शेरास सव्वाशेर

मी राजेंद्र उर्फ राजू कुलकर्णी वय वर्ष २१, सहा फुट उंच, गोरापान व Handsome & well-built असून Civil Engineeringच्या फायनल इयरला आहे व आताच फायनल एक्झाम झाल्यामुळे रिझल्ट लागेपर्यंत सध्या मी माझ्या मामांच्या कंसट्रक्शन कंपनीत उन्हाळ्याच्या सुटीत Trainee म्हणून २-३ महिन्याकरता कामावर लागलो. त्याच्या कोथरूडच्या आयडियल कॉलोनीत एका छोट्या म्हणजे १५ Flatsच्या Scheme वर मी कामाला जात असे व सायंकाळी त्याच्या ऑफिसात दिवसभराच्या कामाचा रिपोर्ट करत असे.

तशीही ती स्कीम ‘फिनिशिंग स्टेज’लाच आली होती व दोन-चार महिन्यात संपणार होतीच…एके दिवशी सायंकाळी २ जोडपे आपल्या लहान मुलांबरोबर मामांच्या ऑफिसला आलेत व त्यांनी त्यांचे Flats लौकर ‘फिनिश’ करून द्या अशी विनंती केली कारण त्यांना मुलांच्या शाळेच्या Admissions व ‘शिफ्टिंग’ अगदीच अर्जंटलीच करणे गरजेचे होते…कारण ते दोघंही पुरुष (म्हणजे मिस्टर देशपांडे व मिस्टर सूर्यवंशी) O.N.G.C. त कामावर होते व त्यांची जेमतेम ७ दिवसांचीच सुटी balance होती. मामांनी मला विचारले असता त्यांना मी १५-२० दिवसात पूर्ण काम संपवतो असे सांगितले तर “कसेही करून तुम्ही ७ दिवसात काम पूर्ण करा…” अशी त्या दोघांनीही विनंती केली. त्यावर मी त्यांना “तुम्ही ३-४ दिवसांनी ‘शिफ्ट’ होऊ शकता पण तुम्हाला बाकी थोड्याफार balance कामाकरता आम्हाला २ आठवडे तरी ‘को ऑपरेट’ करावे लागेल…” असे म्हणताच ते त्यांनी सहर्ष मंजूर केले. ३-४ दिवसानंतर (१५ मेला) ते दोघंही म्हणजे देशपांडे व सूर्यवंशी कुटुंबीय पूजा करून शिफ्ट झालेत व त्या ‘विक-एंड’ला दोघंही जण (म्हणजे मिस्टर देशपांडे व मिस्टर सूर्यवंशी) आपल्या ‘स्टेशन’वर चालले गेलेत.

मामाची Flat Scheme ही G+५ अशी होती. त्यापैकी ग्राउंड फ्लोअरवर फक्त ‘पार्किंग’ होते व वरील प्रत्येक मजल्यावर ३ Flats होते. फर्स्ट फ्लोअरवर देशपांडे व सूर्यवंशी कुटुंबाचा Flat होता व तिसरा Flat हा कुण्या मिस्टर घोष यांचा होता व तो ही या दोघांचाच ‘कलीग’ होता. देशपांडे व सूर्यवंशी कुटुंब राहायला आल्यावर त्यातील मिसेस ‘रेखा’ देशपांडे व मिसेस ‘नंदा’ सूर्यवंशी या दोघींशी माझी कामाच्या निमित्याने रोजच भेट होत असे. त्या दोघीही जवळपास २५-२६ वर्षांच्या होत्या व दोघींच्याही लग्नाला ६ वर्षे पूर्ण झाली होती.

‘रेखा’ देशपांडे ही मध्यम उंचीची, देखणी, सुंदर, ३६-२६-३६,गोरी व खूप म्हणजे खूपच ‘माल’ होती व ‘नंदा’ सूर्यवंशी ही बर्यापैकी उंच(५’६”), रोड, ३४-२४-३४, गोरी व ‘माल’ (पण ‘रेखा’ इतकी गोरी व माल नाही ) होती.पण स्वभावाने नंदा ही रेखापेक्षा मनमिळाबू ब छान होती. रेखाचे डोळे सुंदर पण ‘घारे होते व त्यामुळे तिच्या ‘श्रुड’ स्वभावाची कल्पना येत होती… त्याउलट नंदा मात्र अगदीच सरळसोट ब समोरच्यावर सहजपणे विश्वास टाकणारी होती. बहुदा रेखाला आपल्या रूपाचा गर्व असावा… कारण ती जरा स्वतःचा जास्तीच तोरा दाखवत असे. रेखाला १ वर्षाची मुलगी होती व नंदाला ३ वर्षाचा मुलगा

होता. नंदाला मराठी येत नव्हते कारण सूर्यवंशी कुटुंब हे यू.पी. हून पुण्यात स्थायिक व्हायला आले होते. पण रेखा व नंदा लग्नानंतर जवळ-जवळ एकत्रच राहिल्याने ह्या दोघीही एकमेकींच्या बर्याच चांगल्या मैत्रिणी (रादर फास्ट-फ्रेंड्सच) होत्या… व बहुदा ह्या दोघींच्या मिस्टरांनी (व त्याचबरोबर मिस्टर घोष सुद्धा) आपापली family settle करण्यासाठी व एकमेकांना सोबतीसाठी एकाच स्कीम मध्ये व एकाच फ्लोअरवर flats घेतले होते.

