साधारण दहा मिनिटे हलवल्यावर अचानक त्याच्या मनात ‘लक्ष्मीचा विचार आला…
तो विचार करायला लागली की ती तर बाजूलाच रहातेय… मग तिला जावून कुसकरायला चान्स मिळतोय का पहावे… मग नुसतेच हलवण्यापेक्षा तिची फट ओली करून गळावे असे त्याला वाटले… तो विचार मनात आला तसे त्याने हलवणे थांबवले अन कसाबसा सोटा पुन्हा आत घालून चैन लावून घेतली… मग लक्ष्मीला काय कारण सांगून बाहेर बोलवावे अन कसे हेपलावे याचे प्लानिंग करत तो तिच्या घराकडे निघाला…
तो लक्ष्मीच्या घराच्या आवारात आला अन त्याने पडवीच्या बाहेरूनच तिला आवाज दिला,
“लक्ष्मी मामी… ओ, लक्ष्मी मामी…”
“कोण हाय?? एवढ्या रातीचं कोन तडमडलंय??
असा आतून तिचा त्रासिक आवाज आला अन काही क्षणात दरवाजा उघडला… दरवाज्याच्या समोर बाळूला पाहून ती चपापली अन गोंधळत बाहेर येत म्हणाली,
“तुमी हाय व्हय… माप करा, मला वाटलं दुसरंच कुणीतरी हाय…”
“काय हरकत नाय… चला, मामी… तुम्हास्नी हेडमास्तरांनी बोलीवलय…”बाळूने हसून म्हटले… तिच्या मागे तिची मुलगी, हंसा उभी होती म्हणून बाळू अगदी प्रेमाने बोलत होता…
इतक्या रातीचं?? समदं ठिक हाय ना??” लक्ष्मीने काळजीत विचारले…
व्हय व्हय… समदं ठिक हाय… त्ये मास्तरांच्या नातीचं माज्यासंगत लगीन ठरवायचंय ना… त्याच बोलायचं हाय त्यास्नी… चला लवकर…’
“व्हय व्हय… येते की लगोलग… ये हमे… म्या आली गं जावून दार लावून घ्ये नीट… चला पाव्हण…”असं म्हणत लक्ष्मी बाळूबरोबर निघाली… त्यांच्या आवारातून बाहेर पडल्यावर वळून ते लक्ष्मीचे घर अन अंध जोडप्याचे घर यामधल्या त्या अंधार्या बोळ्याजवळ आले, तसे बाळूने लक्ष्मीचा हात धरून तिला बोळात ओढले… लक्ष्मी हडबडली अन काय करता, पाव्हण?” म्हणून घाबरत बोलू लागली तसे बाळूने तिचे तोंड दाबून तिला गप्प केले… मग तो तिच्या कानात कुजबुजू लागला…
लक्ष्मी मामे हेडमास्तरांनी नाय बोलावलंय तुला… माजच काम हाय तुज्याकड… आता आजाबात आवाज करायचा नाय… गुमान म्या सांगतो ते करायचं… कळलं का??”लक्ष्मीने घाबरून होकारार्थी मान हलवली… तेव्हा मग बाळूने तिचे तोंड दाबलेले सोडले… त्याने हात काढला तसे लक्ष्मी जोराने श्वास घेत उसासे सोडायला लागली… अन मग बाळूने तिचा हात धरून तिला अंध जोडप्याच्या खिडकीजवळ नेले अन आपल्या तोंडावर बोट ठेवून तिला अजिबात आवाज करू नको असा इशारा केला…
मग तो गुपचूप आत दिसणार्या प्रियकांला पाहू लागला अन त्याने लक्ष्मीच्या खांद्याला धरून तिला खाली दाबू लागला… त्याने तिला खाली गुढग्यावर बसायला भाग पाडले अन त्याने आपली पॅन्ट खोलून आपला सोटा बाहेर काढला… मग त्याने लक्ष्मीचे डोके थरून तिचे तोंड आपल्या सोट्यावर दाबले अन तिला आपला सोटा तोंडात घ्यायला भाग पाडले… आणि मग आत दिसणार्या अंध प्रियंकाला पाहून तो लक्ष्मीच्या तोंडात सोटा आत-बाहेर करू लागला…
