जरासे विषयांतर म्हणून तो म्हणाला माझे नाव आदित्य. मी एका प्रायव्हेट लिमिटेड कंपनीमध्ये काम करतो. आमची कंपनी फळापासून ज्यूस बनवते आणि आम्ही पूर्ण वर्ल्डमध्ये सप्लाय करतो.
असे वर्ल्ड वगेरे शब्द पाहून त्याने तिच्या चेहर्याकडे पाहिले पण ती काही इंप्रेस झाली नव्हती.
या उलट ती म्हणाली ते बघा आले मेडिकल.
मेडिकल आले आणि या भेटीचा शेवट जवळ आला.
इच्छा नसताना देखील तिला तो थँक्यू आणि बाय करत होता. पण ती काही एक न बोलता त्याच्या बरोबर मेडिकलच्या जवळ जात होती. तसे त्याला नवल वाटले की आता त्याला मेडिकल दिसले तरी ही बाई का त्याच्या बरोबर मेडिकलमध्ये येत आहे. असेल काहीतरी. असेही असू शकते की तिला मेडिकल मधून काही विकत घ्यायचे असेल. पण त्याच्या मनात एक विचार आला की ही स्त्री गालातल्या गालात का हसतेय? असे तर नाही तिला मेडिकल मधून सनीटरी नॅपकिन विकत घ्यायचा आहे आणि एका पुरूषासमोर विकत घ्यायला ती बहुधा लाजत असेल. असा विचार मनात येत असताना तो आपल्याला समजवायला लागला की आजची स्त्री नाही लाजत सनीटरी नॅपकिन विकत घेताना.
इतक्यात मेडिकल आले.
मेडिकल येताच आदित्य पुढे सरसावून शॉपमध्ये कोणी आहे का असे विचारू लागला. शॉपचे शटर तर ओपन होते पण आत कोणी शॉप किपर दिसत नव्हता. पुन्हा आदित्य बोलला कोणी आहे का? यावर ती स्त्री हसली आणि आत मेडिकलमध्ये न घाबरता शिरून एक सी अक्षर लिहलेला ड्रॉवर ओपन केला आणि त्यातून एक क्रोसिनचे पाकीट काढले. हे सर्व दृश्य पाहून तो खूप चकित झाला. हे नक्की काय होते हे समजण्यापूर्वी ती पुन्हा सस्पेन्स ठेवून हसली. त्यावर ती म्हणाली हे मेडिकल आमचेच आहे. मीच हे मेडिकल चालवते. आता जस्ट मी भाजी आणायला गेली होती. त्यावर आश्चर्य व्यक्त करून तो म्हणाला पण मेडिकल असेच उघडे ठेवून गेला होता.
त्यावर ती म्हणाली या एरियामध्ये जवळपास सगळेच ओळखतात आणि शेजारच्या दुकानात पाटकर काका आहेत. मी कुठे जाताना त्यांना सांगून जाते दुकानावर लक्ष द्यायला.
मुंबईमध्ये राहणार्या माणसाला हे लॉजिक थोडे विचित्र वाटेल पण ही तिची मोडस ओपरांडी होती.
त्यावर तो बोलला धन्य आहात मॅडम तुम्ही. असे बोलून त्याने क्रोसिनचे पैसे देण्यासाठी खिशात हात घातला आणि तो लज्जित झाला कारण तो पाकीट घरीच विसरला.
हे जेव्हा तिला समजले त्यावर ती म्हणाली फक्त दहा रूपये आहेत. तुम्ही पुन्हा याल तेव्हा द्या.
तो तिचे धन्यवाद मानून घरचा रस्ता पकडणार इतक्यात जाता जाता तिला तो म्हणाला तुमचे मॅडम नाव काय?
त्यावर ती म्हणाली राधिका.
त्याला राधिका राधिका राधिका हे नाव तीनदा ऐकू आले असा भास झाला. किंबहूना राधिका हे नाव त्याच्या हृदयात गुटमळू लागले.
