ती त्याच पोजमध्ये जोर जोरात श्वास घेत ओणवी उभी राहिली. तिने उजवा हात टेबलावर ठेवला होता आणि त्यावर डोके ठेवून होती. दोन मिनिटांनी तिने केस मागे केले. अजूनही तिचे डोळे बंदच होते. मादक भाव तिच्या चेहर्यावर होते. उजव्या अंगठ्याने तिने ओठांवर असलेले घट्ट वीर्य पुसले आणि चोखले. तिची वाढलेली धडधड तिच्या वर खाली होणार्या उरोजामुळे स्पष्ट दिसत होती.
तो पर्यन्त त्याने कपडे घातले आणि तिला तशीच नागडी सोडून मोबाइल घेऊन तो तिथून निघून गेला.
आई भलतीच चेकाळलि हा पूर्ण विडियो बघून. तिचे पाय थरथरायला लागले होते. तिने भरभर तिचा पायजमा पूर्ण खाली केला. अंडरवीयर पण काढली आणि पुच्चिला जोर जोरात चोळायला लागली. कश्याचीही पर्वा न करता जोर जोरात ओरडायला लागली “आहह आहह आहह प्रशांत अहह सस”
आईने इतक्या वेळेला पुच्ची चोळली आणि बोट घातली की तिच्या पाण्याने चादर ओली झाली. आई त्या मुलीच्या जागी स्वतःलाच समजत होती चोळताना.
हे विडियो बघून आई तर प्रशांतच्या लौड्यावर कधी एकदा तिची गांड आपटते इतकी सैरभैर झाली. कुठल्याही परिस्थितीत एका महिन्याच्या आतच प्रशांतला भेटायला पाहिजे हे तिला कळून चुकल. कारण महिन्याभरात पप्पा लंडनला दोन महिन्यांकरिता बिजनेस ट्रीप करिता जाणार होते. इतक मोकळ रान तिला क्वचितच मिळाल असत.
प्रशांतला डायरेक्ट मेसेज करावा की दुसरी शक्कल लढवावी ह्या विचार चक्रात आई अडकली होती. ओळख नसताना मेसेज करून तिला तिची खाज दाखवायची नव्हती. तिने दुसरी शक्कल लढवली. नवर्याच्या मनात जे टाकायच आहे ते स्वतः करून दाखवायच. तिने जवळच्या मैत्रिणीना कॉल करून शनिवारी विथ फॅमिली भेटण्याच्या प्लान केला.
तिने रात्री डिनरच्या वेळेला विषय काढला “अरे ऐक ना. येत्या शनिवारी आम्ही जुन्या मैत्रिणी भेटणार आहोत. नुसते व्हाटसप्प वर मेसेज टाकत बसतात. मीच बोलले भेटूया. पण विथ फॅमिली. जवळच्या मित्र मैत्रिणींना माहिती असायला हव ना एकमेकांच्या करियरबद्दल, कुटुंबाबद्दल, किती पोर झाली, लग्न झाल की नाही वगैरा वगैरा…”
पप्पा — चांगली कल्पना आहे.
आई — आवडली ना मग जाऊ शनिवारी ओके.
पप्पानी होकार दिला आणि शनिवारी सगळे भेटले. एकमेकांबद्दल माहिती घेतली आणि आईने तिच्या अत्यंत विश्वासू मैत्रिणी (नम्रता)कडे बघून भुवया उंचावल्या आणि मान डाव्या बाजूला बसलेल्या नवर्याच्या दिशेने थोडीशी झुकवली. नम्रताला आईच्या एकूण एक रासलीलाबद्दल माहिती होते. त्या मैत्रिणीने सुरूवात केली. “काय भाऊजी तुम्ही एवढे हुशार आणि ह्या गेट टुगेदरची कल्पना शालूला सुचली.”
पप्पा हसत बोलले — हो माझ्या बरोबर राहून हुशार झाली आहे ती.
नम्रता — हा हा हा वेरी स्मार्ट. पण मला काय वाटत जस बायकोच्या बाजूने जवळच्या मैत्रिणींनीबद्दल तुम्ही जाणून घेतल तस आम्हाला पण नवर्याचे कोण जवळचे मित्र आहेत काय करतात त्यांच्या बायका काय करतात हे कळल पाहिजे ना. जशी ही मीटिंग झाली ना तशी प्रत्येक नवर्याने त्यांच्या मित्र परिवाराबद्दल घेतली पाहिजे मीटिंग आणि बायकोला घेऊन गेल पाहिजे.
