“हेल्लो”तिकडून फोन उचलताच विश्वासने बोलायला सुरूवात केली. पस्तीस वर्षीय विश्वास एक पत्रकार होता. मात्र पत्रकारितेवरती त्याचा उदाहरण निर्वाह व्हायचा नाही. शहराच्या मध्यवर्ती भागात असलेल्या शॉपिंग सेंटर मधील गाळ्यांचं भाडं यायचं ते विश्वासला आणि त्याच्या भावाला पुरून उरायचं.
“हा, बोला की”स्क्रीनवर विश्वासचं नाव दिसताच शालिनी आनंदीत झाली. मागची भेट झाल्यानंतर विश्वास पुन्हा फोन करणार नाही असंच तिला वाटत होतं. आता स्वतःहून त्याचा फोन आला त्यामुळे ती नुसत्या विचारानेच उत्तेजित होऊ लागली.
“आज वेळ आहे का?”त्याने विचारलं. खरंतर त्या दोघांच्या घरांमध्ये फक्त एकच घर होतं, नाहीतर ते अगदी जवळचे शेजारी होते. शालिनी पाच वर्षांपूर्वी त्या सोसायटीत राहायला आली आणि सहा-सात महिन्यातच शालिनी आणि विश्वासचं समीकरण जुळलं.
“का ओ?”
तिला वेळ होता. सध्या ती घरी एकटीच होती. शालिनीचा नवरा माध्यमिक शाळेत शिक्षक होता आणि तिची दोन मुले त्याच शाळेत शिकायला होती. आता दुपारची वेळ होती. तिचा नवरा दयानंद, तीन दिवसांच्या शाळेतील सहलीला गेला होता. तिची मुलेही शाळेला गेली होती. तरीही तिने लगेच होकार दिला नाही.
मागच्या वेळी विश्वास त्या दोघांचं नातं कसं अनैतिक आहे. ते एकमेकांच्या जोडीदारांची कशी फसवणूक करत आहेत आणि त्यांना थांबणं कसं आवश्यक आहे यावर बराच वेळ बडबडत होता. तिला ते मुळीच आवडलं नाही. त्यामुळे यावेळेस तिने त्याची गंमत करायची ठरवली.
“गेलो असतो ना आपण.”विश्वासला आता मागच्या वेळी तिच्याबरोबर असलेले संबंध तोडायचा विषय काढून चूक केली असं वाटत होतं. खरंतर त्यावेळी बोलताना पुढे तिच्याशी संबंध ठेवायचे नाहीत असं ठरवूनच तो त्या गोष्टी बोलाला होता. मात्र एक आठवडा व्हायच्या अगोदरच त्याला पुन्हा एकदा तिची आठवण होऊ लागली मन पुन्हा एकदा तिच्या शरीरासाठी झुरू लागलं.
“कुठे?”तो काय बोलत होता, कशाबद्दल बोलत होता या सर्व गोष्टी तिला समजत होत्या. तिलाही तेच हवं होतं. दोन दिवस झाले तिचा नवरा सहलीला गेला होता. तिला मनमोकळा एकांत मिळायचा. अशी संधी वारंवार यायची नाही.
“तिकडे”ती त्याची खेचत होती हे विश्वासलाही समजलं आणि ते त्याला अपेक्षितही होतं. शालिनी कशी होती हे मागच्या साडेचार वर्षात तो अनुभवतच होता.
“तिकडे कुठे?”तिने पुन्हा एकदा विचारलं. आता तिला मज्जा येत होती.
“आपल्या नेहमीच्या लॉजवर”विश्वासला तिची खूपच गरज होती.
दररोज सकाळी अंगणात सडा रांगोळी करताना तो तिला हमखास पहायचा. ती तुळशीला पाणी घालून तिच्या भोवती फेर्या मारताना तो लक्ष देऊन पहायचा. तो तिला बोलून आला आणि दुसर्या दिवशी तिला तुळशीभोवती फेर्या घालताना पाहिल्यावरच विश्वासला पश्चाताप होऊ लागला.
“कशाला?”मागच्या भेटीत झालेला तो प्रणय आठवून तिच्याही मनात त्याच भावना पुन्हा एकदा जाग्या होत्या. त्याच्याबरोबर प्रणय करताना मिळणारं सुखं, तो झाल्यानंतर त्याच्या आठवणी आणि पुढच्या भेटीच्या उत्सुकता याच चक्रात मागच्या साडेचार वर्षाचं आयुष्य तिने घालवलं होतं.
