“हो भावजी, चालेल की. त्यात विचारायचे काय? खरं तर, मला देखील आवडेल तुम्ही मला नावाने माया म्हणून हाक मारलेली. एक सांगू भावजी, खरं तर तुमच्या निमित्ताने आज मला एक खूप जवळचा मित्र मिळाला असं मी समजते. तसंही मी आपल्या बिल्डिंग मधल्या लोकांत जास्त मिसळत नाही. मला मैत्रिणी देखील फार कमी आहेत. अगदी खरं सांगू? तुम्हाला पाहून मला देखील असेच काहीसे वाटले. आजवर कधीही कोणत्या पुरूषाबद्दल मला तुमच्या इतकी जवळीक वाटली नव्हती. शेवटी मी देखील एक स्त्री आहे. मला देखील भावना आहेत. मलाही अनेकदा खूप एकटं एकटं वाटतं हो. असे वाटते, की कोणीतरी खास जवळचे असावं, ज्याच्याशी मनातलं सर्व काही उघड करता यावं… अगदी साऽऽऽरं काही बोलता यावं… हो ना, भावजी?” माया हळूहळू रंगात येऊ लागली होती हे मी हेरले होते. तिचे डोळे अधिकच गहिरे झाले होते. डोळ्यात माझ्याबद्दल एक प्रकारची नशा, झिंग दिसत होती.
“माया, मला भावजी नको बोलूस… फक्त राजेश म्हणून हाक मार माया… मला तुझा एकदम जवळचा मित्र समज माया… अगदी जवळचा… तुझ्या मनातलं तू माझ्याकडे सारं काही बिनधास्त बोलू शकतेस” मी बोलून गेलो. आमच्या गप्पा आता वेगळ्या वळणावर येऊ घातल्या होत्या हे आम्ही दोघांनी सुद्धा ओळखले होते. इतक्यात डिनर घेऊन वेटर आला. आम्ही जेवण सुरू केले. पण का कुणास ठाऊक? जेवणापेक्षा आमचे एकमेकांच्या डोळ्यात अधिक लक्ष होते. हीच ती वेळ होती… मायाला विचारण्याची… माझ्या मनातल्या भावना थेट सांगण्याची… मी सारी हिम्मत एकवटून बोललो.
“माया… एक बोलू?” मी.
“बोल ना राजेश…” मायाचा व माझा दोघांचाही श्वास थोडा जड होऊ लागला होता.
“आय लव यू ऽऽऽ माया ऽऽऽ… तू मला खूप आवडतेस मायाऽऽऽ…” असं म्हणत मी तिचा गोरापान हात पटकन माझ्या हातात धरला…
“राजेशऽऽऽ…?” मायाने एकदम चमकून माझ्याकडे पाहिले. तिच्या डोळ्यात एक वेगळीच चमक आणि स्त्रीसुलभ लज्जा होती… तिचा चेहरा आरक्त झाला होता… तिने लाजून पटकन डोळे खाली घातले…
“माया… तू मला खूप आवडतेस गं… तुला भेटल्यापासून मी खरं तर दिवस रात्र फक्त तुझा विचार करत असतो गं… माया, कित्येक दिवसांपासून तुला हे सांगण्यासाठी मी अक्षरशः झुरतोय गं.” एव्हाना मी माझ्या हाताची बोटे मायाच्या हातात घट्ट रोवली होती. तिने देखील तिचा हात माझ्या हातातून काढून न घेता तसाच ठेवला होता. मायाने हळूच वर पाहिले आणि मला पहात एक मधाळ हास्य दिले. मला मायाच्या मनातले सारे काही कळले होते… मायाच्या मनात देखील तेच चालू होते जे माझ्या मनात याक्षणी चालू होते.
काही क्षण असेच गेले. मायाच्या चेहर्यावरील सर्व भाव माझ्यावरील प्रेमाची स्पष्ट कबुली देत होते.
“राजेश, आय लव यूऽऽऽ टू, राजेश…” माया प्रेमभर्या आवाजात म्हणाली… अखेर मायाने तिच्या प्रेमाची कबुली दिली होती. माझा आनंद अक्षरशः गगनात मावेनासा झाला होता.
