कोल्हापुरात असतानाची गोष्ट आहे. भवानी मंडप ते विद्यापीठ ह्या बसने मी बरेचदा जात असे. विद्यापीठात पी.जी. करत असतानाचे दिवस होते. तेंव्हा विद्यापीठाजवळच एका उपनगरात मी एक रूम भाड्याने घेऊन रहात होतो. विद्यापीठात जवान भरलेल्या पोरी तशा खूप होत्या. डिग्री किंवा पी.जी. करणार्या पोरी अगदी मस्त वयात आलेल्या असतात. नुकत्याच परिपक्व होऊ पाहत असलेल्या कोर्या करकरीत पुच्चिच्या आणि टंच स्तनांच्या पोरी जाता जाता लंड ताठ करून जात असत. खरतर त्यांचीही कुणाकडून तरी लावून घ्यायची खूप इच्छा असायची. कारण ते वयच तसे असते. पण आपली थोर संस्कृती काही करू देईल तर ना? त्यामुळे त्यांना बघून रोज मुठ्या मारण्यापलीकडे मी काही करू शकत नव्हतो.
असो.तर एकदा असेच काही कामानिमित्त गावात गेलो आणि परतताना भवानी मंडप मधून विद्यापीठाची बस पकडली. सकाळी दहा साडेदहाचा सुमार असेल. ऑफिस, शाळा कॉलेजला जायची वेळ. त्यामुळे सुरवातीपासूनच बस तुडूंब भरली होती. बरेच जण दारात लोमकळत होते. पुढे अजून काही प्रवासी चढले आणि सगळी बस पॅकच झाली. मागच्या दरवाज्याजवळ उभे राहणे धोक्याचे होते म्हणून गॅंगवे मधून वाट काढत मी कसा बसा थोडा आत आलो.
एक पस्तिशीची गृहिणी तिथे उभी होती. तिच्या मागेच पण माझी एक बाजू तिच्या पाठीला लागेल असं उभा राहिलो. अंगात सलवार कमीज घातलेली ती बाई शरीरयष्टीने माझ्यापेक्षा बरीच मोठी पण प्रमाणबद्ध होती. दिसायला सुंदर होती. गोरीपान गर्द लांब केस. मागून चेहरा नीट दिसत नव्हता. अर्थात, माझ्या मनात काहीच नव्हते. इतकी गर्दी त्यात आणि कोल्हापूरसारख्या संवेदनशील गावात सार्वजनिक ठिकाणी असे काही करणे म्हणजे फार धोक्याचे होते. त्यात आणि ती कुण्या थोर घरची वाटत होती. तिला नुसता संशय जरी आला असता तरी माझी तिथे धुलाई झाली असती. त्यामुळे मी फार अंग चोरून उभा होतो. मला खरच तिथून निसटून पुढे जाऊन उभे राहायचे होते. पण गर्दी मी म्हणत होती. मी तर अक्षरशः एका पायावर उभा होतो. त्यात आणि ऊन्हामुळे उकाडा खूप वाढला होता व सारेच हैराण झाले होते.
बराच वेळ अवघडलेल्या अवस्थेत गेल्यानंतर शरीराला एक प्रकारची नैसर्गिक शिथिलता येते. तसेच काहीसे झाले आणि माझा उजवा हात आपसूकपणे आला व मी तिच्या पाठीवर एका बाजूनेच जवळ जवळ रेलूनच उभा राहिलो. तिला जाणवले. तिने तिरक्या डोळ्याने मागे हळूच माझ्याकडे पाहिले पण बाकी काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही. मी ही आता जास्त काळजी करत नव्हतो कारण गर्दीच तशी होती. कूर्मगतीने चाललेल्या त्या बसच्या हलत्या डोलार्यामुळे माझ्या हाताचा हलका स्पर्श आता चक्क नकळत तिच्या नितंबांना होऊ लागला होता. मला ते जाणवतच शॉक लागल्यासारखा मी हात आकसून घेतला. तिच्याकडे पाहिले ती निर्विकार उभी होती. पण त्यानंतर थोड्याच वेळात एक गोष्ट घडून आली ज्यामुळे मी पुढचे सारे धाडस करायला उद्युक्त झालो. झाले असे कि बसचा वेग थोडा अचानक वाढल्याचे निमित्त होऊन ती मागे सरकली आणि मघाशी मी मागे घेतलेल्या हाताला पुन्हा तिचे नितंब स्पर्शू लागले. मला बारीकसा संशय आला व मी मुद्दामहून हात पुन्हा अजून जरासा मागे घेतला. आणि अपेक्षेप्रमाणेच घडले. काही सेकंदात ती पुन्हा मागे आली व हाताला चिकटली. पण ह्यावेळी मात्र ती मुद्दामहून मागे आल्याचे मला स्पष्ट जाणवले.