“काय अगं, असं का करतेय?”मनातल्या मनात तो तिला घेऊन कधीच रूममध्ये शिरला होता. तिच्या भोवती मिठी टाकत तिला किस करू लागला होता.
“मागच्यावेळी कुणीतरी काहीतरी म्हणालं होतं”शालिनीने मागच्या वेळेची आठवण करून दिली.
“काय म्हणलो होतो मी?”तो काय बोलला होता, कशासाठी बोलला होता या सर्व गोष्टी त्याला आठवत होत्या. तरीही त्याने ते नाटक केलं. मुद्दा टाळता आला तर टाळावा असं त्याचा विचार होता, पण ते शक्य नव्हतं.
“तुम्ही म्हणत होता की आता बस करूया”त्याचे ते शेवटचे शब्द शालिनीने त्याला ऐकवले. ते ऐकून त्याला स्वतःचा खूप राग आला. तिच्यासारख्या सुंदर स्त्रीला तो असं कसं म्हणू शकत होता हेच त्याला कळेना. त्यावेळी तो कशाचा विचार करत होता? का म्हणून तो तसं वागला होता हे आता त्याला स्वतःलाही समजेना.
“मी कशाला बस करीन, वेड लागलंय का मला?”मनातल्या मनात तो स्वतःला खडसावत होता. ‘ वेड लागलं होतं का तुला? का तू मागच्यावेळी तिला तसं बोलला? आता ती तयार नाही झाली म्हणजे…! ‘
“म्हणला होता, आता खोटं नका बरं बोलू, फोन ठेवेन नाहीतर मी”शालिनीला त्याचा स्वभाव माहिती होता. त्याचं वागणं माहिती होतं. त्याने जेव्हा गोष्टी थांबवायचं बोलायला सुरूवात केली होती, तेव्हाच तो परतून फोन करेल हेही माहिती होतं. फक्त कधी याचा तिला नीट अंदाज आला नव्हता.
“बरं बरं, म्हणलो होतो.”मान्य केल्याशिवाय गत्यंतर नाही हे जाणवताच त्याने स्वतःची चूक कबूल करायची ठरवली. माफी मागून का असेना, पण पुन्हा एकदा गोष्टी सुरळीत झाल्याशिवाय त्याच्या मनाला चैन पडणार नव्हती. त्याशिवाय त्याची अस्वस्थता जाणार नव्हती.
“मग आता काय झालं?”ती अगदी लाडिक आवाजात बोलली. ‘ कसं फिरून माझ्याकडेच आला ‘ हे त्याला दाखवून दिल्याशिवाय ती होकार देणार नव्हती.
“अगं सकाळपासून कसंतरीच होतंय.”तो ज्या सकाळच्या वेळेबद्दल बोलत होता ती सकाळ तिला भेटून आल्यानंतर दुसर्या दिवशीची होती. तेव्हापासून त्याने सहा दिवस कड काढला होता, पण शेवटी सगळंच अशक्य झालं आणि आज तिला फोन करायचं असं त्याने ठरवलं.
“मग बायकोला घेऊन जा ना, मला कशाला फोन केलाय?”त्याची मस्करी करत ती म्हणाली.
लग्नानंतर दोन मुले झाली आणि त्याच्या बायकोने, विशाखाने त्याला जवळ घेणंच बंद केलं. विश्वासने जरी जवळीक साधलीच तरी ती नुसती खाली पडून असायची, तो आत गेला काय किंवा बाहेर राहिला काय, तिच्या चेहर्यावरची रेषही हलायची नाही. त्याला तिचा खूप राग यायचा, त्याने तिला तसं बोलूनही दाखवलं होतं.”मला त्या गोष्टीत रस नाही. तुम्हाला करायचं असेल तर करा, मी नाही म्हणतेय का…?”ती म्हणायची. त्यामुळे तर शालिनी आल्यावर विश्वासने प्रयत्न चालू केला.
तिच्याही घरची तीच स्थिती आहे हे समजल्यावर तो किती आनंदी झाला होता.
“तो लोद्या होय…!”चहा सारख्या गोड आणि चविष्ट संभाषणात विशाखाच्या आठवणीने माशी पडल्यासारखं वाटून तो बोलला.
