दुसर्या दिवशी बाळू सकाळी तयार होवून चिचेगावला मुलगी बघायला रवाना झाला… चिचेगाव त्यांच्या गावापासून जास्त लांब नव्हते म्हणजे ४ गाव सोडून पुढे होते. रानातून चालत तो अडीच तीन तासाने चिचेगावला पोहचला… तेथे पोहचल्यावर त्याला हेडमास्तरचे घर शोधून काढायला अजिबात त्रास झाला नाही…
हैडमास्तरला त्या गावात खूप मान होता आणि जेव्हा त्याने लोकांना सांगितले की तो हेडमास्तरची नात बघायला आला आहे. तेव्हा सगळ्यांनी त्याचे चांगले स्वागत करत त्याला हैडमास्तरच्या घरी पोहचवले… हेडमास्तर सत्तरीला आलेले मजबूत गृहस्थ होते आणि त्यांनी नामदेवचे चांगले स्वागत केले…
त्याचा चहा-पाणी झाल्यावर ते बाळूला म्हणाले की, त्यांची नात तालुक्याच्या गावाला आपल्या आत्याकडे गेली आहे जी उद्या येणार होती…
तेव्हा बाळूने निवांत त्यांच्याकडे दोन दिवस रहावे असे ते म्हणाले होते. त्यांच्या घरात एका खोलीत त्यांनी त्याला रहायला सांगितले आणि ते शाळेत ड्युटीवर निघून गेले…त्या खोलीच्या खिडकीतून बाळूला बाजूच्या घराचे आंगण दिसले आणि एक वयस्कर नऊवारी लुगडं घातलेली बाई एका तरण्या मुलीवर ओरडत असलेली त्याने पाहिली… बाईने अंगणात काहितरी वाळवण घातले होते आणि मुलीला लक्ष ठेवायला सांगितले होते…
पण मुलीचे लक्ष भलतीकडे होते त्यामुळे अंगणात गुरं घुसून वाळवणाची नासधूस झाली होती… तेव्हा ती बाई मुलीला ओरडत होती आणि बोलत होती, की, लग्न झाल्यावर नवर्याच्या घरात अशीच वागणार का?म्हणून तिला बोल लावत होती… ती बाई पुर्णवेळ पाठमोरी होती तेव्हा तिचा चेहरा बाळूला दिसत नव्हता… जशी ती बाई घरात जायला वळली तसा तिचा चेहरा त्याला दिसला! ती बाई म्हणजे लक्ष्मी होती!
आयला! काल जी बाई पुन्हा भेटेल की नाही अशी शंका बाळूला होती, ती आज इतक्या सहज आणि इतक्या जवळ भेटेल अशी त्याने कल्पनाही केली नव्हती… अर्थात, लक्ष्मीला बाजूच्याच घरात पाहून त्याला आनंद झाला! तिच्यापेक्षा जास्त आनंद त्याला त्या तरण्या मुलीला पाहून झाला, जी बहुतेक तिची मुलगी होती…
बाळूचे कामपिपासू मन लगेच विचार करायला लागले की त्या लक्ष्मीबरोबर तिची मुलगी पण आपल्याला दणके मरायला मिळणार बहुतेक. हेडमास्तरची नात आपली भावी बायको म्हणून अजून त्याला पहायला मिळाली नव्हती… पण ती कशीही असली तरी तिला पसंत करून तिच्याशी लग्न करावे असे त्याला वाटायला लागले… म्हणजे तिच्याबरोबर तिच्या या ‘गावातल्या बायकाही आपल्याला रगडायला मिळतील अशी आशा त्याच्या मनात निर्माण झाली…
नंतर बाळू घराबाहेर पडला आणि गावात फेरफटका मारायला लागला… कोणी त्याची गावात नवीन म्हणून चौकशी केली की, तो हेडमास्तरची ओळख सांगून त्यांच्या नातीला स्थळ म्हणून बघायला आलोय सांगायचा… मग काय? तो हेडमास्तरचा जावई झाल्यासारखाच त्याला मान मिळायचा अन त्याचा पाहूणचार व्हायचा… त्याने बाळूला अजून मजा वाटायला लागली अन हेडमास्तरची नात पसंत करायचीच असा त्याने मनोमन निश्चय केला…
