“आव आसं कसं… तुमी पाव्हण हात आमच्या हित… तुमची मदत कराया पाईजे… असे बोलून ती मुलगी आत निघून गेली. बाळूने कपाळाला हात मारून घेतला. त्याला तिची सोबत हवी होती पण तिच्या ऐवजी कोणी बाप्या माणूस त्याच्याबरोबर धाडला तर सगळी मजा खड्यात जाणार होती. पण आता तो काही करू शकत नव्हता तेव्हा गुमान बसून राहिला. थोड्या वेळानंतर ती मुलगी आपल्या बापाला घेवून आली.
नमस्कार, चमत्कार झाल्यावर तिच्या बापाने त्याची चौकशी केली…
“माजी मुलगी सांगत व्हती तुमी रस्ता चुकलाय म्हणा… कच्या गावच तुम्ही? आपला नाव काय?” तिच्या बापाने विचारले.
“म्या ना… शामराव पाटील… खरडी बुद्रूक गावात रहातो… बाळूने खोटे सांगितले
“आस्स… तुमच्या बाच नाव काय?…” तिच्या बापाने थोडा विचार करत विचारले.
“तात्याबा पाटील… खालच्या वाडीतल्या आमराईवाले…” बाळूने उत्तर दिले…
“आल ध्यानात आता… तुमी त्यांच चिरिंजीव व्हय…?”
“व्हय…” त्यांना ते पटले हे पाहून बाळूला हायसे वाटले! “काई काळजी करू नगा… म्या देतो तुमाला सोबत कूनीतरी… म्या स्वताच आलू असतो… पण इथ धंद्यावर कुणी नाई… ध्यान द्याव लागत इथं… चला माज्या बरूबर…”असे बोलून त्या मुलीचा बाप पुढे निघाला.
बाळूने गुमान त्याच्या मागे निघाला. जाता जाता त्याने त्या मुलीकडे पाहिले तर तिने लाजून हसत त्याच्याकडे पाहिले… तिला एक डोळा मारत बाळू पुढे निघाला. ती मुलगी खुदकन हसत आत पळाली… ती त्याला पाहून पळाली होती पण आत्ता त्याला तिच्याबरोबर काही करायला मिळणार नव्हते… कधीतरी येवून तिच्याबरोबर चान्स घ्यावा असे त्याने ठरवले… पुन्हा जत्रेच्या बाहेर पडून ते दोघे एका माळरानात आले.
एका कच्च्या वाटेवर उभे राहून ते वाट पाहू लागले… थोड्या वेळानंतर एक अठरा वर्षाची मुलगी तेथून पुढे जावू लागली. तिला हाक मारत हॉटेलवाल्या बाप्याने तिला काही विचारले, मग तो तिला बाळूकडे घेवून आला आणि म्हणाला,
“हीं पोर हाय, ज्योती नाव हिच… ही दावल तुम्हाला वाट… जावा हिच्या बरूबर…’
“लई उपकार झाल तुमचं… बाळूने त्याला नमस्कार करत म्हटले…
मग बाळू आणि ती मुलगी, ज्योती वाटेला लागले… ती पुढे जात होती आणि बाळू तिच्या मागून तो तिला पहात होता… तिची उंची जेमतेम पाच फूट होती पण अंगाने मजबूत होती. नाकीडोळी देखणी वाटत होती पण रंग एकदम सावळा होता… तिने घागरा चोळी घातली होती. हिच्या सोबत कार्यक्रम करायला मिळाले तर काही हरकत नव्हती असा विचार बाळूने केला आणि त्याने तिला पटवायचे ठरवले… सकाळपासून त्याला आपला चिक गाळायला एकही फट मिळाली नव्हती.