झाले. मला मिळायचा तो सिग्नल मिळाला होता. तिच्या गांडीला हात मालीशची खूप गरज आहे मी ताडले. मग मात्र मी एकेक चाली खेळू लागलो. बसच्या धक्क्यांची योग्य साथ मिळत होती. सुरवातीला मी हात अजून पुढे केला आणि तिच्या दोन नितंबाना हलके हलके दाबू लागलो. ती काहीच प्रतिक्रिया देत नव्हती. माझी पूर्ण भीड चेपली व पाचेक मिनिटे त्या दोन गोळ्यांचे मी मनसोक्त मालीश केले. मग हळू हळू मी हात चोळत चोळत हळूच तिच्या दोन मांड्यांमध्ये सरकवला. मधले बोट जवळजवळ पुच्चिच्या खालच्या भागापर्यंत नेले व हलके हलके मी त्या बोटाने तिथे दाबू लागलो. माझे हृदय खूप धडधडत होते. एक आवंढा गिळून मी तिच्या गांडीभोवती पंजा आवळला आणि हाताने तिच्या त्या उबदार जागेचा स्पर्श अनुभवू लागलो. हळूच मधले बोट तिच्या चड्डीतून पुच्चित घालायची फार इच्छा होत होती पण गर्दीमुळे धाडस होत नव्हते. मी तिच्याकडे पाहिले. ती अजूनही निश्चिंत उभी आहे असे लक्षात येताच मी पुढची चाल करायचे ठरवले कारण एव्हाना पॅन्ट्मध्ये माझा बाबुराव चांगलाच उठून बसला होता.
त्या अवस्थेत अजून जास्त वेळ उभा राहिलो असतो तर तिथे खाली सीटवर बसलेल्या व्यक्तिच्या कानाला किंवा नाकाला तो सहज लागला असता. त्यामुळे मी स्वतः भोवती फिरून तिला पाठीमागून बिलगून उभा राहिलो. खालून माझा ताठलेला लंड अगदी बिनधास्तपणे तिच्या घसघशीत कुल्ल्यांमधे दाबला. ती माझ्यापेक्षा उंचीने कमी असल्याने तिच्या खांद्यावरून तिच्या घनगोल वक्षांचे विलोभनीय दर्शन मला होत होते. तिचे सर्वांग अतिशय मऊ व उबदार होते. माझ्या दोन मांड्या मी तिच्या दोन्ही मांड्यांवर बाजूने घासत, मी अगदी कुत्र्यासारखा तिच्यावर येथेच्छ चढलो होतो. मागून माझे जोरजोरात बसणारे माझे धक्के ती नवर्याने झवताना मारलेले धक्के असावेत तसे सहन करत होती व काही न बोलता मला तिचे सुख घेऊ देत होती. तिचे गुबगुबीत अंग रगडताना मजा येत होती. तिचे उरोज माझ्या प्रत्येक धक्क्यानिशी असे हिंदकळत होते. हळूहळू तिने मला प्रतिसाद द्यायला सुरू केले व ती सुध्धा आपली कंबर मागे पुढे करू लागली. माय गॉड! काय फिलिंग येत होते. सारेच अफलातून. तिचे रसरशीत व टणक उरोज हाती घ्यावेत असे तीव्रपणे वाटू लागले पण गर्दीच्या बसमध्ये काहीच करू शकलो नाही. तरीही ताठला लंड तिच्या गांडीत सारून धक्के मारणे आणि तिने कंबर मागेपुढे करत प्रतिसाद देणे हा प्रकार बराच वेळ सुरू राहिला. त्या दरम्यान माझे तोंड मागून तिच्या गालाजवळ आले होते. तिचे मुसमुसले यौवन जवळून बघत बघत मी तिला पुरेपूर वरूनच झवून काढली.
