लेखन: कामसखी
बंगल्याची बेल वाजली आणि त्याने दार उघडले. अपेक्षेप्रमाणे दारात ‘ती’ उभी होती. डिंपल कपाडिया सारखे मुलायम केस. माधुरी दीक्षित सारखा मासूम तितकाच मादक चेहेरा. तनुश्री दत्ता सारखे भरलेले अवयव. शिल्पा शेट्टी सारखी नाजुक कंबर. त्या शरीरावर लाल रंगाचा वनपीस… शरीराचे प्रत्येक वळण रेखीवपणे दाखवणारा. कानातल्या लोंबत्यापासून पायातील नाजुक चपलेपर्यंत प्रत्येक गोष्ट लाल वनपीसशी मॅचिंग. तिला बघताच मदहोशीचे वातावरण निर्माण होईल इतकी मादकता ठासून भरलेली.
तिला बघताच त्याच्या चेहेर्यावर हास्य आले. दारातून बाजुला होऊन त्याने तिला आत येऊ दिले आणि तिच्या मागे दार लावून व्यवस्थित लॉक केले. लॉकचा आवाज तिच्या कानांनी टिपला आणि एक अनामिक हुरहूर तिच्या शरीरात सळसळून गेली. तिने सगळीकडे नजर फिरवली. त्या दोघांशिवाय तिच्या नजरेच्या टापूत अजुन कुणीही आले नाही. तिच्या नजरेचा अर्थ ओळखून तो बोलला
“घरी कुणी नाही. सगळे बाहेर गेले आहेत. इतक्यात कुणीच येणार नाही. वर चल. माझ्या बेडरूममध्ये.”
तिला तशीच धडधडत्या अवस्थेत सोडून तो भराभर एकेका ढांगेत दोन दोन पायर्या चढून वरच्या बेडरूममध्ये अदृष्य झाला. ह्या दिवसाची वाट ‘ती’ बरेच दिवस बघत होती. ह्या दिवसाची तिने बरीच स्वप्नही रंगवली होती पण हे असे डायरेक्ट आणि इतके पटापट होईल असे तिला वाटले नव्हते. इतरवेळी तिला ‘तो’ सालस मुलगा वाटत होता. पण आता ‘ती’ वेळ आली होती. ती त्याच्या मागोमाग पायर्या चढून वर गेली. बेडरूमच्या दरवाजात उभे राहून तिने आत बघितले.
आत एक मोठा गोलाकार बेड होता. त्यावर मखमली चादर पांघरली होती. एसीचा थंडावा दरवाजात देखील जाणवत होता. ‘लॅविश’ शब्दात वर्णन करावे लागेल अशी ती बेडरूम होती. त्या मखमली बेडच्या बाजुला ‘तो’ उभा होता आणि तिच्याकडे बघत होता.
“पटकन आत ये आणि लाईट बंद कर” त्याने तिला सांगितले.
त्याच्या शब्दातील अधीरता ओळखून तिने आत पाउल टाकले आणि मागे दार बंद केले. हात लांब करून दिवा बंद केला. मिट्ट काळोखात येऊ घातलेला प्रसंग तिच्या लक्षात आला. आ पण ह्या प्रसंगाला तयार आहोत हे दाखवण्याची तिची टर्न होती. त्या मिट्ट काळोखात तिने हात मागे नेले आणि चेन खाली केली. खांद्यावरचे बंद बाजुला सरकले आणि तो वनपीस तिच्या पायाशी लीन होऊन लोळत पडला. क्षणभर द्विधा मनस्थितीत राहून तिने परत हात मागे घेतले आणि तिच्या ब्रा ने तिच्या पायाशी लोळण घेतली आणि तिच्या मदमस्त उरोजांनी उसळी मारून एक मुक्त श्वास घेतला. खाली वाकुन तिने तिच्या पॅन्टीच्या बाजुला बोटे घातली आणि पुढच्या क्षणाला एक मदमस्त तरुणी तिथे संपुर्ण नग्न उभी होती. एसीची गार हवा तिच्या नग्न शरीरावर शिरशिरी निर्माण करून गेली.
“पुढे ये ना. माझ्या जवळ” अंधारातून त्याचा घोगरा आवाज आला.
आवाजाच्या अंदाजाने ती त्याच्या रोखाने पुढे झाली. त्याची चाहूल लागल्यावर थांबली.