ही पोरगी म्हणजे त्याचा शेवटचा चान्स होता तेव्हा तो त्याला गमवायचा नव्हता… तेव्हा चालता चालता त्याने तिच्याबरोबर बोलायला सुरूवात केली… तिची माहिती, तिच्या घरादाराची माहिती त्याने विचारली. ती जास्त बोलत नव्हती व त्याने विचारलेल्या प्रश्नांची फक्त उत्तर देत होती.तिला सतत काही ना काही विचारत बाळूने बोलती केली.मध्ये मध्ये विनोद करत तो तिला हसवायचा प्रयत्न करत होता. आता ती थोडी मोकळी झाली होती. त्यांची वाट आता थोड्या झाडीतून जात होती…
तो भाग अगदी सूनसान वाटत होता… झाडी थोडी विरळ झाली तेव्हा ज्योतीने थांबत त्याला म्हटले,
“बरं पाव्हणं… आता इथून म्होर आसच जा… दोन तीन वळणानंतर डाव्या हाताला जी पायवाट जाईल तिन पुड गेला की मग तुमच्या गावचा रस्ता लागल… त्या रस्त्यान तासभर चालल की तुमचं गाव लागल…
“तासभर?… बापरे!, ” बाळूने विचार करत म्हटले, “एकादा जवळचा रस्ता नाई हाय का?… ह्या जंगलातन जानारा…”
“हाये की… पण म्या नाई गेले त्यानं कदी…
मग त्यान चल की… मला आंधार पडायच्या आत गावात पोचायचय…
“आव पण…” ज्योतीने शंकेने म्हटले.
“आग… घाबरू नगस… म्या हाय ना बरूबर बाळूने तिला धीर देत म्हटले.
“आव पण मला मलाबी घरला जायच व्हत लवकर…” ज्योतीने म्हटले.
मग ठिक हाय… तू फकस्त थोडा वेळ वाट दाव… आन मग ये माघारी… मग म्या जाईल आपला…” बाळूने तिला असे म्हणून राजी केले…
ज्योती तयार झाली आणि पुन्हा झाडीत शिरली… दाट झाडी लागल्यावर ज्योती एका वेगळ्या वाटेत शिरली. ती झाडी इतकी गर्द होती की झाडाच्या फांद्या बाजूला करून पुढे जावे लागत होते… आत शिरून पाच मिनीटे चालल्यावर ज्योती थांबली आणि म्हणाली,
पाव्हण… ही वाट माज्या वळखीची नाई… आ पण वाट चुकलोया… आल्या वाटन परत जाऊया…
ती थांबली तेव्हा बाळू तिच्या अगदी जवळ उभा होता. त्याने आपला हात तिच्या खांद्यावर ठेवला. ते पाहून ज्योती गडबडली आणि मागे झाली. रागाने ती म्हणाली,
“काय करता पाव्हण?
“आग म्या तुज आभार मानतुया… तू मला इतपतूर वाट दावली… म्हणूनशान…”इतके बोलून बाळूने तिला पकडले आणि तिला जवळ ओढले.
ज्योती त्याच्या मिठीतून सुटण्याचा प्रयत्न करत होती पण त्याच्या ताकतीपुढे तिचे काही चालले नाही.
बाळूने एका हाताने तिला गच्च पकडून दुसर्या हाताने तिला दाबायला लागला… तिने आपले तोंड बाजूला घ्यायचा प्रयत्न केला आणि ती जोराने किंचाळली… बाळूने पटकन तिचे तोंड दाबले आणि तिला धमकावले.मग बाळूने तिला खेचून खाली पाडले. खाली पडताना तिचा घागरा वर झाला आणि तिच्या मांड्यांच्या वर सरकला.
