नमस्कार मंडळी, मी एका खेडेगावात राहणारी मुलगी. माझ्या अंगी तशा नृत्य, गायन, मेहंदी काढणे, मेकअप करणे अशा नानाविध कला उपजतच होत्या. दिसायला फार आकर्षक असल्याने खूप प्रपोजल यायची परंतु मी कधी कुणाला दाद दिली नव्हती कारण माझ्या आईने मरताना एक अट घातली होती पोरी लग्नाआधी कसला व्यभिचार करू नको आणि आमिषाला बळी पडू नकोस. आणि माझ्या नावाला कलंक लावू नकोस. या जगात प्रेम फक्त क्वचितच भेटेल पण त्यामागे वासना ठिकठिकाणी भेटेल.. म्हणून मी या गोष्टीपासून नेहमी लांब राहिले.. तसं माझं लग्न पंचविशीमध्ये झालं आणि मी शहर वजा गावात सासरी नववधू बनून आले आणि बघता बघता संसार रुपी वेलीवर एका गोंडस मुलीची आई देखील झाले. नवरा रिक्षा व्यवसाय करायचा आणि मी घरीच असायचे. तसं पाहता एकट्याच्या कमाईत घर चालवताना खुप ओढाताण व्हायची.. कधी कधी तर नुसती भाताची पेज पिऊन दिवस जायचा.
मी एक दिवस धीर करून यांना म्हणाले.. “अहो माझ्या अंगी एवढी कला आहे तर मी देखील तुम्हाला संसारात हातभार लावते ना” तसा नवरा म्हणाला, अग म्हणजे काय करणार आहेस तू..? आमच्या घरात कधी स्त्रियांनी घरकाम सोडून बाकी काही केलं नाही.. मी म्हटलं, “अहो तो काळ वेगळा होता आजकाल नवरा बायको दोन्ही कमवतात.. आणि दोघांची साथ असली की मुलांच्या भविष्यासाठी जास्त पैसा साठवता येईल.. कसेबसे आमचे पतीदेव राजी झाले. मला म्हणाले अग पण काय करणार तू.? मी आधीच ठरवून ठेवलं होतं.., अहो लग्नाआधी मी मेकअप चांगला करायचे माझा विचार आहे की आपण छानसं ब्युटी पार्लर टाकूया.. ” आमच्या पतीदेवानी थोडा विचार केला आणि म्हणाले., अग पण पैसे किती लागतील..? मी म्हटलं होईल ओ सगळं नीट हळू हळू जम बसेल सुरुवातीला छोटं दुकान बघू आणि घरून ऑर्डर पण घेता येतील.. त्यावर नवरा म्हणाला बघ बाई काय ते पण एक लक्षात ठेव मुलांची आबाळ होता कामा नये.. त्यांचंही बरोबरच होत, मी म्हणाले अहो मला सुद्धा ती काळजी आहे पण तुम्ही निश्चिंत राहा मी सगळं मॅनेज करेन..
आणि तो दिवस उजाडला.. आमच स्वतःच ब्युटी पार्लर आम्ही सुरू केलं होतं.. सुंदररित्या दुकान सजवलं होत. तसं आमच्या शहरवजा गावात ब्युटी पार्लर म्हणायला नव्हतंच.. पहिल्याच दिवशी कुतूहलापोटी कित्येक गिर्हाईक आली आणि चांगला धंदा झाला.. पण नंतर जास्त गिर्हाईक यायची बंद झाली.. अगदी क्वचित गिर्हाईक यायची.. गावातील बायका तशा जास्त ब्युटी पार्लर मध्ये जात नाहीत, मग मी ठरवलं की आपण स्वतः लग्न कार्य, समारंभ, घरी जाऊन मेकअप केला तर जास्त गिर्हाईक मिळतील.. तसा बोर्ड लावून जाहिरात केली. आणि नंतर जरा चांगला धंदा होऊ लागला.. मी स्वतः देखील नेहमी मेकअप करून असायचे जेणेकरून गिर्हाईक बघून प्रसन्न होईल परंतु कधी कधी ऑर्डरला गेल्यावर त्यामुळे आंबट शौकीन मात्र लाळ घोटायचे परंतु मी ठरवले होते अशांकडे लक्ष न देता आपण आपले काम करत राहायचे.. तसा सुखात संसार चालला होता. आता जोडीला मी एक मदतनीस देखील ठेवली होती तिचे नाव अंकिता होते. मी बाहेर ऑर्डरला गेल्यावर दुकान बंद राहू नये म्हणून तीला कामाला ठेवलं होतं. जसे लग्न सराईचे दिवस आले तसा तर वेळ कमी पडू लागायचा.. जास्त वेळ बाहेर ऑर्डर लाच जायचा.. एकदा अशीच ऑर्डर वरून दुकानात येत होती आणि पार्लर मध्ये आली आणि पाहते तर काय..? ?
