ज्योतीला ड्रायव्हरच असा भेटला की ज्योती त्याच्या स्पीडने चाललेल्या गाडीत आदलत होती. तिला हिसके बसत होते. शेवटी गाडी चालवता चालवता बाळू थकून गेला आणि जोरात गाडीवर फवारा उडवला. आता त्याला आरामाची गरज होती. तेव्हा तो ज्योतीला म्हणाला, आपल्यात जे झालं ते, कुणाला सांगू नको आणि सांगितलं तर गाठ माझ्याशी आहे.
असं विचारल्यावर ज्योतीने गुपचूप ‘हो’ म्हणून मान हलवली…
मग बाळू झपझप करत आल्या वाटेन मागे फिरला आणि तेथून निघाला. ती आता काय करेल याचा विचार त्याने केला नाही… तिने दाखवलेल्या वाटेने दरमजल करत तो आपल्या गावात पोहचला… तो पोहचला तेव्हा अंधार पडला होता… दिवसभराच्या दगदगीने तो थकला होता तेव्हा आल्या आल्या जेवला आणि जो झोपून गेला तो एकदम सकाळीच उठला आणि दुपारभर आपल्या खोलीत लोळत पडला होता.
संध्याकाळी त्याचा बाप त्याच्याकडे आला आणि त्याला म्हणाला,
“पोरा, काल म्या चिचेगावच्या हेडमास्तरला भेटूनशान आलो हाय. त्यो त्या गावात शाळा चालवतुया आन त्याला गावात लई मान हाय. त्याची एक नात हाय, नुकतेच एकोणीसाव लागलया तिला… दिसाया एकदम छान हाय… तुज्यासाठी मला ती पसंत हाय… तिच्या बरूबर तुज लगीन लावून द्याचा ईचार म्या केला हाय…”
मग बाळू वैतागून म्हणु लागला, ” पण आबा…” म्या आजून पोरगी पाईली नाय, तवा आस कस तू तिच्या बरूबर माझं लगीन ठरवतो?… म्या आंदी पोरगी पानार आन मला पसंत आसल तरच तिच्या बरूबर लगीन करनार…
“मला माहीत व्हत तू आसच बोलनार… शहरात रावून आलाय ना… तवा लई आक्कल आलीया तुमास्नी… म्या त्या हेडमास्तरला त्येच म्हनलो…
तवा तो म्हनला तुमच्या पोराला धाडा आमच्याकड… ३/४ दिस राहू द्या आन निवांत पावू द्या माज्या नातीला… तवा उद्याच्यालाच तू जा आन त्या पोरीला पावून ये… तुला पसंत आसल तर उडवून टाकू बार… ते ऐकून बाळू विचार करू लागला. एक पोरगी पहायला मिळतेय… आवडली तर पसंत करून टाकू… नाही आवडली तर तिच्याबरोबर मजा करायचा प्रयत्न करू… त्या विचाराने बाळू खूष झाला! बापाला तो ठिक आहे म्हणाला आणि घरातून निघाला. नंतरचा वेळ त्याने असाच गावात टवाळक्या करत घालवला.
दुसर्या दिवशी सकाळी बाळू ऊशीराच उठला… त्याचा मूड एकदम खूष होता. तो उठून मागच्या अंगणात अंघोळीला गेला.आपले सगळे कपडे काढुन तो विहीरीतून पाणी काढून ते अंगावर घेवू लागला. अंघोळ झाल्यावर मस्तपैकी तयार झाला. मग तो विचार करू लागला की आज कुठे आपल्या बंटीची सोय होतेय… अचानक त्याला आठवले की ती ‘लक्ष्मी’ आणि तो राम्या आज त्या रानात भेटून अजून मजा करणार होते.