घरी जाताना त्याच्या मनात आपल्या फॅमिली किंवा ऑफीसबद्दल विचार येत नव्हता तर तो फक्त तिचाच विचार करत होता. आता “ती” या सर्वनामाला राधिका या नामाची जोड होती. चालता चालता त्याच्या चेहर्या समोर येणार्या तिच्या चेहर्याला नावाची ओळख भेटली होती. राधिका म्हणजे पाच फूट चार इंचाची मूर्ती होती. रंगाने सावळी होती पण तो तिचा रंग तिच्यावर उजळून दिसत होता. नाकाडोळ्यांनी रेखीव होती. मांसल असे डाळिंबी ओठ जे बोलताना जणू काही अजून रसरशीत वाटत होते. कॉटनची रोज घालतात अशी जुनी साडी आणि त्यावर हाल्फस्लीव्ह ब्लाऊज पण तिच्या बांध्यास परिपूर्ण वाटत होते. कॉटनच्या जाडसर आणि सूती साडीमुळे बाहेरून तिचा फिगर नीट सांगता येत नव्हता. पण तिच्या छातीचा उभार त्या साडी आणि ब्लाऊजच्या दुहेरी कुंपणात सुद्धा उठून दिसत होता. नितंबाची गोलाई सर्व काही मेन्टेन आहे याचा दाखला देत होती. ब्लाऊजसमोर लटकणारे तिचे मंगळसूत्र हे सांगत होते की तिला मंगळसूत्र घालणारा तिचा नवरा हा खरेच नशीबवान आहे ज्याला इतकी सालस आणि सुंदर बायको भेटली.
आदित्य रात्रभर तिचाच विचार करत होता. सकाळी ऑफीसमध्ये कामात बिझी असला तरी जरा सवड भेटली की राधिकाचा विचार त्याच्या मनाच्या खिडकीतून आत शिरकाव करत असे. एक बरे झाले की त्याला तिचे दहा रूपये देणे होते. या दहा रूपयाच्यामुळे त्याची दुसरी भेट नक्की होती. ह्या दुसर्या भेटीत काय बोलायचे याचा तो विचार करत होता. एक नवलाईची गोष्ट होती ती म्हणजे आदित्यच्या मुंबईच्या ऑफीसमध्ये काही स्त्रिया होत्या. त्यातल्या काही दिसायला सुंदर पण होत्या पण त्याच्याकडे आदित्यने कधीच ढुंकून पाहिले नाही. एक लग्न आणि एक पत्नी या लाईन प्रमाणे तो आपल्या बायकोशी इमानी राहिला पण आज राधिकास पाहून काय नवीन खूळ त्याच्या डोक्यात बसले होते हे परमेश्वरास ठाऊक. हे खूळ एक दोन दिवसाचे होते की कायम स्वरूपी होते हे उत्तर येणारा वेळच देणार होता.
आज ऑफीस सुटल्यावर आदित्य लगबगीने घरी गेला. फ्रेश झाला. केस चांगले विंचारले. परफ्यूम मारला आणि तो पुन्हा मेडिकलमध्ये निघाला. कारण हेच होते की त्याला राधिकाचे दहा रूपये परत करायचे होते पण खरे कारण हे होते की तो तिला भेटण्यासाठी कासावीस झाला होता. नेहमी सश्या सारखा धावणारा आदित्य राधिकाच्या विचारात इतका गढून गेला की त्याचे हातातले काम कासव गतीने चालू लागले. फक्त एका भेटीत तो इतका तिच्यात शिरला होता. तिच्याबद्दल त्याला काहीच माहिती नव्हती. ती कोण आहे ती कुठे राहते. तिचा नवरा काय करतो, नवरा कसा आहे हे सगळे प्रश्न अनुत्तरित होते.