“अहो असं काय बोलताय, बायको आहे ती तुमची…!”तो ज्या प्रकारे त्याच्या बायकोला नाव ठेवायचा ते ऐकलं की शालिनीला खूप आनंद व्हायचा. तिला नाव ठेवताना तो तिची स्तुती करायचा आणि तिच्याशी समागम करताना ज्या आवेशात तिला भोगायचा ते आठवलं की तिला स्वतःचा अभिमान वाटायचा.
“म्हैस आहे म्हैस. जेवन करून पडलीय घोरत.”त्यालाही ते माहिती होतं. त्यामुळे प्रत्येक वेळी विशाखाचा विषय निघाला की विश्वास तिची निंदा करायचा, शालिनीला आवडते म्हणून नव्हे, तर त्याला आवडते म्हणून.
“मला नाही वेळ आज, आणि असं अचानक नातं तोडणार्यांसाठी तर अजिबात नाही.”ती खोट्या रागाने म्हणाली.
“काय अगं, असं नको करू बर का, एका उपाशी पुरूषाचा तळतळाट बरा नव्हे…!”तो नाटकीय पद्धतीने आवाज काढत बोलत होता.
“तुम्ही उपाशी कशाला राहताय, जेवन करा ना, तुम्हाला कोण नको म्हणतंय होय.”तिनेही हसून उत्तर दिलं.
“अगं पण चविष्ट पंचपक्वानाचं ताट मिळत असताना कोड्यांची भाकरी नाही खाऊ वाटणार.”तिची आणि त्याच्या बायकोची पुन्हा एकदा तुलना करत त्याने तिची स्तुती केली.
“पुरे, उगं मस्का लावु नका, कधी जायचंय?”जास्त वेळ ताणून धरणं तिलाही शक्य नव्हतं. फोनवर बोलायला चालू केल्यापासून हळूहळू पोटातला खड्डा वाढत जात होता. त्याच्या स्पर्शासाठी तीही त्याच्या इतकीच किंबहूना जास्तच आतुर होती.
“आत्ताच.”इतके दिवस तो स्वतःला आवरत आला होता. तिचा नवरा गेल्यानंतर त्याच दिवशी तिला फोन करायचं त्याच्या मनात आलं होतं, पण त्याने स्वतःवरती नियंत्रण करत ते टाळलं होतं. आज त्याला अजून कोणताही विलंब नको होता. लगेच तिच्याशी एकरूप व्हायचं होतं.
“का? एवढी घाई झालीय?.”तिने अचानक आवाजाची लय बदलली. थोडासं हळू, किंचितसं खोल आणि प्रचंड मादकपणे तिने ते वाक्य उच्चारलं.
“हो, खुप”
“आणि मी नाही म्हणाले तर…?”ती नाही म्हणणारच नव्हती.
“नाही म्हणणार शाही तू.”त्याने अगदी तिच्या मनातलं जाणल्यासारखं ते उत्तर दिलं.
“का?”तिने कुतूहलाने विचारलं.
“तुला पण तेवढीच गरज आहे.”
“मग?”
“मग एकटीच आहे ना, चल की जाऊ”आता जवळपास तिचा होकार आला आहे यामुळे तो खुश झाला होता.
“आणि पोरं काय वार्यावर सोडू काय?”तिने मुद्दाम त्याला चिडवत विचारलं.
“संध्याकाळी येतील दोघं शाळेतून, तोपर्यंत आ पण माघारी येऊ, चल ना गं, उशिर नको करू”तो कळवळून बोलला.
“बर, आवरते मी. जर वेळीसारखंच जायचं ना?”तिने विचारलं. त्यांच्या भेटीची एक पद्धतच बनली होती.
तो घरातून निघायचा, निघताना तिला फोन करून सांगायचा. मग काही वेळानंतर तीही घरातून निघायची. ते दोघे जिथे राहत होते ते शहर फारसं मोठं नव्हतं आणि विश्वासला बरेच लोक ओळखायचे. त्यामुळे ते त्या शहरात भेटायचे नाहीत. बाजूच्या शहरात जायचे. तिथल्या बसस्टॅन्ड जवळ असणार्या पेड पार्किंगला ती तिची स्कुटी लावायची. मग त्याच्याबरोबर लॉजवर जायची. सगळे झाल्यानंतर तो तिला स्टॅन्ड जवळ सोडायचा आणि निघून यायचा. मग ती तिच्या स्कुटीवर माघारी यायची.