“हो राजेश… मला सुद्धा तू खूप आवडतोस रे! तू भेटल्यापासून तुझ्याकडेच ओढली गेली आहे रे मी! राजेश, तुझ्या प्रेमासाठी आसुसलेली आहे रे मी… मला तुझं प्रेम हवंय राजेश… मला फक्त तुझं फक्त प्रेम हवय… देशील ना रे?” विवाहित असूनसुद्धा एका परपुरूषाच्या प्रेमासाठी इतकी आसुसलेली एक स्त्री मायाच्या रूपाने मी पहिल्यांदा पहात होतो. मायाने स्वतःहून हलकेच माझ्या हाताचे चुंबन घेतले. मी शहारलो. एक वेगळ्याच प्रेमभरल्या नजरेने ती माझ्याकडे पहात होती. त्या नजरेत प्रेम आणि वासना दोघांचाही मिलाफ होता… मायाला काय हवंय हे मी समजून गेलो. माया माझ्यातल्या पुरूष सुखासाठी आतुर झाली होती. ती आता किंचित पुढे झुकली होती. तिच्या ब्लाऊज मधून तिच्या दोन स्तनांमधील भेग आता स्पष्ट दिसत होती. तिच्या उघड्या पाठीवरचा मोकळा केशसांभार तिच्या स्त्रीत्वाच्या मादक सौंदर्यात अधिकच भर घालत होता.
“हो माया… हो… तुझ्या सुखासाठी मी काहीही करायला तयार आहे माया… आजपासून मला फक्त तुझा समज माया… मीही तुझ्या प्रेमात अगदी आकंठ बुडालो आहे गं… आय लव यू माय डियर… आय लव यूऽऽऽ… Muaaah… Muaah… Muaah…” असं म्हणत मी देखील तिच्या हाताचे दोनदा तीनदा दीर्घ चुंबन घेतले. ती देखील लाजेने चूर चूर झाली… आज पार्टीच्या निमित्ताने आम्ही दोघांनीही आपल्या प्रेमाची स्पष्ट कबुली दिली होती. त्यानंतर थोड्या वेळाने आम्ही लगेचच डिनर संपवून हॉटेलच्या बाहेर पडलो. हॉटेलच्या बाहेर पडताना देखील मायाचा हात माझ्या हातात गुंफलेला होता. एव्हाना रात्रीचे १० वाजून गेले होते. साहजिकच आम्ही रिक्षाने एकत्र निघालो. रस्त्यावर देखील रविवार असल्यामुळे फारशी वर्दळ नव्हती. रिक्षात देखील आम्ही दोघे एकमेकांना अगदी जवळ घट्ट चिकटून हातात हात घालून बसलो होतो. रिक्षात फक्त बाहेरचा अंधुक प्रकाश होता. रिक्षा सुरू होताच सुसाट कांदिवलीच्या दिशेने निघाली होती. बाहेर आता थंडी वाढली होती. म्हणून मी एक हात मायाच्या पाठीमागून टाकत तिला अलगद कवेत घेतले. ती किंचीत शहारली… थोडी बावरली… पण तिला देखील हेच हवे होते. एखाद्या प्रेमी युगुलाप्रमाणे सार्या जगाचे भान विसरून आम्ही दोघे एकमेकांना घट्ट चिकटून बसलो होतो. इतक्यात मायाने तिचे डोके अलगदपणे माझ्या खांद्यावर ठेवले व माझ्याकडे प्रेमाने पाहिले. मी देखील तिच्याकडे तितक्याच प्रेमाने पहात मायाच्या रसभर्या लालचुटुक डाळिंबी ओठांचे चुंबन घेतले. अहाहा… काय स्पर्श होता मायाच्या ओठांचा…!! तिचे चुंबन घेताच मी पागल झालो. आज आम्ही दोघेही आमचे पहिले वहिले चुंबनसुख या निमित्ताने अनुभवत होतो. किती अवीट गोडी होती मायाच्या ओठांत… काय सांगू?