बाळूने ठरवले की तिकडे जावून त्यांना रंगेहात पकडून त्या लक्ष्मीला धारेवर घेऊन तिच्याकडून काम काढून घ्यावे… मग तयार होवून तो घरातून बाहेर पडला.गावाच्या बाहेर त्या रानाकडे जाताना बाळू बाजारातून जात होता तेव्हा त्याने एका किराणा मालाच्या दुकानासमोर काही बायकांना बोलताना पाहिले… त्यांनाही तिरक्या नजरेने तिरक्या पाहिले त्यातील बहुतेक बायका वयस्कर आणि खास नव्हत्या फक्त एक सोडली तर… एक निळ्या साडीतली बाई दिसायला छान होती आणि बोलताना ती जशी हसत होती त्याने ती खूप आकर्षक वाटत होती…
ती कोण होती याची माहिती नंतर काढावी असा त्याने विचार केला आणि तो पुढे निघाला…
गावाच्या बाहेर पडून तो रानात शिरला आणि त्या जागेवर आला जिथे परवा त्याने त्या लक्ष्मीला आणि राम्याला पाहिले होते… ती जागा सगळ्या बाजूने झुडपाने आच्छादलेली होती आणिमध्ये दहा फूटाची चौरस मोकळी जागा होती ज्यावर गवताचा जणू गालिचा होता… ती जागा त्या लक्ष्मीने शोधून काढली होती की त्या राम्याने ते त्यांनाच माहीत पण होती
बाकी एकदम गुप्त…
बाळू आजूबाजूला पहाणी करू लागला, की कोठे लपून त्याला त्यांचा खेळ व्यवस्थित पहाता येणार होता ते…
एका बाजूला दाट झुडपे होते त्याच्या मागे लपायचे त्याने ठरवले आणि त्या झुडप्याच्या मागे जावून तो बसला. जवळ जवळ तासभर तो तेथे बसून ते यायची वाट बघत होता… पुर्ण वेळ तो त्या लक्ष्मीला कसा धडा शिकवायचा ह्याची स्वप्न पहात आपला तंबु कुरवाळत बसला होता
तासाभराने ती लक्ष्मी सर्वप्रथम त्या जागेत आली. आल्या आल्या ती खाली गवतावर पहुडली आणि डोळे मिटून घेत ती रिलॅक्स झाली. बाळू तिला गपचूप पाहू लागला… आज तिने लाल रंगाचं नऊवारी लुगडं घातल होत. ज्यात ती सुंदर दिसत होती… ऊन्हाने तिचे अंग किंचित रापले होते पण मुळची गोरी असल्याने तिची काया अजूनही तुकतुकीत होती… पंचेचाळीशीचे तिचे वय जणू पुढे सरकायला कबुल नव्हते अशी ती उत्साही दिसत होती…
तेवढ्यात राम्याने तेथे प्रवेश केला आणि खाली पहुडलेल्या लक्ष्मीला पाहून तोही हरखून गेला… त्याची चाहुल लागली तसे त्या लक्ष्मीने डोळे उघडले. त्याला पाहून ती खुष झाली
आणि तिने इशार्यानेच त्याला जवळ बोलावले. राम्या उत्साहाने पुढे गेला आणि तिच्या बाजूला खाली बसला…
तिने त्याला अंगावर ओढून घेतले आणि तो पण खाली झोपत तिच्या अंगावर पडला… काही क्षण तिने त्याचे डोके आपल्या आंब्यावर दाबून धरले आणि राम्या पण तिच्या उबदार आंब्याची ऊब घेत पडून राहिला. लक्ष्मीने त्याला हळूच विचारले,
“कसं वाटतयां, राम्या? लई मऊ मऊ हाय ना माजे…”
“व्हय काकू… लई झ्याक…”असं राम्या म्हणाला.
“का रे आवडत्यात तुला इतक?”
“नाय म्हाईत काकू… पण लई आवडत्यात…
मी तुला आंब खायला देते, फकस्त कूनाला सांगू नगस…’
“पन काकू… मागच्या येळी आ पण मजा केली, तवा चिकट पाण्यासारखा निघालं व्हतं, ते काय व्हत गं?… कसंतरीच व्हत तिथं…” राम्याने विचारले.
“हांऽऽऽहाऽऽऽहाऽऽ… आरं तू ‘बाप्या’ व्हत चाललाय… नव तिथुन ‘चीक’ बाहीर पडतीया.
तुजा… एक दिस तुज लगीन व्हईल… तवा तुज्या बायकुला लई सुक देशील तू… म्या शिकवीन तुला सगळं… शिकशील ना माज्याकडनं?” लक्ष्मीने हसून म्हटले…
“व्हय व्हव काकू… शिकीन ना…” असं राम्या म्हणाला.