आईने ग्लास ठेवता ठेवता हाताने इशारा केला की एव्हढच बस. नम्रताने बोलण थांबवल. आईने दोन्ही डोळे मिचकावत ओठांचा चंबू करून तिला फ्लाइंग किस दिला. लगेच बाकीच्या सर्व मैत्रिणींनी गलका केला “हो हो खरंच चांगली कल्पना आहे हा.” सगळ्या बायकांच्या आवाजाने दोघीनि कपाळावर हसत हसत हात लावला.
त्या मीटिंग नंतर आईने तिच्या बाजूने एक शब्दही काढला नाही त्या कल्पनेबद्दल. पप्पांच्या मनात कल्पना टाकून आता आई वेळेची वाट बघत बसली.
दोन आठवडे गेले. पप्पांच्या मनात टाकलेली कल्पना काही आकार घेत नव्हती. आता मात्र आईची चलबिचल वाढली. त्यातून कसा मार्ग काढायचा ह्याचा विचार करत होती आणि अचानक नशिबाने तिच्या बाजूने फासे टाकले. अश्या बाबतीत नेहमी तिच्या बरोबर सगळ्या गोष्टी जुळून येत होत्या.
दुसर्या दिवशी बोलता बोलता पप्पा म्हणाले “डार्लिंग… पुढच्या शुक्रवारी फ्लाइट आहे आठवण आहे ना.”
आई — हो आहे लक्षात माझ्या.
पप्पा — ऐक गुरूवारी आपल्याला सकाळी लवकर निघायचं आहे पुण्याला. सकाळी १० वाजे पर्यन्त पोचायच आहे. माझा बालपणीचा मित्र आहे ना प्रशांत त्याच्या घरी पूजा आहे. त्याला किती वर्ष झाले नाही भेटलोय. अनायासे वेळ आलीच आहे तर भेटूया.
आईने तिची उत्सुकता लपवत चेहर्यावर मोठ्ठ प्रश्नचिन्ह आणल आणि विचारल “कोण प्रशांत? तुझा बालपणीचा मित्र आणि मला कसा नाही माहीत. लग्नात जेव्हढे आले होते त्यांची तर ओळख करून दिली होतीस. पण ह्याच नाव काही आठवत नाही रे. आला होता का लग्नाला हा?”
पप्पा — नाही त्यावेळेला तो सिंगापुरला होता.
आई — अच्छा… चल बर झाल पुणे तर पुणे तेव्हढंच चेंज. आधी उद्या जाऊन तू चाइल्ड कार सीट बसवून घे. बच्चूला पण न्याव लागेल.
पप्पा — अग एका दिवसा करिता दीपालीकडे सोड ना. ओके.
आईने मान हलवून होकार दिला आणि बोलली “तू जे बोलशील ते.”
आईने दुसर्याच दिवशी घरातले सगळे ड्रेस बघितले आणि गडद रंगाची साडी निवडली की जेणेकरून तीच गोर पण उठून दिसेल. दुपारी मॉलमध्ये जाऊन तिने गळाबंद ब्लाऊज घेतला पण तो गळ्यापासून ते तिच्या उरोजापर्यंत पारदर्शक असेल असा. उरोज पूर्ण झाकले जातील आणि मागून मात्र बॅकलेस नसून पारदर्शक असा होता. तिला तिच्या उरोजाची फट दाखवण्यासाठी कधी प्रयत्न करावे नाही लागले. तिच्या गच्च भरलेल्या उरोजांचा आकार पुरेसा होता कोणाचीही नजर वळवायला.
घरी येऊन तिने पूर्ण साडी आणि ब्लाऊज घालून बघितले की कशी दिसते. वळून खात्री केली की त्या ब्लाऊजच्या तलम कपड्यातून तिची पाठ पुरेशी दिसते आणि तिच्या कमनीय कमरेचा आकार उठून दिसतो ते.
गुरूवार उजाडला. मला आदल्या रात्री मावशीकडे सोडून गुरूवारी भल्या पहाटे दोघे पुण्याच्या दिशेने रवाना झाले. हायवेला गाडी लागल्यावर आईने सीट मागे घेतली आणि पाय लांब करून बसली.