अर्धा पाऊण तास असाच गेला असेल. मग तिचा बस स्टॉप आला. योगायोगाने मलाही तिथेच उतरायचे होते. तिच्या मागोमाग मी ही उतरलो व तिच्या पाठोपाठ चालू लागलो. आता मात्र ती थोडी घाबरल्यासारखी दिसू लागली. मग मी पण सावध झालो व बरेच अंतर सोडून तिच्यामागे जाऊ लागलो. तिला सेक्सची खूप गरज आहे हे मी जाणले होते. झाडाझुडपाच्या व घरांच्या आडोशाला तिच्या मागोमाग जात जात मी तिचे घर पाहून ठेवले. आश्चर्याची गोष्ट अशी कि ते माझ्या नेहेमीच्या पाह्ण्यातलेच घर होते व माझ्या रूमपासून अगदी जवळ. रूमवर गेलो आणि तिला डोळ्यासमोर आणत तीन चार वेळा लंड गाळला. पण तिला अंगाखाली घ्यायची इच्छा काही स्वस्थ बसू देत नव्हती. मनात कामाग्नी भडकला होता. कुठलाही धोका घ्यायची तयारी झाली होती. लंच केले आणि नंतर तास, दोन तास कसेतरी तळमळत काढले. जीवाला स्वस्थपणा नव्हता. शेवटी बाहेर पडलोच आणि काय होईल ते होईल म्हणत तिच्या घराची वाट धरली. इश्कासाठी जिवावरचे धाडस करायला निघालो होतो. यशस्वी झालो तर आयुष्यातले बेधुंद अविस्मरणीय क्षण वाट्याला येणार होते, ना झालो तर आयुष्यातून उठणार होतो. पण मला फिकीर नव्हती. विचारांच्या तंद्रीत धडधडत्या अंत: करणाने तिच्या घरापाशी आलो.
घर कसले एक छोटासा बैठा बंगलाच होता तो. एव्हाना दुपारचा एक वाजला असेल. त्या रणरणत्या माळरानावर असलेली बंगल्यांची ती रांग दुपारच्या वेळी सून्न पडून होती. सर्वत्र सामसूम. कुठेच कसली हालचाल दिसत नव्हती. आजूबाजूचा कानोसा घेत मी मेन गेट अलगद उघडले आणि चोरपावलांनी बंगल्याच्या पोर्चमध्ये गेलो. त्या बंगल्यात तिच्याशिवाय बाकी कोण नसेल असं उगीचच मला वाटत होतं. केवळ तेवढ्या वाटण्यावर मी जिवावरचे धाडस करणार होतो. बंगल्याच्या पोर्चमध्ये आल्यावर माझे श्वास जोरजोरात आतबाहेर होऊ लागले. हृदयाची धडधड स्पष्ट ऐकू येत होती घशाला कोरड पडली होती. आयुष्यात प्रथमच असे काही करायला जात होतो. क्षणभर वाटले नको हा नाद. परत फिरावे. पण दुसर्याच क्षणी विचार केला इथवर आलो आहे आता इथून माघारी फिरलो तर नंतर खूप त्रास होईल. तेंव्हा आता आर या पार करूनच जावे.
विचारांच्या तिरमिरीत पुढे होऊन पटकन डोअर बेल दाबली. तिच्या व्यतिरिक्त अन्य कोणीही दार उघडले तर काय सांगावे याचाही मनाशी विचार केला नव्हता. आणि तिने स्वतः उघडले तरी सुद्धा मी काय बोलणार होतो?… बराच वेळ गेला. आतून कसलाच प्रतिसाद आला नाही. मी मनाचा हिय्या करून पुन्हा एकदा दोनदा बेल वाजविली. क्षणभर वाटले याच घरात तर ती आली होती ना? काही क्षण भयाण शांततेत गेले आणि अचानक दरवाजामागे खडखड ऐकू आली. बापरे! कोण असेल? काय होईल? पळून जावे कि काय? अंगावर शहारे आल्यासारखे झाले आणि दार खाडकन उघडले गेले. तीच होती. तीच अगदी तीच. पण अर्धवट झोपेतून उठून आल्यासारखे डोळे किलकिले व चेहरा त्रासिक झाला होता. आमची नजरानजर झाली. मला समोर पाहताच तिच्या चेहर्यावरचे भाव क्षणार्धात बदलले आणि भयचकित होऊन तिने दरवाजा खाडकन बंद केला. मी तसाच पुढे झालो आणि दरवाजावर हाताने नॉक केले.
“प्लीज दरवाजा उघडा मला मदत हवी आहे”, मी काकूळतीला येऊन अंदाजे काहीही बोललो.
तरीही दार उघडले नाही. मी जणू इरेलाच पेटलो होतो.