“चल मग… चोख माझं उबनीतील आंब पईली… पाईजे तसं खेळ… मग म्या तुज सामान चोखील…”
“व्हय काकू… पर ह्या वेळी जास्त वेळ चोखायचंच…”राम्या तिला खात्रीने सांगत होता.
“व्हय व्हय… चोखल की…” लक्ष्मीने उत्तर दिले.
असे बोलून लक्ष्मीने खांद्यावरचा पदर ओढला आणि बाजूला टाकला… तिची गाठीच्या पोळक्यात ठेवलेले रसाल आंबे, उघडे पडले… मग तिने गाठ सोडून आपलं आंबे मोकळे केले. तिचे पिवळे आंबे पाहून राम्याचे डोळे चमकले!त्याच्या तोंडाला पाणी सुटले. आता राम्याला लक्ष्मी म्हणु लागली
“चोख रे लेकरा माजे आंबं… चिवड कशी पन…”आणि रस काढून. “
राम्या तिची आंबे दाबायला लागला… एका हातात तिचं एक हापुस मावत नव्हत म्हणून तो दोन्ही हाताने ते दाबायला लागला… दाबता दाबता त्याने तोंड खाली नेले आणि तिचं बॉड्स तोंडात घेवून चोखायला लागला… आणि रस प्याला लागला. लक्ष्मीने मागे मान टाकून मनसोक्त एक श्वास सोडला!… जवळ जवळ दहा मिनिटे त्याला चोखू दाबू दिल्यावर लक्ष्मीला रहावले नाही आणि तिने राम्याला म्हटले,
राम्या… काड तुजी ईजार… तुज सामान म्या चौखते… अन या टाईमाला आपन अजून वेगळी मजा करूया…
ते ऐकून राम्या एकदम खुष झाला आणि टुणकन उडी मारून उभा राहिला. त्याने भरभर आपली ईजार काढली आणि आपला नुकतंच काळं पडत चाललेलं केळं त्याने त्या लक्ष्मीच्या दिशेने सरळ धरला. लक्ष्मीने उठून बसली होती आणिहसून वर त्याच्याकडे पहात तिने त्याचं केळं हातात धरलं. मग त्याच्या केळ्याच्या साल मागे सारत ती पुढे
झुकली आणि तिने त्याच्या केळ्याचे टोक तोंडात घेतलं.
मग नुसती तोंडात घेवून ती थांबली नाही तर त्याचा पुर्ण तोंडात घेवून तिने केळ्याच्या मुळाशी आपले ओठ घट्ट दाबून ठेवले. तिच्या तोंडाच्या ऊबेने राम्याचे अंग शहारले आणि त्याने एक विचित्र आवाज बाहेर पडला आणि थरथरत तो लक्ष्मीला म्हणाला,
“काकू… थाबू नगस… मला कसंतरीच व्हतय… लई झ्याक वाटतय…
लक्ष्मी त्याच्या केळ्याच्या मुळाशी तसेच तोंड दाबून धरत तोंडातल्या तोंडात त्याचा चघळत, चावायला लागली आणि त्याने राम्या वेडापिसा झाला. तिचे डोके धरून तो
आपल्या केळ्यावर दाबून धरू लागला आणि तोंडाने हुकारू लागला. शेवटी जेव्हा त्याला असं वाटलं, की आता काहीतरी बाहेर पडायला पाहात आहे.तेव्हालक्ष्मीने बरोबर आपले तोंड मागे घेतले. सटासट राम्याने खायला दिलेल्या केळ्यातून चीकाच्या धारा उडल्या आणि लक्ष्मीने खालीही त्या बाजूला उडवल्या…
केळ्याचा चीक गळायचा थांबला तसे राम्याने पाय लटपटले आणि तो खाली कोसळला… लक्ष्मी खाली झोपत त्याला बिलगली तसे राम्या धापा टाकत तिला म्हणाला,
“काय करतीस तू काकू. माझा पार जीव गेला… लई वेगळीच मजा देतीस तू.
“आर… म्या पन आसच सुक घेते… तू जवा माज आंबं चौखतूस नवा मला पन आसच व्हत… आन या परीस आजून सुक मिळत… पुड ज्ये आपन करू त्यान…”