होताहोता माझी या दोघींबरोबर एका महिन्यात चांगलीच मैत्री झाली. मी त्यांच्या Flatचे balance काम अपेक्षेपेक्षा ‘फास्ट’ व छान करून दिले व त्यामुळे त्या दोघीही माझ्यावर खूष होत्या. त्याचबरोबर त्या दोघींना मी इथले भाजी व किराणा मार्केट, मॉल, हॉटेल्स, टॉकीज, शाळा, Banks व पार्क वगैरेंची माहिती करून दिली. त्यांची छोटीमोठी कामे मी माझ्या साईटवरील चौकीदाराला पाठवून करून देत असे. त्यामुळे दुपारी चार वाजता ह्या दोघी मला त्यांच्या बरोबर चहा प्यायला बोलावत असत. कधी रेखाच्या घरी तर कधी नंदाच्या घरीच आम्ही तिघं दुपारचा चहा सोबतच घेत असू. त्या दोघींनाही मी ‘वैनी’ म्हणत असे.

पण ह्या एका महिन्यात मला माझ्या स्वतःच्या तरुण्यासुलभ भावनेने ‘रेखाबैनी’ जरा जास्तीच आवडू लागली होती कारण तिचे रूपच असे होते की प्रत्येक ‘तरुण’ तिला ‘घ्यायला’ अगदी डोळे मिटून तयार होईल. तिच्या शरीराची गोलाई, विशेषतः तिचे उन्नत उरोज मला घायाळ करत असत. ती जेंव्हाही मला चहा द्यायला वाकत असे तेंव्हा आपल्या डोळ्याची पापणीही न लवता मी तिचे ‘क्लीव्हेज’ अगदी मनःपूर्वक पाहत असे. तशी तर ‘नंदाबैनी’ सुद्धा ‘माल’च होती पण ती मला ‘रेखाबैनी’पेक्षा ‘फिकी’च वाटत असे. (पण ‘नंदावैनी’ ही सुद्धा नक्कीच १०१ % ‘घेण्यालायकच’ होती यात वाद नाही.)

रेखावैनीलासुद्धा मी तिच्यात ‘इन्टरेस्टेड’ आहे हे कळले होतेच, पण आता त्यामुळे ती आजकाल आपला तोरा जरा ‘जास्तीचाच’ दाखवू लागली होती.

आता त्या दोघीबरोबर ‘फ्रेंडली’ झाल्याने रात्री झोपण्यापूर्वी मूठ मारतांना दररोज imagine करत माझी फेव्हरीट Fantasy म्हणजे -मी नेहमीच रेखाला घेत असतांना चुकून दार उघडे राहिल्यामुळे नंदा आत येते व आम्हा दोघांना ‘त्या’ अवस्थेत पाहून किंचाळते व स्वतःच्या व रेखाच्या ‘मिस्टरांना सांगायची धमकी देते व ‘Blackmail’ मध्ये स्वतः माझ्याकडून भरून घेते…असो!!

पण एका दिवशी आम्ही तिघंही त्या दोघींच्या मुलांबरोबर ‘श्री-इडीयाट्स’ला गेलो होतो. मी मुद्दाम ‘रेखाबैनी’च्या बाजूला बसलो व तिच्या दुसर्या बाजूला ‘नंदावैनी’बसली होती. चान्स मिळताच मी हलकेच तिच्या हातावर हात ठेवला तर तिने आपला हात काढून घेतला व माझ्याकडे नाराजीनेच पाहत तिने काही न बोलता ‘नंदाबैनी’ बरोबर आपली ‘सीट’ चेंज करून घेतली व आता ‘नंदावनी’ माझ्या बाजूला बसली. त्यामुळे मला अतिशय दुखः झाले कारण मी काही इतका ‘टाकावू’तर मुळीच नव्हतो व ‘रेखावैनी’च्या नवर्याापेक्षा तर खचितच दसपटीने चांगला होतो… आता मी सुद्धा -‘यापुढे ‘काहीही करून ‘रेखा’ची जिरवायचीच!!’ असा निश्चय केला.

पण कसे ? मी विचार करू लागलो… आता पुढे सुरु असलेल्या पिक्चरकडे माझे मुळीच लक्ष नव्हते.

