चकोरशी तिची घसट वाढण्याला एक कारण घडले. ती लेडीज हॉस्टेलमध्ये राहात होती त्या होस्टेल ऑफिसच्या जवळ असल्याने ती चालत ऑफिसला येत असे. एकदा तिच्या नेहमीच्या रस्त्यावरून ती चालत हॉस्टेलकडे येत असताना तिला एकदम मागून एका मोटारीचा धक्का लागला. कोणाचीच चूक नव्हती पण बघ्यांनी त्या ड्रायव्हरला पोलिसांच्या ताब्यात दिले. पोलिसांनी रीताला एका जवळच्या हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केले व साक्ष द्यायला रीताला कोर्टात यायला सांगितले. केसचा निकाल लवकर लागेल असे कधी घडले आहे काय? ह्या सर्व एपिसोडमुळे चकोर व रीता जवळ आले कारण तिने घरचे लोक घाबरून जातील व तिला पुन्हा सुरतेला येण्यास भाग पाडतील या भीतीने मुंबईची सवय झालेल्या त्या मुलीने सुरतेस घरच्यांना काहीच कळवले नव्हते. तिचे जवळचे असे कोणीच मुंबईस नव्हतेच.
आता ऑफिसमुळे व सुरतची ओळख असल्याने चकोरने तिला त्यावेळी भरपूर मदत केली. रोज सकाळ- संध्याकाळ तिच्या हॉस्पिटलमध्ये जाऊन तिला काही हवं नको ते बघत होता. पोलिस स्टेशनमध्ये घेऊन गेला व त्या ड्रायव्हरला सोडवायला मदत केली. सगळा खर्च ऑफिसतर्फे मंजूर करून घेतला. तिला काहीच प्रॉब्लेम झाला नाही. त्यामुळे तिला तो आणखी जवळचा वाटू लागला. सर्व काही शांत झाल्यावर तो एकदा तिला जेवायला घेऊन गेला. मग एक-दोन दिवसाआड दोघे एकत्र दिसू लागले. त्यांच्यात जवळीक वाढत होती. एव्हढयात चकोरला ऑफिसच्या कामासाठी गोव्याला जावे लागले. नंतर मीनाचा एक एपिसोड झाला. अतिशय कठीण परिस्थितीमध्ये मीनाशी त्याला लग्न करणे भाग पडले होते. हे सर्व रीताला माहीत होते पण रिताबद्दल मीनाला काहीच माहीत नव्हते.
ही सर्व माहिती काढण्याचा मुख्य हेतू हाच की आ पण आपला निर्णय कुणा निष्पाप मुलीवर लादत तर नाहीना है। शोधणे व तसं असेल तर चकोरच्या प्रपोझलला स्वच्छ नकार देणे, मी कोणावर जबरदस्ती करण्याच्या विरूद्ध होतो. नाहीतरी माझी एक इच्छा पूर्ण झालीच होती व नकार दिल्याने माझे काहीच नुकसान नसते झाले. म्हणूनच मी रीताच्या ऑफिसमधल्याच एका माणसाकडून ही माहिती गुप्तपणे काढली त्याचे नांव ‘गोपाळ कायकिणी’ असे होते. पण त्या दिवशी मी जेंव्हा चकोरच्या ऑफिसमध्ये गेलो होतो तेंव्हा रीता माझ्याकडे पाहून ज्या नजरेने पाहात होती त्यावरून मी जवळ जवळ ठरवलेच होते की ह्या मुलीशी लग्न करावयाचे. आता गोपाळ कायकिणीकडून मिळालेल्या माहितीनुसार रीता ही एक वर्जिन मुलगी होती व तिने चकोरला एका हद्दीपलिकडेच ठेवले होते. त्या दिवशी चकोर खरोखर पुण्यालाच गेला होता व
त्याच्या बरोबर रीता नव्हती. येताना खंडाळयाच्या घाटात रस्ता बंद असल्याने त्याला थांबावे लागले होते. ही माझ्या दृष्टीने अत्यंत महत्वाची बाब होती. मी व ती दोघेही ह्या सगळयामधून बाहेर पडून सुखी होणारच होतो ताबद्दल मला खात्री पटली. माझे इन्व्हेस्टिगेशन पूर्ण झाल्याक्षणी मी चकोरला फोन लावला. पट्टा ऑफिस मध्येच होता. त्याने लगेच मला त्याच्या ऑफिसमध्ये बोलावले. मी गेलो तेंव्हा रीता समोरच बसली होती. तिलाच विचारले, ‘चकोर आहे का?’
‘हो’ आहेत’ ती.
‘त्यांना सांग मी आलोय’ मी.
‘त्यांनी सांगूनच ठेवलं आहे तुम्हाला आल्याबरोबर आत पाठवायला’ ती. ‘बरं’ मी.
