सकाळ झाली तरी बाळू अंथरूणावर लोळत पडून होता. शेवटी काय मनामध्ये विचार आला आणि पटकन उठला. अंघोळ, नास्ता, उरकून तो तयार झाला. तोंड जरा गोरं दिसावं या करतानी तोंडाला पावडर लावली. छान हिरो स्टाईलचे कपडे घालून तो गावात फेरफटका मारायला तयार झाली.
बाळू गावात चौकात पोहोचला. तिथे त्याचे ४-५ मित्र नेहमी त्याच्या बरोबर गावातल्या भानगडी उकरून काढत असत. नेहमी प्रमाणे ते तिथे पारावर बसले होते. थोडीफार इकडच्या तिकडच्या चर्चा सुरू झाल्या. नंतर त्याला आठवले की बाजूच्या एका गावात जत्रा आहे. असे त्याचे मित्र त्याला सांगत होते… त्याने टाईमपास म्हणून जत्रेत जायचे ठरवले.
आधी त्याने विचार केला की मित्रांना बरोबर घेवून जावे.
पण जत्रेत जर कोणी बाई पटली तर तिच्याबरोबर मजा करता यावी म्हणून एकटेच गेलेले बरे… तेव्हा तो एकटाच जत्रेला निघाला. कोणी त्याला हटकू नये म्हणून तो आडवाटेच्या रस्त्याने निघाला… त्यांचे गाव मागे पडले आणि तो झाड, झुडप्यातून चालत राहिला… एका ठिकाणी त्याला काही झुडप्यामागून आवाज ऐकू आले… आवाज एका बाईचा आणि मुलाचा होता… तो गुपचूप तेथे गेला आणि एका मोठ्या झुडप्यात शिरत त्याने पलीकडे पाहिले…
त्याला दिसले की झुडप्यांनी घेरलेली ती एक छुपी जागा होती आणि एक जेमतेम अठरा वर्षाचा मुलगा एका पंचेचाळीशीच्या बाईला दाबत होता… बाईने नऊवारी साडी घातली होती पण तिचा पदर खाली पडला होता. तिच्या चोळीची गाठ सोडलेली होती व तिचे आंबे मोकळेच होते… बाई अंगाने एकदम ‘भरीव होती आणि तो पोरसवदा मुलगा तिच्या आंब्याचा रस काढत होता. ती बाई त्याला तिचे आंब्यांचे बोंड्स तोंडात घेवून चोखायला सांगत होती. पण तो पोरगा त्याला तयार
नव्हता…
बाई म्हणाली, “राम्या… माज आंबा त्वंडात घे ना… तू घेतलस तर मग म्या गंमत करीन… म्या तुज्या हत्याराचा मुका घेईल…”राम्या ते ऐकून एकदम खूष झाला पण तक्रार करत म्हणाला, “लक्ष्मी काकू… तू नेहमी आसच बोलतेस… पण माज्या हत्याराला हातबी लावत नाय… ही चौथी येळ हाये तू मला तू तुजे आंबे चोखाया सांगतेय… पण तू माझ्या सोट्याला हात पण लावत नाय… “बाळूला त्यांची नावे कळली पण कुठल्या गावचे ते कळले नाही. तो कुतुहलाने त्यांच्याकडे पाहू लागला…
राम्याने लक्ष्मीच्या डाव्या साईटच्या आंब्याचे बोंडूस तोंडात घेतला व चोखायला लागला. त्याचवेळी तो तिच्या उजव्या साईटच्या आंब्याचे बोंड्स बोटात धरून पिरगळत होता…
लक्ष्मी डोळे मिटून आपले दोन्ही आंबे चोळून घेत होती. तिच्या चेहर्यावरील आनंद पाहून कळत होते की, तिला जाम मजा वाटत होती. राम्या आळीपाळीने तिचे दोन्ही आंबे चोखत होता व दाबत होता. त्यांची हा खेळ थोडा वेळ चालत राहिला. मग राम्याने तोंड वर करत म्हटले,
“बास काकू… आता तुजी पाळी… आता नाय म्हणू नगस…”असे बोलून राम्याने आपली हाफ चड्डी आणि खाली खेचली आणि आपला भला मोठा सोटा मोकळा केला… त्याचा सोटा पाहून लक्ष्मीची बोलती बंद झाली.लक्ष्मी खाली वाकली आणि तिने त्याचा सोटा हातात घेतला… थोडा वर-खाली करून तिने त्याचे निरीक्षण केले मग अजून खाली वाकत तिने त्याच्या सोट्याचा मुका घेतला आणि लाजत तिने वर राम्याकडे पहात ती म्हणाली, मग”आता घेतला मुका!… बास झाल आता!…”