“अजुन जवळ ये ना. माझ्या अगदी निकट”
अजुन काही पावले टाकुन ती अजुन जवळ गेली. त्याच्या अजुन एका सादाला प्रतिसाद देऊन ती अजुन पुढे झाली आणि एकमेकांचे श्वास जाणवतील इतपत अंतर उरले. तिची समीप जाणवल्यावर त्याने हात लांब करून तिला आपल्या कवेत घेतले. तीही त्याला लगडली. तिची उत्तेजना आता टोकावर पोहचत होती. लवकरच तिच्या पायांमध्ये ठिबकसिंचन सुरु होईल असे तिला वाटायला लागले. तिला कवेत घेऊन त्याने दुसरा हात वर केला
आणि तिच्या समोर धरला. अत्यंत उत्तेजीत स्वरात तो तिच्या कानात कुजबुजला
“बघ हे रेडीअम कसे अंधारात चमकते आहे. डॅड नी अमेरिकेतून हे घडयाळ माझ्यासाठी आणले आहे. हेच मला तुला दाखवायचे होते म्हणुन तुला बोलावले. जा आता लाईट लाव.”
आकाशचे वाक्य पूर्ण झाले आणि तिथे सातमजली हास्याचा धबधबा उसळला. त्या ग्रुपला तसेच हसते सोडून आणि सगळ्यांच्या हातातील ग्लासेस भरलेले आहेत हे चेक करून आकाश तिथुन सटकला आणि दुसर्या ग्रुपमध्ये मिसळला. आकाश जसा पुरुषांच्या ग्रुप्सचा केंद्रबिंदू होता तसा बाजुला असलेल्या लेडीज ग्रुप्सची शान होती प्रेरणा… आकाशची बायको. आकाश-प्रेरणा यांची पार्टी म्हणजे त्यांच्या ग्रुपचे मुख्य आकर्षण. ह्या दाम्पत्याला पार्टी देण्याची प्रचंड आवड. कुठलेही छोटेसे कारण देखील पार्टी दयायला पुरायचे. एकदातर चक्क पार्टी दिली
आणि पार्टीत अनाऊन्स केले की ‘पार्टीला योग्य कारण न मिळाल्याने एक महिना पार्टी झाली नाही ह्या निमित्ताने ही पार्टी.’
आकाश-प्रेरणाची पार्टी म्हणजे उपस्थिती मस्ट. एकतर दारू पाण्यासारखी वाहणार. लोकं पाणी पिताना अगदी घोटभर दारूसारखे पिणार. खाण्यामध्ये व्हेज नॉनव्हेज पदार्थांची रेलचेल. पार्टीचे वातावरण नेहेमी प्रफुल्लित. त्याचे संपूर्ण श्रेय होस्ट आकाश आणि प्रेरणा यांना. दोघांनाही पार्टी फुलवण्याची कला मस्त जमलेली. शिवाय ह्या पार्ट्यांना उपस्थिती एकदम उच्चभ्रू लोकांची. ज्या लोकांची अपोइंटमेंट मिळवण्यासाठी त्यांच्या सेक्रेटरीच्या नाकर्या काढाव्या लागतात असे व्हीआयपी ह्या पार्टीत सर्रास दिसणार. मग कोण अशी पार्टी चुकवेल?
पण ही परिस्थिती जस्ट रिसेंट पास्ट. त्यापूर्वीची परिस्थिती एकदम वेगळी होती. आकाश एक साधा मध्यमवर्गीय माणूस पण कुठल्याही नोकरीत न टिकणारा. तसेही ज्याला ‘बिजनेस’चा किडा लागला आहे असा माणूस नोकरीत टिकणे शक्यच नाही. अशाच बर्याच नोकर्या बदलल्यावर आकाशने त्याचा स्वतःचा बिजनेस सुरु केला. एक मराठी मध्यमवर्गीय माणूस कुठलेही बॅकिंग नसताना या कॉम्पिटिशनच्या जमान्यात जितपत तरक्की करेल तितपत तरक्की करून तो अजुनही सुरवातीला जिथे होता तिथेच होता. थोरामोठ्यांच्या हातापाया पडून झाले, वशिले लावून झाले पैसे खिलवून झाले पण एकही गोष्ट लागू पडत नव्हती. म्हणतात ‘पैशाकडे पैसा जातो’ आणि आकाशकडे मुळातच पैसा नव्हता. त्यामुळे त्याच्याकडे अजुन पैसा येण्यासाठी त्याची अविश्रांत धडपड चालू होती.
करून करून भागला आणि लोनच्या मागे लागला. आता हे लोन मिळण्यावर त्याची सगळी भिस्त होती. त्यासाठी काहीही करण्याची त्याने तयारी ठेवली होती. त्याच्या कामात तो मुळातच वाकबगार असल्याने कामाच्या आराखड्याचा आणि कागदपत्रांचा प्रश्नच नव्हता. त्याबाबतीत तो एकशेएक टक्के परफेक्ट होता. फक्त हे लोन मिळाले की त्याच्या कर्तबगारीला धुमारे फुटू शकणार होते आणि इतर मात्तबर स्पर्धकांच्या समोर तो दंड थोपटून उभा राहू शकणार होता.