आदित्य मेडिकलमध्ये पोहचला ती एका कस्टमरची औषधे ड्रॉवर मधून काढत होती. मध्येच ती हातातले प्रेस्क्रीप्शन वाचायची आणि ते औषध शोधू लागायची. ती आदित्यकडे पाठ करून पाठमोरी उभी होती त्यामुळे तिला कळले नाही की आदित्य मागून तिची वाट पाहत आहे. पण आदित्यला सुद्धा घाई नव्हती. तो पण निवांत होता. तिने आज सुद्धा एक आकाशी रंगाची कॉटनची साडी घातली होती. त्यावर एक काळ्या रंगाचे ब्लाऊज. केसाची वेणी नीट बांधून ती नितंबापर्यंत लोळत होती. ती पाठमोरी आकृती पाहताना तिची कंबर साधारण २६ असेल. सव्वीस कमरेत अजिबात चरबी नव्हती. तिच्या वागण्यात सुद्धा चरबी नव्हती. तिच्या उघड्या कमरेतील सावळी त्वचा तिला लोभस दिसत होती. मागून तिला पाहणारा आदित्य तिच्या नितंबाच्या गोलाईत अडकून पडला. तिची केसाची वेणी तिच्या हालचाली प्रमाणे तिच्या दोन नितंबावर आदळत होती. हे सर्व रोमँटिक विचार चक्र आदित्यच्या मनात चालू होते इतक्यात ती विरूद्ध दिशेस म्हणजे आदित्यच्या समोर वळली. ती म्हणाली अरे तुम्ही?
त्यावर आदित्य म्हणाला हो राधिका मॅडम, तुमची उधारी मला चुकवायची होती ना.
त्यावर राधिका आपल्या कस्टमरच्या औषधाच्या पैश्याची एकूण बेरीज कॅल्क्युलेटरवर करता करता काहीच बोलली नाही. तिने एकूण बेरीज केली. औषधे पिशवीत भरली आणि समोरचा एकच कस्टमर उभा होता त्याला दिली. त्या कस्टमरने दोन हजार रूपयांची नोट तिला दिली. ती म्हणाली अहो माझ्याकडे सुट्टे नाहीत. त्यावर तो म्हणाला सुट्टे तर माझ्याकडे सुद्धा नाहीत. यावर ती म्हणाली तुम्ही गूगल पे करू शकता का. त्यावर कस्टमर म्हणाला होय. तिने गुगल पेचा बारकोड पुढे केला आणि त्याने ३३९ रूपये गुगल पे द्वारे ट्रान्स्फर केले. यावर खजील होऊन आदित्यला वाटले की त्या दिवशी आ पण पाकीट विसरलो पण मोबाईल आपल्या हातात होता. आ पण सुद्धा राधिकाला गुगल पे करू शकलो असतो. तो आपल्याच मूर्खपणा वर हसला. एका अर्थी ते बरे होते कारण त्याने जर पहिल्या भेटीत गुगल पे केले असते तर आज दुसरी भेट लोप पावली असती. पहिला कस्टमर गेल्यावर राधिका त्याला म्हणाली बोला?
तो बोलायला तोंड उघडणार इतक्यात ती म्हणाली काय तुम्ही फक्त दहा रूपये द्यायला इतक्या लांब आलात. दहा रूपये तुम्ही गुगल पे सुद्धा करू शकला असता. यावर आदित्य अजून खजिल झाला. आपल्या मनात जी गुगल पेची कुजबुज चालू आहे त्यावरच नेमके या स्त्रीने भाष्य करावे यामुळे त्याच्या तोंडचे पाणी पळाले. अरेच्चा या स्त्रीला आपल्या मनातले ओळखता येते की काय? आणि तसे असेल तर त्याच्या मनात असलेला काल रात्रीपासूनचा गोंधळ तर तिला ऐकू आला नसेल. मग त्याने स्वतःस सावरत म्हटले की मी जरा इथेच मार्केटमध्ये फेर फटका मारायला आलो होतो म्हटले की हाताबरोबर तुमचे पैसेही द्यावे.
त्यावर ती म्हणाली याचा अर्थ तुम्ही मला भेटायला आलात नाही. मला वाटले की तुम्ही मलाच भेटायला आला आहात. तिने त्याची मस्करी करता करता एक स्टेडियम बाहेर बॉल जाईल असा षटकार मारला.