“ये काकू… आजून कर… स्वता लय मजा घेते… आन मला इतकच देते व्हय… नाय आजून तोंडात घे… राम्याने चिडत तिला म्हटले… त्यावर लक्ष्मी पणे हसत हसत अजून खाली वाकली आणि तिने राम्याचा पुर्ण सोटा गपकन तोंडात घेतला… तिला खरे तर त्याचा सोटा चोखायचा होता पण त्याआधी ती त्याची गंमत करत होती… एकदाच मुका घेतला तेव्हा तो कसा चिडला हे पाहून तिला हसू आले…
मग ती डोके वर खाली करून त्याचं केळं चोखू लागली. ज्या तर्हेने राम्या डोळे बंद करून, डोके वर करून तिच्या चोखण्याचा आनंद घेत होता. त्यावरून कळत होते की लक्ष्मीने पहिली वेळ त्याचा केळं तोंडात घेवून चौखला होता… एखाद मिनीट त्याचा केळं चोखून झाल्यावर लक्ष्मीने त्याचा तोंडातून बाहेर काढला. आणि मुठीत धरून ती मागेपुढे करून हलवू लागली…
तिने जेमतेम ४/५ वेळा हलवला असेल… राम्या गुरगुरला आणि त्याच्या केळातून चिक गळायला लागला.राम्याला धीर धरवला नाही आणि तो गळाला… मग लक्ष्मी आपल्या चोळीची गाठ मारू लागली… गाठ मारून तिने आपले आंबे चोळीत नीट भरले आणि राम्याला म्हणाली.”राम्या, आता परवाच्याला पुन्हा ये… आणि आसच लपत छपत इथच ये… म्या तुला अजून जास्त गंमत दावील…”राम्या ‘बरं’ म्हणाला. जेव्हा लक्ष्मीचे झाले तेव्हा ती जायला निघाली. राम्याने तिला पुन्हा एकदा गच्च मिठी मारली
लक्ष्मीने हसत हसत त्याला दूर करत म्हटले,
“चल मेला… लाडात येऊ नकोस… जाते म्या आता… म्या गेल्यावर पाच मिनीटानी बाहीर ये… नायतर कोनी पाहिल…”असे बोलून लक्ष्मी तरतर करत दुसर्या बाजूने निघून गेली… राम्या मागे थांबला व २/३ मिनीटानंतर तो झुडपातून निघून गेला… त्यांचा शो बघून बाळूचा तंबु कडक झाला होता. त्याला वाटले बाहेर काढून गाळावा पण, मग त्याने विचार केला असाच बाहेर गाळण्याऐवजी कोणाच्यातरी फटीत गाळावा… तेव्हा तो तेथून निघाला आणि जत्रेत पोहचला…
जत्रेत खाण्याचे स्टॉल होते, खेळण्याचे पाळणे, चक्र, डोंबार्याचे खेळ, जादूचे खेळ, कुस्ती वगैरे सगळे काही होते. बाळूने जत्रेत बरीच मजा केली. जत्रेत गावच्या बायका, मुलीं होत्या त्यांना तो बघत होता. मिळेल तसा चान्स घेवून तो कोणाच्या छातीला हात लावायचा तर कोणाची डिक्की दाबायचा… एकदा एका उंच पाळण्यात बसायला गेल्यावर त्याच्या बाजूला एक १८/१९ वर्षाची मुलगी त्याच्या लहान भावाबरोबर बसायला आली…
तो लहान मुलगाकडेला बसायचे, म्हणाला तेव्हा त्या मुलीला बाळूच्या बाजूला बसणे भाग पडले. तो पाळणा जेमतेम २ व्यक्तींसाठी होता. त्यात ते तिथे दाटीवाटीने बसले. बाळूला असा चान्स पाहिजेच होता… बसायला दाटीवाटी होतेय ह्या कारणाने त्याने आपला हात त्या मुलीच्या पाठीवरून मागे टाकला. तिच्या मागे त्याने पाळण्याच्या पट्टीला धरले असे दाखवले… मग हलणार्या पाळण्याचा फायदा घेत त्याने आपला हात तिच्या बगलेत दोन तीनदा घातला.