प्रियंकाच्या भरीव अंगाचा विचार करत तो लक्ष्मीचे तोंड हाडसू लागला… लक्ष्मीला दुसरा काही पर्याय नव्हता अन त्याची रखेल असल्यासारखी ती त्याचा केळं चोखायला लागली… आता प्रियंकाला तशा अवस्थेत पाहून बाळू तापायला लागला अन त्याचा अजूनच कडक व्हायला लागला… जणू आ पण त्या प्रियंकाचे तोंडात घुसवतोय अशी तो कल्पना करू लागला… त्याने त्याची उत्साह अजूनच वाढला अन त्याला वाटले की तो पटकन गळतीय की काय?…
मग त्याने लक्ष्मीच्या तोंडातून सोटा बाहेर काढला अन तिला धरून उभे केले… मग त्याने तिच्या कानाला आपले तोंड लावले अन हळूच कुजबुजत तिला म्हणाला,
बग मामी बग… कसली ठासून भरलेली हाय ही बाय… अशी बाई कशी चवीन कुस्कराया पायजे… किती वंगाल की ज्याला दिसत नाय त्याच्या गळ्यात हा कंडा माल पडलाय… हिला माज्यावानी रांगडा गडी पाहिजे हेपाया…
“आव पाव्हण… हिला तरी सोडा… तिची आवस्ता तरी पा… आंधळी हाय ती…” लक्ष्मी हळूच त्याला म्हणाली…
“आसू दे की… देवानं तिला डोळ नाव दिलं. पण रूप लई झ्याक दिलंय… मग त्येचा वापोर नग का घ्याया?… त्ये राहू दे… तू पलट आता… तुला मागून हैपतो… तिला नजरेसमोर आणत…’असे म्हणत त्याने लक्ष्मीला वळवली अन खिडकीवर ओणवी वाकायला लावली…
मागून तिच्या नऊवारी लुगड्याचा त्याने कासोटा ओढला अन तिच्या कलिंगडावरून तिचं लुगड वर केलं… मग मागून त्याने आपला कडक सोटा तिच्या फोदीत घातला अन तो तिला हेपायला लागला… खिडकीतून आत दिसणार्या प्रियंकाला पहात पहात तो लक्ष्मीला मागून हेपलायला लागला… जणू तो प्रियंकाचीच हेपालतोय अशी कल्पना करत करत तो लक्ष्मीला हाणत होता… आधीच तो तापलेला होता अन त्यात आता त्याला लक्ष्मीची मोठी कलिंगड मिळाली होती…
तेव्हा मग त्याच्या लक्षात आले की तो जास्त वेळ टिकणार नाही… गचागचा लक्ष्मीची फोदी तो मागून हाणायला लागला… लक्ष्मी वयस्कर होती पण तिची फोदी चांगली घट्ट होती… त्यामुळे बाळूच्या सोट्याला चांगले घर्षण मिळत होते अन तो अजून तापत होता… तिची कंबर धरून ति कचाकचा तिला हिदंके देत होता… शेवटी त्याचाकडेलोट झाला अन तो लक्ष्मीच्या फोदीत पाणी गाळायला लागला… गचगच धक्के मारत त्याने पाण्याच्या पिचकारी तिच्या फोदीत मोकळी केली…
गळून झाले तसे बाळूने ओला झालेला पिंटू बाहेर काढला अन तिच्याच लुगड्याला पुसून पॅन्टच्या आत घातला… मग तो हळूच लक्ष्मीला म्हणाला,
“जा घरला, उद्या पण बोलवील तुला म्या हेपायला… गुमान यायचं बरं का…!असे बोलून बाळूने साळसुदपणे तेथून निघाला… मग तो परत हेडमास्तरच्या घरात
आला… हेडमास्तर आधीच झोपायला निघून गेले होते… मग बाळू त्याला दिलेल्या रूममध्ये गेला आणि त्याने खाटेवर अंग टाकले…
दिवसभर झालेल्या घडामोडीबद्दल विचार करत करत त्याला कधी झोप लागली ते कळलेच नाही…
दुसर्या दिवशी बाळू उठला आणि सकाळचे सगळे विधी आटपून तयार होवून पडवीत बसलेल्या हेडमास्तरांकडे गेला… त्यांची नात म्हणजे त्याची भावी वधू रात्रीच येणार होती अन त्याच्याकडे आख्खा दिवस पडला होता… तेव्हा तो हेडमास्तरांना म्हणाला की, सकाळचा थोडा वेळ तो गावात फिरेल अन नंतर तो तालुक्याला जाईल अन रात्रीच येईल…