बाळूची नजर वाईट होती. तिच्या मांड्यांच्या मांसावर स्थिरावली… पण मग पटकन तो तिच्या अंगावर पडला आणि त्याने तिचे दोन्ही हात तिच्या खांद्याच्यावर पकडून धरले… ज्योती पुर्णपणे घाबरलेली होती आणि बाळू रानटी जनावरासारखा तिच्याकडे पहात होता… तिचा एक हात सोडून बाळूने त्या हाताने तिचं पोळकं पकडलं आणि एक जोराचा हिसडा दिला. तिच्या पाठीवरील पोळक्याचे हूक तटतट करत तुटले आणि तिचं पोळंक निघालं… ज्योतीने पुन्हा एक किंचाळी मारली…
अधाश्यासारखा दोन्ही हाताने तिचे पोलक्यातील हापूस आंबे पकडत तो दरडावला,
“आता जर तुज्या त्वंडातून आवाज बाहीर आला… तर तुज आंब आस दाबल की जाग्यावर राहयच नाय…
त्याला विरोध करत होती तरी तिचा प्रतिकार कमी कमी होत गेला… कळवळवून ती म्हणाली,
“पाव्हण… मला सोडा व… म्या तुमच्या पाया पडते… आव माझ्ं आयुष बरबाद व्हईल…”
नाय गं रानातली मैना… म्या फकस्त तुज भॉक बरबाद करणार हाय… तुज आयुष नाय… बरबाद म्हणण्यापरीस म्या तुला आयुष्यातली मज्जा दाखवणार हाय…’
अस बोलून बाळूने तिच्या ओठांवर चावा घेतला. घेता घेता एका हाताने तो तिचा घागरा अजून वर करू लागला… तिचा घागरा पुर्ण वर करून तो तिच्या मांड्यांवर हात फिरवू लागला. तिने आत एक ढिल्ली चड्डी घातली होती…
तिच्यात हात घालून हाताने त्याने ते चाचपून पाहिले… मग त्याने तिची भेग चाचपून पाहिली.ज्योतीवर त्याच्या धमकीचा परिणाम झाला आणि ती गुपचूप पडून राहिली. नामदेव तिच्या अंगावरून उठला आणि त्याने तिचा घागरा दोन्ही मांड्यांवरून वर केला. कंबरेवर हात घालून तो खाली ओडू लागला. ज्योतीने आपली कंबर उचलून त्याला काढायला सोय करून दिली. ते पाहून बाळू हसत म्हणाला, “आस्स… आस गुमान करत राहिली तर लई मजा देईल म्या तुला…”
ज्योती त्यावर काही बोलली नाही व घाबर्या नजरेने त्याच्याकडे पहात राहिली… नामदेवने
तिची_____ तिच्या पायातून काढून टाकली. मग तिचे पाय धरून त्याने बाजूला फाकवले आणि तो तिच्या फटीकडे पाहू लागला. त्याला आपल्या मांड्यांच्या मधी असे बेशरमपणे पहाताना पाहून ज्योतीला कसेतरीच झाले आणि तिने मान फिरवली… जी केविलवाण्या चेहर्याने रडू लागली… पण बाळूला तिची दया आली नाही. सकाळपासून त्याचा नागोबा उपाशी होती तेव्हा कसेही करून त्याला कोणाकडून तरी दुध पिऊन भूक भागवायची होती…
काही क्षण तिची फट पाहिल्यावर तो उठला आणि तलवार हातात धरून लढायला तयार झाला.आपलं सामान एकदम खाली सरकवत त्याने आपला नागोबा मोकळा केला… त्याचा लांबलचक नागोबा पाहून ज्योतीने डोळे विस्फारले आणि ती अजूनच रडू लागली… तिच्या रडण्याने वैतागून बाळू म्हणाला,
“गप बस… कशाला रडतेस?… चुपचाप मजा घे…”
“नाय व… ही मजा नाय माजी… सजा हाय मला… नगा व आस करू… देव कंदी माफ नाई करायचा तुमाला…”
असे बोलून ज्योतीने डोळे मिटून घेतले… बाळूने तिच्याकडे दुर्लक्ष केले आणि हत़्यार एका हातात पकडत तो पुढे सरसावला. तिच्या कोवळ्या फटीवर आपल्या रांगट हत्याराचा सुपाडा ठेवत त्याने एक धक्का मारला… ज्योतिच्या अंगाला जणू झटका बसला. ती एकदम ओरडली.
एका धक्क्यात त्याने आपला हत्यार आत घातला होता… एकदम फीट बसला होता. मग त्याने हळूहळू करायला सुरूवात केली आणि तो तिला सवय व्हावी आणि तिचे दुःख कमी व्हावे… त्याच्या अंदाजाप्रमाणे तिच्या वेदना कमी झाल्या आणि तिचे रडणे हळू हळू कमी होत गेले. तिच्या फटीचा घट्टपणा पाहून त्याचा हत्यार सुखावला.
मग तो तिला हळू हळू आत-बाहेर करू लागला. भरपूर मजा घेतल्याने त्याचा हत्यार आता दुखायला लागलं होतं.आता बाळूने जोरात स्पीडने गाडी चालवायला सुरवात केली.