ती मुलगी लाजत, संकोचत बसलेली होती… तिचे लक्ष खरे तर आपल्या भावाकडे आणि त्याला पकडून धरण्यात होते तेव्हा बाळूचे चाळे ती सहन करत होती. तिने एकदा दोनदा वळून फक्त त्याच्याकडे पाहिले पण बाळू निगरगट्टासारखा बसून राहिला. तिच्याकडून फारसा विरोध होत नाहीय हे पाहून त्याचे धाडस वाढले. त्याने हात तिच्या बगलेतून पुढे आणला आणि हलकासा समोरून दाबला. पुन्हा तिने फक्त त्याच्याकडे वळून पाहिले पण ती काही बोलली नाही…
बाळू दुसरीकडे पहातोय असे दाखवत होता. पणमध्ये मध्ये तो तिच्यावर चान्स मारत होता… त्यांचे ७/८ राऊंड झाले आणि पाळणा थांबला… एक एक करत सगळे पाळण्यातून उतरू लागला… त्यांच्या पाळण्यातून तो मुलगा उतरू लागला व ती मुलगी उठून त्याला मदत करू लागली. त्यातल्या त्यात बाळूने चान्स मारला आणि त्या मुलीच्या डिक्कीवरून हात फिरवत ते दाबले… त्याच्या हालचाली सावध होत्या त्यामुळे कोणालाही तसे काही कळले नाही…
पाळण्यातून उतरून बाहेर आल्यावर बाळूने त्या मुलीचा पाठलाग करण्याचा प्रयत्न केला पण जत्रेतल्या गर्दीत ती मुलगी गायब झाली… बाळूला आशा होती की ती मुलगी त्याच्या गळाला लागली असती तर, तिने त्याला भरपूर मजा दिली असती. पण तो चान्स गेला होता. मग तो अजून थोडा वेळ जत्रेत हिंडला. त्याला भूक लागली तेव्हा तो एका हॉटेलच्या टपरीत शिरला. त्या हॉटेलात फारशी गर्दी नव्हती…
जेवण वाढायला एक २०/२१ वर्षाची मुलगी होती… ती दिसायला एकदम काळी सावळी व साधारण होती पण दिसायला एकदम मस्त होती… जेवण वाढायला आली की नामदेव तिला काहीबाही प्रश्न विचारू लागला…बाळू दिसायला देखणा होता आणि शहरी वाटत होता तेव्हा त्या मुलीला त्याच्याबरोबर बोलायला मजा वाटत होती… बाळू तिच्या बरोबर गुलुगुलू बोलून तिला पटवायला बघत होता… ती हसून, लाजत मुरडत त्याला उत्तर देत होती…
तिच्या बोलण्यावरून त्याला कळले की तिचे लग्न ठरले
होते व २ आठवड्यानंतर तिचे लग्न होते… ती गळाला लागेल याची त्याला शाश्वती नव्हती तरी तो प्रयत्न करत राहिला. शेवटी त्याने तिला म्हटले, “म्या दुसर्या गावात रहातो, आन नोकरीला मुंबईला असतो… मला इकडच्या वाटा माहीत नाई आन मी रस्ता चुकलोया… तू मला रस्ता दावशील का नंतर?”
” रस्ता मी दावल पण आस सांगून नाय कळनार तुमास्नी… कोणीतरी जाव लागला तुमच्या बरूबर…” असं तिने म्हटले.
“मग ये की तू… आपली मैत्रीबी झालीया… गप्पा मारत, गंमत करत जावू आपण…” बाळूने तिला डोळा मारत म्हटले.
“नाई…” त्या मुलीने लाजत मुरडत उत्तर दिले, “म्या नाई येवू शकत, मला काम हाईत इथं… पण म्या माज्या बाला सांगते… त्यो करील यवस्था कोणाचीतरी… तुमच्या बरूबर यायला…’
“जर तुला नाय जमत तर राहिल… दुसरं कोणी नग… बाळूने हिरमुसलेपणे म्हटले.