रिक्षात बाहेरून हलकासा प्रकाश येत होता. मुंबईत अनेकदा प्रेमी युगुले रिक्षात किंवा टॅक्सीत बसून सर्रास प्रेमाचे चाळे करताना मी अनेकदा पाहिले होते. मलाही तीच लहर आली. मी हलकेच मायाच्या खांद्यावरून हात खाली नेऊन तिच्या काखेत दाबला… “राजेशऽऽऽ… कससचं होतंय रे या तुझ्या या स्पर्शाने… असच कर ना…” माया हळूच माझ्या कानात पुटपुटली… मला देखील चेव आला… मी मायाला अधिक जवळ घट्ट ओढून घेतले आणि तिच्या कपाळावर आणि मानेवर दीर्घ चुंबन घेतले… ती आणखीनच शहारली… ते तिचे शहारणे माझ्यासाठी प्रणयाचे आवाहन होते… मायाने तिची एक मांडी माझ्या मांडीवर टाकली होती. त्यामुळे माझा बांबू अंडरवेअरमध्ये चांगलाच ताठला होता. त्याचा वरवरचा स्पर्श मायाच्या मांडीला होत होता हे तिला आणि मलाही जाणवत होते. माझ्या त्या स्पर्शाने मायादेखील खालून नक्कीच पाझरली असणार याची मला खात्री होती. मुंबईच्या रस्त्यावर भरधाव रिक्षात बसल्या बसल्या आमच्या नव्या प्रेमाला चांगलाच बहर आला होता. माया एव्हाना माझ्या पूर्ण बाहुपाशात ओढली गेली होती… इतक्यात आम्हाला कांदिवली स्टेशन आल्याचे समजले आणि आम्ही दोघे पटकन भानावर आलो.
रविवारच्या त्या रात्री धुंद करणार्या गुलाबी थंडीत रिक्षातच माया आणि माझ्या प्रेमाला बहर आला होता. इतक्यात बाहेर थोडी लोकांची वर्दळ बघून कोणतेतरी स्टेशन आल्याचे आम्हाला समजले आणि आम्ही भानावर आलो. खरं तर, रिक्षातला हा “उबदार” प्रवास संपूच नये असे दोघांनाही वाटत होते. आम्ही कांदिवली स्टेशनपर्यंत आलो होतो. तेथून आमची बिल्डिंग जेमतेम अर्ध्या किलोमीटरवरच होती. कांदिवली स्टेशन येताच आम्ही दोघेही सावरून बसलो. माया अजूनही माझ्याकडे त्याच प्रेमभरल्या नजरेने पाहत होती. मायाच्या नजरेत मला एक वेगळीच वासनेची नशा दिसत होती. मी देखील पटकन मायाच्या गालावर हलकेसे चुंबन घेतले आणि रिक्षा स्टेशन जवळच थांबवली. खरं तर पुढे बिल्डिंग जवळ उतरून आम्हाला कोणी इतक्या रात्री एकत्र पाहू नये, म्हणूनच मी ही आयडिया लढवली. रिक्षावाल्याला पैसे देऊन आम्ही दोघांनी मुख्य रस्त्याने न जाता कमी गर्दी असणार्या दुसर्या लेनमधून (गल्ली) चालत चालत बिल्डिंगपर्यंत पोहचायचा निर्णय घेतला. एव्हाना रात्रीचे साडे अकरा वाजून गेले होते. पौर्णिमेच्या त्या चांदण्या रात्रीत वातावरणात मस्त थंडी चढत होती आणि मायासारखी जवानीने मुसमुसलेली, अंगाने मदमस्त भरलेली पस्तीशीची मेनका आज माझ्यासोबत चालत असल्याचा मला मनोमन अभिमान वाटत होता. रिक्षा सोडून आम्ही दोघांनीही बिल्डिंग जवळ येईपर्यंत एकत्र आणि नंतर पुढे कोणालाही संशय येऊ नये म्हणून वेगवेगळे चालायचे, असा निर्णय घेतला. मी आणि माया मुद्दामच हळू चालत होते, कारण आम्हा दोघांनाही एकमेकांचा जास्तीत जास्त सहवास अनुभवायचा होता. आम्ही दोघेही एकमेकांच्या हातात हात गुंफून चालू लागलो.
खरं तर अंधेरी ते कांदिवली रिक्षा प्रवासात आम्ही दोघेही चांगलेच तापलो होतो. पण दोघेही मनावर कसेबसे ताबा ठेऊन होतो. थोडे अंतर चालून झाल्यावर मी आणि माया रस्त्याच्या बाजूला एका बंद चहाच्या टपरीपाशी थांबलो. तसा तो आजूबाजूचा परिसर आमच्या चांगल्याच परिचयाचा, सुशिक्षित लोकांचा आणि संपूर्णपणे सुरक्षित होता. त्यामुळे दिवसा किंवा रात्री तेथून जाताना कसलीही भीती वाटत नव्हती. रात्रीचे जवळपास पावणे बारा वाजले होते आणि गल्लीत त्यावेळी चिटपाखरूही नसल्यामुळे आम्हाला पुन्हा एकदा इथे प्रणय चाळे करण्यासाठी मस्त प्रायव्हसी मिळणार होती.