आत गेल्याबरोबर चकोरने बसायला सांगून इंटरकॉमवर रीताला आत यायला सांगितले. ती आत आल्यावर त्याने तिला बसायला सांगून दोन विमानाची तिकिटे ड्रॉवरमधून काढून आमच्यासमोर टेबलवर ठेवली, रीताला म्हणाला ‘रजा मंजूर केली आहे. तिकिटे उद्याची आहेत. उद्यापासून १२ दिवस तू रजेवर असणार आहेस. तुझे काम अस्सिस्टंट मि. कायकिणी पाहातील. त्यांना सगळे पेपर्स देऊन त्यावर काय ऍक्शन घ्यायची ते समजावून सांग.’
हा कायकिणीच माझा खबरी होता म्हणजे मला पुढेही त्याच्यावर भरवसा करावयाला काहीच हरकत नव्हती. अशा तर्हेने माझे व रीताचे विमानाचे तिकिट घेऊन मी केबिनच्या बाहेर आलो. रीता कायकिणीला सगळे पेपर्स देऊन सर्व संदर्भ
त्याला समजावून सांगेपर्यंत संध्याकाळचे ५ वाजले होते. मी रीताला म्हटले, ‘चल आ पण जाऊन छान कॉफी पिऊन मग
बाजारात जाऊया. काही खरेदी करायची असल्यास आजच करावी लागेल नाहीतर उद्या वेळ मिळणं कठीण आहे.’
‘का केव्हाची फ्लाइट आहे?’ ती.
‘उद्या सकाळी ९ वाजता मी.
‘मग आजच सगळी काम पूर्ण करावी लागणार ती.
‘चल’ मी.
‘आत्ता येते.’ ती.
ती टॉयलेटच्या दिशेने गेली व ५ मिनिटात परत आली.
‘चला.’
आम्ही दोघं पहिल्यांदाच असे एकत्र बाहेर जात होतो. तिला म्हटल ‘देवाचे नांव घेऊन पहिलं पाऊल टाक.
‘बरं.’ ती.
प्रथम एका हॉटेलमध्ये कॉफी प्यायला गेलो. नंतर सगळी खरेदी झाल्यावर मी तिला घेऊन एका चांगल्या रेस्तरॉमध्ये गेलो. माझ्यासाठी एक बीअर व तिच्यासाठी एक कोल्ड ड्रिंक मागवलं. वेज फूड घेऊन तिला तिच्या हॉस्टेलवर सोडलं. तिला ७ वाजता तयार रहण्यास बजावून सांगितले. मग मी घरी आलो तेंव्हा रात्रीचे १० वाजून ३० मिनिटे झाली होती. थकल्यामुळे लगेच झोप लागली.
आज रजेचा पहिला दिवस होता. मी सकाळी लवकर उठलो. सर्व विधी आटपेपर्यंत ६ वाजले होते. माझी नेहमीची प्रवासाची बॅग घेऊन मी फ्लॅटला किल्ली खिशात ठेऊन लॅच लावले. शेजारी सांगून जावे ह्या हेतूने मीनाच्या दारावर टकटक केले. दार मीनानेच उघडले. मला पाहिल्याबरोबर तिने मला आत घेतले व दार लावून घेतले.
‘किती वेळ आहे फ्लाईटला?’ ती म्हणाली.
‘फ्लाईट ९ वाजता आहे. मी.
‘मग पटकन चहा करते.’ ती. ‘नको रीता माझी वाट पहील’ मी.
‘आत्ता होईल.’ ती.
‘बरं.’ मी.
तिने खरंच २ मिनिटात चहा करून आणला.
‘बसना.’ ती.
‘हो’. मी.
‘धीरू चहा कसा झालाय?”
‘छान.’
‘मला एकदा खूप जवळ घे. पुन्हा केंव्हा आपली खरी एकांतात भेट होते कोण जाणे।’
मी तिला आलिंगन दिलं. तिने माझ्या ओठांना थोडा वेळ चोखले व माझ्या तोंडात आपली जीभ घातली. मी पण तिची नाईटी वर करून तिच्या ढुंगणावर एक चापटी मारली व म्हटले, ‘काहीही झालं तरी मी तुझ्याकडे आठवडयातून एकदा तरी येईनच आणि तुझं समाधान करीनच. मग तर झालं?’ तिने पुन्हा माझं एकदा दीर्घ चुंबन घेऊन मला सोडलं. मी रीताच्या हॉस्टेलवर पोहोचलो तेंव्हा ७ वाजून ४० मिनिटे झाली होती. एअरपोर्टवर पोहोचेपर्यंत ८ वाजून ३० मिनिटे झाली होती. जेमतेम फ्लाईट मिळाली. गोवा एअरपोर्टवर आमचे दोघांचे नांव असलेला फलक घेऊन एक इसम उभा होता. त्याला खूण केली तसे त्याने प्रश्नार्थक मुद्रा करून विचारले, ‘मिस्टर ऍन्ड मिसेज धीरज?’ ‘येस.’