दुकानाच्या बाहेर पुरुष चप्पल दिसली अन आतून दरवाजा बंद होता. मी दरवाजा हाताने वाजवला, आणि अंकिताला हाका मारल्या.. थोडा वेळ काही हालचाल दिसत नव्हती. मी घाबरले म्हटलं पोलिसांना फोन करूयात, एवढ्यात दरवाजा उघडला आणि अंकिता समोर आली आणि तो मुलगा मेकअप करायच्या खुर्चीत बसला होता. मी आत आली आणि म्हणाली, ” काय ग काय हे आपलं ब्युटी पार्लर फक्त स्त्रियांसाठी आहे माहीत आहे ना तुला.. ” तशी अंकिता घाबरत म्हणाली, अहो पण यांना अर्जेन्ट लग्नाला जायचं होतं आणि जास्तीचे पैसे द्यायला तयार झाले म्हणून.. ” तसा तो मुलगा म्हणाला, मॅडम आमच्या मुंबईत चालत हो सर्व.. आणि जास्त पैशासाठी ब्युटी पार्लर मध्ये तर बरंच काही चालत.. त्याने माझ्याकडे विचित्र नजर फिरवली.. मी चिडले, ” हे बघा तुमच्याकडे चालत असेल पण हे गाव आहे इथे असली थेर चालत नाहीत.. ” तसा तो म्हणाला अगदी दहापट रेट दिला तरी नाही..? ? नाही..! मी अगदी ठासून म्हणाले, आणि प्लिज तुम्ही बाहेर व्हा.. कुणी पाहिलं तर तमाशा होईल.. अंकिता पूर्ण घाबरून उभी होती.. तसा तो मुलगा म्हणाला, मॅडम माझ्याकडे भरपूर ऑर्डर असतात बघा विचार करा, पैसाच पैसा दाखवेन मी तुम्हाला.. तशी मी भांबावली आणि म्हणाली प्लिज तुम्ही इथून लवकर जा आणि ऑर्डर असतील तर फक्त अंकिताला सांगा.. पण आम्ही सरळमार्गी आहोत हे लक्षात ठेवा वावग काहीही सहन नाही करणार.. तसा तो हसत जात म्हणाला, “मॅडम मजबुरी का दुसरा नाम हैं कॉम्प्रमाईज.. आणि ज्याला हे जमलं तोच श्रीमंतीच्या मार्गावर जातो.. बाकी माझा नंबर आहे अंकिताकडे.. बाय..” अस म्हणत तो बाहेर पडला.. मी अंकिताकडे पाहत राहिले आणि म्हणाले कधीपासून चालू आहे हे.. तशी अंकिता घाबरली आणि म्हणाली, नाही ओ आजच आला तो आणि म्हणाला अर्जेन्ट मेकअप करून दे जास्त पैसे देईन.. मला काही ते खरे वाटेना.. मी म्हटलं तुझी ओळख असल्याशिवाय थेट तो कसा येईल..? तशी ती रडायला लागली आणि म्हणाली मी खोट नाही बोलत ओ हवतर मला काढून टाका कामावरून..” मी आता सावध झाले, म्हटलं एकतर कुणी गावात कामाला मिळत नाही आणि हिला काढले तर दुकान बंद राहण्याचा धोका जास्त.. म्हणून त्या मुलाच्या भाषेत मी “कॉम्प्रमाईज” केले आणि तिला जास्त प्रश्न न विचारता पुन्हा अस करू नको सांगितलं..