विचार करताकरता मला एक युक्ती सुचली… कारण आता मी स्वतः ह्या दोन्ही ‘मांजरीच्या मधला उंदीर’ झाल्याने मला रेखाला

जळवण्यासाठी नंदाच्या ‘सेफ’ पंज्यांमध्येच राहणे क्रमप्राप्त होते. आता मी माझे लक्ष फक्त ‘नंदाबैनीवरच ‘कॉन्सनट्रेट’ केले. त्यादिवशी तर पिक्चर संपल्यावर मी रेखाशी स्वतःहून एकही शब्द बोललो नाही पण ‘नंदा’चा प्रत्येक शब्द अगदी शब्दशः ‘झेलला’… जसे, रेखाच्या मुलीपेक्षा (मृणाल – अतिशय गोड ब लाघबी मुलगी) नंदाच्या मुलाला (चिरागला) कडेवर घेणे व सोबत तिची Bag सुद्धा स्वतःच उचलणे व नंदा अगदी – “क्यू तकलीफ कर रहे हो…” असे म्हणत असून सुद्धा – “इट इज माय प्लेजर… नंदावनी!!” असे म्हणून व वेगवेगळ्या विषयावर स्वतःहून throughout नंदाशीच बोललो… ‘रेखा’ला लक्षात यावे म्हणून मी माझ्या प्रत्येक कृतीतून तिलाही मी कसा ‘दुर्लक्षित’ करू शकतो हे दाखवून दिले. त्यामुळे बहुदा तिचाही अहंकार दुखावल्या गेला असावा पण त्यानंतरही तिने आपला तोरा तसाच ठेवला… पण आता मी तिला मुळीच ‘घंटा मोजणार’ नव्हतो.

दुसर्या दिवशी दुपारी मला नंदावनीचा ‘चहा’साठी फोन आला व त्यामुळे मी तिच्या घरी गेलो तर ती थोडी वैतागलेली दिसली. “क्या हुवा ?” मी विचारले “कुछ तकलीफ है क्या ?” “चिरागके (तिचा मुलगा) स्कूल में उसके दोस्त और टीचर उसको – ‘मराठीमें बोलो’… ऐसा कहते है पर इसे तो बिल्कुलही आती नहीं तो क्या करू?” नंदा म्हणाली. त्यावर मी तिला – “आप चिंता मत करो… मै उसे रोज मराठी सिखाया करूँगा…” असे म्हणून धीर दिला. त्यावर रेखाने भुवया उंचावून माझ्याकडे पाहिले तर ह्यावेळी मी तिच्याकडे चक्क दुर्लक्ष केले -(इतरवेळी तिने असे पाहताच मी ते appreciate नक्कीच केले असते. असो!!)

त्या दिवसापासून मी ‘चिराग व त्याची आई’ यांच्यावरच माझे लक्ष केले व रेखाला मी तिला सतत दुर्लक्षित करतोय…’ याची जाणीव सतत होऊ दिली. बिच्चारी नंदा अगदीच सरळ होती त्यामुळे ती सतत भारावलेलीच असायची व रेखाने तिला ‘ही गोष्ट जाणवून देताच – “तेरा ये फालतूका वहम है…” असे म्हणून तिने रेखाला चक्क उडवूनच दिले (व तिने ‘हे’ मला रेखा नसतांना मुद्दाम सांगितले…)

आता मी त्या दोघींमध्ये फूट पाडण्यासाठी ‘नंदा एके नंदा… व नंदा दूणे नंदा…’ असाच वागू लागलो…जसे की नंदाच्या मुलाला मराठी शिकवतांना नंदालाही मराठी शिकण्याचा आग्रह करणे… व तिच्या मुलाला तिची मराठीत तारीफ करायला लावणे व त्याद्वारे तिची directly स्वतःच तारीफ करणे… उदा – “बोलो चिराग – माझी आई खूप छान आहे … ती मला खूप खूप आवडते…” वगैरे.

त्यामुळे नंदा खूषच होती पण रेखाला ‘जळवायचा’ मला जो आनंद मिळायचा तो काही औरच होता… पण पठ्ठी रेखाही काही वार कमी नव्हती, ती सतत काहीनाकाही कारण काढून नंदाच्या मनात माझ्या विरुद्ध काहीबाही भरवत असे…जसेकी – “राजू चिरागको सिखानेके बहाने तुमपे डोरे दाल राहा है… सम्भलकर रहना… वो तो मुझे ‘ऐसाही आदमी’ लागता है…” वगैरे वगैरे…

पण ह्या क्षणी नंदाचा, तिच्या सरळ स्वभावामुळे व माझ्या नीट वागण्यामुळे, रेखावरचा विश्वास दिवसेंदिवस उडत चालला होता… तिला रेखाचे म्हणणे पटेना व त्यामुळे ती मला “रेखा तिला कशी भडकवत आहे…” हे ताबडतोब सांगून मोकळी होत असे… त्यावर मी पण तिला “नंदाबैनी… आपको मेरेपे भरोसा है ना? फिर आपको चिंता करनेकी कोई बात नहीं है…” असे सांगून मी मुद्दाम विषय बदलत असे. (तिच्याशी बोलतांनाही मी रेखाकडे मी दुर्लक्ष करतोय हे रेखाचा उल्लेखही न करता तिला जाणवून देत असे.) पण त्याचबरोबर ‘नंदावैनी तू माझी खरीखुरी मैत्रीण आहेस…” हेही तिला सतत जाणवून देत असे व छोट्याछोट्या गोष्टीतही तिचे मत घेत तिला “तू माझ्याकरता किती महत्वाची आहेस…” हे सतत पटवून देत असे.