मिटींगसाठी व्यवस्थित तयारी करून आकाश वेळे आधीच पोहोचला. वेळेवर त्याला बोलावणे आले. आतमध्ये अधिकार्याबरोबर त्याची असिस्टंट होती. आकाशने सगळी कागदपत्रे दाखवून सगळा प्लान समजावून सांगितला. इन्वेस्टमेंट वरील ‘आरओआय’ म्हणजे ‘रिटर्न ऑफ इन्वेस्टमेंट’ सिद्ध केले. अधिकारी इंप्रेस झाला पण तरीही त्याच्या मनातील किंतू संपला नाही आणि निर्णय घ्यायला तो तयार होत नव्हता. आकाशची अगतिकता आणि घालमेल शिगेला पोहोचली होती. आणि तेव्हा प्रथमच त्यांच्या संभाषणात त्या अधिकार्याची असिस्टंट बोलली. इतक्यावेळ शांत बसून तिने सगळे ऐकून आणि समजावून घेतले होते. काही मुद्दे जे आकाश स्वतःसुद्धा व्यवस्थित मांडू शकला नव्हता ते तिने तिच्या बॉसला सांगितले आणि निर्णय झाला – आकाशच्या बाजुने.
प्रथमच हर्षभरित आणि आभाराच्या नजरेने आकाशने तिच्याकडे नीट बघितले. दिसायला ती अत्यंत सर्वसामान्य होती. रंग सुद्धा गव्हाळी होता. उंची सर्वसाधारण. दहाजणीत वेगळी उठून पण दिसली नसती किंवा तिला बघून कुणाचा उठलाही नसता. पण तिच्याचमुळे आकाशचे काम होऊ घातले होते. त्याच्या दृष्टीने ती आत्ता जगातील सर्वात सुंदर मुलगी होती.
“ठीक आहे, मग बाकी फ़ॉरमॅलिटीज तू आणि प्रेरणा पूर्ण करा” निर्णयावर शिक्कामोर्तब करून अधिकारी निघून गेला. प्रेरणाने मग त्याला इतर फ़ॉरमॅलिटीज समजावून सांगितल्या आणि तीही निघून गेली.
त्या पहिल्या भेटीत उपकाराच्या ओझ्याखाली भारावलेल्या आणि आनंदाने भरून गेलेल्या आकाशला प्रेरणा जाणवलीच नाही. पण मग इतर फ़ॉरमॅलिटीज पूर्ण करण्यासाठी त्यांच्या भेटी होत राहिल्या आणि आकाशला प्रेरणा जवळून बघायला मिळाली. पहिल्या भेटीत न जाणवलेल्या कित्येक गोष्टी आकाशला आता जाणवायला लागल्या.
सर्वसामान्य दिसणार्या प्रेरणाची बुद्धी असामान्य होती. कुठलीही गोष्ट तिला चटकन कळायची. आकाशच्या बिजनेसबद्दल काहीही माहित नसताना तिने भराभर त्याबद्दल माहिती करून घेतली. गव्हाळी रंग असणार्या शरीराचे कर्व्ह मात्र मस्त होते. छाती मस्त भरलेली होती. त्याला परफेक्ट मॅचिंग होईल असे खालचे कुंभ होते. आणि आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे इतकी मस्त भरलेली गांड असणार्या प्रेरणाची कंबर मात्र बारीक होती. तिचे ड्रेस कधीही ह्या दौलतीचे प्रदर्शन करणारे नसत पण तिचा ड्रेस सेन्स इतका जबरदस्त होता की तिचे कपडे काहीही न दाखवता ‘सगळे जागच्याजागी आणि भरपूर आहे’ हे सहज सांगुन जायचे. उंची पाच फुटाहून थोडी जास्त असल्याने पुरुषांबरोबर वावरताना तिला सहजतेने मिसळुन जाता यायचे. तिचे केस ही तिची मोठी दौलत होती. चक्क कंबरेपर्यंत रुळणार्या केसांचा तिला सार्थ अभिमान होता. चेहेरा जरी साधारण होता तरी चेहेर्यावर एक वेगळेच तेज होते. बहुदा बुद्धीमत्तेचे तेज असावे. चेहेर्यात एक वेगळेच आकर्षण होते. एकप्रकारचा गोडवा होता.