त्या दिवशीपासून मी विचार करू लागले की अंकिता नक्की खर बोलतेय की त्या मुलाला हीच बोलवत असेल..? की तो मुलगा हिचा पिच्छा सोडत नसेल. तसा तो सुखवस्तू घरातील दिसत होता आणि अंकिता तशी गरीब घरातील आणि तो मुलगा कदाचित तिच्या गरिबीचा फायदा तर घेत नसावा ना मला तर काही सुचत नव्हतं.. मला आता दुकानाबाहेर असले की जास्त टेन्शन यायचं.. नक्की ही काय करत असेल.? पण अंकिता आल्यापासून दुकानात चांगला धंदा वाढला होता.. म्हणून तिला बोलायला देखील जीवावर यायचं.. मग मी मनात म्हणायचे मी तरी शेवटी माझा फायदाच बघतेय आणि कॉम्प्रमाईज करतेय.. शेवटी माणसाला कॉम्प्रमाईज हे करावेच लागते यावर माझातरी विश्वास बसला होता..
अशातच एके रात्री अचानक आमच्या मिस्टरांच्या छातीत दुखू लागलं.. अगदी तळमळू लागले.. आम्ही सर्व लगबगीने उठलो.. मी ओरडलेच अहो अस काय करताय.. बाजूच्या काकांना उठवलं आणि यांना दवाखान्यात ऍडमिट केलं.. डॉक्टर म्हणाले मेजर अटॅक आलाय. मी इंजेक्शन दिलय पण अँजिओप्लास्टी करावी लागेल बहुतेक तुम्ही याना चांगल्या हॉस्पिटल मध्ये घेऊन जा.. मग नातेवाईक देखील आले आणि शहरातील चांगल्या हॉस्पिटल मध्ये यांना हलवलं.. दोन ब्लॉकेजेस सापडले. आणि डॉक्टर म्हणाले तात्काळ अँजिओप्लास्टी करावी लागेल.. मी म्हणाले काय करायचं ते करा पण माझ्या नवर्याला वाचवा.. तसे साठवलेले थोडे बहुत पैसे होते आणि शासनाच्या आरोग्य कार्डाने दोन लाख मिळणार होते परंतु सर्व खर्च धरून अजून दोन लाखाची तजवीज करावी लागणार होती..
डॉक्टरांनी दुसर्या दिवशी ऑपरेशन केले आणि सर्व सुखरूप पार पडले.. एवढ्यात अंकिता आली आणि म्हणाली, “मॅडम हे घ्या एक लाख रुपये..” मी दचकले म्हणाले, “अग एवढे पैसे तुझ्याकडे कुठून आले.. तुझ्या पगारात तुझं घर चालताना मुश्किल आणि तू एकरकमी एवढी रक्कम कशी गोळा केली.. मॅडम प्लिज ही वेळ प्रश्न विचारण्याची नाहीय आता गरज आहे ती हॉस्पिटलचे बिल भागवण्याची.. अस समजा ही आगाऊ रक्कम आहे समारंभात मेकअप करण्यासाठी.. ” आता माझ्या लक्षात यायला लागलं होतं.. त्याच मुलाने ही रक्कम दिली असावी आणि मुंबईच्या ऑर्डर तो घेत असावा.. मी अंकिताला म्हटले, अंकिता तू पैसे कुठून आणलेस ते मला माहित नाही परंतु ही रक्कम मी माझ्या कमाईतून फेडेन आणि एक या पैशासाठी मी चुकीचं काम करणार नाही.. हे मान्य असेल तर पैसे दे.. यावर अंकिता म्हणाली, अहो हे पैसे चांगल्या कामासाठीच आहेत आणि हे पैसे फेडायचे असतील तर मेकअप करूनच पैसे फेडायचे आहेत.. आणि पुन्हा एकदा मी कॉम्प्रमाईज केले आणि ते पैसे घेतले..
अशा रीतीने माझे मिस्टर जीवघेण्या प्रसंगातून वाचले आणि डिस्चार्ज घेऊन आम्ही घरी आलो पण डॉक्टरांनी सांगितले की किमान वर्षभर याना रिक्षा चालवता येणार नाही.. खड्डयांनी भरलेल्या रस्त्यांमुळे याना त्रास होऊ शकतो आणि पथ्य देखील पाळावे लागेल.. मी म्हटलं ठीक आहे..
