रूपाली लहानपणी हुशार होती. म्हणजे आता नाही असे नाही, तर लहानपणापासून हुशार होती. तिला चांगले शिकवावे अशी तिच्या वडिलांची इच्छा होती. पण त्यांच्या खेड्यात शैक्षणिक वातावरण काही जास्त चांगले नव्हते. म्हणून कायम स्वरुपी नाही तर निदान सुटीतील क्लासेस (वेकेशन बॅच) तरी लावावे असे वाटले. त्यांचे एक जवळचे नातेवाईक मोठ्या शहरात म्हणजे जिल्ह्याच्या ठिकाणी राहत होते. त्यांनीच रुपालीला वेकेशन बॅच लावायचा सल्ला दिला होता. ते नातेवाईक आणि त्यांची पत्नी दोघे पण सरकारी नोकरीत होते. त्यांचा मुलगा पण हुशार होता आणि त्याच सिटीत चांगल्या कॉलेजला इंजिनिअरिंग करत होता. त्यामुळे क्लासेस बरोबर त्याचे पण मार्गदर्शन रुपालीला होईल असे रुपालीच्या वडिलांना वाटले. म्हणून परीक्षा झाल्या की त्यांनी लगेच रुपालीला त्यांचेकडे आणून घातले.
त्यांच्या त्रिकोणी कुटुंबात रुपाली काही दिवसांसाठी म्हणजे एक दीड महिना राहणार होती. त्यांचे घर एक हॉल, किचन, आणि बेडरूम असे होते. बेडरूमचा वापर मुलगाच स्टडी रूम म्हणून आणि झोपायला करत असे. रूपालीचे काका आणि मावशी हॉलमध्येच झोपत. टेरेसवर अजून एक छोटी खोली बांधली होती. तिथे एक टीव्ही पण ठेवला होता. काका आणि मावशी टीव्ही पहायचा असेल तर वरच्या रूममध्ये पाहायचे. ती रूम पाहूण्यांसाठी पण वापरली जायची.
रूपाली सिटी बसने क्लासला जायची. किंवा वेळ असला तर राकेश गाडीवर सोडून यायचा. रूपालीच्या बोलक्या स्वभावामुळे ती लगेच त्यांचेकडे एकदम रुळून गेली.
सुरवातीला रुपाली रात्री अभ्यास करून मनिषा जवळ झोपायची. पण घरातील टीव्हीमुळे राकेश आणि रुपालीच्या अभ्यासात व्यत्यय नको म्हणून मनिषा आणि रमेश वरच्या रूममध्ये झोपायला जायला लागले. आणि राकेश आणि रुपाली खालीच उशिरापर्यंत अभ्यास करून तिथेच झोपायचे. रूपाली आणि राकेशच्या अभ्यासात व्यत्यय नको म्हणून मनिषा आणि रमेश वरच्या रूममध्ये झोपायला जायला लागले तरी बहुतेक त्यांना पण वेगळे झोपायला काहीतरी कारणच पाहिजे होते. कारण घरात मुलगा मोठा असल्याने त्यांना पाहिजे तसा एकांत मिळत नव्हता. म्हणून त्यांनी या संधीचा नक्की चांगला उपयोग करून घेतला होता.
रूपालीचा मनमोकळा, धीट आणि बोलका स्वभाव आणि राकेशची मस्त पर्सनलिटी यांमुळे त्यांची चांगली मैत्री झाली. म्हणजे नाते कमी आणि मैत्री जास्त झाली. शिवाय नंतर नंतर तोच रुपालीला बाईकवरून क्लासला सोडायला आणि आणायला लागला. कधी कधी क्लास वरून येताना भेळ, आइस्क्रीम, गार्डन व्हायचे. शिवाय तोच रात्री उशिरापर्यंत तिचा अभ्यास पण घ्यायचा. त्यावेळी घरात दोघेच असल्यामुळे अभ्यास कमी आणि गप्पाच जास्त व्हायच्या. गप्पात आवडता हिरो, आवडती हिरोईन, आवडता साबण असे काही पण विषय यायला लागले. तो पण तिला कॉलेजचे मित्र, कॉलेजचे मुली, त्यांचे राहणे, मुलांची भांडणे याबद्दल सांगायचा.
