो होतो. दिवसा मागून दिवस जात होते. २ दिवसांनी मला सुट्टी मिळणार होती १५ दिवसांची आणि गणपती सुद्धा जवळ येत होते.
पण त्या सुट्टीत माझ्या नशिबाने माझ्यासाठी काहीतरी वेगळेच लिहून ठेवले होते!
१५ दिवस सुट्टी असल्यामुळे मी कोकणात गावाला गणपतीसाठी जायचा विचार करत होती. सुट्टीसाठी फक्त एकच दिवस बाकी होता आणि त्याच दिवशी दुपारी लंच टाईमला मला पिसाट काकूंचा फोन आला. फोन बघून मला भलताच घाम फुटला होता व खूपच भीती वाटत होती! म्हणून मी फोन उचलाच नाही. काकूंचा पुन्हा फोन आला, आता मात्र मला चिंता वाटू लागली होती! ‘काही बर वाईट नसेल ना झालं?’ असं विचार करून मी लगेचच फोन उचलला. पलीकडून एक नवीन आवाज माझ्या कानी पडला, “हॅलो, समीर का?”
मी चाचपडत, “हो, बोलतोय बोला”
“अरे समीर, मी अमृता बोलतेय! पिसाट काकूंची सून” तसा माझ्या डोक्यात ट्यूब पेटली.
मी, “अरे वहिनी बोला ना! काय काम होत?”
वहिनी, “अरे थोड महत्वाचं काम होत पण ते फोनवर नाही सांगता येणार. तू एक काम कर रात्री घरी जेवायला ये, त्यानिमित्ताने आपलं भेटण सुद्धा होईल”.
मी, “वहिनी जेवण कशाला? मी जेवलो असतो बाहेर, उगाच तुम्हाला त्रास!”
वहिनी, “अरे त्यात त्रास कसला, तो आमचा शेजारधर्मच आहे!”
मी, “ठीक आहे”.
वहिनी, “नक्की ये, न विसरता! आम्ही वाट बघू तुझी”
असं बोलून वाहिनीने फोन ठेवला.
माझ्या डोक्यात चित्र विचित्र विचार चालू झाले. ‘काकूंनी वहिनीला सांगितलं तर नसेन ना? मला अचानक असा जेवयला का बोलवल? रूम वरून काढून तर नाही टाकणार ना?’ माझं डोकं जड झाल विचार करून करून! विचार करता करता कधी ड्युटी संपली मलाच नाही कळलं. मी रूमवर आलो आणि फ्रेश झालो. मनात विचारांचे वादळ घोंघावत होते. इतक्यात पिसाट काकूंचा फोन आला. मी घाबरत घाबरत फोन उचलला. समोरून अमृता वहिनी बोलत होती, “आलास का समीर रूमवर? लवकर फ्रेश होऊन ये”.
मी, “हा वहिनी, आलोच”.
मी स्वतःला सावरून काकूंच्या घराची बेल वाजवली, अमृता वहिनीने दरवाजा उघडला. मी पहिल्यांदाच अमृता वहिनीला प्रत्येक्षात बघत होतो. फोटोपेक्षा ती कैक पटीने सुदंर दिसत होती!
मी घाबरत घाबरत घरात प्रवेश केला आणि डायनिंग टेबलवर जाऊन बसलो. काकू स्वयंपाक घरात जेवणाची तयारी करत होत्या, वहिनी त्यांना मदत करत होती. मी सोनू सोबत टाईमपास करत बसलो. वहिनीने जेवण वाढायला सुरूवात केली. सर्व वाढून झाल्यावर काकू पण टेबलावर येऊन बसल्या. माझी बिलकुल हिम्मत होत नव्हती त्यांच्याशी नजर मिळवायची! मी मान खाली घालून जेवायला सुरूवात केली. जेवण चविष्ट झाले होते.
वहिनी माझ्याशी माझ्या कामा विषयी विचारू लागली, “काय मग समीर, हल्ली तू घरी येत नाही असा मला आई बोलल्या! काय झालं काही प्रोब्लेम आहे का?”
माझ्या गोटयाच तोंडात आल्या वहिनीचा प्रश्न ऐकून.
मी स्वतःला धीर देऊन बोललो, “वहिनी, वेळच नाही मिळत, ड्युटी करण्यात पूर्ण दिवस निघून जातो आणि रात्री रूमवर येतो ते डायरेक्ट झोपी जातो”.
वहिनी, “तुम्हा डॉक्टर लोकांचे फार हाल केलेत ह्या कोरोनान!”
मी होकारार्थी माना हलवली.
वहिनी, “बर, मी तुला महत्त्वाच्या कामासाठी मुद्दाम घरी बोलावलय”.
हे ऐकून माझे हृदय इतक्या जोरात धड धडत होता की मला वाटलं की मला आता हृदय विकाराचा झटकाच येतो की काय!
वहिनी, “अरे, मी आणि सोनू उद्या गणपती निमित्त माझ्या माहेरी चाललोय आणि घरी आई एकटीच थांबणार आहे तर प्लीज तू आईची काळजी घेशील का?”
हे ऐकताच माझ्या जीवात जीव आला.
मी, “हो, का नाही! वहिनी तुम्ही खुशाल माहेरी जा मी आहे काकूंची काळजी घ्यायला”. मी स्मितहास्य करत म्हटले.
वहिनी, “थँक्यु सो मच समीर! तुझ्यामुळे मला खूप वेळा नंतर माहेरी जाता येईल”.
मी, “अरे वहिनी, त्यात थँक्यू काय? तो माझा शेजारधर्म आहे”.
आम्ही सर्व गप्पा मारत मारत जेवण केलं पण शेवटपर्यंत काकू माझ्याशी एक शब्दही बोलल्या नाहीत!
जेवण संपवून मी माझ्या रूमवर गेलो. बेडवर पडून विचार करू लागलो, मी त्या दिवशी केलेल्या घाई वर स्वतःला शिव्या देत झोपी गेलो. दुसर्या दिवशी पुन्हा ड्युटीला गेलो, दुपारी एका नवीन नंबरवरून फोन आला. समोरून अमृता वहिनीचा आवाज होता, “समीर, अमृता वहिनी बोलतेय”.
मी, “हा वहिनी बोला”.
वहिनी, “मी आणि सोनू, माझ्या माहेरी जायला गाडीत बसलोय, रात्री तू न विसरता घरी जा. तुझ्यासाठी जेवण बनवलाय मी”.
मी, “हो, ठीक आहे वहिनी”.
वहिनी, “नक्की जा, विसरू नकोस! आई वट बघत असेल तुझी”.
मी, “ही नक्की वहिनी. काळजी घ्या तुम्ही आणि हॅपी जर्नी, पोचलात की कळवा”.
वहिनी, “हो नक्की”. असं बोलून वहिनीने फोन ठेवला.
मी ड्युटी संपवून रूमवर आलो. फ्रेश होऊन मोबाईलवर प्रेयसी सोबत गप्पा मारत होतो, इतक्यात पिसाट काकूंचा फोन आला.
काकू, “अरे, येतोय ना जेवायला!?”
मी, “हो काकू आलोच, फ्रेशच होत होतो.” मी खोटं बोलून वेळ मारली आणि लगेच काकूंच्या घरी पोहचलो. काकू जरा ठीक ठाक वागत होत्या. आम्ही लगेच जेवायला बसलो. स्मशान शांततेत आम्ही जेवण केलं, कोणी काहीच बोलला नाही!
