एका नामांकित सराफाकडून विलासने अनितासाठी मंगळसूत्र बनवून घेतल. कोणाला संशय येऊ नये म्हणून त्याने ते साधच केलं होतं. सायंकाळी ते मंगळसूत्र तो अनिताला घालणार होता. बाजारातून त्यानं तडक मळ्याचा रस्ता धरला.
सायंकाळी सगळं सामसूम झाल्यावर अनिता विलासच्या शेडमध्ये गेली. शेवंता बाहेर पाळतीवर थांबली. जांभळ्या रंगाची साडी नेसलेल्या अनिताने काळ्या रंगाचा ब्लाऊज घातला होता. तिचा गोरा चेहरा ऊन्हाने रापलेला. त्यातून पण ती उठून दिसत होती. अनिता विलासच्या जवळ येऊन बसली. विलासने आपल्या खिशातून मंगळसूत्र काढून ते अनिताच्या समोर धरल.
विलास – ” हे बघ मी तुझ्यासाठी काय आणलय. हे घालून तुला मी माझी बनवणार. “
असं म्हणत विलासन बेसावध अनिताला एका हातानं कवळी मारली. विलासन कवळी मारल्याने अनिता गोरोमोरी झाली. आज पुन्हा आपली सुहागरात होणार असल्याच तिला कळून चुकल.
अनिता – ” घाला मला हे डोरलं. आणि बनवा मला तुमची. “
विलासने पण वेळ न दवडता ते तिच्या गळ्यात घातल. कमी म्हणून की काय खोलीत असलेल्या देवघरातून कुंकू आणून ते तिच्या भांगेत भरल. हे सर्व करत असताना अनिता मादकपणे उसासे टाकू लागली. आतापर्यंत सधवा असून पण विधवेच आयुष्य जगणारी अनिता आज खर्या अर्थानं सवाष्ण झाली होती.
आता दोघांचीही प्रणय भूक चाळवू लागली. दोघांनी एकमेकांना करकचून मिठी मारली. क्षणार्धात ते खाटावर आडवे झाले. दोघांच्या तोंडांचे पचापच आवाज येऊ लागले. शरीराने एकीकडे प्रणय होत असताना दुसरीकडे दोघांचा शाब्दिक प्रणयही सुरू झाला.
विलास – ” आ ह अनिता…!! तुला झवताना जो आनंद हुतूय ना आ हा हा…! लवकर गळायलाच न गं असं वाटतया बघ. “
अनिता – ” उम्म्ह आऽऽऽह… उम्…! आज हि सखारामतात्याची सून… कुणा दुसर्याची झाली…!! ह्या ह्या परजातीतल्या ईलासची झाली. मामंजी… माफ करा मला… तुमच्या घराण्याची आब्रू मी एका दुसर्या माणसाला लुटायला दिली…! आई गं आह…! मामंजी, तुमचं प्वार एक नंबरच हरामखोर हाय ओ. बायकुची कदर नाय ओ त्याला. म्हणून तिच्या बायला समदं गाव झवून काढणार आता. आ ह आ ह…! मालक, ही अन्ता आता तुमची हाय. तिच्यावर तुमचा हक्क हाय. पाक चोळामोळा करून टाका तिचा. आ आ आ हाऽऽऽ…!! “
अनिताचे हे शब्दच विलासला पुरते वेडावून टाकत होते. हे सगळं ऐकत बाहेर उभी असलेली शेवंता मात्र तोंडाला हात लावून खिदळत होती.
विलास आता अनिताला पालथं पाडून हेपलू लागला. नवं मंगळसूत्र आणि भांगेतल्या कुंकवामुळे अनिता तर नव्या नवरीसारखी दिसत होती. भांगेतले ते कुंकू घामामुळे चेहर्यावर पसरले होते. तिच्या गोर्या चेहर्यावर तो लालसर रंग उठून दिसत होता. एक मोठीशी पिचकारी सोडून ह्या रंग चढलेल्या प्रणयाची सांगता झाली. दोघांच्याही चेहर्यावर तृप्तीचे गोड स्मितहास्य उमटले. एकमेकांना तसेच बिलगून ते बिछान्यावर पडून राहिले.
अनिता आणि विलासचे हे संबंध पुढे कैक वर्षे चालू राहिले. रोजच्या उठण्या बसण्यातल्या लोकांनाच काय ती याबाबत खबर होती. शेवंताच तोंड पैसे मिळत असल्याने बंद होते. विलास आणि अनिताचे प्रेम फक्त बिछान्यापुरतेच. एरवी बाहेर ते अनोळखी व्यक्तीप्रमाणे वावरत असत. राजाच्या कानावर ह्या गोष्टी गेल्या होत्या. पण कामावर जाणार्या बायकांबद्दल अश्या ‘ अफवा ‘ उठतच असतात, असं म्हणत त्याने कानाडोळा केला.
विलास आणि शेवंताच्या सहवासात राहून अनिता मात्र अश्या कामात तरबेज झाली. विलास सोडून तिने इतरही काही पुरूषांबरोबर संबंध ठेवले होते. त्यातल्या काही संबंधांची खबर तर खुद्द शेवंताला पण नव्हती. पुरूषांशी संबंध ठेवताना अनिता कमालीची गुप्तता पाळत असे. ‘ रात गयी बात गयी ‘ ह्या पद्धतीने ती चालत होती. घरातही ती फारसं कोणाशी बोलत नव्हती. तसही सामूहिक कुटुंबामुळे जमिनीवरून त्या घरात वाद होतच होते.