संध्याकाळी तो हैडमास्तरच्या घरी परत आला… तोपर्यंत हेडमास्तर शाळेतून परत आलेले होते… चहा-नाश्ता घेता घेता त्यांनी बाळूची चौकशी केली, की ‘गाव कसं वाटलं?’… बाळू हसत छान आहे!’ म्हणाला पण कोणाची ओळख नसल्याने जास्त कोणाशी बोलता आले नाही असे तो त्यांना म्हणाला… त्यावर हेडमास्तर त्याला म्हणाले, “आव जावईबापू आस असल तर म्या सवता तुमाला गावात येतो अन समद्यांशी वळख करून घेतो…”
त्यावर बाळू थोडा चमकला! कारण तसे तर बहुतेकांनी त्याची चौकशी करून, त्याच्याशी ओळख करून, त्याचा चांगला पाहूणचार केलेला होता… ते जर हेडमास्तरला कळलं तर तो खोटा पडला असता… म्हणून बाळू हसत त्यांना म्हणाला, “चालल की… पन आपन तुमच्या घराच्या आजूबाजूनी चालू करूया… म्हंजी तुमच्या
आजूबाजूला रहाणान्यांची पईली वळख करून घेवुया…”
चालतंय की… इथुनच चालू करूया…” हेडमास्तरांनी मान डोलावत म्हटले…
त्यांच्या घराच्या आजूबाजूने सुरूवात करूया हे सुचवण्यात बाळूचा स्वार्थ होता… खासकरून बाजूलाच रहाणान्या ‘लक्ष्मीशी’ हेडमास्तरने त्याची खास ओळख करून द्यावी असे त्याला वाटले, कारण त्याने त्याचा जास्त फायदा होणार होता… तो अन हेडमास्तर घराबाहेर पडले अन मागच्या बाजूला असलेल्या लक्ष्मीच्या अंगणात ते शिरले… हेडमास्तरांनी लक्ष्मीला हाक मारली तसे ती लगबगीने बाहेर आली.
बाळूला पाहून तिचा चेहरा पांढराफटक पडला पण पडवीत बसण्याच्या गडबडीत हेडमास्तरांना तिचा तो चेहरा दिसला नाही… बाळूने नजरेनेच तिला दिलासा दिला की ‘काळजी करू नकोस, हेडमास्तरांना काही सांगणार नाही!’ म्हणून…
त्यावर लक्ष्मी थोडी सावरली अन त्यांचे स्वागत करून तिने आतून त्यांना पाणी आणून दिले… हैडमास्तरांनी बाळू होणारे जावई’ म्हणून तिच्याशी ओळख करून दिली… लक्ष्मीने मनात हसून त्याला नमस्कार केला…
लक्ष्मीचा घरते शेतात काम करायला गेलेे होते. तेव्हा त्याची ओळख राहिली पण तिची मुलगी, ‘हेमा’ची ओळख तिला बाळूबरोबर करून द्यावी लागली…
बाळूने सभ्यपणा दाखवत हेमाची जुजबी चौकशी करत ओळख करून घेतली… पण हैडमास्तरच्या नकळत तो हैमाचे जसे वाईट नजरेने निरीक्षण करत होता.ते लक्ष्मीने बरोबर ताडले! तेव्हा तिने जास्त वेळ आपल्या मुलीला तेथे थांबू दिले नाही अन काम करायला आत धाडले…
मग तेथून हेडमास्तर अन बाळू निघाले आणि लक्ष्मीच्या बाजूला असलेल्या अजून एका घरात गेले. तेथे ‘अंध’ असलेले एक जोडपे रहात होते… हेडमास्तरांनी त्यांना आवाज दिला अन त्यांचा आवाज ओळखून तेही जोडपे लगबगीने त्यांचे स्वागत करून त्यांना बसायला विनंती करू लागले… प्रतिष्ठित हैडमास्तर स्वतः आलेले होते म्हणून त्या अंध जोडप्यातील बाई त्यांच्यासाठी चहा करते म्हणून आत जावू लागली… पण हेडमास्तर त्याची काही गरज नाही म्हणून त्यांना समोर बसायला भाग पाडले…
खुर्चीत सगळे बसल्यावर हेडमास्तरांनी त्या दोघांची बाळूला ओळख करून दिली…’दामु आणि प्रियंका’ साधारण तिशीतले जोडपे होते अन दोघेही जन्मापासून अंध होते… त्यांच्या लग्नाला दोन वर्षे झाली होती आणि त्यांना अजून मुलबाळ झाले नव्हते… हेडमास्तरांच्या बाजूलाच रहात असल्याने आणि ते दोघेही अंध असल्याने त्यांना हेडमास्तरांची आणि त्यांच्या घरातील सगळ्यांची खूप मदत व्हायची.