“हो.”तो म्हणाला.
आजही सगळं तसंच झालं. तो घरातून निघाला. त्याच्या पाठोपाठ ती निघाली. ते दुसर्या शहरात पोहोचले. तिने स्कुटी लावली आणि त्याच्याबरोबर लॉजवर आली.
त्याने पैसे भरत रूम घेतली. शेवटी ते रूममध्ये पोहोचले. पुन्हा एकदा तिच्याबरोबर एकांतात येताच तो उसळला. दारातून आत शिरताच त्याने तिला घट्ट मिठी मारली.
“अहो थांबा जरा, दार तर लावा अगोदर.”त्याच्या हाताची मिठी तिच्या शरीराभोवती पडताच तिच्या मनात अनेक भावना जाग्या झाल्या.
“लावलंय दार, खूपच आठवण येत होती गं तुझी”पाठीमागून तिला मिठी मरत, तिच्या मानेत स्वतःच तोंड घालत हळुवारपणे तिच्या खांद्यावर ओठ टेकवत तो बोलला.
“शेजारी राहते म्हणून दिसते तरी, लांब असते तर काय केलं असतं.”कमरेवरती असलेल्या त्याच्या हातावर हात दाबत भार त्याच्या शरीरावरती टाकत ती लाडीक आवाजत बोलली.
“तू जास्तच बोलतेय गं आज.”तिला वळवत त्याने तिच्या ओठावरती ओठ टेकवत किस करायला सुरूवात केली. तसं करताना तो हळुवारपणे तिला मागे सारत बेडकडे नेऊ लागला.
तिला बेडवरती बसवून तिच्या शेजारी बसत तो तिला कीस करू लागला. कीस करताना त्याचा हात स्वैरपणे तिच्या शरीराभोवती फिरत होते. त्याच्या डोक्यावर हात फिरवत बेभान होऊन ती त्याला किस करत होती. तिच्या शरीरावर फिरणारे त्याचे हात तिला उत्तेजित करत होते. शरीरात उडणारी उत्तेजनाची फुलपाखरे ओलावा निर्माण करू लागली होती.
हळूहळू त्याचे हात तिच्या स्तनावरती येऊ लागले आणि ड्रेसवरूनच तो तिच्या उरोजांना मळू लागला. तिच्या उरोजांना त्याच्या हाताचा स्पर्श होताच तिने त्याचे ओठ स्वतःपासून दूर केले आणि त्याचं तोंड तिच्या छातीवरती दाबलं. तो ड्रेसवरूनच तिच्या उरोजांना हळुवारपणे चावू लागला. ती मान वर सुस्कारे टाकू लागली. त्याच्या केसात हात फिरवत जोरजोरात हुंकारू लागली.
तिने तिची ओढणी बाजूला टाकली. तिचा टॉप काढायला त्याला मदत केली. कमरेच्या वर फक्त ब्रेसीअर घालून ती त्याच्या समोर बसली होती. तिने पुन्हा एकदा त्याच तोंड तिच्या उरोजांवर दाबलं. उघडा पडलेल्या स्तनांना तो ओठाने किस करू लागला. दातात त्यांची त्वचा पकडून चावू लागला. दोन्ही स्तानांमध्ये स्वतःच तोंड दाबून घेऊ लागला.
मग तिने तिची ब्रेसीयर काढत बाजूला फेकली. तिचे स्तन हिंदकळात पुढे आले. त्या दोन्ही उरोजांना हाताने धरून दाबत त्याने स्वतःच मस्तक त्याच्यात बुडवलं. बेभान होऊन तो त्यांना चावु लागला, चाटू लागला, चोखू लागला. तिच्या संपूर्ण शरीरात आग पसरली होती. मांड्याच्यामध्ये जमा होणारी संवेदना योनी मधील ओलावा अधिकच वाढवत होती.
त्याने तिला खाली झोपवलं आणि तिच्या शेजारी झोपून तो तिच्या स्तनाला चुपू लागला. स्तनाग्रांना ओठात पकडून ओढू लागला. तसं करताना तो दुसर्या स्तनाला हाताने जोरजोरात मळत होता. या सगळ्यामुळे तिचं ओरडणं क्षणाक्षणाला वाढतच होतं.