मोबाइल वर तिने लग्नाआधीचा तिचा एक गॉगल घातलेला फोटो निवडला. मैत्रिणींनी बरोबर गोव्याच्या ट्रीप मधले बरेच फोटो तिने मोबाइलमध्ये घेतले होते. रिसॉर्ट मधल्या स्विमिंग पूलमध्ये ती टू पीस बिकिनीमध्ये असताना स्विमिंग पुलाच्या काठावर दोन्ही हाताने जोर लावून वर येत असताना कॅमेराकडे बघत असतानाचा फोटो होता.
पाण्याचे ओघळ तिच्या चेहर्यावरून बूबस वर गेलेले दिसत होते. तिचे ओले बूबस अक्षरशः बाहेर आले होते. फक्त निप्पल तेव्हढे दिसायचे बाकी होते. तिने चेहरा आणि बूबसच्या फटीची झलक दिसेल एव्हढाच फोटो क्रॉप केला.
तिने व्हाटसप्प उघडले. तिने अजून पर्यन्त तिचा फोटो नव्हता ठेवला डीपि वर. आता एडिट केलेला फोटो तिने व्हाटसप्पच्या डीपि वर ठेवला आणि प्रायवसीमध्ये जाऊन फक्त माय कॉन्टॅक्ट्स एक्सेप्ट निवडल. पप्पाचा आणि अनेक जवळच्या लोकांचा नंबर त्यात टाकला. सेटिंग्स सेव करून तिने गेम खेळण्याच नाटक केलं.
प्रशांतच्या घरी पोचण्याआधी एका फूड कोर्ट वर दोघांनी हलका नाश्ता केला. आई बोलली “अजून पाऊण तासात पोहोचू ना त्यांच्या घरी?”
पप्पा — हो जास्तीत जास्त १ तास. थांब त्याला कॉल करून सांगतो.
आई — बिल घेऊन येतोय वेटर. तू आधी बिल भर. मी बोलते त्यांच्याशी. नंबर दे.
आईने नंबर सेव करण्याच्या अभिनय केला आणि बोलली “घे तुझा मोबाइल. मी वॉशरूमला जाऊन येते आणि त्याला कॉल पण करते. तू कारमध्ये जा मी पोचते.”
आईने चालता चालता त्याला कॉल केला.
प्रशांत — हॅलो कोण?
त्यांच्या आवाजात स्त्रीला लूभावणारा आत्मविश्वासी कणखरपणा होता. आईने हळुवार आवाजात उत्तर दिले “मी शालिनी. सतिशची मिसेस.”
प्रशांत — अच्छा बोला ना वहिनी. कुठपर्यंत पोचलात.
आई — साधारण पाऊण तास लागेल. शेवटच्या टोलनाक्याच्या फूड कोर्ट मधून निघू आता. सतीश बिल भरतोय म्हणून मी कॉल केला.
प्रशांत — ओके या तुम्ही.
आई — रस्ता नाही मिळाला तर कॉल करेन मी. हा माझा व्हाटसप्पचा नंबर आहे. ओके बाय.
प्रशांत — हो करा ना. चालेल मी सेव करतो. बाय.
लगेच आई कारमध्ये जाऊन बसली. गाडी सुरू करायच्या आधी तिने पप्पाचा मोबाइल घेतला आणि बोलली “त्या गेमच नाव काय जो सगळ्यात आधी टाकला होता?”
पप्पानी दुर्लक्ष केले आणि बोलले “डिस्टर्ब नको करूस ड्रायविंग करताना.”
आई पुन्हा सीट वर मागे गेली. त्यांच्या मोबाइल वरून तिने प्रशांतचा व्हाटसप्प कॉनटॅक्ट उघडला. प्रशांत ऑनलाइन दिसत होते. जवळपास दोन तीन मिनिट तो ऑनलाइन होता. अचानक वर typing… दिसले तस आईने तडकाफडकी व्हाटसप्प बंद केले आणि विचारात पडली. काही वेळ गेला पण त्याचा मेसेज नाही आला पप्पाच्या व्हाटसप्प वर. आई गालातल्या गालात हसायला लागली.
त्याच्या सोसायटीच्या जवळ आल्यावर आईने त्याला व्हाटसप्प मेसेज केला “आम्ही पोचलो गेटवर. वर येऊ ५ मिनिटात.”
त्यांचा रीप्लाय आला “हो ये.”