‘प्लीज फॉलो मी.’
त्याची कार होती. हॉटेल सन बिचोलिमकडून तो आम्हाला रिसीव्ह करायला आला होता. हॉटेलमध्ये पोहोचताच मॅनेजर पुढे आला व त्याने आम्हाला विश केलं, ‘वेलकम टु गोवा मिस्टर धीरज. हाऊ वॉज युअर फ्लाइट?’ ‘वेलकम टु गोवा मॅडम रीता युअर सुईट इज रेडी.’
‘कन्फर्टेबल.
‘थँक्स.
सुईट फार टॉप क्लास होता रीता पाहूनच हुरळून गेली. सी-फेसिंग विंडो असल्यामुळे गार वारा येत होता. सुईट सगळ्या जय्यत तयारीने सजवला होता. हॉल, बेडरूम, अटॅच बाथ, आतमध्ये सगळ्या सोयी केलेल्या टब, गरम पाण्याचा शॉवर, साबण, टूथब्रश, टॉवेल, निरनिराळे शाम्पू, तेलं, परफ्यूम्स वगैरे सर्व काही होते. हे सर्व पाहून मी रीताला म्हटले,
‘लग्नाआधीच हनिमून करावासा वाटतो आहे.’ ‘मग कोणी अडवणारा आहे काय?’ ती.
‘ये ना जवळ! अशी दूर का?’ मी. ‘दूर कुठे, मी तर तुझ्याजवळच आहे. ‘ ती.
मी मग तिला आपल्या मांडीवर बसवले तेंव्हा तिचा हात थरथरत होता. माझ्या शरीरातून एक गोड शिरशिरी येत
असल्याचा अनुभव मी आज पहिल्यांदा घेतला. अगदी हळुवारपणे तिच्या ओठांवर मी आपले ओठ ठेवले. तिने मला बिलगून विचारले, ‘धीरज मी आवडले का रे तुला?’
‘अगं वेडाबाई तू मला आवडलीस हे सांगायला मी तोंडाने कशाला काही म्हणू? कृतीने दाखवतो बघ.’ ती काही करायच्या आधीच अशी लाजली की यंव। एकदम गालावर गुलाबाचा रंग पाहून आपले तर बुवा भानच हरपले. मी तिला उचलून बेडरूममध्ये घेऊन गेलो. तिने माझ्या गळयात हात टाकले. मला बिलगून माझं एक दीर्घ चुंबन घेऊन म्हणाली, ‘स्वारीला आज भूक लागली नाही वाटतं.’
‘आज खूपच भूक लागली आहे व तुला खाऊन टकणार आहे.’
‘मग उद्या रजिस्ट्रारच्या ऑफिसमध्ये कोण येईल? माझे भूत?’ ती. ‘अरे हो मी विसरलोच होतो आपले लग्न अजून झाले नाही. हरकत नाही. तोपर्यंत तू माझी मैत्रीण आणि मी तुझा
मिन्त्र.’ मी बलून नाक ओढून, मग मी उठून राहिलो तसं ती म्हणाली, “ए रागवलास?”
‘नाही फारच लोभ आला बघ या मैत्रिणीचा.'”
‘ पण मैत्रिण असली म्हणून काय झालं? तिला जवळ घेऊन लाड तर करता येतात नं. ‘ ‘हो करतो की लाड ह्या लाडोबाचे.’ असे म्हणून तिचा एक गालगुच्चा घेतला. तिने ‘चूप’ म्हणून आपल्या ओठावर बोट ठेवले आणि मस्त लाजली. मी फोनवरून जेवणाची ऑर्डर दिली. जेवण येईपर्यंत ती बाथरूममध्ये फ्रेश व्हायला गेली. तोपर्यंत मी रूम सर्वसला फोन करून शिवास रीगल व्हिस्कीची बाटली, सोडा व दोन ग्लास, बर्फ, काजू व कटलेट्स
आणायला सांगितले, वेटर ते सगळे घेऊन आला.
‘शॉल आय गेट दी फूड?’
‘ऑफ्टर वन आवर’ मी विचारले. ‘ऍन्ड डू नॉट डिस्टर्ब टिल देन.’
‘ओके सर.’
रीता फ्रेश होऊन आली तीच मुळी नुस्ती पॅन्टवर ब्रा घालून मी एकदम चकित झालो.
‘कशी दिसते?’ ती.
‘फॅन्टास्टिक. मी. ‘मग काहीच बोलला नाही.’ ती.
‘नाही पहातच बसलो. मी. ‘ते दिसतच आहे.’ ती.
‘फार छान दिसतयं.’ मी.
‘तू काय करतो?’ ती.
‘व्हिस्की पिणार आहे व ह्या माझ्या जिवलग मैत्रिणीलादेखील थोडी पाजणार आहे.’ ‘बरं.’
‘तू ह्या जिवलग मित्राला काय पाजणार?’ मी.