काळ सरत होता. सखारामतात्याचे अल्पशा आजाराने निधन झाले. त्याच्या मृत्यूनंतर तर जमिनीचा तो वाद शिगेला पोहोचला. जमिनीची रीतसर वाटणी करण्यात आली. भावकीतल्या रामाच्या शेताला लागून अनिताला जमीन देण्यात आली. अनितावर आता घरच्या शेताची जबाबदारी आल्याने तिने मजुरीचे काम सोडले होते. नवरा काही काम करत नसल्याने अनिता नेटाने एकटी रानात राबू लागली. तिच्या ह्या असहायतेचा फायदा घेण्याचा प्रयत्न तिच्याच भावकितले काहीजण करत होते. वाट पाहत होते ते योग्य संधीची.
शेतीची वाटणी जरी झाली असली तरी त्यामुळे घरात दोन गट पडले. राजाचा थोरला भाऊ हैबती हा दारूने लिव्हर खराब होऊन वारला होता. त्याचा मुलगा यशवंत. ह्याला बायकांचा नाद होता. गावातल्या बायकांवर वर तर सोडाच पण ह्याची ह्याच्या भावकीतल्या, पै – पाहूण्यातल्या बायकांवरही वाईट नजर असायची. तो आणि राजाचा तिसर्या नंबरचा पैलवान भाऊ बजरंग हि एका गटात तर दुसर्या गटात अनिता आणि राजाचा चार नंबरचा धाकटा भाऊ अनिल.
यशवंताच लगीन झालं होतं. तिच्या बायकोचं नाव होतं ‘ स्वाती. ‘ ग्रामीण भागातून आलेली स्वाती चंचल स्वभावाची होती. ह्या दाम्पत्यांना एक मुलगी आणि एक मुलगा होता.
अनिल ‘ आपलं काम भलं आणि आ पण भलं ‘ ह्या वृत्तीचा. तो जास्तकरून भाऊ बंदकी, भांडण – तंट्यात पडत नसे. कारण तो सगळ्या भावांमध्ये जास्त शिकलेला होता. पण निरक्षर अनिता मात्र भांडायला ताट होती. भांडण सुरू झाल्यावर रस्त्यावर उभ राहून ती तमाशा करत होती. त्यामुळे यशवंत आणि बजरंगचा अनितावर जास्त राग होता. दोघांनी पण अनिताला चांगलाच धडा शिकवायचा चंग बांधला.
एके रात्री यशवंत आणि बजरंगाने शेतात मटणाचा बेत केला. आणि भावकीतल्या रामाला जेवायला बोलावले. सोबत दारूचाही बेत होता. रामा आणि यशवंताच काय ते पित होते. दोघेही जेवायच्या आधीच तर्रर्र झाले.
यशवंत – “च्या आईची त्या अनिताच्या…! सालीला लईच माज हाय. “
बजरंग – ” तिचा माज आता उतरवायलाच पाहिजे. रामा, अनिताच्या वाटला आलेलं रान तुझ्या रानाला लागूनच हाय. “
राम – ” व्हय हाय. पण त्याचा इथ काय संबंध भाऊ?”
बजरंग – ” संबंध हाय. तीनं घातलेल्या द्राक्षच्या बागेतली तुझ्याकडची रांग तुझ्या हद्दीत येते. म्या परवा मोजणी करताना नकाशा पाहिला हूता. “
राम – ” हे तर मला माहीतच नव्हतं. “
बजरंग – ” आता समजलं ना. तर मग ऐक. “
असं म्हणून बजरंगाने यशवंत आणि रामाला आपली योजना सांगितली.
रामा – ” असं काय. तर मग उद्याच तिला ईचारतो. “
बजरंग – ” थांब. आताच नको. पिकं हाता तोंडाशी आलं की मग तू गळ टाक. “
राम – ” वा बजरंगा वा…!! तुझ्या बुध्दीला तोडच नाय. “
बजरंग – ” तू बघच रामा, नाय त्या अनिताची साडी तुमच्यासमोर ह्या हातानं फेडली ना. तर नाव बजरंग सांगणार नाय. “
असं म्हणत त्याने आपल्या मिशीला पिळ दिला.
आपल्या ओठांवरून जीभ फिरवत रामा म्हणाला.
राम – ” त्या दिसाची मी वाट बघिन. निस्त्या कल्पनेनंच तोंडाला पाणी सुटत हाय. “
यशवंत – ” मला बी ती साडी फेडलेली अनिता बघायची आहे. तिला पुरती नागडी करून झवायच हाय. “
बजरंग – ” धीर धरा तुम्ही दोघं. आणि माझ्या पावलावर पाऊल ठेवून चला. ती छीनाल विलास, पिंट्या दुकानदार आणि केरबानानासमोर वाकली. ती आपल्याला का नाही देणार. नक्की देणार. मी तुम्हाला शब्द देतो, ती आपल्या तिघांना पण अंथरूणात घेणार.”
आपल्या भावजयीबद्दल आंबट गोड बोलत ते तिघे जेवायला बसले.