त्यावर पुन्हा तो अडखळत बोलला की नाही तसे तुम्हालाच भेटायला आलो आहे. पण मनात शंका होती तुम्ही मेडिकलमध्ये नसाल आणि त्या जागी तुमचे मिस्टर असतील तर.
त्यावर ती अजून खट्याळपणे बोलली मग तुम्ही दहा रूपये माझ्या मिस्टरांना दिले असते तरी चालले असते.
त्यावर तो म्हणाला असे कसे, पैसे तुमच्याकडून घेतले तर तुम्हालाच दिले पाहिजे ना आणि तुमच्या मिस्टरांना पैसे दिले असते तर तुम्ही पुन्हा भेटल्या नसत्या ना. असे बोलून आदित्यने पण सीमा रेषेबाहेर चेंडू पार केला.
त्यावर ती हसू लागली. तिचे हसू पाहून तोही हसू लागला. ती म्हणाली मी तुमची मस्करी करत होते. माझे मिस्टर कधी मेडिकलमध्ये येत नाहीत. तुम्हाला कधी औषधांची गरज लागली तर इथे येत जा आणि भेटावेसे वाटले तरी येत जा. तसे तुम्ही चांगल्या घरातले दिसताय म्हणून तुमच्याशी मैत्री करायला काही हरकत नाही.
जे आदित्य तिला बोलायला आला होता ते त्या राधिकाने स्वतःच बोलून अख्खी मॅच जिंकली होती. तिच्या मोकळ्या स्वभावाने त्याच्यातील अनोळखी पणाची भिंत थोड्या प्रमाणात तरी नाहीशी झाली होती. आदित्यने खिशात दहा रूपये असताना देखील तिला गुगल पे करण्यासाठी तिचा मोबाईल नंबर घेतला आणि दहा रूपये ट्रान्स्फर केले. महत्वाचे म्हणजे आता त्याच्या मोबाईलमध्ये तिचा नंबर होता. आदित्य मनोमनी खुश होता जणू काही त्याला चाळीस चोरांच्या त्या गुहेचा दरवाजा उघडण्यासाठी असणारा “तिळा तिळा दार उघड” हा कोड वर्ड समजला होता.
घरी आल्यावर आज दुसरा दिवस होता ज्यात आदित्य बाकी सर्व भान विसरून फक्त राधिकाचा विचार करत होता. या दोन दिवसात त्याने एक कॉल सुद्धा आपल्या बायकोला म्हणजे आदीतीला तिची विचारपूस करण्यासाठी केला नव्हता. इन फॅक्ट त्याच्या मनात त्याच्या बायको आणि मुलीबद्दल विचार सुद्धा आला नव्हता. इतका तो राधिकामय झाला होता. रात्री जेवून जेव्हा तो बेडवर आला तेव्हा त्याने व्हॉट्सॲपमध्ये तिचा नंबर चेक केला. त्यात तिच्या डिपीमध्ये तिचा एक साडी घालून फोटो होता. साडीत ही स्त्री किती लाजवाब दिसते असे तो मनाशी पुटपुटला. तिचा फोटो आपल्या मोबाईलमध्ये पाहत असताना तो खूप तल्लीन झाला. मनात अनेक रोमँटिक वारे वाहू लागले. त्या मोबाईल मधील राधिका जणू काही त्याला आपल्याकडे बोलावत आहे असा त्याला भास होऊ लागला. ती हात पसरून त्याला आपल्या मिठीत बोलावत होती. हे सर्व पाहून तिच्या मिठीत जाऊन तिला घट्ट आलिंगन द्यावे असे त्याला वाटत होते. तिच्या ब्लाऊज बंद गुबगुबीत वक्षाला त्याच्या पुरूषी छातीने होणार्या स्पर्शाने दोघांच्या शरीरात रोमांच उभे राहत होते. हा सर्व भास होताना त्यांचा हात त्याच्या पॅन्टमध्ये गेला.