त्यांच्या गप्पातून तिला बर्याच गोष्ट समजल्या की राकेश जरी स्मार्ट होता तरी त्याला मैत्रीण नव्हती, त्याला रुपाली सारख्याच मुली आवडत होत्या, रुपाली खूप सुंदर होती. राकेशच्या मित्राने रूपाली आणि राकेशला एकत्र पाहिले तेव्हा त्याला ती त्याची गर्लफ्रेंडच वाटली होती आणि एवढी भारी गर्लफ्रेंड मिळाली म्हणून त्याने राकेशला पार्टी मागितली होती.
हळूहळू त्यांचे नाते बदलून मैत्री झाली होती आणि एक स्टेप पुढे जाऊन राकेश तिला त्याची खरचं गर्लफ्रेंड बनवायचा प्रयत्न करीत होता. तिला ते समजत होत, पण तिलाही ते आवडत होते. ती पण त्याला प्रतिसाद देत होती. रात्रीच्या अभ्यासात तो तिला जास्तच जवळ घेऊ लागला. पाठीवर हात ठेवणे, मांडीवर थाप मारणे चालू झाले. तो बेडरूममध्ये बेडवर झोपायचा आणि ती बाहेर हॉलमध्ये गोधडी वर झोपायची, त्याला ते पटले नाही म्हणून तो बाहेर झोपायला लागला आणि तिला बेडवर झोपायला लावले. ती जरी बेडरूममध्ये झोपायला लागली तरी बेडरूम आतून लावून घेत नव्हती कारण त्याला कधी आत यायची गरज पडली तर तिची झोपमोड व्हायला नको.
रात्रीचा अभ्यास दोघांना पण जास्त आवडायला लागला. कारण घरात दोघेच असायचे. एक प्रकारे एकांतच.
ऊन्हाळ्यामुळे तो बनियन आणि हाफ पँट वरच असायचा. व्हॉलीबॉल की बास्केटबॉल खेळून त्याचे खांदे मजबूत आणि गोलाकार झाले होते. बनियन मधून ते भारी दिसायचे. ती पण मोठा फ्रॉक किंवा टॉप आणि मोठा स्कर्ट वर असायची. झोपताना तिला तिचा फ्रॉक किंवा स्कर्ट कधी कधी वर जायचा. पण तिला त्याबद्दल काही विशेष वाटत नव्हते, कारण राकेश तसा नव्हता.
राकेश जरी इंजिनिअरिंगला होता, तरी आता तो रुपालीचा जीवशास्त्र पण चांगले शिकवत होता. क्लासमध्ये जे शिकवले नाही ते पण तो सांगत होता. फुलांमध्ये कसे नर मादी प्रकार असतात, नर आणि मादीचे भाग एकत्र येऊन फळ कसं तयार होत ते सांगून झाल. पण ते समजायला खूप अवघड होत आणि डोळ्यांनी दिसू शकत नाही त्यामुळे पुस्तकात जस दिलंय तसे लक्षात ठेवायचं अस त्याने तिला सांगितले. प्राण्यांच मिलन डोळ्यांनी दिसते
त्यामुळे ते लगेच समजते अस पण सागितलं आणि रूपाला एक प्रश्न विचारला. तू कधी कोणत्या प्राण्याचं मिलन पाहिलंय का? या प्रश्नावर रूपा एकदम बावरली आणि घाईने नाही नाही बोलली. लगेच तो बोलला खर सांग, लाजू नको, तू पाहिलेलं आहे, पण सांगत नाहीस. ती बोलली खरच नाही पाहिलं. तो बोलला खर सांग तू कधी कुत्रा आणि कुत्रीच पाहिलं नाहीस का? ती बोलली मी कशाला कधी एवढे लक्ष देऊन पाहू. किती लाज वाटते त्यांचं पाहून. तो बोलला अग तसे नाही, निसर्गाने त्यांना तसे करायला लावले आहे त्यात काय लाज वाटायचे कारण? सगळे प्राणी तसे करतात. आ पण पण. आ पण पण लग्न झालं की तसेच करणार. आ पण म्हणजे आ पण दोघे नाही, मी माझ्या बायकोबरोबर आणि तू तुझ्या नवर्या बरोबर. राकेशचे बोलणे ऐकताच ती एकदम लाजली. या विषयावर तो एवढे थेट बोलेल याची तिला अपेक्षा नव्हती. राकेशने पण चलाखीने मौका पाहून चौका नाही तर थेट सिक्स मारला होता. तिच्या मनात त्याने थेट तो विषय घुसवला होता. आता तो तिची काय प्रतिक्रिया येतेय ते पाहत होता
मी राकेशची गर्लफ्रेंड सारखी दिसते हे ऐकल्या वर मला कसं तरीच वाटत होत. राकेश एवढा स्मार्ट होता तरी त्याला एक पण मैत्रीण कशी नाही अस मला वाटल. पण तो तसा फालतू नसल्यानेच त्याला मैत्रीण नसेल. राकेश आता खूप वेळा माझ्याकडे टक लावून पाहत असे. तसं पाहिलं की मला पण कसतरीच वाटायचं. रात्री घरात आम्ही दोघेच झोपत होतो. काका आणि मावशी वरच्या रूममध्ये झोपायचे. रात्री गरम होते म्हणून राकेश बनियन आणि टॉवेल वरच झोपायचा. टॉवेलच्या आत छोटी त्रिकोणी चड्डी असायची. अशी मुली सारखी निकर तो घालत असे समजले नाही. पण रात्री झोपल्यावर टॉवेल पूर्ण बाजूला पडून जायचा आणि त्रिकोणी चड्डी दिसायची. त्या चड्डीतून मधला भाग खूप फुगलेला दिसायचा. मी काही वेळा चोरून तो भाग पाहायचे. त्यात राकेशने मला शिकवताना काही तरी चावट पणे बोलला होता. ते सारखे मला आठवत होते. कुत्रा आणि कुत्रीचे जुगाड मुली कधी पाहत नाही.
कारण त्यांचेकडे सगळे लोक पाहतात. ते तसे का विचित्र सारखे अडकून पडतात ते मला कळत नव्हते. पण गाय आणि बैलाच खूप वेळा पाहिले होते. पण त्यावेळी गायीला झाडाला बांधून ठेवतात ते पाहून वाईट वाटायचं. मी लहानपणी आईला त्याबद्दल विचारलं होत, त्यावेळी ती बोलली होती की मुलींनी ते पाहायचं नसते. त्यामुळे नंतर मी मुद्दाम चोरून पाहायचे. गायीला झाडाला बांधून मग एक मोठा बैल आणला जाई. तो बैल थोडा वेळ वास घ्यायचा. वास घेतानाच त्याच्या लघवीच्या जागेतून लाल लाल लांब बाहेर यायचा आणि लगेच पुढचे दोन पाय उचलून गायीवर चढून ते लाल लाल बरोबर गायीच्या तिथे घालायचा. ते वरच्या भोकात न जाता बरोबर नेमके तिथेच कसे जात असेल असा मला प्रश्न पडत असे. दोन तीन वेळा अस झालं की काम पूर्ण व्हायचे.
राकेश बोलला होता की माणसे पण असेच करतात. पण सर्व माणसे दुसर्या समोर कधीच अस करत नाही. सर्व रात्री झोपल्यावर गुपचूप करीत असतील. जर अस केलं नाही तर कोणाला मुलेच होणार नाहीत अस राकेश बोलला होता. म्हणजे मला पण करावं लागेल. बापरे, शी.. किती घाण वाटेल…आणि तिथे ते कसं जात असेल. किती लहान जागा असते ती. जावू द्या. काही पण विचार नको करायला, खूप अभ्यास पडलाय. पुस्तक समोर धरून माझ्या डोक्यात असे काही पण घाण विचार यायचे.