त्यामुळे हेडमास्तरांबद्दल आणि त्यांच्या घरातील सदस्यांबद्दल त्या जोडप्याला प्रचंड आदर असलेला बाळूला कळले… आणि म्हणूनच हेडमास्तरांच्या नातीचा भावी वर म्हणून बाळूबरोबर ते दोघे खूप आदराने बोलू लागले आणि त्याची सगळी माहिती कळाल्यावर त्याचे कौतुक करू लागले… बाळू त्यांच्याशी बोलत होता अन गुपचूप त्या अंध जोडप्यातील बाई, प्रियंकाचे निरीक्षण करत होता… प्रियंका अंगाने भरलेली होती आणि नाकीडोळी आकर्षक होती…
थोडा वेळ गप्पा झाल्यावर हेडमास्तर उठले अन बाळूलाही उठावे लागले… अंथ जोडप्याने बाळूला “पुन्हा या, पाहूणचाराला असे निमंत्रण दिले अन बाळूनेही हो म्हटले… मग हेडमास्तर अन बाळू त्यांच्या घरातून बाहेर पडले अन आजूबाजूच्या अजून काही घरात गेले. तेथे रहाणार्या लोकांबरोबर हेडमास्तरांनी बाळूची ओळख करून दिली… मग जेवणाच्या वेळेपर्यंत ते घरी आले…
रात्रीची जेवण आटोपली तसे झोपण्याआधी हेडमास्तर अंगणात शतपावली करायला लागले…
बाळू त्यांना म्हणाला की, तो गावात एक फेरी मारून येतो अन तो घरातून बाहेर पडला… मग तो मागच्या बाजूला असलेल्या लक्ष्मी अन अंध जोडप्याच्या घराजवळ गेला… अंध जोडप्याच्या घराची मागची बाजू अन लक्ष्मीच्या घराची मागची बाजू यामध्ये एक अंधारा बोळ होता… त्या अंधार्या बोळात शिरून तो अंध जोडप्याच्या घराच्या खिडकीतून गुपचूप आत बघायला लागला… त्या अंधार्या बोळात बाळूला कोणी बघण्याची शक्यता नव्हती तेव्हा तो बिनधास्त आत त्यांना पाहू लागला…
आत घरात त्या जोडप्याचे जेवण झाले होते अन नवरा, दामु खाटेवर बसून रेडिओवर गाणी ऐकत होता… तसेच बायको, प्रियंका किचनच्या एका कोपर्यात असलेल्या मोरीत जेवण झालेली भांडी धुवत होती… साडी भिजेल म्हणून तिने ती फेडून ठेवली होती आणि ती फक्त परकर अन पोळक्यावर बसून भांडी धुवत होती… बाळूला स्पष्ट दिसत होते की तिने परकर माडयांच्या वरपर्यंत सरकवला होता, ज्यामुळे तिच्या डागांच्या मधील भाग अगदी आतल्या स्पष्ट दिसत होता…
झालेच तर तिचे उघडे पोट अन खोलगट बेंबी दिसत होती… वर तिचे ठासून भरलेले कबूतरे गळ्यातून जणु बाहेर उडायला पहात होते… तो नकळत आपला उभारलेला तंबू पॅन्टवरून दाबायला लागला… आता त्या रात्री त्याला तसेही कोणी पिळून काढायला मिळायची.शक्यता नव्हती… तेव्हा मग त्यांच्या मनात विचार आला की ईथेच आपला सोटा बाहेर काढून प्रियंकाला पहात पिचकारी उडवायची का? त्याने आजूबाजूला पाहून कानोसा घेतला…
तो तिथे उभे असल्याची कल्पना कोणाला येईल ह्याची शक्यता नव्हतीह्याची त्याने खात्री करून घेतली…
आणि मग बाळूने पॅन्टची चैन खोलून आपला पोपट बाहेर काढला आणि आत प्रियंकाचे कबूतर आणि अंग बघत बघत तो हलवायला लागला… प्रियंका सोबत दणके मारतोय अशी कल्पना करू लागला…