हैडमास्तर “ठिक आहे” म्हणाले अन ते त्यांच्या शाळेतील ड्युटीवर निघून गेले… बाळूने हेडमास्तरांना जरी म्हटले होते की तो गावात फिरायला जातोय. पण त्याच्या डोक्यात बाजूलाच असलेल्या लक्ष्मी अन तिची मुलगी, हेमाचा विचार होता… लक्ष्मीकडे जावून तिच्याशी गोड गोड बोलून, तिच्या मुलीवर चान्स मिळतोय का बघावं, असा त्याने विचार केला… त्याप्रमाणे तो हेडमास्तरांच्या घरातून बाहेर पडला अन मागच्या
बाजूला असलेल्या लक्ष्मीच्या घराकडे गेला…
अंगणातून त्याने प्रवेश केला अन तो पडवीत आला. दरवाज्याकडे त्याने पाहिले तर कडी लावलेली होती अन त्याला टाळा लावलेला होता. बहुतेक त्या दोघी बाहेर गेल्या होत्या.हे त्याच्या लक्षात आले… कदाचित दोघी शेतात गेल्या असाव्यात असाही त्याने अंदाज बांधला… आता त्यांचे शेत रानात कोठे होते हे त्याला माहित नव्हते. अन ते शोधायचे म्हणजे एक मोठे काम होते… तेव्हा मग नाईलाजास्तव त्याने लक्ष्मी अन तिची पोर, हैमाचा विचार सोडून दिला…
मग त्याच्या डोक्यात बाजूलाच रहात असलेल्या अंध, प्रियंकाचा विचार आला… काल रात्री तिचे किंचित अनावृत्त अंग खिडकीतून गुपचूप पहात, लक्ष्मीला हाणत, त्याने आपला सोटा गाळला होता… तिला हाणायला मिळाले तर किती मजा येईल असा विचार रात्रीपासून त्याच्या मनात होता… तेव्हा तिच्यावर काही चान्स मिळतोय का जावून बघावे असे त्याला वाटले. तेव्हा तो लक्ष्मीच्या आवारातून बाहेर पडला आणि बाजूला रहात असलेल्या त्या अंध जोडप्याच्या घराकडे निघाला…
त्यांच्या घराच्या पडावीत तो शिरला आणि त्याने दरवाज्याची कडी वाजवली… आतून नवरा दामुचा ‘कोण आहे?’ असा खणखणीत आवाज आला आणि काही सेकंदात त्याने दरवाजा उघडला… बाळूने स्वतःची ओळख दिली तसे बाळूने ‘या या जावईबापू’ म्हणत त्याचे स्वागत केले अन त्याला घरात घेतले… बाळूला त्या गावातील सगळे आत्तापासूनच जावईबापू बोलायला लागले होते आणि त्याचे त्याला अजिबात आश्चर्य वाटत नव्हते…
आत शिरल्यावर त्याने नजर टाकली तर घराच्या एका बाजूला असलेल्या स्वयंपाक जागेत प्रियंका उभी होती. बाळूने तिला आवाज देत नमस्कार केला अन तिनेही त्याला उलट नमस्कार केला… दामुने बाळूला खाटेवर बसायला सांगितले पण तो उभाच राहिला… बहुतेक तो बाहेर निघण्याच्या तयारीत होता हे बाळूला दिसले… बाळूने त्याबद्दल त्याला विचारले तसे दामु म्हणाला,
“व्हय ना… म्या निगालो तालुक्याच्या गावाला… तशीलदाराच्या हापीसात… आमच्या शेताच कागूद बनीवतोय… त्येच्या साटी…”
“व्हय का… अरे मग म्या उगाच आलो… तुमचा खोळंबा करायला… म्या निगतो…”असे म्हणत बाळू जागेवरून उठू लागला… तसे दामु त्याला बसा बसा म्हणत बोलला,
“आवं तुमी बसा… वाईचचा घ्येवून जा… ये प्रियंका… जावईबापूंना वाईचच्या कर की… तुमी बसा निवांत… मला उशीर व्हतोय, म्या निगतो… असे म्हणून दामु प्रियंकाला म्हणाला,
“बर का, प्रियंका… मला रात व्हईल परत यायला… नीट रहा… दार नीट लावून घ्ये…”
“व्हय व्हय… तुमी जावा नीट… माजी नका काळजी करू… तुमी लवकर या म्हनजे झालं…” प्रियंकाने हसून त्याला म्हटले.
